Odkąd sięgam pamięcią, nigdy nie chciałam być taka jak wszyscy. Lubiłam mieć odmienne zdanie (i wcale nie na przekór, po prostu tak było), inne priorytety, marzenia, nawet wyglądem zewnętrznym chętnie się wyróżniałam – kiedy wszyscy chodzili ubrani od stóp po głowę w stonowane kolory, ja z radością wskakiwałam w krwisto – czerwoną kurtkę.
I choć obecnie znajduję się w zupełnie innym punkcie niż kilka lat temu, bo przecież jestem teraz: żoną, mamą i od niedawna bizneswoman, wciąż lubię to samo – być inną niż wszyscy. Prawdę powiedziawszy cecha ta wyostrzyła się jeszcze bardziej kiedy zaszłam w ciążę..
W przeciwieństwie do wielu innych kobiet, w ogóle nie bałam się ani porodu ani samego macierzyństwa. Nigdy nie pojawiła się w mojej głowie myśl, że –„Nie dam rady”, zawsze wiedziałam, że dam, bo kto jak nie ja?!
Kiedy Jaś przyszedł na świat, był jedynym dzieckiem na szpitalnym oddziale, który nie leżał ubrany jak Eskimos i do tego ciasno zawinięty w becik. Czy w szpitalnych salach widział ktoś kiedyś wichurę, tsunami czy jakieś inne anomalia pogodowe czyhające na małe, cienko ubrane istotki?
Od pierwszych dni życia mojego małego Bąbla, nie bałam się przy nim otwierać okna czy balkonu, wietrzyć mieszkania, zakręcać (nie mylić z odkręcaniem!) gałkę kaloryfera, wychodzić na spacery w różnych warunkach pogodowych, zarówno przy wysokim mrozie, upale czy nawet deszczu. Nigdy nie zakładałam mu więcej warstw ciuchów, niż wrzucałam na siebie (no chyba że leżał bezczynnie w wózku, wtedy dodawałam jedną warstwę lub kocyk), bo wychodzę z założenia, że skoro mi jest ciepło to i dziecku będzie.
Wiosną czy jesienią, nie boję się puszczać syna z gołą głową, a latem z bosymi stopami. Pozwalam mu biegać, wspinać się, przewracać i samemu wstawać. Nie sieję paniki gdy się wybrudzi, albo zje chrupka prosto z ziemi. Nie podgrzewam mu jogurtów wyciągniętych przed chwilą z lodówki, tak samo jak nie chucham na lody, żeby przypadkiem nie były za zimne.
Nie ograniczam chorobliwie słodyczy – skoro sama dzióbię coś do kawy, to i Bąbel niech dzióbnie, nie będę się przecież przed dzieckiem chować w garażu z kawałkiem czekolady! Nie gonię z miską zupy w dłoni i nie wciskam jej na siłę, wyznaję zasadę – „Jak zgłodnieje to sam przyjdzie”. Nie złoszczę się gdy nie chce jeść szpinaku, może mu nie smakuje?! Dziecko to przecież normalny człowiek i tak jak dorosłemu, może mu czasem coś nie smakować.
Nie zabraniam grzebać w kuchennych szafkach (wara tylko od noży!), pomagać w gotowaniu, sprzątaniu, rozwieszaniu prania czy majsterkowania z tatą. Pozwalam na absolutną SAMODZIELNOŚĆ! Kiedy Jaś skończył pierwszy rok swego życia, pożegnał się z piersią, butelką ze smoczkiem i karmieniem, w zamian dostał kubek (najpierw niekapek później zwykły „dorosły”), łyżkę, widelec i nauka jedzenia bez pomocy mamy poszła w ruch.
Z typowo dziecięcych spraw, zezwalam na zabawę prawie wszystkim (wiadomo, w granicach rozsądku), dbam o dużą dawkę „wygłupek” i beztroskiego, głośnego śmiechu. Staram się synowi poświęcać bardzo dużo czasu, codziennie go urozmaicać – razem budujemy z klocków, układamy puzzle, jeździmy autkami, rysujemy, malujemy, lepimy, czytamy, śpiewamy,uprawiamy sporty,… i co tylko jeszcze przyjdzie nam do głowy!
Nie zapominam też o bardzo ważnej sferze emocjonalnej i każdego dnia na przemian, mocno ściskam, przytulam, całuję, głaszczę, gryzę ;-) i w kółko powtarzam, że KOCHAM!
Dziś mój syn ma skończone dwa lata i potrafi już sam jeść, pić z kubeczka, rozbierać się (z ubieraniem mamy mały problem, ale to tylko kwestia czasu :-) ), nie nosi już pieluszki, korzysta z nocnika i zamiennie z sedesu, z dnia na dzień używa coraz to więcej słów, jest niesamowicie mądry, zaradny i sprawny fizycznie.
Otrzymywaną ode mnie miłość przekazuje dalej, czasem mnie samej (uwielbia cmokać moją twarz kiedy rano śpię dłużej niż nn :-) ), czasem tacie, koleżance, albo misiowi – tego to nawet chętnie karmi, ubiera i wysadza na nocnik! :-)
W moim odczuciu jestem ZWYKŁĄ Mamą, traktującą swe dziecko jak CZŁOWIEKA, pozwalającą mu na SAMODZIELNE odkrywanie świata i BEZTROSKIE dzieciństwo pełne miłości. Jednak kiedy przyjdzie mi stanąć obok innej mamy, czuję się czasem jak Obcy, który przybył na Ziemię przypadkiem, jakby omyłkowo i na dodatek wyprawia ze swym potomkiem co najmniej dziwne rzeczy..
A Ty, jaką jesteś mamą?
Źródło zdjęcia: Flickr
Mój mąż byłby zachwycony- do tej pory robiłam jedynie cebulową z serem, czas poszerzyć kuchenne umiejętności :)
Moi mężczyźni bardzo ją lubią. Szybka, smaczna i prosta. Juniorowi robię krem (nie lubi „farfoclów porowych”) i podaję z grzankami zrobionymi z chleba i upieczonymi z ziołami prowansalskimi.