500 zł na dziecko było jednym z najważniejszych haseł kampanii wyborczej. Niedawno pisałam Wam na czym ma polegać program Rodzina 500 plus – wtedy wszystko wydawało się w miarę jasne. Po odbyciu się konsultacji społecznych planowano ruszyć z wypłatami od kwietnia.
Czy tak się stanie? Zaczynam w to wątpić, gdy czytam o nowych koncepcjach dotyczących programu, np. tej najnowszej, że 500 zł na dziecko będzie trafiać na specjalne konto z wydaną do niego imienną kartą, z którego będzie można je wykorzystać na konkretne produkty.

Ale po co taki system?

Po to, żeby patologia nie wydawała tej kasy na wódkę, papierosy, dopalacze i inne używki! Albo, żeby zamożniejsi nie trwonili tych pieniędzy zamiast na dziecko, to na perfumy, elektroniczne gadżety, drogie ciuchy i inne zbytki!

Ja jednak uważam, że w Polsce z tych milionów ludzi, zdecydowana większość ciężko pracuje, poświęca się dzieciom i prędzej od ust sobie odejmie, niż nie zaspokoi ich potrzeb. Czy trzeba zakładać, że wszyscy są złodziejami, oszustami i pijakami? Tym bardziej, że pamiętajmy – założeniem programu nie jest pomoc najuboższym, ale dopłata do wychowania dzieci każdej rodzinie spełniającej kryteria. Nie ma więc chyba powodów żeby decydować za rodziców, na co będą pieniądze mogli wydawać. Nie znam danych, ale sądzę, że procent rodzin patologicznych jest jednak niewielki, a rodziny te są w jakimś stopniu kontrolowane przez MOPS. Poza tym nie każda rodzina wielodzietna (zresztą projekt dotyczy rodzin już z dwójką dzieci) jest biedna, a nie każda biedna rodzina jest patologiczną.

Na jakiej zasadzie miały by być kontrolowane wydatki?

O ile są pewne oczywistości – alkohol na pewno nie jest dla dzieci, to co z niezdrowymi chipsami, colą, fastfoodami, zupkami w proszku? Pewnie jakiś specjalista stworzy listę jedynie słusznych produktów, które będzie można kupić za te 500 zł. Kosmetyki dla niemowląt – tu nie ma wątpliwości, że są ok, ale martwię się, co z kosmetykami dla nie-dzieci, których może używać cała rodzina. Obawiam się, że polskie dziatki nie będą mogły też zjeść np. sushi w restauracji, bo taka żywność nie zostanie zaakceptowana 😉

Może zostanie wprowadzony w sklepach system, który będzie dokonywał weryfikacji zakupów wg kodu kreskowego – za część będzie można zapłacić tą specjalną kartą, a za resztę terminal zażąda pokrycia z innych środków. To taki mój luźny pomysł, ale jakże niedoskonały, bo czy każdy sklep będzie musiał tworzyć takie kategorie produktów „dozwolonych” i „zakazanych”, a ktoś potem będzie te sklepy sprawdzał, czy dobrze podzieliły?

A wracając do patologii, myślę, że jeśli ktoś będzie jednak chciał system wykiwać, to i tak to zrobi – bo najpierw kupi to, co państwo mu pozwoli, potem to sprzeda i wróci po flaszkę. Przedsiębiorcza patologia stworzy czarny rynek obrotu towarami kupionymi na kartę. Podobno teraz menelstwo sprzedaje bony z opieki, bo nie można na nie kupić wódki, przelicznik atrakcyjny, bo jest 1:2. Wkrótce ruszy sprzedaż pampersów – tanich pampersów!

A sam elektroniczny system?

Znacie w naszym kraju system, który został wprowadzony dobrze i szybko? System centralny łączący i obsługujący urzędy, sklepy i firmy będzie bardzo kosztowny! Najpierw trzeba go stworzyć, potem jeszcze jakieś przetargi np. na karty płatnicze, pewnie droga obsługa, lista sklepów, w których karta będzie honorowana… Poza tym wiele sklepów nie posiada terminali, nie mówiąc o zakupach na targu czy opłacenie obiadów w szkole, bądź też wypoczynku w małym pensjonacie. Nieprędko taki system by ruszył.

Oj nie prędko…

I czy nie o to w tym wszystkim chodzi – bo mam wrażenie, że niby dużo się o programie gada i choć projekt ustawy był podobno gotowy już od miesięcy, to pojawiają się ciągle nowe odsłony pomysłu. Trwają szerokie konsultacje społeczne, a każde ministerstwo zostało poproszone o wyrażenie opinii, więc będą spływać uwagi, sugestie lub absurdalne wymysły… Im dłużej będą napływać tym lepiej. Wiadomo – każdy miesiąc odwleczenia to przecież oszczędność w budżecie państwa (około 2 miliardów złotych każdego miesiąca). Koniec końców jeszcze okaże się, że po konsultacjach naród wcale tych 500 zł nie chce i pieniędzy nie zobaczymy ani w gotówce, ani nawet na karcie…

P.S. A zawsze uważałam siebie za optymistkę 😉

Ten tekst nie jest lekki, nie jest może nawet sprawiedliwy. Jednak zabieram głos, ponieważ od dłuższego czasu zalewa mnie na Fb fala różnych próśb o pomoc. Jednak poza współczuciem i chęcią działania, coraz częściej powoduje to u mnie irytację.

Dla jasności, osobiście uważam, że państwo polskie w zakresie pomocy ciężko chorym (nie tylko dzieciom) nie funkcjonuje dobrze. Więc my, zdrowi, jeśli mamy możliwość powinniśmy pomagać potrzebującym, bo mało kto milionerem się rodzi, a zebrać na leczenie np. 600 000 PLN w krótkim czasie, to nie pstryknięcie palcami. Życie dzieci szacowane jest i na większe sumy, które odbierają dech w piersi przerażonym rodzicom. Bo co wtedy? Ukraść, sprzedać wszystko, oddać nerkę na czarnym rynku żeby dziecko miało szansę żyć? A może prosić na wpół z upokorzeniem, na wpół z nadzieją, jeszcze raz prosić ludzi, znajomych i zupełnie obcych o pomoc. Fundacje, kwesty, prywatne prośby, portale społecznościowe – każda z tych metod może przynieść oczekiwany efekt.

Polajkuj, udostępnij, to nic nie kosztuje a możesz pomóc? Nie zawsze niestety, bo ludzie z samej zasady udostępniają, ale nie wiedzą co. I jaka to pomoc, na pokaz? Bo jak rozumiem, skoro bezmyślnie udostępniasz, nie przeczytasz nawet, to nie obchodzi cię ani ta osoba ani realna pomoc dla niej. Może robisz to bo wypada, a może myślisz że ktoś inny dzięki tobie pomoże. Kilka dni temu ciśnienie mi się podniosło, gdy moja znajoma udostępniła post z prośbą o pomoc dla dziewczynki, która jakiś czas temu zmarła, nie doczekując potrzebnego leczenia. A ciemny lud nie sprawdzi, nic nie wie, ale puszcza w obieg. I ta sama prośba, już od ponad roku nieaktualna, co rusz udostępniana na nowo krąży po fejsie. Pomóż, pomóż…

Inny “grzech” wrażliwych na krzywdę ludzką internautów, to podawanie zdjęć ciężko okaleczonych dzieci, zapłakanych matek którym na imię Rozpacz, tulących swoje małe “Nieszczęścia”. I znów prośba o pomoc. Tylko jak do cholery mam pomóc, jeśli udostępniacie samo zdjęcie z podpisem? A gdzie dane, imię nazwisko, fundacja, która zbiera fundusze na leczenie? No właśnie, nie ma.

Ktoś wrzuca zdjęcie z hasłem daj lajka= 1 zł, komentarz =2 zł, udostępnij =3 zł. Ja też tak robiłam, bo przecież pomagasz, a to nic nie kosztuje. Ale kto sumuje statystyki, kto wypłaca te pieniądze i komu? O naiwności, zamiast pomóc afrykańskim dzieciom, narażałam się na wykorzystywanie moich danych osobowych, co w mocnych słowach wytłumaczył mi znajomy informatyk – a myślę że chłopak wie o czym mówi.

Jest jeszcze inne oblicze fejsbukowych próśb o pomoc i tworzenia stron opowiadających o walce z chorobą. Też mam takie u siebie polubione, ale aktywności na nich nie traktuje jako udziału w reality show, w którym najwyższą stawką jest życie dziecka. Tam chodzi o coś innego, poza pomocą, oswaja się także społeczeństwo z chorobą, pokazuje, że można godnie żyć. Ale są i matki, które tworząc profile swoich dzieci, odzierają je z godności. Byłam naprawdę wściekła, gdy zobaczyłam stronę dzieciątka, które urodziło się z poważną wadą układu moczowego. Ktoś umieścił na profilowym zdjęcie malca, nagie od pasa, z rurką wychodzącą z powłok brzusznych, odprowadzającą mocz do wiaderka… Nie wiem czemu to miało służyć?! Nie wzbudziło to mojego współczucia, ale odrazę. Odrazę nie do kalekiego maluszka, tylko do bezmyślności najbliższych, którzy godzą się na upokorzenie syna, nawet w szczytnym celu.

Mam tylko jedną nadzieję, że pomoc jaką okazujecie potrzebującym, do czegoś doprowadzi. Ze świadomie przekazujecie fundusze oraz wsparcie tym, którzy na to czekają, że zwyczajnie sprawdzacie, komu chcecie pomóc. Nie działajcie mechanicznie, bezmyślne przekazywanie dawno nieaktualnych, bądź w rzeczywistości niezaistniałych próśb, nie przynosi nikomu splendoru.

That Dragon, Cancer to gra komputerowa o rodzicach, kilkuletnim dziecku i nowotworze, z którym toczą wojnę. Syn twórcy gry – Ryana Green – zmarł w wieku pięciu lat po czterech latach zmagania się z rakiem. Niewątpliwie jest to zupełnie nowy, oryginalny, ale i kontrowersyjny sposób przedstawiający nie tylko walkę i życie z chorobą, ale i śmierć, która jest jej wynikiem.

W grę nie grałam, a wszelką wiedzę na jej temat posiadam z internetu. Z tego co wyczytałam, jest to rodzaj gry przygodowej, składającej się ze scen, które pozwalają wczuć się w traumatyczne przeżycia rodziców w czasie, gdy dziecko ciężko choruje. Gra rozpoczyna się zabawą, której towarzyszą dźwięki śmiechu chłopczyka z archiwalnych domowych nagrań autora gry. Nagle – jak w życiu – pojawia się wyrok – diagnoza – nowotwór. I dalej snuje się interaktywny film o nadziei w najbardziej ciężkich okolicznościach i godzeniu się z nieszczęściami zadawanymi przez los. 

Czytając opis gry i wgłębiając się w historię chorego chłopca miałam ciarki. Bo to chyba normalne, że serce się ściska, gdy słyszy się o raku, szczególnie, gdy dotyka dziecko. A zaraz potem pojawiło się w głowie pytanie, czy normalne jest to, że chce się wirtualnie przeżyć taką tragedię? Czy można dobrowolnie chcieć wczuwać się w fizyczny i psychiczny ból bohaterów gry? Na własne życzenie przeżywać takie emocje? Nie!!! Chyba nie… Nie wiem…

Powstało już tyle książek i filmów o dokładnie takim samym cierpieniu. Ba, sama takie czytałam i oglądałam… i ryczałam strasznie. I nikt mnie nie zmuszał by sięgnąć po taką tematykę. Od zawsze literatura, teatr, kino – szeroko pojęta sztuka dotyka kwestii bólu i przemijania. Może to jest tak, że czasem chcemy zostać poruszeni, wstrząśnięci i potrzebujemy aż tak wzruszających przeżyć? Czyli może taka nowatorska forma przekazu, jaką jest komputerowa gra też ma prawo by się obronić? Może nie trzeba być masochistą, żeby dobrowolnie wczuwać się w coś, czego nikt nie chce doświadczać?

Stawiam pytania, na które nie znam odpowiedzi. W filmach i książkach przywykliśmy do różnych wstrząsających obrazów, wzruszających historii o miłości, cierpieniu i nadziei, a świat gier mi osobiście kojarzy się jednak przede wszystkim z rozrywką. Z drugiej strony rośnie nam pokolenie, które w dużej mierze wychowuje się na grach wideo i dla nich taki sposób poruszenia problemu choroby i śmierci będzie bardziej wartościowy niż inny przekaz. Zdziwiła mnie natomiast bardzo informacja na jednej ze stron, że gra nie ma ograniczeń wiekowych. Biorąc pod uwagę jest tematykę nie wyobrażam sobie by mogło w nią grać dziecko. Wprawdzie dzieci dorastają obecnie szybciej, nie oznacza to, że są już gotowe, by udźwignąć w taki sposób pewnie problemy. Ciężkie sprawy tego świata mogą poczekać. Wiem też jedno, ja sama – na ten moment nie jestem gotowa by sięgnąć po taką grę. A Ty?