Niektóre rzeczy przychodzą nam naturalnie. Odruchy bezwarunkowe jak oddychanie czy przełykanie śliny nie są niczym na tyle szczególnym, alby zastanawiać się nad nimi każdego dnia intensywnie. Zresztą robimy wiele innych rzeczy, które nie należą do bezwarunkowych i nikt się temu nie dziwi. Dla mnie jedną z takich rzeczy/czynności obecnie jest bieganie.

Nie tracę czasu na zastanawianie się przez pół dnia o której mam wyjść, w jaką pogodę, co na siebie włożyć, a wreszcie którędy pobiec i w ogóle w jakim celu. Nie rozmyślam nad powyższym odnośnie moich równie rozbieganych znajomych. Nie zastanawia mnie w jaki sposób otoczenie postrzega mojego hopla odnośnie pozytywnego zmęczenia.

Zauważyłam jednak parokrotnie, że to co dla mnie jest oczywiste, dla innych być wcale takie nie musi. I nawet nie wiem z czego to wynika. Ostatnio wracałam po przerobieniu swoich kilometrów, co nieco zaziapana. Przede mną wchodziła sąsiadka, która nie pierwszy zresztą raz zapytała mnie z pewną dozą wścibskości a może nawet współczucia „a po co Pani tak biega ciągle?”

No i pomyślałam, jak to po co? Bo chcę bo lubię, bo nie dokucza mi tak bardzo moje „ADHD” jak się odpowiednio zmęczę? I nawet zmęczona jestem lepsza dla psa i męża. I jak się dotleniam to cera ma się lepiej, i tłuszczyk nie narasta i sto tysięcy innych „jestem na tak”. No ale jak Pani Sąsiadka była tak ciekawa to z uśmiechem między jednym a drugim „ziapem” odrzuciłam, że bardzo to lubię.

Niestety zmęczenie nie wyłącza słuchu, bo jeszcze doleciało w moje plecy „ no nie wiem, bo Pani taka chuda i jeszcze chudsza chce być”, no i wspaniałe „ no ale Pani to sapie jak lokomotywa” i „niezdrowo tak się męczyć”.

Nie, no pewnie, Pani Szanowna, zdrowiej siedzieć na czterech literach dzień po dniu zażerając tłuste i czekając na zawał jeszcze przed czterdziestką ! Co więcej, nie jestem chuda tylko szczupła a biegam nie ponieważ się odchudzam, tylko od tak i bo tak. Chcę, mogę i już! I nic Ci do tego wścibskie babsko. Nawet chude może się poruszać, i ziapać o ile uda się chudemu tak mega zmęczyć. A co, ziapac mi nie wolno?

A co jest najbardziej zaskakujące, to nie pierwsze tego typu pytanie, i nie raz udzielałam już na nie odpowiedzi, grzecznie i z uśmiechem, jak tylko najpiękniej mnie tego mamusia nauczyła. A może trzeba choć raz się odszczekać? A co, z sąsiadką sąsiaduję a nie mieszkam, więc nie musi mi zaglądać do lodówki, łóżka i liczby przebiegniętych kilometrów. Może trzeba w ramach troski zaproponować Pani Sąsiadce bieganie? Może jak się zajmie czymś pożytecznym, to nie będzie miała czasu i ochoty na zadawanie durnowatych pytań.

Wiem, że ludzi spotykają większe nieszczęścia niż sąsiedztwo osób z góry układających teorię spiskową na temat każdej aktywności, no ale proszę Was… To mnie strasznie irytuje, podobnie jak wszelka przekłamana troska pod tytułem „Ty już tak nie biegaj bo Ciebie i tak już nie widać”. Paszli!

Biorąc powyższe na poważnie, musiałabym dokonać ponownego desantu na kanapę i czekać na boskie zmiłowanie i napływ kalorii, a jak już nabiorę sił i ciała, wyjdę klapnąć na ławkę pod blokiem i pozaczepiam trochę młodsze dziewczyny „ takie chude a biega, dziecko daj se spokój chudsza i tak już nie będziesz” 😉 Ciekawa perspektywa…

To jak poczepiamy się razem ;)?

Masz już dość gumowatego chleba? Brakuje Ci chrupiącej skórki i zapachu chleba w domu? Nie masz czasu, by upiec domowy chleb, bo zajmuje to za dużo czasu? Mam coś w sam raz dla ciebie!

Poniżej znajdziesz przepis na chleb w 3 i pół minuty. Jak nie wierzysz, licz ze stoperem 🙂 Czekam na twoje wrażenia i efekty!

Składniki:

3 szklanki pszennej mąki (ew. 2 szklanki mąki zwykłej i 1 szklankę mąki razowej)
1 łyżeczka suszonych drożdży lub 2,5 dag drożdży na 1 chleb
1,5-2 łyżeczki soli
1 łyżeczka zmielonego kminku
1,5 szklanki wody

Do smaku: cebulka, czosnek, zioła, nasiona (słonecznik, siemię lniane, itp.), skwarki,…

Przyda się:

Miska, szklanka 250 ml, stolnica, (szklane) naczynie żaroodporne z pokrywką (ew. brytfanka, także  z pokrywką), ścierka

Przygotowanie:

1  minuta

1. Do miski wsypuję: mąkę, sól, kminek, oraz dodatki, np siemię lniane, słonecznik, dynię – co dusza zapragnie.
2. Wszystko mieszam dokładnie.
3. Drożdże rozpuszczam w letniej wodzie (1 szklance wody) i dodaję do sypkich produktów, i jak potrzeba dolewam jeszcze maksymalnie pół szklanki wody (ostrożnie, raczej niech ciasto na chleb będzie gęste, lepiej się z nim potem pracuje). Powstanie nieładne ciasto, które przykrywam ścierką i odstawiam w ciepłe, spokojnie miejsce na 8-12h.

1 minuta  

Po minimum 6 godzinach wyjmuję ciasto na umączoną stolnicę i umączonymi dłońmi rozciągam na placek ok. 2-4cm grubości, przykrywam ścierką i niech  15 min odpoczywa.

0,5 minuty

1. Ciasto przekładam „z góry i z dołu” i „z lewej i z prawej”- tak jak kopertę  i  30 minut odpoczywa na stolnicy przykryte ścierką.
2. Włączam piekarnik na 230°C z naczyniem żaroodpornym z pokrywką w środku piekarnika, w którym będę piekła chleb.
3. A ciasto w tym momencie cały czas odpoczywa przez kolejne 30 min.

0,5 minuty

Następnie chleb przekładam do gorącego naczynia żaroodpornego i piekę go 30 min.

0,5 minuty

Potem zdejmuję wieko i piekę chleb jeszcze 15 min.

Sumując czas cala produkcja zajmowania się chlebem zajmie Ci 3 i pół minuty, natomiast efekt końcowy jest po okołu 10 godzinach 🙂 Nie zrażaj się, bo warto!

Autor zdjęć: Rachela

Sprzątanie przy dziecku to jak mycie zębów w trakcie jedzenia – uświadomiła mi koleżanka blogerka. Miała rację. Niby moje dziecko nie takie małe, niby rozumie, ale co z tego? Ja sprzątam ona się bawi, wystarczy chwila mojej nieuwagi i już podłoga zasypana zabawkami, a w planach odkurzanie, ratunku! Dosyć, tak być nie może, nie chcę, nie, nie, nie, sio dziecko, wynoś się na dwór bo ja chcę sprzątać, a jak posprzątam to pójdziemy na spacer.

– Długi?
– Jasne, będziesz chciała to długi, ale teraz idź na dwór.

Mam ten luksus, że mam podwórko, nie muszę się martwić, widzę ją przez okno cały czas. Poszła. Nie żeby nie pukała co pięć minut w drzwi, nie ma tak dobrze, ale w końcu się rozkręciła i zajęła sama sobą. A ja? Nie wiedziałam, a raczej zapomniałam, że czterdzieści minut to naprawdę dużo czasu i można mnóstwo zrobić. Przecież przy dziecku te same czynności trwają dwie godziny! I to nawet nie dlatego, że mi dziecko złośliwie przeszkadza, cóż znowu, moja córeczka mi pomaga! No tylko tempo jakby wolniejsze niż moje. Nie wyganiam, nie zabraniam, niech się wdraża w obowiązki, im szybciej tym lepiej. Ale czasem mam ochotę sprzątnąć szybko i nie marnować soboty.

– Już wychodzisz?
– Tak prawie, jeszcze tylko węgiel przyniosę, chodnik wytrzepię i już się ubieram.

Ubrałam się.

– To dokąd idziemy?
– Na długi spacer.
– Dobrze, to prowadź.

Wychodzimy z bramy, Duśka decyduje, że idziemy w lewo, niby słusznie, dalej od głównej ulicy, ale jakie błoto! Ale dobrze, wiem z doświadczenia, że za zakrętem już będzie lepiej, to tylko przy zabudowaniach tak źle  wygląda.

Na pierwszym skrzyżowaniu Duśka chce skręcać w lewo, domyślam się dlaczego, ostatnio szła tą trasą z tatusiem, ale w lewo błoto nie do przebrnięcia, nie ma szans. Przekonuję, ją że lepiej iść prosto, tam jest sucho.

– No dobrze, jak chcesz to chodźmy prosto.

Dzięki Ci Boże za takie zgodne dziecko! Idziemy.

– Zobacz wrony! Jak dużo!

No dużo, jedno stado, za nim kolejne, czyżby już od nas odlatywały? Super, znaczy wiosna idzie! Skręcamy w kolejną suchą ulicę, domy, przy domach zjeżdżalnie, huśtawki, każde dziecko ma swoją – gdzie się podziały place zabaw? Jakoś nam wymarła okolica, mojego placu zabaw z dzieciństwa już nie ma, został porośnięty krzakami i chwastami plac – śmietnik. Przykre.

Ulica zmienia się w leśną drogę, niby ciągle jest to ulica, ale po lewej las, po prawej las… Miło, cicho.

– Zobacz jakie paprochy drzewiaste, jak tu brudno.

No brudno, też uważam, że lasy liściaste powinny być grabione na jesieni, ale jakoś nikt się za to nie łapie, nie wiem czemu.

– A co będziemy robić jak wrócimy do domu?
– Zjemy obiad i obejrzymy skoki.
-To jak będzie skakał Jasiek Ziobro to ci powiem, dobrze?
– Dobrze kochanie.

Przypominają mi się wczorajsze kwalifikacje, patrzyłam jednym okiem, od niechcenia poprosiłam dziecko żeby mi powiedziało jak będą Polacy skakać. Za chwilę usłyszałam – mamusiu, Jasiek Ziobro skacze, poznałam po kasku!

– Chciałabym żeby już była wiosna mamusiu.
– Ja też bym chciała, już niedługo kochanie.

Idziemy dalej, właściwie nie rozmawiamy, Duśka milczy, dziwne, na ogół buzia jej się nie zamyka. Nie zagaduję jej, korzystam z chwili spokoju, przecież wiem, że w domu mnie zagada na przysłowiową śmierć.

Skręcamy na teren dawnego szpitala, ciekawa jestem, kto w ogóle pamięta, że tu był szpital, już dwadzieścia lat jak go nie ma. Podobno teren wykupił miejscowy przedsiębiorca wielobranżowy. Mam tylko nadzieję, że nie wybuduje tu żadnego marketu. Niby teren leśny, ale nie łudzę się, wystarczyłoby  postawić Biedronkę czy innego Lidla żeby się pół naszego miasta i okolic zjechało. Oby nie.

Po raz kolejny przekonuję Duśkę, że nie możemy iść tam gdzie ona chce, bo tam jest błoto. Wychodzimy na ulicę, hałas, uciekamy w bok przy pierwszej okazji. Jednak te leśne drogi są całkiem przyjemne.

Retrospekcja mnie dopada. Kiedy ja tu ostatni raz byłam z dzieckiem? Chyba jak ją w wózku woziłam i to nie w spacerówce a w głębokim. Po co? No właśnie, po co ja z nią chodziłam? Przecież mogłam postawić wózek pod drzewem, dziecku wszystko jedno. Na początku tak robiłam, raz że za słaba byłam na długie spacery z wózkiem, dwa – wydawało mi się, że mogę ten czas wykorzystać jakoś produktywnie. Zmądrzałam. Spacer z maleństwem nie jest dla dziecka, jest dla matki. Chodziłam z nią po tych leśnych drogach i odpoczywałam. Po prostu sobie szłam i było dobrze.

Dziś sobie idziemy razem. I też jest dobrze. Nie rozmawiamy, odpoczywamy, delektujemy się ciszą, cudownie jest. Trzeba korzystać, bo jak się ociepli to znowu będziemy chodzić na plac zabaw do parku, gdzie o ciszy i spokoju nie ma co marzyć.

Kierujemy się w stronę domu. Powrót na ziemię jest bolesny. Na ulicy grupa gimnazjalistów słucha muzyki z telefonu. Przepraszam, pomyliłam się. Tego czegoś nie da się nazwać muzyką, to nawet koło muzyki nie leżało. A było tak miło, tak cicho. Co to za głupia moda robić publiczny hałas?!

Mijamy ich szybko i wracamy do domu, posprzątanego na szczęście. Możemy spokojnie zjeść obiad i delektować się sobotnim popołudniem.

Zastanawiacie się czy na co dzień nigdzie nie wychodzimy, że tak się rozczuliłam nad spacerem? Ależ wychodzimy, do sklepu, do klubu, na pocztę, do banku, na bazar, do biblioteki, do znajomych. Z naszego końca świata wszędzie jest daleko, każda wyprawa jest jednocześnie spacerem. Dziś miałyśmy spacer bez celu, daawno tak nie było 😉

A jutro znowu pójdziemy na spacer.

Przeszłyśmy około trzech kilometrów, dziecko nie zamiauczało, myślę, że to dobra wróżba na sezon letni, tyle dróg przed nami!