Utwór, który słyszę teraz w radiu, przenosi mnie do wspomnienia dyskoteki na pierwszych koloniach. Do dziś potrafię zatańczyć cały układ, którego wtedy – jako dziewięciolatka – się uczyłam. Pamiętam też słowa piosenek, śpiewanych każdego lata. I żałuję, że nie zachowałam obozowego, własnoręcznie zrobionego śpiewnika. Wieczorne apele, zielone noce, pierwsze wakacyjne miłości…Cudowne wspomnienia.

Wakacyjne wyjazdy na kolonie i obozy to niezapomniane przeżycie dla dzieci. Podobnie jak ja i mój syn odkąd skończył 8 lat, kilkanaście letnich dni spędza z rówieśnikami i odpoczywa od rodziców z dala od domu.

Jeśli Twoje dziecko pierwszy raz jedzie na kolonie czy obóz, to taki wyjazd może być dla Ciebie nieco stresujący. Jesteśmy przecież odpowiedzialni za przygotowanie naszych pociech do wyprawy. Dopilnujcie więc, by w ich bagażu znalazło się wszystko, co niezbędne. A dzieci niech wrócą do domu z bagażem dobrych doświadczeń i pięknych wspomnień.

Co roku pakując walizkę,  korzystam ze ściągi. Przygotowałam dla Was taką check-listę bazując na własnym doświadczeniu.

Oczywiście pewne elementy zestawu potrzebnych rzeczy zależą od rodzaju i miejsca wypoczynku. Np. na obozie rowerowym niezbędny będzie kask i zapasowa dętka, a na wędrownym nie może zabraknąć odpowiednich butów do chodzenia po górskich szlakach. Są natomiast pewne  rzeczy niezbędne wszędzie i to na tych się skupię.

Co zabrać na kolonie? Co zabrać na obóz?

• bielizna (na każdy dzień spakuj komplet – majtki i skarpetki)
• koszulki z krótkim i długim rękawem (pakuję na każdy dzień świeży t-shirt)
• krótkie spodenki – 3 – 4 pary
• długie spodnie – ok. 3 sztuki (w tym dresowe)
• dziewczynkom pewnie warto spakować kilka par legginsów
• sukienki – ok. 2 szt., spódniczki – ok. 2 szt. (jako mamie chłopaka brak mi w tej kwestii doświadczenia, ale myślę, że tyle powinno wystarczyć)
• cieplejsze bluzy rozpinane lub polar – 3 sztuki
• piżamy – 2 komplety
• cienka kurtka przeciwdeszczowa
• klapki
• obuwie sportowe (typu adidasy, tenisówki)
• sandały
• stroje kąpielowe – 2 sztuki
• nakrycie głowy – czapka z daszkiem, kapelusz
• ręczniki – 1 pod prysznic, 1 do wycierania rąk i jeden na plażę/ basen – najlepiej cienki, szybkoschnący
• przybory toaletowe – mydło, żel pod prysznic, szampon, szczoteczka do zębów, pasta, dezodorant, chusteczki higieniczne itp.
• krem z filtrem
• środek przeciwkomarowy i na kleszcze
• bidon z filtrem na wodę
• worek na brudną bieliznę
• legitymacja szkolna
• kieszonkowe (najlepiej w podpisanej kopercie w rozmienionych banknotach np. po 10 czy 20 zł)
• maseczki ochronne, żel antybakteryjny

Ważne jest, byśmy nie pakowali dziecka bez jego udziału. Zróbmy to wspólnie! Niech wie, co ma w bagażu, jak wyglądają jego rzeczy (szczególnie te, które zostały kupione przed samym wyjazdem), gdzie co ma i uczy się pakowania, bo w drodze powrotnej będzie musiało się wykazać samodzielnością.

Osobiście wkładam Aleksowi spis zawartości walizki. Nie wiem, czy z niego korzysta ;), ale póki co, zawsze wracał z kompletnym bagażem.

Czego nie zabierać na obóz/ kolonie?

Odradzam zabieranie na obóz tabletów, laptopów – czyli sprzętu, który pochłania czas i uwagę – oraz wartościowych przedmiotów.

Czy zabrać na kolonie telefon?

Myślę, że tak. Choć za moich czasów, kontakt z rodzicami ograniczał się do wysłania widokówki ewentualnie listu 😉 Ale to stare dzieje. Uważam, że teraz dobrym zwyczajem jest, gdy smartfony zabierane są przez wychowawców do depozytu. Codziennie o wyznaczonej porze opiekun przekazuje je kolonistom i dzieci mogą wtedy zadzwonić do rodziców. Nie zapomnijmy o ładowarce!

Na drogę warto dziecku dać mały plecak, który przyda się także na miejscu podczas spacerów, wycieczek, czy wyjść na basen.

Do plecaka podręcznego warto włożyć: paczkę chusteczek higienicznych i antybakteryjnych do wytarcia rąk, butelka filtrująca z wodą, kanapki, owoc, jeśli przed dzieckiem dłuższa podróż. Jeżeli droga odbywa się nocą, daj dziecku małą poduszkę.

I koniecznie spakujcie dobry humor! Z pozytywnym nastawieniem kolonie okażą się niezapomnianą, piękną przygodą.

„Wielonienasycone kwasy tłuszczowe z rodziny omega-3 są składnikiem niezbędnym do prawidłowego rozwoju w okresie pre- i postnatalnym oraz do zapewnienia zdrowia w wieku późniejszym. Wykazano, że odpowiednie spożycie długołańcuchowych, wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 jest istotnym czynnikiem w prewencji wielu chorób żywieniowozależnych oraz skutecznie wspomaga leczenie. Najlepszym źródłem kwasu alfa-linolenowego (ALA), prekursora rodziny omega-3, są oleje roślinne, w tym przede wszystkim olej rzepakowy oraz orzechy i nasiona. Podstawowym źródłem długołańcuchowych kwasów tłuszczowych omega-3, przede wszystkim DHA, są tłuste ryby morskie” – czytamy w najnowszej edycji norm żywienia dla populacji polskiej, opracowanych przez ekspertów Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny (NIZP-PZH).

Te zwierzątka u niewielu budzą przyjazne uczucia, ale medycynie znane są od setek lat – także współczesnej. Pijawki lekarskie wspomagają terapię po zabiegach mikrochirurgicznych, rekonstrukcyjnych, plastycznych czy onkologicznych. Mogą mieć też inne zastosowania.

Lekarze ze Szpitala św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy, który specjalizuje się w replantacjach kończyn i mikrochirurgii, wprowadzili pijawki lekarskie do standardowego postępowania przy replantacjach kończyn.„Okazały się niezastąpione w chirurgii rekonstrukcyjnej, gdzie płaty skórne są zagrożone procesem niedokrwiennym i martwiczym z powodu zakrzepicy, a leki nie mogą dopłynąć z krwią do miejsc zagrożonych. Sięgamy po nie przede wszystkim w przypadkach dynamicznie postępującej, pomimo stosowania leków, zakrzepicy naczyniowej i obrzęku tkanek po zabiegach replantacji. Szpitalne wskazania do terapii pijawkami dotyczą chorych po zabiegach mikrochirurgicznych, w chirurgii ręki, chirurgii rekonstrukcyjnej i plastycznej czy onkologicznej” – mówi chirurg dr Maciej Paruzel, prezes Polskiego Towarzystwa Hirudologicznego.

Pijawki lekarskie – zastosowanie

Przy okazji wykorzystywania pijawek w trakcie rekonwalescencji po zabiegach replantacji odkryto wiele innych zastosowań dla tej formy wspomagania terapii, np. u pacjentów z zespołami algodystrofii czy z zapaleniem stawów towarzyszącym osteoartrozie.

Liczba chorób, w których pijawki lekarskie mogą przynieść pozytywne efekty, jest ogromna. Problem w tym, że jednak trudno stworzyć jednolitą listę wskazań, bo każda sytuacja wymaga uwzględnienia schorzeń towarzyszących, zażywanych leków, stanu chorego, oczekiwań stawianych terapii.

„Terapii pijawkami lekarskimi nie nazywajmy jednak leczeniem – to metoda wspomagająca leczenie właściwe, terapia uzupełniająca. Jest jak najbardziej legalna, wpisana na listę procedur medycznych i wykorzystywana przez środowisko lekarskie jako metoda uzupełniająca, ale mówienie o leczeniu pijawkami jest nadużyciem” – podkreśla dr Paruzel, który jest prekursorem stosowania pijawek w Polsce.

Kurs z pijawki

Od lat prowadzi też szkolenia – wzięło w nich udział w sumie już ponad 1500 osób. Poza techniką ich stosowania, a także takich kwestii, jak prawidłowo przystawiać pijawkę, jak o nie dbać, kursanci uczą się także, w jakich sytuacjach się je stosuje, kto może, a kto nie powinien korzystać z tej terapii, jak często ją zalecać. A nie jest to takie proste, bo nie ma jednoznacznych wytycznych, według których w danym schorzeniu pacjent powinien przejść pięć takich terapii, a w innych siedem lub trzy.

„Dostosowuje się to do danej sytuacji, objawów chorobowych i do tego, co chcemy uzyskać. Bo na przykład, jeżeli mamy amputacje palców ręki, które chcemy ratować, to pijawki przykładamy najpóźniej 6-8 godzin od zabiegu, później nie miałoby to już sensu. Natomiast przy przewlekłych schorzeniach zapalnych, czy w stanie uporczywego przewlekłego bólu, taką terapię stosujemy np. raz w tygodniu przez 5 tygodni” – wyjaśnia chirurg i hirudolog.

Pijawki lekarskie – kiedy nie można ich stosować?

Na kursie mówi się także o przeciwwskazaniach i niebezpieczeństwach tej metody – bo i takie są. Według lekarza błędem jest dostosowywanie hirudoterapii do konkretnych chorób. Jednocześnie warto sobie zdawać sprawę z tego, że istnieją bezwzględne przeciwwskazania, np. niewydolność zastawki serca, hemofilia lub małopłytkowość.

„Zanim zalecimy komuś taką terapię trzeba uwzględnić stan pacjenta, wyniki badań krwi, określić cel terapii. Podstawą jest wykluczenie stosowania przez pacjenta silnych leków przeciwzakrzepowych, infekcji, spadku odporności. Trzeba określić stopień zaawansowania choroby, z którą przyszedł. I pamiętać, że pijawki nie są na wszystko, np. niewydolność wątroby czy nerek może spowodować powikłania” – wylicza specjalista.

Pijawek nie stosuje się też u kobiet w ciąży i małych dzieci.

Kiedy pijawki lekarskie mogą pomóc?

Według lekarzy stosujących pijawki hirudoterapię można nazwać metodą łagodzenia objawów chorobowych. Największą grupą chorób, w których pijawki mogą pomóc, są choroby układu ruchu: wszelkiego rodzaju obrzęki, stany zapalne, wysięki, bóle stawowe, bóle kręgosłupa.

Drugą grupę stanowią choroby układu krążenia: uporczywe, niepoddające się leczeniu nadciśnienie tętnicze, choroby układu żylnego związane głównie z procesami zakrzepowymi.

Jest też mnóstwo innych wskazań: neurologicznych, ginekologicznych, laryngologicznych, okulistycznych, a nawet stomatologicznych.

Zawsze jednak pacjent jest indywidualnie kwalifikowany przez lekarza.

Jak pomaga pijawka?

Zapomnijmy o najczęściej powtarzanych mitach, że pijawki wypijają „złą krew” i to stąd bierze się ich wspomagająca leczenie moc.

„Pijawka pobiera krew jako swój pokarm. W przyssawce ma substancję, którą wpuszcza w momencie pobierania krwi do organizmu, do którego się przyssała. Najwięcej >>wypuszcza<< jej w miejscu przystawienia, jednak ok. 30-40 proc. tej substancji rozchodzi się po całym organizmie. Można więc powiedzieć, że przystawienie pijawki powoduje lecznicze działanie zarówno w zakresie zmian zapalnych, jak i w zakresie układu krążenia” – mówi dr Paruzel.

Choć hirudoterapia należy do procedur medycznych wg Międzynarodowego Spisu Procedur ICD-9, z rozliczaniem jej przez Narodowy Fundusz Zdrowia wciąż bywa różnie. Zdarza się, że NFZ płaci za terapię pijawkami w szpitalach, jednak w większości przypadków nie jest to terapia refundowana, jak to dzieje się np. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych czy w Rosji.

Nie każda pijawka może być stosowana

Pijawki do terapii muszą pochodzić z legalnej hodowli laboratoryjnej, będącej pod kontrolą weterynaryjną, a ich źródło pochodzenia jest udokumentowane stosownym certyfikatem. To ważne, bo te niewiadomego pochodzenia, zwykle pozyskiwane z natury, mogą przenosić groźne dla człowieka drobnoustroje.

W Polsce terapię pijawkami prowadzić mogą osoby, które nie są lekarzami, jednak warto, aby współpracowali z lekarzem. Pomogłoby to zmazać z tej pożytecznej metody piętno pseudoterapii i szamaństwa.

Monika Wysocka, zdrowie.pap.pl

Źródło informacji: Serwis Zdrowie