Dziś w wielu miejscach w Polsce obchodzi się Halloween, a dla ewangelików to ważne Święto Reformacji. Jutro wypada 1 listopada – Wszystkich Świętych, a 2 listopada to Dzień Zaduszny. Czy wiesz skąd się wzięły niektóre zwyczaje, np. dlaczego palimy znicze?

Korzenie święta Halloween sięgają około dwóch tysięcy lat wstecz. Możemy dostrzec w nim wpływy z różnych obyczajów, począwszy od celtyckiego dnia ducha pustkowia i złych mocy – Samhaina, poprzez rzymskie święta bogini urodzaju Pomony, aż do chrześcijańskiego dnia Wszystkich Świętych i katolickich Zaduszek.

W Polsce do początku XX w. w szczególności na terenach wiejskich istniał zwyczaj przygotowywania różnych potraw w dniu 31 października. Między innymi pieczono chleby, gotowano bób i kaszę, a na wschodzie kraju kutię z miodem. Potem wraz z wódką pozostawiano je na noc dla dusz zmarłych (prawosławni na grobach, katolicy na domowych stołach). Ponadto wieczorem zostawiano uchylone drzwi do domu, aby dusze zmarłych mogły odwiedzić dawne mieszkania.

To świadczyło o naszej gościnności, pamięci i życzliwości. Wierzono bowiem, że dusze mogą być głodne i czuć pragnienie, jak również mogą potrzebować wypoczynku i bliskości krewnych. Do naszych obowiązków należało zaspokojenie tych pragnień, gdyż rozgniewane, czy obrażone dusze mogły straszyć, wyrządzić szkody, sprowadzić nieszczęście, czy spowodować przedwczesną śmierć.

Przez kolejne dwa dni: 1 i 2 listopada, zabronione było między innymi klepanie masła, deptanie kapusty, maglowanie, przędzenie i tkanie, cięcie sieczki, wylewanie pomyj i spluwanie, ponieważ wierzono, że poprzez te czynności można by rozgnieść, skaleczyć lub znieważyć duszę, która odwiedziła swój dom. Wierzono także, że zmarła przed laty osoba mogła przybrać postać żebraka, czy przykościelnych dziadów, dlatego obficie ich goszczono, a oni w zamian za jadło zobowiązani byli do modlitwy za dusze zmarłych.

Skąd tradycja palenia zniczy

Ogniska rozpalane w noc zaduszną, aż do świtu, na cmentarzach, rozstajach i w obejściach, wskazywały drogę błąkającym się duszom. Popularne było również palenie ognisk na mogiłach samobójców i ludzi zmarłych tragicznie, którzy zwykle byli grzebani za murem cmentarnym. Ogień miał dla nich moc oczyszczającą, ale również miał dać ochronę żywym przed złymi mocami, które mogły być obecne w takich miejscach.

Dzisiaj zwyczaje te zastąpione zostały nabożeństwami w kościołach, modlitwami, odwiedzaniem cmentarzy, kwiatami składanymi na grobach i płonącymi zniczami.

Nauka Kościoła katolickiego nałożyła się na te wierzenia, nakazywano modlić się za zmarłych, bo modły i ofiary składane kapłanom w ich intencji miały skracać cierpienie dusz przebywających w czyśćcu i zapewniać im wieczny spokój. Zgodnie z tym nauczaniem, zmarli po odbyciu oczyszczającej pokuty mogą orędować za żywymi w ich ziemskim życiu i w godzinie śmierci.

Na grobach moich bliskich będzie zapalony jeden symboliczny znicz, świeczka na znak pamięci. A ty ile zapalisz zniczy?

Jeśli wierzyć Wikipedii (ups, kto jeszcze wierzy w ciocię Wiki?) tolerancja to: poszanowanie czyichś poglądów, wierzeń, upodobań, różniących się od własnych. Co to jest szacunek? Idźmy dalej za Wikipedią: szacunek – w sensie poważanie, uszanowanie, poszanowanie, respekt, atencja, estyma, pokłon, uznanie. 

Brakuje tylko bicia czołem o ziemię, ale nigdzie nie jest napisane, że tolerancja i szacunek to przyjmowanie cudzych poglądów za własne. Ufff. Prawie uffff. Bo skoro mogę mieć swoje poglądy to dlaczego, gdy ośmielam się je publicznie głosić, dowiaduję się, że nie jestem tolerancyjna?

Ponoć mamy dziś Tęczowy Piątek. Fajnie brzmi, co nie? Mamy Tęczowy Piątek w szkołach. Myliłby się jednak ten, kto by pomyślał, że Tęczowy Piątek to rodzaj zabawy czy happeningu. Chociaż diabli wiedzą, może to i jest swego rodzaju happening.

Moje dziecko, zapytane o Tęczowy Piątek odparło, że nie wie, o co chodzi, pani nic nie mówiła. Ufff. Dlaczego “ufff”? Już wyjaśniam.

Tęczowy Piątek ma na celu „wsparcie nieheteroseksualnych uczniów”. To już nawet nie można powiedzieć homoseksualnych?! Obraźliwe to, czy jak? Tylko ja się pytam, w jakich szkołach uczniowie publicznie opowiadają o swoich preferencjach seksualnych? Czy skoro mówimy o seksualności, to oficjalnie (bo nieoficjalnie uczyniono to już dawno) dajemy przyzwolenie na seks nieletnich? I wreszcie, w czym rzecz, że ci uczniowie w ogóle potrzebują takiego wsparcia? Publicznie?! Może jeszcze trochę i osoby kochające inaczej dostaną jakiś pakiet przywilejów od państwa? Ot tak, w gratisie. Trzeba im przyznać jedno. Lobby mają całkiem silne.

Powiem Wam szczerze (i szczerze mówię, możecie mnie hejtować, ile chcecie, mam to gdzieś), że ja mam dosyć tej homoseksualnej propagandy. Mam dosyć wmawiania mi, że „to normalne” i że „nie ma w tym nic złego”. Otóż: po pierwsze to nie jest normalnie, po drugie, w obnoszeniu się z nienormalnością nigdy nie było nic dobrego. Tak, już słyszę, jak krzyczycie, że to nie ich wina, że się tacy urodzili. Zgoda, nie ich. Podobnie jak całej rzeszy innych ludzi z wadami genetycznymi. Mimo wszystko nie zmienia to faktu, że w pewnych obszarach życia mocno odstają od normy.

Geje są mi obojętni, więc chyba jestem tolerancyjna? Niemniej jednak nie pochwalam ustawicznego stawiania tęczy na Placu Konstytucji (pomijając wszystko inne jest to marnowanie publicznych pieniędzy), wkurza mnie, że ten całkiem sympatyczny symbol został zawłaszczony przez mniejszość, która wcale na niego nie zasłużyła (nie mogli sobie czegoś własnego wymyślić?) i nie podoba mi się, że homoseksualizm jest w ostatnich latach uparcie stawiany na piedestale. Nie podoba mi się, że do szkół całkiem jawnie wprowadza się i popiera homoseksualizm. Ani miejsce na to, ani czas.

Nie strzelam do gejów na ulicy. Ja ich nawet nie rozróżniam. I dobrze, tak powinno być. Ich życie seksualne, ich sprawa. Ale gdybym się dowiedziała, że w szkole mojej córki będzie celebrowany Tęczowy Piątek, to… no trzeba by szukać jakiejś normalnej szkoły. Takiej, gdzie nikomu się nie wmawia, że odmienność jest normą, a brak akceptacji nietolerancją.

A gdybyście byli ciekawi: jeszcze nam się nie zdarzyło zobaczyć na ławce w parku dwóch obściskujących się kobiet albo mężczyzn, ale jeśli się zdarzy, nie powiem mojej córce, że to normalne. Powiem jej, że tak się czasem zdarza, że nie ma sensu zwracać takim ludziom uwagi, bo oni nie umieją inaczej i że trzeba dalej żyć swoim życiem.

Gdybyście nadal byli ciekawi: nie wyrzucę mojego dziecka z domu, jeśli się okaże, że ma preferencje homoseksualne. Niemniej jednak nie powiem, że to normalne. Bo to nie jest normalne. Po prostu nie jest.

Jak często czytasz historie chorych dzieci, których rodzice zbierają fundusze na niezwykle kosztowne leczenie? Jak często oglądasz reklamy fundacji, które gromadzą środki dla swoich ciężko chorych podopiecznych? Jak często otrzymujesz wiadomość z prośbą o pomoc?

Ja niestety bardzo często, zbyt często…
Podczas oglądania każdego filmu, czytania każdej wiadomości czy historii, z moich oczu lecą łzy, założę się, że z Twoich też.

Te wszystkie historie są okrutnie niesprawiedliwe, często tragiczne, a przede wszystkim okropnie smutne i powodują we mnie złość, na to wszystko na ten cały popaprany świat, na niesprawiedliwość losu…

W tej lawinie pokazywania smutku i łez znalazłam jedną reklamę inną niż wszystkie:

Tylko z pozoru jest ona podobna do innych, a tak naprawdę zupełnie inna. Fundacja Szpitala w Toronto, bo to ich pomysł, wreszcie pokazała całą istotę tego wszystkiego, trafiła w sendo. To przecież nie są tylko biedne, ciężko chore dzieci, to przede wszystkim “fighterzy”, wojownicy którzy wbrew swej woli musieli podjąć nierówną walkę z niezwykle silnym przeciwnikiem.
Codziennie toczą kolejne boje, wiedzą, że nie mają innego wyjścia, jak tylko zwyciężyć.

Rodziny, lekarze, pielęgniarki, wszyscy wokół są w ich drużynie i pomagają w tej walce, ale to oni sami muszą podejmować nadludzki wysiłek, by móc cieszyć się kolejnym słonecznym dniem, kolejną przeczytaną książką, kolejnym spacerem lub choćby wspólnym obiadem.

Te zwykłe dla nas rzeczy, dla nich są niejednokrotnie ogromnym wyzwaniem.
Dlatego bardzo się cieszę, że wreszcie ktoś spojrzał na to inaczej. Przestał pokazywać biedne, umęczone dzieciaki, których widok oczywiście chwyta za serce, ale powoduje też smutek, a tutaj nie o to chodzi. Najważniejsze jest to, że oni wszyscy potrzebują mnóstwa sił i wsparcia a nie tylko łez.

Reklama chwyta za serce, owszem, ale inaczej. Nie powoduje już smutku tylko ogromny podziw i szacunek. Pokazuje małych żołnierzy w walce o tę najważniejszą nagrodę jaką jest życie, normalne, zwyczajne życie…