To już po raz trzeci czekam niecierpliwie na narodziny maleństwa. Za każdym razem jestem nieco bardziej doświadczona, wiem czego mogę się spodziewać. Jestem spokojniejsza, bardziej opanowana, nie stresuję się tym co będzie, a z drugiej strony wiem też, że nie będzie idealnie, że może zawsze wydarzyć się coś niespodziewanego, innego, mimo to nie obawiam się, przecież już dwa razy daliśmy radę to i tym razem się odnajdziemy w tej nowej dla nas wszystkich sytuacji.
Każdy kolejny dzień będzie uczył mnie czegoś innego, zaskakiwał, będziemy się z maluszkiem uczyć siebie nawzajem, bo zdaję sobie sprawę, że tak jak nie ma dwóch takich samych ciąż, tak samo nie ma identycznych porodów i każde z dzieci jest inne.

Jednym wspólnym mianownikiem jest jednak ogromna miłość, do tego jeszcze nienarodzonego maleństwa, ogromne pokłady czułości, radości z pojawienia się nowego członka rodziny i takiej zwyczajnej ludzkiej ciekawości – jakie ono będzie, czym nas zaskoczy, czy będzie malcem spokojnym czy wręcz odwrotnie… Jak w tym wszystkim odnajdą się Adi i Nisia? Czy tak jak poprzednio będzie mnóstwo buziaków, przytulania i miłości czy pojawi się zazdrość? Na te wszystkie pytania już niedługo uzyskamy odpowiedź…

Powtarza się też niecierpliwe oczekiwanie… Przychodzi moment, kiedy ciąża jest donoszona, wiesz, że maluch jest już bezpieczny, że może się spokojnie w każdej chwili urodzić i wyczekujesz… Wsłuchujesz się w swoje ciało, czekasz na pierwsze symptomy rozpoczynającego się porodu… I nic… zupełnie nic się nie dzieje… Mój organizm jak w poprzednich ciążach próbuje mnie oszukać i wszelkie skurcze, twardnienia brzucha, kłucia i pobolewania powoli zanikają. Pozostają tylko męczące bóle pleców, niekończąca się zgaga i “chód kaczki” 😉

Czekasz, obserwujesz, a na dodatek z każdej strony słyszysz:

“To Ty jeszcze nie urodziłaś?” (Nie, postanowiłam nie rodzić ty razem)
“Wyglądasz na bliźniaki…” (No coś Ty, a myślałam, że na trojaczki)
“Długo jeszcze?” (Rok, może dwa, zobaczymy…)
“Jak się czujesz?” (Jak z workiem cementu przytwierdzonym na stałe do twojego brzucha…)

Można wpaść w depresję, a w najlepszym wypadku wyjść z siebie i stanąć obok…

Oczywiście sama sobie tłumaczysz, że nie ma co się spieszyć, bo potem to już wcale się nie wyśpisz przez najbliższe półtora, dwa lata, przecież to samo tłumaczyłaś niedoświadczonym koleżankom. Teksty ludzi wpuszczasz jednym uchem i wypuszczasz drugim, bo szkoda sobie głowę tym zaprzątać 😉

Co z tego skoro i tak niecierpliwisz się i masz wrażenie, że nie urodzisz chyba nigdy, całe życie będziesz wielgachną słonicą albo wielorybem którego morze wypchało na brzeg…

Sama nie wiem czy ja jestem jakaś inna, czy wszystkie to przechodzimy. Wiem jednak, że mimo tych ciążowych rozterek w końcu i tak urodzę i będę się cieszyła wraz z mężem i starszakami z pojawienia się w naszej rodzinie kolejnej słodkiej istotki do kochania, przytulania i całowania 🙂

Jeszcze się święta na dobre nie zaczęły, a ja mam już ich serdecznie dość. Czar świąt gdzieś się ulotnił, prysł niczym bańka mydlana. Może to za sprawą tego, że świąteczna aura osacza już nas od początku listopada? I to nieustające pytanie, czemu nie stroisz jeszcze choinki?

Jest popyt to będzie i podaż nie tylko na świąteczne artykuły, zwłaszcza jak szykuje się premiera filmowa. Patrząc na spółki sklepowe można było dostać oczopląsu, zewsząd atakował nas Gwiezdne Wojny. Przyznam, że sama jestem fanką pierwszej trylogii i nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę kolejną część w kinie lub domu. Jednak powoli czuję niesmak w ustach. Gdzie nie spojrzę, gwiezdne wojny, to na kapciach, slipkach, batonach, a zapewne wkrótce będę mogła kupić sobie deskę toaletową z ulubionym bohaterem i to nie za małe pieniądze. Skąd w nas ta chęć posiadania niemal wszystkiego. Gdzie leży granica między dobrym gustem a brakiem smaku? Czy nie warto przeznaczyć te pieniądze na coś bardziej wartościowego?

Łatwo dajemy się niestety zmanipulować marketingowcom. Niestety nasze dzieci jeszcze szybciej. Mój syn kocha wszystko co związane z autami – ma już puzzle, resoraki – złomka i zygzaka, i parę koszulek z motywem głównego bohatera. Wiem, że chciałby jeszcze pościel, lampkę na biurko, naklejki. Jednak odzywa się we mnie rozsądek. To nie jest mu wcale potrzebne do szczęścia. Tak naprawdę wiem, że marzy o wspólnym czasie z rodzicami, by móc być z nimi, bawić się z nimi – to takie proste. Wystarczy podarować dziecku swój czas zamiast kolejnych zabawek gadżetów.

Wracając do świąt. Tutaj także zalewa nas gadżetomania. Najbardziej kocham wszelkie promocje, że niby taniej niż miesiąc wcześniej. Zanim kupicie coś na promocji sprawdźcie, czy cena nie jest wyższa od wyjściowej. Przykład z mojego podwórka. Na prezent swojej mamie kupiłam coś ze sprzętu do kuchni. W sklepie AGD sprzęt przeceniony z 160 na 140 zł. Prawda, że super? Już prawie stałam przy kasie, kiedy coś mnie natchnęło. Wyjęłam telefon, włączyłam dane komórkowe i szukam w sieci. A tam, ten sam sprzęt za 100 zł z groszami także na promocji. Mało tego. Sprzęt objęty jest ekstra promocją, i wystarczy, że wypełnię formularz to zwrócą mi jeszcze 20 zł. Czyli w efekcie zamiast wydać w sklepie 140 zł zapłacę ok. 80 zł z dostawą, która była darmowa. Można? Można.

Dlaczego nie stroję jeszcze choinki? Bo najnormalniej w świecie nie będzie mnie w moim domu przez dłuższy czas, wrócę dopiero po Nowym Roku. Za to dzieci będą miały dwie choinki – u dziadków, będą miały także dwie wigilie, dwa razy będziemy dzielić się opłatkiem. Poprzednie, te i następnie święta będziemy spędzać z moimi rodzicami i teściami. Cieszę się, że mogę spędzić ten czas z najbliższą mi rodziną, czego i również wam życzę.

Jak mawiają „tradycja rzecz święta”, więc zgodnie ze zwyczajem w każde Święta przygotowuję tradycyjne potrawy. Jednak nie samą Wigilią człowiek żyje i w kolejne dni także musi zjeść coś smacznego. Wszak ucztować przy smacznie zastawionym stole, chyba każdy lubi.

W moim rodzinnym domu jednym z kulinarnych zwyczajów było przygotowywanie pieczonego schabu z morelami. Jego przyrządzaniem zajmował się zawsze mój tata. Odkąd sama założyłam rodzinę przepis ten towarzyszy mi w każde Święta. Nie posiadam spisanych proporcji, gdyż tata zawsze wszystko przygotowywał na “oko” i ja także tak działam. Jeśli posiadacie chęci oraz wszystkie składniki spokojnie zdążycie też go przygotować. Potrzebować jedynie będziecie:

• 1-1,5 kg schabu wieprzowego środkowego bez kości,
• 150 – 200 g suszonych moreli,
• pieprz mielony,
• czosnek świeży ok. 3-4 ząbki,
• sól
• suszone płatki papryki lub tymianek (opcjonalnie),
• mocna grubsza nić (opcjonalnie)

Sposób przygotowania

1. Mięso myję i osuszam. Ostrym wąskim nożem robię nacięcie wbijając go poziomo w środek mięsa z obu stron. Nacięcia powinny się spotkać w środku kawałka. By wykonaną kieszonkę trochę poszerzyć wkładam w nią trzonek drewnianej łyżki.
2. W tak wykonany otwór wciskam morele suszone bez pestek. Dociskam je jedną za drugą aż zapełnię ścisło całą kieszeń.
3. Następnie nacieram mięso solą (osobiście używam morskiej), czosnkiem  przeciśniętym przez praskę, pieprzem mielonym oraz dodatkowo posypuję suszonymi płatkami papryki. Tym razem płatki papryki zastąpiłam pierwszy raz naturalną przyprawę do mięs pieczonych (zakupioną w Rossmanie) zawierającą wyłącznie suszone przyprawy, bez całej chemii, W jej skład to: płatki papryki czerwonej i zielonej, pieprz czarny i biały, kminek, czosnek, kolendra oraz  gorczyca. Nie bójcie się sypania przypraw na oko, powinno być dość sporo, by mięso przeszło ich aromatem. Wszystkie przyprawy wraz z czosnkiem wmasowuję dokładnie w mięso.
4.  Schab obwiązuję ściśle grubszą nitką wykonując jakby siatkę. Nie jest to czynność konieczna i możecie ją swobodnie pominąć.
5. Zamarynowany schab z morelami przekładam do pojemnika z pokrywką i wkładam na całą noc do lodówki, by wszystko razem ładnie się „przegryzło”. W wersji ekspresowej wystarczy zostawić schab na minimum 2 – 3 godziny.
6. Mięso piekę w rękawie w temperaturze 180 st.C. Pamiętajcie, że czas pieczenia zależy od wagi mięsa. Jeśli schab waży przykładowo 1,5 kg to piec należy go 1,5 godziny. Po wyjęciu z piekarnika mięso w środku dalej się piecze zanim przestygnie, więc nie trzeba piec go zbyt długo (wyjdzie suche). Mięso musi odpocząć i przestygnąć zanim schowamy je do lodówki.
7. Schab serwuję na zimno jako „swojską” wędlinę, ale można także go podać na ciepło z sosem pieczeniowym lub żurawiną.

 Zdjęcia: Sylwia