Początek września wiąże się ze sporymi emocjami zarówno u dzieci, jak i u rodziców. Zaczął się rok szkolny, a wraz z nim nowy rozkład dnia, codzienne obowiązki, spotkania z rówieśnikami. Jestem mamą, więc przede mną także nie lada wyzwanie –  jakie zdrowe drugie śniadanie przygotować dziecku, by je z chęcią zjadło i by o nim pamiętało w ferworze nauki i zabawy.

Bo to, że warto je każdego dnia wkładać dziecku do tornistra, to oczywiste.

Cała prawda o drugim śniadaniu:

1. Jego zadaniem jest dostarczenie składników odżywczych i energii niezbędnej Twojemu dziecku na cały długi dzień w szkole.
Dlatego NIE MOŻE się składać ze słodkiej drożdżówki, czekoladowego batonika i coli!

2. Bez zdrowego drugiego śniadania mały uczeń traci siły, energię, umiejętność skupienia się, staje się ospały i rozdrażniony. Od tego, co maluch je w szkole, zależy jego wydolność intelektualna i koncentracja oraz dobry humor.

3. To nie może więc być tylko mała przekąska, ale większy posiłek – w końcu musi dostarczyć wszystko, co niezbędne.

4. Drugie śniadanie powinno zawierać:

•        białko – znajdziesz je w serze, jajkach, rybach, mięsie, szynce, parówkach (ale tylko te z dużą ilością białka zwierzęcego, bez dodatku glutaminianu sodu, sztucznych barwników i fosforanów),
•        witaminy – pod postacią warzyw i owoców w różnych kolorach,
•        dobre źródła energii – pieczywo najlepiej razowe,
•        tłuszcze – np. masło – ułatwi wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach.
•        do picia: woda, sok (najzdrowszy to ten przygotowany w domu), pitny jogurt lub kefir.

5.  Pamiętaj, to od Ciebie zależy kształtowanie „zdrowych smaków” u Twojej pociechy.

6.  Im śniadanie składa się z większej ilości różnorodnych produktów, tym większa szansa na zbilansowaną dietę, także w przyszłości. Wiesz co mam na myśli – dobre nawyki!

7. Dobra wiadomość jest taka, że pożywne śniadanko, poprzez dostarczenie pełnowartościowych składników zmniejsza ochotę na uwielbiane przez dzieci słodycze.

8. Twoje dziecko nie lubi pełnoziarnistego pieczywa? Ale pewnie uwielbia tosty. Przygotuj je ze zdrowego chleba – pyszne, chrupiące, z różnymi dodatkami. Albo razowa tortilla ze smacznymi składnikami – na pewno maluch zje ją z apetytem.

9.  Nie kupuj gotowców – śniadanie smakuje lepiej, gdy przygotuje je mama lub tata.

10. Albo jeszcze inaczej… Samodzielność naszych dzieci jest zaskakująca – świetnie obsługują smartfona, a czy potrafią zrobić kanapkę? Zaproś malucha do przygotowywania sobie śniadania – to może być dla niego prawdziwa frajda. To sposób by oswoił się z nowymi produktami lub by samodzielnie podjął decyzję, co chce zjeść danego dnia (oczywiście wybór między zdrowym a zdrowym jedzeniem).

11. Ważne aby śniadanie samo wołało “zjedz mnie!”, musi apetycznie wyglądać i składać się z kolorowego jedzenia (z pomocą przychodzą barwne owoce i warzywa!).

12. Zapakuj dodatki do chrupania w osobne pojemniczki – korniszony, rzodkiewki, migdały itp.

13. Zadbaj o to, by dziecko miało ładne pudełko np. z ulubionymi bohaterami z bajek lub zwierzętami. Śniadanie w sztywnej śniadaniówce nie zgniecie się i będzie apetycznie wyglądać. Użyj kolorowych serwetek, klamerek, wykałaczek w kształcie motylków lub kwiatków.

14. Każdego dnia drugie śniadanie może być miłym zaskoczeniem dla małego ucznia – dzieci lubią niespodzianki. Czasem warto też kanapkę zamienić w wesoły „rysunek”.

Z apetycznym, kompletnym i zdrowym drugim śniadaniem nasze dzieci mogą ruszyć do szkoły – na podbój świata!

Zdjęcia: Basia

Wpis powstał we współpracy z producentem wędlin dla dzieci „Duduś”

– A co to za wypadek był pod kościołem dziś rano? Śmiertelny chyba. Ty tam mieszkasz to na pewno wiesz. Policja stała i te buciki tak leżały. Dziewczynki jakiejś. Chyba dziewczynki, bo takie kolorowe. Takiej dziesięcioletniej chyba. Widziałaś? Przecież szłaś tamtędy rano. Musiałaś widzieć.

Nie mieszkam pod kościołem, powiedzmy, że w pobliżu. Ale faktycznie, można mnie podejrzewać o prowadzanie tamtędy dziecka do szkoły. Jednak nie, chodzimy inną drogą i może i dobrze. Wcale bym nie chciała, żeby Duśka oglądała takie widoki.

Nie wiem, co tam się stało, mogę jedynie zgadywać. Skoro buciki leżały na asfalcie, to raczej dziecko nie jechało samochodem. Albo przechodziło przez przejście, albo jechało rowerem. No właśnie…

Rowerzyści muszą mieć bardzo silne lobby w parlamencie. Nie wierzycie? Przywileje rowerzystów są naprawdę spore. Jak inaczej przeforsowaliby zapis dający im pierwszeństwo zawsze, gdy są na ścieżce rowerowej? Zawsze znaczy zawsze. Nawet jeśli ścieżka rowerowa wiedzie przez środek skrzyżowania, nie muszą hamować i się rozglądać. Pieszy musi, rowerzysta w analogicznej sytuacji już nie. Nie wierzyłam, ale kolejni nagabywani przeze mnie kierowcy twierdzą zgodnie:

– Jeśli jest oznaczona ścieżka rowerowa przecinająca jezdnię, to rowerzysta ma pierwszeństwo.

Nie wiem, co za kretyn to wymyślił. Nie korzystam z tego przywileju, bo w moim pojęciu jest on zwyczajnie niebezpieczny. I apeluję do Was rowerzyści: idźcie w moje ślady!

Pod wspomnianym wyżej kościołem wygląda to ni mniej, ni więcej tylko tak, że ścieżka rowerowa „przechodzi” z jednej strony jezdni na drugą. Efekt? Rozpędzeni rowerzyści nagminnie wpadają rozpędzonymi rowerami na jezdnię, kierowcy dają „po hamulcach” i jedni do drugich mają pretensje. Rowerzysta zasłania się prawem, kierowca zdrowym rozsądkiem. I chociaż sama poruszam się po drogach rowerem, to w tym wypadku sercem jestem po stronie kierowców. Oni zwyczajnie nie są w stanie wyhamować, jak im nagle wpadnie rower pod koła. Że niby mają profilaktycznie hamować? Hmmm, no można niby próbować, jak się wie, gdzie są ścieżki rowerowe i niebezpieczne, aczkolwiek legalne przejazdy przez jezdnię. Ale po pierwsze, nie każdy to wie, mało kto jeździ po mieście na pamięć, a zanim się zauważy znak, może być zwyczajnie za późno. Po drugie, rowerzyści poszli krok dalej. Uznali, że skoro w niektórych miejscach można przejeżdżać przez jezdnię, nie rozglądając się na boki, to znaczy, że można wszędzie, nawet tam, gdzie nie ma ścieżek rowerowych, tylko opieszałe miasto nie postawiło odpowiednich znaków. Nie wymyśliłam tego, usłyszałam od znajomego taksówkarza.

Jak jest naprawdę? Faktycznie rowerzysta w określonych sytuacjach ma prawo jechać po chodniku, ale nigdy przenigdy nie ma prawa przejechać przez przejście dla pieszych. To jest ten moment, kiedy ma zejść z roweru i go przeprowadzić. Oczywiście jest to najczęściej łamany przez rowerzystów przepis. Ścieżka rowerowa i chodnik zlały się w jedno, a co za tym poszło, przejście dla pieszych i przejazd dla rowerów też. I od tej pory określenie pirat drogowy nabrało zupełnie nowego znaczenia.

Są przywileje, z których można, a nawet trzeba korzystać. Są też takie, o których lepiej zapomnieć. W pewnych sytuacjach lepiej kierować się zdrowym rozsądkiem. Tak po prostu. Inaczej może się okazać, że to nasze buty będą leżały na asfalcie.

Jest piękny słoneczny dzień. Razem z Polą zajmujemy się naszymi codziennymi sprawami, gdy nagle słyszę dzwonek do drzwi. Otwieram, a tam nikogo. Stoi tylko jakaś paczka, na której nie znalazłam żadnych informacji o adresacie i nadawcy. No ale skoro stoi u progu mych drzwi, stwierdzam, że to dla mnie i zaciągam ją do środka. Po otwarciu okazuje się, że to przesyłka od tajnego agenta – pseudonim Dada, który zlecił mi poważną misję.

W paczce znalazłam tajemniczą walizkę i krótki list, a w nim kilka wskazówek podpowiadających, co mam zrobić. Wygląda na to, że wraz z Polą, mam przyjąć rolę detektywa i rozłożyć na części pierwsze dziecięcą, jednorazową pieluszkę.

Tak więc podejmujemy to wyzwanie i przystępujemy do wykonania zadania.

MISJA: DADA

Cel misji: Przeprowadzenie testu jakości pieluszek Dada

PRZYGOTOWANIE DO WYKONANIA ZADANIA

Przed przystąpieniem do wykonania zadania, rozpakowuję otrzymaną w przesyłce walizkę i wyciągam z niej wszystkie akcesoria, które posłużą mi jako narzędzia.

Do dyspozycji mam:

• pieluszki,
• butelkę z płynem 300 ml,
• szklaną zlewkę,
• odważnik 1 kg,
• specjalne papierki,
• stoper,
• miarkę,
• nożyczki,
• szkło powiększające,
• rękawiczki.

Dodatkowo przygotowałam sobie kartkę i ołówek, by skrupulatnie notować obserwacje oraz aparat, by móc przedstawić Wam dowody w postaci zdjęć.

WYKONANIE ZADANIA

1. Mierzenie elastyczności

Zgodnie ze wskazówki, w pierwszej kolejności muszę sprawdzić elastyczność pieluszki. W tym celu rozkładam ją na blacie i mierzę jej długość w spoczynku. Następnie rozciągam pieluszkę i ponownie dokonuję pomiaru.

Porównanie wyników:

• pieluszka w spoczynku – 32 cm
• rozciągnięta pieluszka – 42 cm

2. Testowanie chłonności pieluszki

Przygotowuję odpowiednią ilość płynu w zlewce, zgodnie ze wskazówką, dla pieluszki w rozmiarze MIDI jest to 100 ml. Rozlewam całą zawartość zlewki wewnątrz pieluszki i odczekuję 5 minut. W tym czasie obserwuję, jak szybko pielucha wchłania płyn, którym ją potraktowałam. Muszę przyznać, że idzie jej to bardzo sprawnie, bo wystarczyło zaledwie kilka sekund, by zauważyć, jak ów płyn zaczyna znikać, dosłownie na moich oczach! I powiem Wam, że to dosyć ciekawe doświadczenie, bo nigdy wcześniej nie miałam okazji obserwować, jak działa pieluszka. Zanim minęło 5 minut, płyn zdążył się już całkowicie wchłonąć, ale cierpliwie czekam, aż zadzwoni stoper i da mi znać, że mogę przejść do kolejnego kroku.

Po upływie określonego czasu kładę na pieluszkę 10 specjalnych papierków i dociążam je odważnikiem o masie 1 kg. Odczekuję 15 sekund, po czym ściągam odważnik i oceniam, jak bardzo płyn się wchłonął. W tym celu rozkładam papierki i dokładnie im się przyglądam. Dzięki temu, że płyn był zabarwiony na niebiesko, mogę dokładnie obserwować jego odbicie na owych papierkach. Efekt jest dla mnie dość zaskakujący, w pozytywnym znaczeniu, ponieważ niebieska plama widnieje tylko na 3 papierkach. A w zasadzie śmiało można powiedzieć, że ten trzeci został tylko delikatnie muśnięty, co według mnie, na taką ilość płynu (100 ml) daje bardzo dobry wynik.

3. Co kryje się w środku, czyli cięcie pieluszki

To zadanie chyba podoba mi się najbardziej, bo nigdy wcześniej nie miałam okazji tak dokładnie i od środka przyglądać się mokrej pieluszce – co sprawia, że czuję się trochę jak Scherlock Holmes w damskim wydaniu.

Używając nożyczek przecinam na pół testowaną pieluszkę i dokładnie, z pomocą szkła powiększającego sprawdzam, jak prezentuje się ona w środku. Ciekawym zjawiskiem jest dla mnie to, co stało się z płynem, ponieważ zmienił się on w coś, co wizualnie przypomina cukier – mam nadzieję, że uda Wam się to dostrzec na zdjęciach. Różnica polega tylko na tym, że ma to niebieską barwę i w dotyku formę żelu, aniżeli kryształków (cukru). A dzięki temu, jak magicznie płyn zmienił swój stan skupienia, po rozcięciu pieluszki, nie wylewa się on, lecz wypada – to jest doprawdy intrygujące!

Dla zaspokojenia swej ciekawskiej natury tnę również suchą pieluchę, tak by móc ją porównać do mokrej. W ten sposób dokładnie widzę, jak wkład chłonny zmienia swoją strukturę i jak bardzo pęcznieje.

4. Kompleksowa analiza

Korzystając z okazji dokładnie przyglądam się całej pieluszce i do jej zalet na pewno zaliczyłabym: – długi wkład, co z pewnością przekłada się na jej chłonność,

• elastyczne boczki, zapewniające swobodę ruchów dziecka,
• szerokie falbanki przy nóżkach, mające zabezpieczać przed ewentualnym przeciekaniem,
• brak zapachu perfum, to zdecydowanie ich wielki atut!

Ponadto pieluszki są bardzo miękkie i przyjemne w dotyku, a na dodatek swoją kolorystyką i rysunkami cieszą oko.

WNIOSKI

Muszę przyznać, że pieluszka przeszła nasz test pozytywnie i jestem szczerze zdumiona, że po takiej ilości przyjętego płynu, nie miałyśmy żadnego przecieku. A 100 ml to przecież całkiem spora porcja jak na taką małą pieluszkę – nie wiem, ile godzin dziecko musiałoby chodzić w jednej pieluszce, by nasiusiać taką ilość.

Cieszę się, że mogłyśmy z Polą pobawić się w eksperymenty i poczuć nutkę detektywistyczną. Sprawiło nam to dużą frajdę. Co prawda Pola nie brała czynnego udziału w głównej części badania, ale wszystkie akcesoria, włącznie z pieluszkami, dokładnie sprawdziła na swój sposób…. – organoleptycznie 😉  

P.S. To jeszcze nie koniec!

To jeszcze nie koniec testowania pieluszek Dada, bo również Lusia – Agnieszki została testerem Dady, a jej starszy brat chętnie włączył się w wspólną zabawę. Po wykonaniu zleconego zadania Lusia i Marcin przystąpili do kolejnej fazy eksperymentowania. Dodam, że zgadzam się z wnioskami Fizinki w 100%. Pieluszki są bardzo chłonne – ale my postanowiliśmy iść o krok dalej i dodatkowo sprawdzić, ile wody jest w stanie wchłonąć wkład z pieluszki

Jak zrobić śnieg w środku lata,  czyli zabawa sensoryczna z pieluszką

To proste, wystarczy woda, duża miska, nożyczki, lupa i pieluszka – a dokładnie jej wkład. Pieluszkę nacinamy i pozwalamy dzieciom wyciągnąć cały jej wsad do miski – coś przypominającego watę, jakiś drobny proszek – pomocna będzie lupa, by bliżej przyjrzeć się nieznanemu.

Potem wystarczy wlać wodę – przy pierwszym podejściu wlewaliśmy ją powoli – w sumie ok. dwie szklanki i zaczęła się zabawa. Mieszanie to chyba największa frajda w całym tym eksperymencie. Szybko jednak się okazuje, że wrzucony suchy skład potroił swoją wielkość i stał się bardziej galaretowaty.

Zatem kolej na dwie następne szklanki – ku naszemu zdziwieniu cała woda została wchłonięta – a naszego śniegu w misce było coraz więcej – aż nie chce się uwierzyć, że jedna pieluszka jest wstanie aż tyle wchłonąć. W dalszym eksperymentowaniu dodawaliśmy barwnik spożywczy, olej, by sprawdzić jak zachowa się nasza masa. Ciekawie także wyglądała pod lupą.

Lusia i Marcin mieli zabawę na całe przedpołudnie, prześcigali się w mieszaniu “ciasta”, próbie robienia kulek “śnieżnych”. Eksperymentowanie z pieluszką wzbogaciło ich o nowe doświadczenia, a małe rączki i paluszki nieźle się napracowały. W sumie wlaliśmy ok 1,5 l wody do każdej miski, a pozornie wyglądający puszek, który początkowo lekko zakrywał spód miski, teraz wypełniał ją po brzegi.

Na koniec zapraszam Was na krótki filmik naszej produkcji, więc wybaczcie niedociągnięcia. Koniecznie zostawcie lajka, dla naszych małych gwiazd, niech skradną wasze serca 🙂

Wpis powstał we współpracy z Dada

Po więcej informacji na temat najnowszych pieluszek Dada Premium zapraszamy na stronę: http://dada.pl/kategoria/pieluszki-dada/premium

Zdjęcia: Fizinka i Agnieszka J.

Filmik: Agnieszka J.