Może i nie odkryłam Ameryki, czy nie zdobyłam najwyższego szczytu świata, lecz wiem jedno, że nic nie jest wstanie zastąpić bliskości dziecka i rodzica. Tę nierozerwalną więź buduje się między innymi poprzez tulenie, noszenie dziecka blisko siebie.

Nikt o zdrowych zmysłach nie będzie nosić nieustannie na rękach swoich dzieci bez względu na to czy ważą 3 kg czy 10 kg. Domowe prace wymagają wykorzystania obydwu rąk bo samo nic się nie zrobi. A jednak jest rozwiązanie. Od pewnego czasu jestem szczęśliwą posiadaczką nosidełka ergonomicznego Tula Hot Air Balloon, a dlaczego wózek Lusi poszedł w odstawkę przeczytacie poniżej.

T jak tulić

Kto z nas nie lubi się przytulać? Przytulanie daje nam pewne poczucie bezpieczeństwa w ramionach drugiej osoby. Dla dziecka tulenie ma jeszcze zupełnie inny wymiar. To ciepło, bezgraniczna miłość rodzica. Z czasem tych kochanych kg jest zbyt dużo, by tulić dziecko nosząc je na rękach.Nosidełko ergonomiczne Tula daje nam tę możliwość, a jednocześnie chroni nasze plecy i kręgosłup. Łatwość i szybkość w obsłudze sprawia, że markotne, zmęczone dziecko wkrótce znajdzie się blisko rodzica czując jego zapach, ciepło, a także znany dobrze mu rytm bicia serca. Dzięki temu szybko się uspokaja, zdarza się także że zasypia – i tutaj przyda się kapturek, który podtrzymuje główkę śpiącego dziecka. Dodatkowo jest też on ochroną w deszczowe,wietrzne dni. Lusia pokochałaTulę, a my prawie “dosłownie” wyrywamy sobie ją z rąk by tulić naszą 9kg pociechę. Każdy z nas wybrał inny sposób tulenia. Ja lubię nosić ją z przodu, a z tatą lubi oglądać świat wtulając się w jego plecy.

U pasuje jak ulał

Nosidełko pasuje do każdego typu  figury rodzica, dzięki regulowanym paskom, a ich bezwładnie zwisające końce można łatwo zwinąć i przytrzymać załączoną gumą. Najważniejsza jest jednak wygoda dziecka. Dzieci przyjmują w nich pozycję “żabki”, gdzie kolana jak i biodra są zgięte tworząc kształt literki M, a równocześnie zachowują fizjologiczne ułożenie stawów biodrowych dziecka. Materiał otulający dziecko jest przyjemny w dotyku i jednocześnie łatwy w utrzymaniu czystości. Nosidełko można zabrać wszędzie ze sobą do sklepu, na wycieczkę w góry, a nawet na koncert.

L jak lekkość

Przede wszystkim lekkość produktu, który nie jest ciężki i nie zajmuje dużo miejsca. Wygodne i przyjemne w użytkowaniu zarówno na plecach i z przodu.  Zakładanie nosidełka Tula nie wymaga skomplikowanych czynności. Duża klamra na biodrze jest wykonana solidnie i wraz z dodatkowym zabezpieczeniem zapobiega rozpięciu się lub poluźnienia pasu biodrowego. Pas biodrowy jak i ramiona nosidła są miękkie dzięki wypełnieniu, a także szerokie co sprawia, że ciężar naszego dziecka nie jest dla nas uciążliwy, na przykład wrzynającymi się paskami.

A aaa jak mi dobrze…

…i wygodnie nie musząc taszczyć wózka po polskich chodnikach, walcząc z nim próbując wsiąść do pociągu, autobusu, czy w przemierzaniu piaszczystej plaży. Obawiam się, że wózek mojego dziecka wkrótce zacznie rdzewieć z braku ruchu.

Nosidełko ergonomiczne Tula jest dostępne w dwóch rozmiarach. Standard dla młodszych dzieci (7-20 kg) i Toddler (11-22kg). Ponadto różnorodność wzorów sprawi, że każdy znajdzie coś dla siebie. Ciekawe kiedy doczekamy się w Polsce dodatków do Tuli,które zyskały ogromną popularność w Stanach Zjednoczonych.  Czas pokaże, a tymczasem zapraszam do wzięcia udziału w naszym konkursie “Jesienią otuleni”, gdzie możecie wygrać między innymi najnowszą Tulę Puppy Love!

Zdjęcia: Monographia

Wpis jest elementem współpracy z Baby Tula

Już pożegnania nadszedł czas… Wcale nie łatwy, zarówno dla dziecka jak i matki, bo poza zmianą rozkładu dnia, uciekają też momenty czułości i emocjonalnego odprężenia.

Karmienie piersią dla mnie było cudownym czasem. Młodszego syna karmiłam dokładnie do dnia drugich urodzin. A dlaczego akurat tak? Bo Woju był na tyle duży, że “cycuś” był już tylko wyciszaczem i nie spełniał najważniejszej roli – narzędzia do karmienia. Wiele matek straszyło mnie, że im dłużej będę karmić, tym trudniej dziecko będzie oduczyć tego. Życie jednak pokazuje, jak wiele zależy od samego malca, bo to co się wydarzyło w ostatnich tygodniach u nas, w niczym nie przypominało armagedonu.

Więc jak to zrobić, żeby bez wielu wylanych łez, zarówno dziecka jak i matki zrezygnować z karmienia? Przynajmniej jedno z zainteresowanych naprawdę musi chcieć końca i podjąć zdecydowane i konsekwentne działania. Ja chciałam, bo byłam zmęczona nocnym wstawaniem, akurat rozpoczęłam pracę poza miejscem zamieszkania, a sam Woju jadł  to co my. Żeby nagle nie urywać tego kojącego rytuału, od 2-3 miesięcy stopniowo ograniczałam częstotliwość karmień. Najłatwiej poszło z tym w południe, bo nie było mnie w domu, a gdy mnie nie było, młody się nie upominał. A jeśli u mnie upominał się w ciągu dnia, tłumaczyłam że “cycy śpią” ale jest jedzenie w lodówce więc jeśli jest głodny mogę coś mu dać. Działało, głodny nie chodził, o pierś nie krzyczał, ja mimo delikatnej tęsknoty za tymi chwilami nawet nie wspominałam o temacie.

Zgodnie z przewidywaniami, mniej sympatycznie było w nocy, kiedy mały się przebudzał. Nauczony, że dostawał pierś przede wszystkim nocą, nie zadowalał się tłumaczeniem, że “cycy śpią” i on też powinien. Pomogła butelka “niekapek” z wodą, którą wręczałam zaraz po stanowczym żądaniu Woja. Szybko przywykł, chyba już trzeciej nocy przestał się denerwować, a teraz jak idzie spać z marszu idzie po wodę i zabiera butelkę do łóżka.

Widzę rezultaty zakończenia karmienia, bo mały nie budzi się tyle w nocy, a jeśli już wstanie to wystarczy go odprowadzić do łóżeczka, i sam usypia. Nie muszę wisieć nad nim, tak jak bywało to za czasów karmienia. Ja odzyskałam moje ciało i poczucie swobody. Czuję się spełniona jako matka ”karmicielka” bo karmiłam z powodzeniem tak długo jak chciałam, mały rósł zdrowo i w poczuciu maksymalnej bliskości i bezpieczeństwa przy mnie. Żałuję, że nie miałam takiej możliwości z pierwszym synem. Może przy trzecim dziecku też uda mi się ta sztuka. Zarówno szczęśliwego karmienia, jak i bezbolesnego z nim pożegnania.

Reforma szkolnictwa polegająca na posłaniu sześciolatków do szkół została przeprowadzona nie do końca wiadomo w jakim celu, bo przecież nie po to, żeby młodzież wcześniej szła do pracy, prawda?! Zapewne przyświecał temu jakiś inny szczytny cel, być może zwolnienie miejsc w przedszkolach. W sumie racja, łatwiej wygonić sześciolatki do szkoły niż budować nowe przedszkola.

Miłościwie nam panująca pani premier w czasie debaty wyborczej grzmiała, że nasze dzieci nie są głupsze od dzieci z innych krajów i nie ma powodu by odbierać im szansę na dobrą edukację. Brzmi rozsądnie, prawda? Głupsze nasze dzieci na pewno nie są, bo niby czemu miałyby być? Czy są gotowe do pójścia do szkoły? Pewnie w większości tak, ale czy szkoły są gotowe na przyjęcie sześciolatków to zupełnie inna bajka.

Paradoksalnie najlepiej do tego celu przygotowane są małe, wiejskie szkoły. Dlaczego? Po prostu dlatego, że są małe. Dziecko w nich nie ginie, nie błądzi w labiryncie korytarzy, nie pokonuje trzech pięter z szatni do swojej klasy (tyle chodzi Duśka), nie jest anonimowe. W naszej szkole pierwszaki przechodzą istny survival. Tyyyle się trzeba nauczyć, żeby przetrwać!

Od kliku dni w domu wałkujemy problem, że po ślubowaniu pani nie będzie schodziła po dzieci do szatni tylko będą musiały same chodzić na górę, a ona się boi, że ją ktoś na schodach potrąci. Nie wiem, skąd jej się wziął strach przed schodami (a raczej ludźmi na schodach, bo na pustych klatkach schodowych nie ma najmniejszego problemu) niemniej jednak jest on jak najbardziej autentyczny. Ideałem byłoby, gdyby klasa była na tym samym poziomie co szatnia, ale niestety, jest jak jest. Jak będzie dalej, nie wiem. Rodzicom chodzić po szkole nie wolno, odpada opcja, że ja z nią na górę pójdę. Ot, niby to drobiazg, ale potrafi małe dziecko skutecznie zniechęcić do szkoły.

Zanim ktoś mi zarzuci, że mogłam dziecko odroczyć wyjaśnię: nie miałam powodu odraczać Duśki, nie ma żadnych problemów z nauką, chętnie odrabia lekcje, dobrze odnajduje się w grupie, drugi rok w zerówce to byłaby kompletna strata czasu i jeszcze większa nuda dla niej. Niemniej jednak, jak to sama ostatnio powiedziała:” mamuś, ja tej szkoły jeszcze nie ogarniam”.

Jak wyglądają lekcje? Trwają około kwadransa, bo tylko tyle dzieci potrafią się skupić. Potem jest pół godziny przerwy na jedzenie, zabawę, taniec, rysowanie, co kto lubi. Tak samo  jak w przedszkolu, z tą tylko różnicą, że nie ma oddzielnej sali na zabawę i oddzielnej na naukę. Zabawek też praktycznie nie ma.

Łazienka jest gdzieś niby nie daleko, ale i nie blisko. Jak się okazuje, na tych dziesięciu metrach też da się zabłądzić, jedno z dzieci po wyjściu z toalety nie umiało trafić do klasy, na szczęście znało drogę do świetlicy, która nota bene jest w sąsiednim skrzydle. Takich historyjek o zagubionych dzieciach jest znacznie więcej, pierwszoklasiści często nie wiedzą do której klasy chodzą, ba – nie rozpoznają własnych tornistrów! Nie, nie żartuję, pani na zebraniu prosiła o podpisanie dzieciom tornistrów, bo są problemy z identyfikacją.

Rozmawiałam z różnymi pracownikami szkoły, nauczycielami, bibliotekarką, pracownikami świetlicy, woźnymi. Wszyscy po cichu mówią to samo – szkoła nie jest gotowa na przyjęcie sześciolatków a ta cała reforma to bzdura. Oczywiście głośno nikt tego nie powie, bo nie wolno. Rozmawiałam też z rodzicami więcej niż jednego dziecka, którzy mają porównanie, praktycznie jednym głosem mówią:” starszy poszedł jako siedmiolatek i świetnie sobie radził a ten młodszy to widać, że do szkoły nie dorósł”.

Reasumując – myślę, że polskie sześciolatki jak najbardziej są gotowe na naukę, ale mam poważne wątpliwości, czy ta nauka powinna odbywać się w szkole. Szkoły kompletnie nie są przygotowane na przyjęcie maluchów, a sześciolatki w szkole czują się trochę jak polski turysta na chińskim dworcu kolejowym.  Myślę, że na tym etapie rozwoju przedszkole zapewnia większe poczucie bezpieczeństwa, a poziom i zakres przekazywanej wiedzy wcale nie musi być mniejszy ani niższy.