Hay Stax to jednoosobowa łamigłówka logiczna, w której należy układać figurki zwierząt na wyznaczonej przestrzeni, narysowanej na kartach z zadaniami. Zasady gry są proste, spisane na miniaturowej instrukcji, zresztą w rozgrywce nie ma większej filozofii, więc tak naprawdę wystarczy rzucić okiem na zawartość pudełka, by wiedzieć, na czym polega zabawa. W związku z tym w kilka minut wyjaśnicie dzieciom, co mają robić i będą mogły od razu przystąpić do rozwiązywania zagadek.

Zawartość pudełka Hay Stax

W niewielkim (niemalże kieszonkowym) pudełku znajduje się:

– osiemnaście dwustronnych kart przedstawiających trzydzieści sześć zadań o narastającym poziomie trudności,
– osiemnaście również dwustronnych kart z rozwiązaniami łamigłówek,
– dziewięć  figurek wiejskich zwierząt: konia, krowę, owcę, świnię, kozę, kaczkę, kota, psa i kurczaka,
– oraz instrukcja.  

Na kartach zadań napisane jest, ile zwierząt musimy użyć do rozwiązania łamigłówki i ile warstw z nich stworzyć na przedstawionej graficznie siatce, która składa się z kwadratów. Wielkość oraz kształt owej siatki są różne. Narysowane są także zwierzęta, które musimy zmieścić na planszy – w żadnej łamigłówce nie wykorzystujemy wszystkich, tylko część z nich.

Karty podzielone są też kolorystycznie na trzy poziomy trudności: początkujący, średni i mistrz.

Jak grać?

Wybieramy kartę z zadaniem, przygotowujemy sobie określone zwierzęta i układamy je tak, by zmieściły się w zagrodzie, czyli na siatce. Co ważne, żadna ich część ciała nie może wystawać poza wyznaczony obszar. A ponieważ zwierzaki są różnej wielkości i mają różne kształty, musimy trochę pokombinować, by dopasować je do pola zagrody. Niektóre trzeba ustawiać bokiem, inne do góry nogami, jedne będą leżeć, drugie stać, a jeszcze inne trzeba ułożyć na głowie.

Na niektórych kartach pojawia się informacja, o dwóch lub trzech warstwach, oznacza to, że musimy dużą ilość zwierząt zmieścić na małej przestrzeni, a więc należy układać jedno zwierzę na drugim.

Jak wspomniałam wyżej, w opakowaniu znajdują się karty z rozwiązaniami zadań, chociaż jak sama się przekonałam, nie oznaczają jedynej słusznej odpowiedzi – zdarzyć się więc może, że rozwiążecie łamigłówkę inaczej, niż przewidział to autor, ale jeśli zwierzęta mieszczą się na siatce, żadna ich część nie wystaje, to zagadka rozwiązana jest poprawnie.

Hay Stax – wrażenia

Hay Stax ma bardzo prosty schemat działania, zrozumiały nawet dla mojego czterolatka. A ponieważ poziom trudności jest różny, oznacza to, że w początkowych zadaniach też taki maluch sobie poradzi. Generalnie gra przypadła moim dzieciom do gustu, chętnie do niej zasiadają, czasem w pojedynkę, innym razem rywalizują ze sobą, kto dojdzie dalej.  Osobiście bardzo cenię to, że jest niewielkich rozmiarów i możemy ją ze sobą zabierać w teren.

Gra, choć jest prosta, zapewnia ciekawą zabawę, przede wszystkim uczy logicznego myślenia, planowania, rozwija wyobraźnię przestrzenną i stanowi trening cierpliwości – nie każde zadanie bowiem udaje się rozwiązać dzieciom szybko i bez problemu.

Dużym atutem łamigłówki z punktu widzenia maluchów, są też kolorowe figurki zwierząt, którymi bardzo lubią się bawić po skończonej rozgrywce. 

…

Zdjęcia: Fizinka
Wpis powstał w ramach współpracy z wydawnictwem Rebel.

Dzikie Serengeti to gra, którą miałam na celowniku od dłuższego czasu. Nie ukrywam, że lubię planszówki przyrodnicze, z dużą ilością drewnianych mepelków, a jak graficznie wszystko pasuje do siebie, to już jest bardzo dobrze. Jak zatem Dzikie Serengeti sprawdziło się na stole?

W grze Dzikie Serengeti wcielimy się w reżyserów, których zadaniem będzie stworzenie najlepszego filmu dokumentalnego, prosto z serca Afryki. To wcale nie takie łatwe, bo mamy do czynienia z dzikimi zwierzętami, które pojawiają się na sawannie w jednym miejscu, by zaraz przenieść się gdzieś indziej. Tylko sprawne oko reżysera dopatrzy się właściwego kadru. 

fot. Dzikie Serengeti

W tym wszystkim pomoże nam zawartość pudełka, które do lekkich nie należy. Tutaj wielkie chapeau bas dla wydawnictwa za odwagę i wykonanie z taką precyzją drewnianych figurek zwierząt. Dzieci szybko przygarnęły je do zabawy, inscenizując różne filmy dokumentalne.  W pudełku znajdziemy zatem:

• 3 lwy, 3 żyrafy, 3 gazele, 3 nosorożce, 3 szakale, 3 lamparty, 3 krokodyle, 3 słonie, 3 gnu, 3 hieny, 3 sępy, 3 zebry
• 1 znacznik rundy
• 1 Skałę Wieków
• 1 planszę akcji
• 1 dwustronną planszę mapy
• 4 żetony punktów
• 8 znaczników graczy
• 4 paski galerii
• 4 karty pomocy
• 1 instrukcję
• 8 żetonów kłódek
• 168 kart kadrów
• 12 kafelków nagród filmowych
• 1 znacznik pierwszego gracza
• 12 kart Wielkich Migracji
• 40 żetonów pożywienia
• 50 żetonów monet
• 40 żetonów efektów wizualnych
• 14 kart specjalistów

Jak przygotować rozgrywkę w Dzikie Serengeti?

Stół to zdecydowanie za mało miejsca, cały czas wściekaliśmy się, że coś nam spada, nie było miejsca na swoje kadry itd. Podłoga okazała się dobrym rozwiązaniem. W związku z tym, że liczba elementów może przyprawić o ból głowy, w kilku punktach postaram się przedstawić, jak przygotować się do rozgrywki w Dzikie Serengeti. 

• Główna plansza jest dwustronna. Wystarczy wybrać jedną ze stron i już. W obu przypadkach poziom trudności jest taki sam.
• Planszę akcji należy położyć obok i umieścić po trzy sztuki każdego zwierzęcia na odpowiadających polach oznaczonych ikonami danych zwierząt. 
• W zależności od liczby graczy należy zakryć żetonami kłódek odpowiednie pola akcji.
• Karty kadrów należy dobrze przetasować i umieścić w zakrytym stosie. Potem dobrać ze stosu sześć kart i ułożyć odkryte obok planszy.
•  W dowolnym miejscu na stole należy położyć złożoną Skałą Wieków. Na niej trzeba umieścić kafelki nagród filmowych. 
• Przetasowane karty migracji należy położyć w zakrytym stosie, obok Skały Wieków. 
• Wszystkie drobne elementy, jak pożywienie, monety, efekty wizualne i punktu powinno się dać tak, aby wszyscy gracze mieli swobodny dostęp do tych zasobów.
• Każdy gracz dobiera po pasku galerii i osiem kart kadrów. Cztery z nich odrzucają. Otrzymują także sześć monet.  

To wszystko, musicie wybrać tylko pierwszego gracza. Polecam, aby to rodzic na początku był osobą rozpoczynającą rozgrywkę.

Niewątpliwie przed przystąpieniem do gry w Dzikie Serengeti warto zapoznać się z kartami kadru. Możemy podzielić je na trzy rodzaje:

1. Kadr szeregowy – zwierzęta muszą znajdować się w linii prostej w tej samej kolejności jak na przedstawionej karcie. 
2. Kadr otaczający – wybrane zwierzęta muszą znajdować się w obrębie ośmiu sąsiadujących pól z centralnym zwierzęciem.
3. Kadr widokowy – będzie zrealizowany, gdy dane zwierzęta znajdą się na odpowiednich polach terenu. 

fot. Dzikie Serengeti

Jak grać w Dzikie Serengeti?

Rozgrywka w Dzikie Serengeti trwa sześć rund. Po każdej z nich następuje czas przygotowania do kolejnej rundy.  W swojej turze uczestnicy wykonują po jednej akcji podstawowej z ośmiu możliwych, przedstawionych na planszy akcji:

1. odkrycie drapieżników – lwów, lampartów i krokodyli,
2. odkrycie dużych ssaków – słoni, nosorożców i żyraf,
3. odkrycie padliżonerców – hien, szakali i sępów,
4. odkrycie migrujących roslinożerców – gnu, zebr i gazeli,
5. zamiana zwierząt miejscami,
6. poruszenie zwierząt miejscami o 1 do 3 miejsc,
7. dobranie jednej karty z puli kadrów,
8. odświeżenie puli kart kadrów.

fot. Dzikie Serengeti

Akcje podstawowe są płatne. Gracz może także wykonać w trakcie swojej tury darmową akcję, czyli:

• odrzucić niezrealizowane karty kadrów,
• zrealizować karty kadru,
• wydać żeton pożywienia lub efektu wizualnego. 

Jeśli gracz nie może opłacić kosztu akcji, pasuje. Gdy wszyscy spasują, dobiega koniec tury i należy przystąpić do fazy przygotowania. Na początku nowej rundy każdy gracz otrzymuje liczbę monet zgodną z informacją na Wielkiej Skale. 

Po czwartej, piątej i szóstej rundzie następują migracje zwierząt, które wprowadzają sporo zamieszania na planszy. Jeśli będziemy chcieli bardziej zaawansowanej rozgrywk,i możemy wykorzystać karty specjalistów. 

W instrukcji znajdziecie więcej szczegółów i wyjaśnienia do poszczególnych etapów gry. Po rozegraniu sześciu rund czas na zakończenie rozgrywki. Zwycięża gracz, który otrzymał największą liczbę gwiazdek. 

Wrażenia z rozgrywek

Dzikie Serengeti jest dobrym przykładem gry o walorze edukacyjnym. Na podstawie takich gier możemy opowiadać o wyjątkowych przyrodniczych miejscach na świecie. Niewątpliwie Park Narodowy Serengeti, położony w północno-zachodniej Tanzanii jest taką perełką. Obejmuje równinę porośniętą trawiastą sawanną z pojedynczymi skalistymi wzgórzami i kępami drzew akacjowych. To właśnie sawanna stała się głównym miejscem rozgrywki dla gry Dzikie Serengeti, gdzie każdego dnia miliony zwierząt pasą się, polują i walczą o przetrwanie. Główna plansza świetnie oddaje charakterystykę tego miejsca. Znajdziemy trawiaste równiny, czy akacjowe drzewa, przy których możemy dostrzec żyrafy i inne zwierzęta. 

Dzikie Serengeti zachwyca ilością drewnianych zwierząt i jakością ich wykonania. Gra jest dopracowana graficznie pod każdym kątem. Ciekawym dodatkiem jest składana Wielka Skała, która niestety nie mieści się w pudełku, dlatego też przed każdą rozgrywką trzeba ją na nowo złożyć. Przyznam, że w pewnym momencie zrezygnowaliśmy ze składania jej. Gra się tak samo. Reasumując, graficznie gra jest po prostu piękna.

Gdy gramy we trójkę, spotkanie przy planszy Dzikie Serengeti zajmuje nam zazwyczaj nieco ponad godzinkę. Już po pierwszych paru turach graczy można w lot złapać zasady gry. Są naprawdę proste i czytelne. Na pudełku znajdziemy oznaczenie, że gra jest przeznaczona dla dzieci powyżej 14 roku życia, jednak ograny dziesięciolatek da sobie świetnie radę.  Ośmiolatka da sobie radę, ale często trzeba jej towarzyszyć, czy podpowiedzieć to i owo. 

Dzikie Serengeti to gra mocno logiczno-strategiczna, ale nie taka, że pali zwoje mózgowe. Owszem trzeba planować, przewidywać ruchy gracza, być gotowym na wszelkie zmiany. Czasem zdarza się, że już prawie mamy swój kadr, a jeden ruch drugiego gracza całkowicie zmieni sytuację na planszy. Dlatego nie warto przywiązywać się do wybranych wcześniej kadrów. Właśnie dzięki tak dużej ilości kadrów, gra Dzikie Serengeti jest bardzo regrywalna. 

fot. Dzikie Serengeti

Sama rozgrywka jest naprawdę przyjemna, choć negatywnych interakcji między graczami troszkę jest. Czasem człowiek jest sfrustrowany, czasem znudzony dłużyzną, ale to wszystko zależy od dobranej ekipy. Dróg do zwycięstwa jest kilka, a liczba kart kadrów i migracji jest dużym plusem. Taka sama rozgrywka się raczej nie powtórzy.

Najtrudniejszym momentem jest punktowanie. Na kartach kadrów znajdziemy różne symbole, ich kombinacja przynosi nam dodatkowe punkty. Rozszyfrowanie tego zajęło mi więcej czasu niż wytłumaczenie zasad gry. Czasami mam wrażenie, że na siłę autor zakręca zasady przyznawania punktów, a można by prościej, bez tych wszystkich zawiłości. 

Dzikie Serengeti to pięknie wykonana rodzinna gra, idealna na wspólne popołudniowe chwile. 

Tytuł: Dzikie Serengeti
Autor: Gunho Kim
Ilustracje: Hani Chang, Sophia Kang
Wiek: od 14+
Liczba graczy: 1-4
Czas gry: 45-120 minut
Wydawca: Galakta

Wpis powstał we współpracy z Galakta

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP

Inne gry o tematyce przyrodniczej

Gra Amazonia – największe zaskoczenie tego roku!

Tajemniczy ogród – lekka, szybka i przepiękna gra karciana

Gra Łąka – przeżyj niesamowitą przygodę

Mleko mamy to najlepszy pokarm dla niemowlęcia. Nie każdej kobiecie karmienie piersią przychodzi jednak łatwo, dlatego wiele maluszków nie jest karmionych naturalnie. Kluczowe jest tu wsparcie otoczenia i profesjonalne doradztwo laktacyjne. Jak wspierać mamy karmiące piersią? Pomóc mogą także galaktogogi, czyli składniki, takie jak kozieradka – powszechnie znana i tradycyjnie stosowana do naturalnego stymulowania produkcji mleka w okresie laktacji, zawarta w nowym suplemencie diety NANCARE MAMA LACTO+.

Breast is best!

Mleko mamy to pokarm perfekcyjnie skomponowany przez naturę. Zawiera zarówno składniki, które pozwalają dziecku zdrowo rosnąć i rozwijać się, jak laktoza, zdrowe tłuszcze czy wysokiej jakości białko, ale też substancje kluczowe dla budowania odporności najmłodszych – oligosacharydy mleka kobiecego (HMO). Jego skład dopasowuje się do aktualnych potrzeb dziecka – w zależności od wieku i płci maluszka, ale też pory dnia, a nawet pogody, różna może być jego kaloryczność, zawartość wody czy poszczególnych składników odżywczych.
Dzieci karmione mlekiem mamy rzadziej chorują i lżej przechodzą infekcje, mają też mniejsze ryzyko nadwagi i otyłości w przyszłości. To dlatego eksperci, w tym Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), zalecają wyłączne karmienie piersią przez pierwsze 6 miesięcy życia niemowlęcia i kontynuowanie karmienia mlekiem mamy także później, przy jednoczesnym stopniowym rozszerzaniu diety o pokarmy stałe.

Karmienie piersią w liczbach

Według raportu UNICEF zdecydowana większość dzieci na świecie była, na którymś etapie życia, karmiona piersią. Szacuje się, że zaledwie 5% maluszków nigdy nie otrzymało mleka mamy. Wskaźniki dla poszczególnych krajów są jednak bardzo zróżnicowane – w państwach rozwiniętych: 1 na 5 dzieci nie było karmione pokarmem kobiecym. [1] Dodatkowo, jak pokazują dane WHO, na świecie tylko 41% dzieci jest karmionych wyłącznie piersią zgodnie z rekomendacjami, czyli przez całe pierwsze pół roku życia. [2] W Polsce te dane są bardziej niepokojące – u nas odsetek ten sięga zaledwie 3-4%. Co więcej, w wieku 2 miesięcy tylko 43% polskich maluszków jest w jakikolwiek sposób karmionych mlekiem kobiecym. [3]

Rozwiązania, które mają poprawić sytuację

Jednym z założeń obowiązujących w Polsce standardów opieki okołoporodowej jest wspieranie karmienia piersią. Zakładają one m.in. bezpłatną edukację przedporodową i poporodową dotyczącą laktacji, kontakt „skóra do skóry” mamy i dziecka bezpośrednio po porodzie, jak najszybsze rozpoczęcie pierwszego karmienia czy zapewnienie w szpitalu sprzętu pozwalającego na odciąganie mleka każdej kobiecie, która tego potrzebuje. Urlop związany z narodzinami dziecka może trwać rok, co powinno ułatwiać karmienie piersią, a po powrocie do pracy mamy mają prawo do przerw na karmienie. Niestety, okazuje się, że to nie rozwiązuje problemu.

Gdy mleka jest za mało…

Niewystarczająca ilość pokarmu to jedna z najczęstszych przyczyn zaprzestania karmienia piersią, jaką wskazują polskie mamy. [4] Może być ona skutkiem wielu problemów – stresu wynikającego z trudności w odnalezieniu się w nowej roli, przemęczenia związanego z opieką nad maluszkiem czy braku wiary w możliwość wykarmienia dziecka. Znaczenie mogą mieć również inne czynniki, jak nieprawidłowa technika karmienia, zaburzony odruch ssania u niemowlęcia i zbyt rzadkie lub za krótkie karmienia. Najlepszym rozwiązaniem jest w tym wypadku rozmowa z doradczynią laktacyjną, która pomoże zdiagnozować problem i znaleźć rozwiązanie optymalne dla mamy oraz maluszka. Kobiety, które nie mają dostępu do profesjonalnego poradnictwa laktacyjnego, mogą skorzystać z bezpłatnej konsultacji edukatorki laktacyjnej – dostępna jest ona w ramach Strefy Eksperta programu edukacyjnego dla rodziców Nestlé Baby&me. Wsparciem mogą być też galaktogogi, czyli składniki znane i tradycyjnie stosowane do naturalnego stymulowania produkcji mleka w okresie laktacji, które mogą pomóc zapoczątkować, utrzymać i zwiększyć produkcję mleka. Na świecie najpowszechniej stosowanym w tym celu ziołem jest kozieradka.
Z myślą o mamach, które zmagają się z problemem zbyt małej ilości mleka, powstał suplement diety NANCARE MAMA LACTO+. Produkt działa już w trzeciej dobie stosowania, wspierając produkcję mleka kobiecego. Składnikiem aktywnym jest tu wspomniana wcześniej kozieradka – aż 500 mg w każdej kapsułce. To roślina powszechnie znana i tradycyjnie stosowana do naturalnego stymulowania produkcji mleka w okresie laktacji. Zioło to już od czasów starożytnych wykorzystywane jest w medycynie naturalnej. NANCARE MAMA LACTO+ można stosować już od pierwszego dnia po porodzie. Nie zawiera cukru, żelatyny ani glutenu. Mamy mogą docenić wygodną formę kapsułek – inaczej niż w większości dostępnych w Polsce produktów, mających wspierać laktację, w tym przypadku nie trzeba preparatu rozpuszczać w mleku czy jogurcie ani zaparzać jako herbatki. Można więc przyjąć go szybko, co dla świeżo upieczonych mam może być dużą zaletą.

Jak dodatkowo wspierać kobiety karmiące piersią?

1. Zapewnij mamie emocjonalne wsparcie – zadzwoń, napisz sms, odwiedź i wysłuchaj, ale nie oceniaj jej decyzji i wyborów. Jeśli otoczenie wierzy, że kobiecie uda się skutecznie karmić piersią, jej też łatwiej jest utwierdzić się w tym przekonaniu a właściwe nastawienie pełni tu ważną rolę.
2. Pomagaj w praktyce. Karmienie wymaga czasu – początkowo można mieć wrażenie, że dziecko ciągle jest przy piersi. Później częstość sesji zwykle maleje, ale aż do końca 6. miesiąca jest ich wciąż od 8 do nawet 12 dziennie. Każda z nich może trwać do 40 minut, co oznacza nawet 7 godzin dziennie potrzebnych na nakarmienie maluszka. By mama miała na to czas, warto pomóc jej w zakupach, sprzątaniu, ugotować coś dobrego czy zabrać starsze dziecko na spacer lub plac zabaw.
3. Pamiętaj, że karmienie piersią w miejscach publicznych jest tak samo naturalne, jak spożywanie tam każdego innego pokarmu. Karmiąc maluszka w parku czy restauracji mamy często obawiają się negatywnych komentarzy i nieprzychylnych spojrzeń, chowają się więc nieśmiało w kącie, starając wtopić w tło. A przecież wszyscy inni mogą jeść w przestrzeni publicznej, mimo iż ich żołądek akceptuje znacznie dłuższe przerwy między posiłkami niż ma to miejsce u niemowlęcia.

1. Breastfeeding. A Mother’s Gift, for Every Child. United Nations Children’s Fund (UNICEF), 2018
2. https://www.who.int/health-topics/breastfeeding
3. Karcz i wsp.: International Breastfeeding Journal (2021) 16:58, https://doi.org/10.1186/s13006-021-00406-z
4. Kułaga Z. i in.: Raport końcowy za lata 2017-2020 z projektu badawczego pt. „Przeprowadzenie kompleksowych badań epidemiologicznych dotyczących sposobu żywienia i stanu odżywienia (…)”, Instytut Pomnik-Centrum Zdrowia Dziecka, Warszawa 2021.

Materiał przesłany przez zewnętrznego partnera

zdjęcie: źródło