Kiedyś uświadomiłam sobie, że odkąd stałam się mamą, to nieodłącznym elementem mojego życia jest pośpiech. Szybko ugotować obiad i powiesić pranie, zanim dziecko się obudzi albo po pracy jak najprędzej pędzić do domu, bo stęskniony maluch czeka – znasz to?

Obserwuję też, że wiele z nas zatraca się w roli mamy – ta rola całkowicie zdominowała codzienność i wiele innych obszarów życia. A bycie matką nie wyklucza bycia człowiekiem (i posiadania naturalnych ludzkich pragnień), czy bycia kobietą (z jej naturalnymi potrzebami i marzeniami). Chyba każdy czuje się dobrze, gdy znajduje równowagę i wewnętrzny spokój.

Mnie w tym pomaga kilka wskazówek, które kolekcjonuję od lat. O niektórych gdzieś przeczytałam, część z nich ktoś kiedyś mi podpowiedział – łączy je to, że stały się powtarzającymi punktami każdego mojego dnia, stały się nawykami. Może też skorzystacie i te, które Wam się spodobają wdrożycie do swojej codzienności. Pamiętajcie, że „Motywacja jest tym, co pozwala Ci zacząć. Nawyk jest tym, co pozwala Ci wytrwać”.

1.   Zasada dwóch minut – jeśli zrobienie czegoś nie zabiera więcej czasu niż dwie minuty – robię to od razu. Odkrycie tej oczywistości bardzo ułatwiło mi życie i pomogło np. wyeliminować domowy rozgardiasz (typu pozostawianie rzeczy gdzie popadnie, zamiast odkładanie ich na swoje miejsce) i zaśmiecanie umysłu bzdetami do zrobienia później.
2.   Zachowuję się tak, jakbym chciała się czuć. Stosuję tę zasadę, gdy przychodzę zmęczona z pracy i jedyne o czym marzę, to wyłożenie się na kanapie, a jednocześnie chciałabym żeby było inaczej, żebym miała dużo energii np. na szaloną zabawę z moim synem. Okazuje się, że jest to bardzo proste – wystarczy to zrobić! Nie wyobrażałam sobie, że wystarczą tylko chęci, a reszta – siły, entuzjazm, radość – pojawia się sama.
3.   Staram się widzieć w drugim człowieku to, co dobre i nie zakładam, że kieruje nim zła wola. Pewne nieakceptowane przeze mnie zachowania napotkanych osób usprawiedliwiam ich zmęczeniem, przeżywanymi problemami, niewiedzą. Takie podejście do ludzi wpływa na to, że we mnie samej jest mniej negatywnych emocji – mniej się denerwuję, jestem spokojniejsza, bardziej empatyczna.
4.   Przed zaśnięciem przypominam sobie minimum trzy przyjemne wydarzenia, które miały miejsce w ciągu dnia i za nie dziękuję. Tego nauczyłam też moje dziecko, które odkąd skończyło trzy lata, tuż przed pójściem spać dziękuje za wszystkie miłe rzeczy, które go spotkały. A że robi to na głos jest to jednocześnie informacja dla mnie, co tak naprawdę je cieszy, co jest dla niego ważne.
5.   Staram się nie roztrząsać i nie przejmować drobiazgami, własnymi potknięciami, popełnionymi gafami – prawda jest taka, że jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że nikt poza mną nie zwrócił na to uwagi, a na pewno tego nie analizuje i roztrząsa.
6.   Wieczorem przygotowuję sobie listę obowiązków do zrobienia następnego dnia – ułatwia mi to zorganizowanie się, porządkuje następny dzień i sprawia, że nie muszę o nich pamiętać. Dobrze też na mnie działa, że wszystko to co udało mi się już zrobić, mogę po prostu skreślić z listy.
7.   Staram się każdego dnia choć krótką chwilę spędzić ze swoimi myślami. Jest to czas tylko dla mnie, chwila na refleksję, poukładanie sobie w głowie tego i owego, na snucie planów. Wykorzystuję do tego ciszę o poranku, albo samotną podróż do pracy.

Z każdej podróży przywożę przeróżne przepisy, które czekają cierpliwie na swoją kolej. Będąc ostatnio na spacerze spostrzegłam krzewy dzikiego bzu, które były obsypane baldachimami pełnymi białych kwiatków. Coś zaświtało mi w głowie – przecież rok temu z wakacji przywiozłam zarówno syrop z kwiatków dzikiego bzu, jak również przepis. Jeszcze tego samego dnia zerwałam kwiaty i zabrałam się do roboty. Efekt – 6 słoików i 2 butelki syropu z kwiatów dzikiego bzu czekają w szafce na jesienne dni.

Dlaczego warto zrobić swój syrop? Po pierwsze po co przepłacać w aptece. Po drugie jego przygotowanie naprawdę nie zajmie wam dużo czasu (oprócz jego leżakowania). Kwiaty dzikiego bzu zawierają wiele cennych składników, które mają właściwości napotne i przeciwgorączkowe. Działają także moczopędnie, jak również mają właściwości przeciwzapalne. Taki syrop w jesienno-zimowe dni wzmocni odporność twego dziecka.

Dość już teorii, poniżej praktyka.

Potrzebujesz:

15-20 kwiatostanów dzikiego bzu
2 litry przegotowanej wody
2 kg cukru kryształu
4dkg kwasku cytrynowego
wódka – czysta 🙂 – ok. 8-10 kieliszków
pojemnik lub garnek 3l
ręcznik papierowy, sitko

Przygotowanie:

• Najpierw zbieram baldachimy z kwiatami dzikiego bzu i rozkładam je na ręczniku papierowym, by umożliwić małym owadom ucieczkę.

• Później wkładam do miski (3l) kwiatki dzikiego bzu. Im więcej odetniesz głównych zielonych łodyg, tym mniej cierpki będzie syrop.

• Tak obrane kwiaty zalewam przegotowaną wodą – a dokładnie 2 litrami i pozostawiam na noc.Następnego dnia dokładnie odcedzam wodę z kwiatów.

• Dodaję do niej 2 kg cukru kryształu i ok. 4 łyżek kwasku cytrynowego. Całość mieszam i pozostawiam na pół dnia. Co jakiś czas warto zamieszać by cukier się rozpuścił.
• Kiedy cukier i kwasek się rozpuszczą przelewam syrop do butelek i na górę za pomocą zakrętki wlewam czystą wódkę. Dzięki temu zabiegowi nie straszna nam pleśń. Wódka stanowi rolę konserwującą syrop.

• Odstawiam w ciemne, chłodniejsze miejsce, gdzie czeka na jesienne i zimowe dni.

To naprawdę wszystko, nic nie musisz gotować. Pamiętajcie tylko, aby pierwszą łyżeczkę syropu dostał ktoś z dorosłych 🙂

Zdjęcia: Rachela

Mam dość moich dzieci. Czasami oczywiście! To nie tak, że nagle się rozmyśliłam i chcę zrezygnować z macierzyństwa, bo brak mi sił na wszystko. Ale są dni czy raczej chwile, gdy mam ochotę otworzyć okno i skoczyć z niego na główkę. Albo zamykam za sobą drzwi w łazience, i chyba już tylko Armagedon byłby mnie wstanie zza nich przegonić.

Tak bywa, pewnie nie ja pierwsza i nie ostatnia zastanawiam się, za jakie grzechy moje dzieci zachowują się tak, że wychodzę z siebie i staję obok, patrząc bezradnie. Ja jestem herszt baba, ale nie wszystko zniosę. Granice mojej wytrzymałości są dość jasno określone, a mimo to dziatwa każdego dnia sprawdza, jak daleko mogą je naciągnąć. W sumie odpowiedź mam jedną – aż nie przegną!

Dla przykładu. Późny wieczór, już po 22.00 więc bez większej łaski zasmarkańce powinny iść spać. Ale oczywiście starszy musi, no po prostu musi się zbuntować i on nigdzie nie idzie i nic nie zamierza robić! Przy okazji nie daje spać młodszemu. I tak czas spełznie na prośbie i groźbie, aż siłą zamknę za nim drzwi w łazience, albo dam sobie siana i brudny pójdzie do łóżka.

Ale to nie o to idzie czym wkurzają, ale w jakim stylu. Byle głośniej, byle bardziej na złość! Uwierzcie mi na słowo – są takie chwile, w których pierwsza myśl jaka mnie dopada brzmi “Boże drogi, czy to ma być kara za grzechy jeszcze nie popełnione?”

Wiecie że moja siostra również ma dwóch synów? Drugi ma dopiero trzy tygodnie, a starszy niespełna trzy lata. Ale jaki z niego aniołek, mówię Wam! Respektuje zakazy, wypełnia nakazy, totalne przeciwieństwo mojego Bartka! Czy zazdroszczę jej spokoju ducha? Czasami tak, choć w życiu bym dziećmi się nie zamieniła. Za to chętnie przygarnę 🙂 I Wam też polecam!

Tak więc niemal każdego dnia odkrywam, jak wielce deficytowym towarem jest u mnie cierpliwość. Porady psychologów typu: “policz do dziecięciu”, przełożyłam na “policz do miliona”. Chętnie natomiast wychodzę do innego pokoju, a nawet z domu, gdy wiem, że dotarłam do ściany. Lubię też zajadać stres czekoladą, ale same wiecie jakie zagrożenie niesie to ze sobą 😉

Niby człowiek wiedział że lekko nie będzie, że dzieci to nie towar z reklamy. Ale mało kto zająknął się, że w jednej chwili ocean psychicznego spokoju zostaje zmącony przez emocjonalne tsunami.

P.S. Przyszedł Bartek, nadal nie wykąpany. Przyniósł kartkę, z ręcznie namalowanym obrazkiem, na którym przedstawił mnie jako mamę – kraba 🙂 Bądźcie mądre i radźcie co robić, kiedy brudny, uparty dzieciak świeci oczami kota ze Shreka :). Mam dość, sama pójdę pod prysznic. Teraz już tylko relax…