Nie. Nie wytrzymałam. Oliwy do ognia dodał dzisiejszy news o dwunastolatce, która została mamą.  Rodzicu ogarnij się,  bo może na twoją głupotę nie ma już leku, ale możesz uratować od niej swoje dziecko.

Przez weekend pół Polski żyło artykułem, który ukazał się w tygodniku Rzeczpospolita.  Szanowny Pan profesor „szanowanego” katolickiego uniwersytetu  i tytuł ” Klaps obowiązkiem rodziców”.

Bo klaps to metoda wychowawcza, jakże skuteczna, nieprawdaż? Dziecko nie słucha, co się do niego mówi, nie wykonuje poleceń, nie reaguje na kary, no to chlaps go po dupie. Raz, drugi raz, trzeci, …, a potem się dziwisz, że dziecko jeszcze mniej cię słucha, ucieka od ciebie, wręcz się ciebie boi, a nawet bije ciebie i inne dzieci.

A może to było inaczej? Może w pracy nagle coś nawaliło, szef wydarł się na ciebie, nie miałe/aś czasu zjeść i boli cię głowa. Do tego pociąg się spóźnił i każdy dźwięk spadającego dziecięcego klocka wyprowadza cię z równowagi. Nie masz już sił odpowiadać na kolejne „głupie” pytania ” a dlaczego?”, “a po co?”. W końcu nie wytrzymujesz i chlaps po dupie. Jeden raz, drugi, trzeci….

Każdemu puszczają nerwy, cierpliwość się kończy, a bezsilność przytłacza i …
Skąd to wiem? Bo nie jestem święta. Źle  jest mi z tym, że przegapiłam moment kiedy problemy mnie przerosły. Cierpiało na tym dziecko, ja i moja rodzina. Klaps, który dostał mój syn, zapadnie  na długo w mojej pamięci. W jego zapewne też.

Klaps to bicie. To nie wina dziecka, tylko twoja. To ty wychowujesz to dziecko, a nie szkoła, czy przedszkole.

Co jak co, ale to na Tobie, Rodzicu, leży ta odpowiedzialność. Brak twojego czasu, uwagi poświęconej dziecku, konsekwencji w wychowaniu. Można by tak  dalej wymieniać. Mam taką małą myśl dla ciebie na koniec, a ty zrób z nią co zechcesz: spokojny rodzic to spokojne dziecko…

Naszą domową tradycją w niedzielne poranki są Pancakes czyli po prostu pankejki. Słodkie, grube naleśniki, które w amerykańskich filmach i kreskówkach pojawiają się w towarzystwie syropu klonowego. Puszyste, delikatne, rozpływające się w ustach. Idealny pomysł na niedzielne rodzinne śniadanie.

Wszyscy razem wkraczamy co tydzień do kuchni w piżamach, lekko zaspani wyciągamy składniki i przygotowujemy wspólnie śniadanie. Mnóstwo bałaganu, śmiechu i radości. Świetny sposób na dobry początek udanego dnia.

Składniki:

225 g mąki
300 ml zimnego mleka
2 jajka
1 łyżka proszku do pieczenia
1 łyżeczka cukru
35 g roztopionego masła
szczypta soli

Przygotowanie:

1. Mąkę, mleko, jajka, sól cukier i proszek do pieczenia miksuję dokładnie na najwyższych obrotach.
2. Delikatnie wlewam ciepłe roztopione masło, nadal miksując.
3. Ciasto powinno być dość gęste, w razie gdyby było zbyt rzadkie można dodać trochę mąki.
4. Pancakes smażę na patelni  z obu stron aż będą rumiane. Najlepsza do tego jest mała patelnia o średnicy ok 12-14 cm z powłoką nieprzywierającą.
5. Gotowe naleśniki podaję z ulubionymi składnikami – miodem, syropem klonowym, dżemem, kremem czekoladowym.

Smacznego!

Zdjęcia Paulina Garbień

Jakich zabawek najwięcej w domu ma moje dziecko? Odpowiedź jest tylko jedna, gier planszowych. W niejedną już na przestrzeni lat zagraliśmy. Apetyt jednak rośnie w miarę jedzenia, wiec teraz sięgnęliśmy po dość trudną zręcznościówkę od firmy Rebel- „Smocza Dolina”.

„Gdzieś w ukrytej dolinie mieszka mała smocza rodzinka. Tylko nieliczni czarnoksiężnicy i magowie wiedzą o jej istnieniu. Tak zaczyna się opowieść o magicznej krainie w której przyjdzie nam zostać magami.

Gra planszowa w 3D, czemu nie?

Gra na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym spośród innych dostępnych na sklepowych półkach. Duże, kolorowe pudełko, dopiero po dokładnym obejrzeniu zamieszczonych na nim obrazków widać innowacyjność gry. Po otwarciu w opakowaniu znaleźć można planszę – wkładkę z otworami. Ową wkładkę umieścić trzeba w pudełku a w otwory włożyć należy tekturowe elementy krajobrazu: drzewo, skały, krzak. Zbudować trzeba jeszcze tylko wieżę złego maga Razandara i ustawić ją koło jego planszy po której będzie się poruszał oraz rozłożyć karty smoków. Wszystkie elementy planszy wykonane są z mocnej tektury a szata graficzna to prawdziwy majstersztyk.

Czym byłaby gra bez pionków? Tym razem są to różnej wielkości kolorowe drewniane figurki, które dzięki naklejkom zamieniają się odpowiednio w smoki, czarnoksiężnika Razandara oraz ognistą piłkę. Do przenoszenia smoków potrzebne będą drewniane magiczne różdżki. Do wyboru są 2 zestawy: grubsze i cieńsze – dla bardziej zaawansowanych graczy.

W skład gry wchodzą jeszcze: 2 kostki (biała i czarna), karty dodatkowych zadań (utrudniające grę) i płócienny woreczek na smoki.

Jak te smoki latają?

Zadaniem graczy (magów) jest przeniesienie wszystkich 6 smoków znajdujących się na wieży czarnoksiężnika Razandara do Smoczej Doliny na głównej planszy – wkładce. Każdy z graczy otrzymuje zestaw kart ze smokami, określają one, jakie smoki zostają mu przypisane.i. Ich układ zależy od liczby graczy.

By rozpocząć grę należy wykonać rzut białą kostką zawierającą różne obrazki (smoka, słońce lub smoka i ognistą piłkę) Gdy wypadnie smok należy wylosować jednego smoka z woreczka i sprawdzić z którym graczem musimy go przenieść do Smoczej Doliny (wykonują to ci gracze, którzy mają karty z tym samym smokiem).

Teraz kolej na trudniejszą część gry w której do gry wchodzą różdżki a zasada jest tylko jedna: smok w czasie podróży nie może spaść nie doleciawszy do Smoczej Doliny. Każdy gracz bierze do ręki drewnianą różdżkę i ściskając smoka z dwóch stron wspólnymi siłami muszą przenieść go z wieży czarnoksiężnika do Smoczej Doliny.

Jeśli się to uda – gracze są krok bliżej zwycięstwa. Jeśli nie – muszą, wykonać dodatkowy rzut czarną kostką. Niestety wówczas zły czarodziej przesuwa się na swojej planszy w stronę wieży. Jeśli czarnoksiężnik Razandar dotrze pierwszy do swojej wieży  – wszyscy gracze przegrywają. Natomiast jeśli to wszystkie smoki przed nim dolecą do Smoczej Doliny – wówczas wygrywają gracze. Jak widać Magiczne potyczki mogą skończyć się na dwa sposoby a zakończenie gry nie jest typowym dojściem do mety, jak to zazwyczaj kojarzone jest z grami planszowymi.

„Smocza Dolina” wymaga precyzji i współpracy graczy na wszystkich poziomach gry, a jest ich kilka. Autorzy gry pomyśleli o utrudnieniu dla zaprawionych w boju magów. Opisane wyżej zasady obrazują podstawowy poziom, który dzięki dodatkom może stać się trudniejszy. Służą do tego karty z zadaniami (jest ich 6 sztuk) np. trzymanie różdżki dwoma palcami czy zamkniecie oczu przez jednego z graczy. Prócz stosowania kart rozgrywkę można utrudnić przez zwiększenie odległości lotu smoków czy też precyzyjne określenie miejsca lądowania smoków na planszy (pomiędzy elementami krajobrazu).

Podsumowanie

Cała grę oceniam bardzo dobrze. Jakość wykonania elementów naprawdę zachwyca zarówno pod względem estetycznym jak i użytkowym. Tekturowe elementy gry (karty, plansza, wieża) dzięki swojej grubości myślę, że spokojnie przetrwają grę z dzieckiem młodszym niż 6 lat (gra dedykowana jest dla graczy 6+).

Elementy drewniane są wygładzone i nie ma obawy o drzazgę w małej ręce. Problem stanowić może jedynie przetransportowywanie smoków. Tu niestety bez dobrze wyćwiczonej zdolności manualnej będzie trudniej i rozgrywka potrwa dłużej (standardowa trwa 15-20 minut). Ale z drugiej strony to dobra forma ćwiczenia motoryki małej usprawniającej rękę oraz współpracy w dążeniu do celu. Gra uczy ponadto dokładności, cierpliwości i opanowania. Tu stabilna i sprawna ręka to tylko połowa sukcesu drugą stanowi współpraca pomiędzy graczami. Wspólnie można zdziałać więcej!

Barwna szata graficzna cieszy oko a zastosowanie elementów 3D sprawia, iż gra staje się atrakcyjniejsza dla młodego gracza. Wyróżnia ją to na tle innych dotychczas nam znanych gier planszowych.  

Kolejnym plusem przemawiającym na korzyść gry są sposoby zakończenia rozgrywki oraz możliwość jej urozmaicenia. Zasady gry nie są zawiłe i można je rozbudować o dalsze poziomy trudności, dzięki czemu gra szybko nie pójdzie w odstawkę. Na pewno każdy gracz w różnym wieku znajdzie tu coś dla siebie. Niby prosta planszówka a nawet dorosły może mieć problem by za pierwszym razem przenieść smoka do jego doliny, szczególnie gdy do gry wchodzi ognista piłka. Śmiało można ją pożyczyć od dzieci i zagrać ze znajomymi w czasie na domówki. 

Duży plus dla autorów gry za to, że odpowiedzialni za zwycięstwo bądź porażkę są wszyscy gracze. Nikt nie gra przeciwko drugiemu zawodnikowi, wszyscy stanowią jedną drużynę. Wspólnymi siłami walczą o bezpieczny powrót smoków do domu. 

Zdjęcia: Sylwia

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl