Czy słyszeliście w wydaniu faktów TVN24  historię mężczyzny chorego na cukrzycę, który został potraktowany, jak pijak pomimo posiadania opaski informującej o chorobie? Co więcej, gdy zorientowano się na izbie wytrzeźwień, że to nie alkohol a cukrzyca, wypuszczono go wraz z rachunkiem na 280 zł… Ale w sumie, mimo iż historia jest mało sympatyczna, i tak jest to lepsze od ludzkiej obojętności, którą mogłam jakiś czas temu zaobserwować na moim osiedlu.

Zazwyczaj mam co robić, nie gapię się bez sensu przez okno, ale tym razem z ciekawości wyjrzałam. I co, a raczej kogo zobaczyłam? Mężczyznę leżącego na parkingu! Młody, dobrze ubrany. Nie wiedziałam czy nagrzany, czy może z cukrzycą i zasłabł. Miałam Wojtka na ręku, byłam  tylko w szlafroku, więc zapukałam do sąsiada. Marek otworzył z marszu, poprosiłam go, aby natychmiast zszedł na dół, bo ktoś leży przy jego aucie, a nie dam gwarancji czy coś się nie stało. Zależało mi aby to sprawdzić, więc sąsiad skoczył na parking.

Wyjrzałam przez okno –  chwila zawahania – Marek chciał ruszyć delikwenta, ale się nie dało. “Pijany”- dał znać przez okno, więc potaknęłam. Ok, pijany. Nie on pierwszy i nie ostatni. Ale leżał na ziemi, mokro, zimno, fatalna pora i miejsce na odpoczynek i trzeźwienie. Po jakimś czasie patrzę przez okno, dalej leży bez ruchu, a mnie dopadły wątpliwości – a co jeśli…??? Nie mogłam zejść, ale od czego jest telefon. Zadzwoniłam pod 112, poprosiłam o patrol policji. Ok, podeślą, jednak żaden patrol, tylko karetka… Czekam, patrzę przez okno, człowiek się nie rusza, za to tłum gapiów rośnie, ktoś podchodzi, ktoś komentuje. Nikt nie sprawdzi czy oddycha, nikt nie łapie za telefon żeby wezwać pomoc. Każdy się patrzy, część odchodzi, przecież to nie ich problem… Długie minuty tak się działo, karetka nie podjechała. Zadzwoniłam raz jeszcze… brak wolnych ambulansów. W międzyczasie, jedna odważna kobieta pochyliła się nad mężczyzną, zaczęła go cucić. Chwała Bogu, poruszył się, ale dalej “bez bazy”. Pijany, po prostu pijany… Ale czy jego stan zwalnia kogokolwiek od reakcji? A co jeśli nie byłby pijany, tylko ciężko chory? Cukrzycy wydzielają zapach acetonu z ust, który kojarzy się z procentami. Mało kto się upewnia, czy człowiek nie potrzebuje natychmiastowej pomocy… Tyle, że może być za późno. Mimo wszystko, wolę usłyszeć od pijaka na pytanie – czy wszystko ok , odpowiedź “sp*******j” niż przejść obok, skazując kogoś na bezszelestną śmierć…

A Wy, macie odwagę sprawdzać, czy dla własnej wygody przechodzicie obok?

Niedzielny ranek, wszyscy już po śniadaniu. Moi panowie szukają wzrokiem, gdzie ukryłam ciasto na popołudnie. Nie ukryłam, bo jeszcze go nie ma (wczoraj cały dzień spędziliśmy poza domem)! Do wyjścia na nabożeństwo mamy niecałe 2 godziny i co teraz? Jak pogodzić brak ciasta, smutną minę mego męża i trzylatka pełnego chęci do zabawy z mamą? Ciasto czekoladowe!

Po prostu zatrudniłam dziecko do pracy w kuchni i z pełną odpowiedzialnością przekazałam pałeczkę w upieczeniu dzisiejszego ciasta. Po szybkiej wymianie zdań i mocnym tupnięciu małej stopy – będzie ciasto czekoladowe. Mama sprawdziła, czy są wszystkie składniki i pomagając odrobinę pozwoliła synowi zrobić ciasto. Jak wyszło? Obłędnie!

Jeśli szukasz przepisu na ciasto czekoladowe, które zwali z nóg nie tylko teściową to polecam Czekoladową Chmurę wg przepisu Nigelli Lawson. Co ważniejsze nie znajdziecie tutaj ani grama mąki, tylko czekoladę, jajka, cukier i śmietanę. Czego chcieć więcej.

Składniki na ciasto:

250 g ciemnej gorzkiej czekolady (min. 70%) – ok. 2,5 tabliczki czekolady
125 g masła (trochę mniej niż ¾ kostki masła)
6 jajek
175 g cukru kryształu (ok. ¾ szklanki)
ew.2 łyżki likieru Cointreau
starta skórka z 1 pomarańczy

Składniki na śmietanową chmurę:

250 ml śmietany kremówki – 36% (małe opakowanie śmietany)
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii lub dwie łyżeczki cukru wanilinowego
½ łyżeczki gorzkiego kakao do posypania
1 łyżka likieru Cointreau

Przygotowanie

1. W pierwszej kolejności rozpuszczam czekoladę w kąpieli wodnej, czyli do małego rondla wkładam połamane tabliczki czekolady i wkładam go do większego rondla z wodą – dzięki temu czekolada się nie przypali.
2. Do rozpuszczonej czekolady dodaję masło i kiedy oba składniki ładnie się połączą, odkładam na bok by nieco przestygły.
3. W większej misce ubijam 2 całe jajka i 4 żółtka z 75g cukru i dodaję na koniec rozpuszczoną czekoladę z masłem.
4. Teraz jest najlepszy moment by włączyć piekarnik na 180 stopni.
5. Pozostałe 4 białka ubijam na sztywną pianę i dodaję do niej pozostały cukier (100g), dalej ubijając, aż uzyskam błyszczącą pianę.
6. Ubite białka delikatnie mieszam z masą czekoladową – można dodać także likier Cointreau i skórkę z pomarańczy.
7. Do wcześniej przygotowanej tortownicy (średnica 23 cm) lub prostokątnej blachy (21 cm x 28 cm), najlepiej wyłożonej papierem do pieczenia, wykładam ciasto.
8. Piekę w piekarniku ok.1 godziny, ważne aby środek nie był płynny.
9. Upieczone ciasto czekoladowe odkładam do wystygnięcia. Jeśli zależy Wam na czasie to można wyłożyć je na kratownicę.

Uwaga: upieczone ciasto będzie pękać, a środek będzie się zapadał – utworzy się coś na kształt krateru. Tak ma być. Nie martwcie się tym zupełnie.

Przed podaniem:

1. Ubijam kremówkę z cukrem i ekstraktem waniliowym. Dla smaku można dodać likier Cointreau.
2. Ubitą śmietanę wypełniam zagłębienie ciasta, a za pomocą sitka posypuję kakao.

Cóż mogę więcej napisać. Życzę Wam niezapomnianych wrażeń smakowych!

Co powinna zrobić udręczona dniem i rozdartymi dzieciakami matka? Pójść spać! No to przecież jest jasne jak słońce i proste niczym drut, przynajmniej w pięknej teorii. Na samą myśl o opcji “sen o przyzwoitej porze” mam ochotę rzucić “śmiechłam” i wpadłam pod krzesło. Jak cudem uda mi się położyć obu synów spać w mniej więcej jednym czasie – z założenia ok. godziny 21.00 – choć najczęściej oczekiwania nijak się mają do rzeczywistości, od razu budzą się we mnie dzikie żądze…

Najpierw “rządzę” przy desce do prasowania, dzierżąc w dłoni jak bezcenne berło, żelazko. “Nie lubię tego” mam ochotę wysyczeć, albo powtórzyć za klasykiem “nie chcem ale muszem”. Choć tak uczciwie, jak już baaaaardzo, baaaardzo nie chcem, to nie muszem, i nie robiem. Bo pognieciony dzieciak to i tak lepiej jak dla przykładu dzieciak brudny. A skoro brudne dziecko to szczęśliwe dziecko, więc dziecko pogniecione, to przynajmniej szczęśliwa matka.

Jak już skończę, albo i nie, bo mi się dziecko młodsze obudzi i piszczy, to nadal nie obieram kursu na łóżko. Po tak miłej rozgrzewce zabieram się za mycie garów, bardzo często w ilości hurtowej, bo ja to pół biedy, kubki czy talerze zmywam od ręki, ale jak się ma (wliczając w to męża) trójkę dzieci w domu i summa summarum zmywanie po czterech gębach, to wyobraźcie sobie jak wygląda mój zlew. I teraz dopiero w brodę sobie pluję, że mąż chciał zmywarkę, a ja nie… I nie pytajcie czemu nie chciałam, bo sama nie wiem. Może wydawało mi się że lubię zmywać? Nie lubię, teraz to wiem na pewno.

Co dalej? A dalej to spoglądam na zegar, bo w zależności od tego jak późna jest pora, zabieram się za czynności nie generujące nadmiernego hałasu. I kto co lubi, lub kto co musi – wyjście z psem, ścieranie kurzu z mebli, mycie podłóg – to obowiązkowo, bo przynajmniej podczas wieczoru nikt mi tych podłóg nie zadeptuje – składanie prania. Mam dla Was ciekawostkę – moje pranie na pewno ma nogi bo samo się przynosi na klacie mężowskiej do pokoju, ale nie ma rączek, bo już się samo nie składa. Taka sytuacja.

I w sumie gdy podłogi stają się przyjazne dla malucha, naczynia na suszarce czekają aby uwalić je dnia następnego, a czyste poskładane pranie zaprasza żeby znów je zabrudzić, kombinuję dalej. A to to, tamto i siamto, zwyczajnie nie potrafię usiąść na tyłku, tylko tu jeszcze poprawię, tam podleję czy  wstawię. Bo w sumie i tak mi się kłaść nie opłaca, ani teraz ani później, bo nie mogę się opędzić od myśli, jak od natrętnej muchy, że na milion procent ja się położę, a któreś z dzieci wstanie.

Kalkulacja jest prosta, nie opłaca mi się kłaść bo nie zdążę porządnie przymrużyć oczu, a jak nawet przymrużę to jestem bardziej wymięta niż wypoczęta. Ale nie narzekam i nie płaczę, nie jest źle, bo śpię tyle co muszę, a działam ile powinnam, dobrze wykorzystując czas. A nazajutrz, od samego rana zrobię minimum z minimum, siadam przy kawusi, zerkam do czytadła, popatrzę na dzieciaki, i jak zawsze uśmiechnę się do siebie, bo w moim przypadku “bezsen(s)” ma wielki sens 🙂