Kilka dni temu gdy robiłam zakupy w pewnym  markecie, moją uwagę przykuła kobieta robiąca zakupy z kilkuletnim chłopcem. Kiedy ich mijałam, stali przy dziale z kosmetykami i dyskutowali na temat tego, który płyn do kąpieli czy szampon (nie pamiętam co to dokładnie było) kupią maluchowi. On wybrał z księżniczką i pytał, czy może taki wziąć. Mama bez zbędnego zastanawiania się, odpowiedziała, że „jeśli taki właśnie chce, to nie ma sprawy”.

Przyklasnęłam jej na to radośnie w duchu,  myśląc – jaka to mądra kobieta.Nie zabroniła i nie skwitowała, że księżniczki są dobre dla dziewczyn. Wręcz przeciwnie, dała dziecku wybór, nie mącąc mu przy tym w głowie, że chłopcu nie wypada interesować się babskimi sprawami.

Bo tak się przecież utarło, że księżniczki, lalki i odcienie koloru różowego zarezerwowane są dla dziewczynek, a niebieski, samochody i piłki, dla chłopców. W ten sposób steruje się umysłami dzieci już od najmłodszych lat. Kupowanie im zabawek na zasadzie – gotowanie jest odpowiednie dla dziewczynek, majsterkowanie dla chłopców, to tylko wierzchołek góry, którą zbudowali dorośli.

Wiem o czym mówię, bo sama jestem potrójną mamą – dwóch chłopców i dziewczynki. Na co dzień mam więc doskonałą okazję do tego, by obserwować, że dzieci lubią iść pod prąd, na przekór przekonaniom dorosłych i wymyślonym przez nich stereotypom.

Obserwując moje dzieci (i nie tylko) widzę, że chłopcy lubią wozić lalki w wózku, gotować i bawić się w dom. Z kolei dziewczynki chętnie sięgają po samochody, młotki, czy strzelają z pistoletów. Nie widzę w tym nic złego. Tym bardziej nie czuję potrzeby, by w to ingerować i sugerować dzieciom, że coś przeznaczone jest dla płci przeciwnej, a nie dla nich.

To samo tyczy się wszelkich pasji, sportu, czy w przyszłości kariery zawodowej. Mimo iż coraz więcej mówi się o równym traktowaniu, wciąż w wielu dziedzinach i branżach brakuje miejsc dla kobiet, a jeśli są, bywają one gorzej traktowane (np. na tych samych stanowiskach zdecydowanie mniej zarabiają).

Problem według mnie jest o tyle złożony, że wynika z bardzo złej edukacji dzieci – już kilkulatkom wbija się do głowy, że do czegoś się nie nadają, nie potrafią i nie są zbyt mądre. Szybko podcina im się skrzydła, nie wspiera ich zainteresowań i rozwoju, a nawet obniża poczucie własnej wartości. Czasami mam wrażenie, że w większym stopniu odbija się to na dziewczynkach, bo to je najprędzej wygania się do kuchni, garów i innych mniej istotnych rzeczy.

Temat ten podjął ostatnio producent słynnych lalek Barbie, który stworzył fajną kampanię „ Close The Dream Gap” mówiącą właśnie o tym, że dziewczynki w przeciwieństwie do chłopców, bardzo szybko tracą wiarę we własne możliwości i rezygnują ze swoich marzeń.

Jest to niestety skutek utrwalanych przez dorosłe społeczeństwo stereotypów, błędnego procesu wychowania – zarówno w domu, jak i w szkole, a także kreowanego w życiu codziennym oraz w mediach wizerunku kobiet.

Spot stworzony na potrzeby kampanii ma na celu zwrócenie uwagi na istniejący problem, zerwanie z istniejącymi stereotypami i przekonanie dziewczynek, że mogą być kim chcą (You can be anything – to hasło przewodnie poprzednich kampanii tego producenta).

Podobno firma Mattel (tak nazywa się producent) na potrzeby tejże kampanii przeprowadziła badania, z których jasno wynika, że dziewczynki już w wieku 5 lat (!) przestają wierzyć we własne możliwości, w to, że mogą zostać kiedyś naukowcami, prezesami wielkich firm, bądź pełnić inne ważne role.

Ponadto ustalono również, że dziewczynki zdecydowanie rzadziej dostają w prezencie zabawki edukacyjne, niż chłopcy, co jest dowodem na to, jak od wczesnych lat różnie podchodzi się do dzieci ze względu na ich płeć i w jaki sposób kształtuje się ich charaktery.

Problem jest duży, stąd pomysł na kampanię i zachętę do tego, by edukować społeczeństwo i uświadamiać, że dziewczynki nie są gorsze od chłopców i należy je równo traktować, oceniając jedynie indywidualne umiejętności oraz predyspozycje.

Spot, nie jest długi, trwa raptem półtorej minuty, zachęcam więc Was do obejrzenia, podzielenia się tym tematem ze swoimi rodzinami/znajomymi, no i koniecznie do przemyślenia.

Podczas wybierania butów dla dzieci, często nieświadomie popełniamy wiele błędów. Niektóre z nich mogą mieć poważne konsekwencje zdrowotne, dlatego dziś podpowiadamy, jak nie kupować butów dziecku.

1. Za duże obuwie
Faktem jest, że dziecięca stopa rośnie w szybkim tempie, dlatego wielu rodziców wychodzi z mylnego przekonania, że gdy kupi dziecku większe buty, to dużej je ponosi. Jest to jakiś sposób na zaoszczędzenie, jednak konsekwencje tego mogą być bardzo przykre. Za duże buty wywołują dyskomfort, ponieważ dziecko ma problemy z prawidłowym stawianiem kroków. W efekcie wzrasta ryzyko upadków. Ze względu na luz w buciku dziecko może podświadomie “ratować się”, układając w nienaturalny sposób stopkę, np. wyginając paluszki, co może prowadzić do trwałych deformacji.

2. Za małe buty
Równie niebezpiecznie jest noszenie za ciasnych bucików. Za małe buty, nawet te delikatnie ściskające stopę, mogą powodować deformacje kości śródstopia, wrastanie paznokci, a także przyczynić się do powstawania w przyszłości haluksów. Dlatego do głównych zadań rodziców należy systematyczna kontrola obuwia dziecka, gdyż w bardzo krótkim czasie może się okazać, że buty są małe i zbyt ciasne.

3. Zbyt sztywne buty
Jeszcze do niedawno panowało przekonanie, że pierwsze buty dla dziecka powinny posiadać sztywną podeszwę oraz zapięcie w kostce tak, by mogły wspomagać stawianie pierwszych kroków. Nic bardziej mylnego. Takie obuwie znacząco ogranicza dziecku swobodę ruchów, gdyż nie daje możliwości swobodnego poruszania. Kupując dziecku takie buty, sprawimy, że będzie ono nienaturalnie chodziło. Najbezpieczniejszym wyborem będzie obuwie z elastyczną podeszwą.

3. Kupowanie butów skóropodobnych
Obuwie dziecięce powinno być wykonane z materiałów naturalnych. Nie powinno się dzieciom kupować butów skóropodobnych, o złych właściwościach higienicznych. Buty muszą łatwo dopasować się do kształtów i wymiarów stopy, dobrze pochłaniać pot i przepuszczać powietrze. Materiał, który nie pozwala stopom oddychać, zwiększa prawdopodobieństwo dyskomfortu i rozwoju drobnoustrojów, które mogą wywoływać choroby skóry. Najlepsze obuwie dla dziecięcych stópek to buty skórzane.

4. Buty po starszym rodzeństwie
Stópki dziecięce, tak samo jak stopy dorosłych, różnią się od siebie. Każdy stawia stopę w inny sposób i inaczej odkształca buta. Gdy kupujemy nowe buty, są one w pełni “gotowe”, by przystosować się do stópki dziecka. Natomiast dziecko noszące obuwie po starszym bracie może mieć tendencje do wykrzywiania stopy w sposób, w jaki jest wyprofilowany bucik. Istnieje też duże ryzyko, że w używanych butach dziecko odziedziczy nieprawidłowe nawyki – maluch nie będzie naturalnie rozwijał swojego sposobu stawiania stóp, tylko będzie dostosowywał się do swojego poprzednika. W tym wypadku znacznie ma również aspekt higieniczny – każdy z nas ma inną florę bakteryjną, dlatego poprzez zakładanie czyichś butów można nabawić się grzybicy.

5. Kierowanie się wyłącznie wyglądem
Bardzo często kierujemy się tylko i wyłącznie wyglądem obuwia. Niestety, w przypadku bucików dla dzieci takie zachowanie może mieć opłakane skutki. Nie każdy ładny but jest zdrowy dla dziecięcej stopy. Wybierając obuwie dziecięce, w pierwszej kolejności należy patrzeć na kwestie rozwojowe i zdrowotne.

Jak mierzyć stopy dziecięce?
Aby prawidłowo dobrać rozmiar butów dziecięcych, pierw należy dokładnie zmierzyć stopy maluszka. W tym celu można posłużyć się miarką krawiecką lub zmierzyć długość stopy, obrysowując jej kontur na kartce papieru. Rozmiar stópki dziecięcej mierzy się od czubka najdłuższego palca do końca pięty.

Wzrost stópek dziecięcych odbywa się bardzo szybko, dlatego należy co 3 miesiące kontrolować, o ile zmieniła się ich długość. Wybierając buty dla dziecka, należy pamiętać, by były one około 7-9 mm dłuższe od stopy, ponieważ w trakcie chodzenia stopy przesuwają się do przodu.

Stopa dziecka jest bardzo delikatna i szczególnie wrażliwa na niedostosowane do niej obuwie. Im dziecko jest młodsze, tym ważniejsze jest, aby buciki były dobrze dopasowane i wyprofilowane. Źle dopasowane buty mogą być przyczyną wielu zniekształceń, deformacji i dolegliwości stóp w późniejszym wieku.

Artykuł został przygotowany przez Sklep O La La z odzieżą niemowlęcą i dziecięcą.

O wpływie snu i braku snu na ludzki organizm napisano już chyba wszystko, a oprócz tego jeszcze trochę. I jakby niewiele z tego wynika. Nadal zdecydowana większość ludzkości chodzi niewyspana. Nie mam danych na ten temat, ale obstawiam, że pod tym względem lepiej wypadają dzikie plemiona, które nie mają zegarków i budzików. Oni żyją w zgodzie z naturą i słońcem. I powiem Wam, że im zazdroszczę. Ale nie o tym dziś miało być.

Nie wiem, kto i dlaczego ustalił, że ósma rano to dobra pora na rozpoczynanie nauki. Przy czym w niektórych szkołach ta ósma wydaje się luksusem, bo dzieci potrafią być zmuszane do aktywności umysłowej już wcześniej. Pisała o tym nie tak dawno Fizinka.

Ponoć do dziesiątego roku życia dzieci są typowymi skowronkami, wstają z uśmiechem na ustach o szóstej rano i chętnie biegną do szkoły. Tak głoszą legendy. Ja nigdy rano nie wstawałam z własnej woli. Moje dziecko też nie. I niewiele znam dzieci, które faktycznie tak rano wstają i są szczęśliwe. No ale zawierzmy statystykom. Można więc założyć, że te najmłodsze szkraby faktycznie powinny biegać na ósmą rano do szkoły, chociaż badania dowodzą, że rozpoczęcie lekcji zaledwie pół godziny później jest dla dzieci korzystniejsze.

Jednak u nastolatków zaczyna to wyglądać inaczej. Przeciętny nastolatek woli późno się położyć i późno wstać. Stąd nie zdziwcie się, jeśli Wasze, do tej pory, skowronki, nagle zamienią się w sowy. Przeciętny szesnastolatek zaczyna funkcjonować koło 10.00. Im później, tym… później. Osiemnastolatkowie „uruchamiają” się dopiero około 11.00. Jeśli więc zastanawialiście się, jak to jest, że studenci kochają nocne życie, to macie odpowiedź. Natura tak to urządziła 😛 A przynajmniej tak twierdzi Paul Kelley – amerykański badacz, który zgłębia tajniki snu. Jego zdaniem dzieci w wieku szkolnym tracą w ciągu tygodnia około 10 godzin snu właśnie dlatego, że muszą za wcześnie wstawać. Oczywiście brak snu to niższa efektywność małych umysłów.

Ale to nie wszystko. Niewyspanie utrudnia funkcjonowanie na płaszczyźnie społecznej. Trudności z kontrolowaniem emocji sprawiają, że łatwiej o niezrozumienie i konflikty. Mało tego – permanentne niewyspanie powoduje skłonności do sięgania po alkohol i narkotyki. Gdybyście się zastanawiali, czemu w szkołach jest tak dużo tego świństwa, to już wiecie. Ponadto niewyspanie to prosta droga do obniżenia odporności i utraty apetytu.

Poczytałam sobie trochę internet i dowiedziałam się na przykład, że:

– wszystko zależy od rytmu dnia, jaki dziecku narzucimy,

– kiedyś dzieci szły spać po dobranocce i było dobrze,

– jak dzieci rano wstają, to mają więcej czasu dla siebie,

– aktywność fizyczna powinna się kończyć o 18.00,

– rodzice wolą, jak dzieci zaczynają lekcje wcześniej.

W to ostatnie jestem w stanie uwierzyć. Jeśli rodzice zaczynają pracę wcześnie rano i muszą odstawić dziecko do placówki oświatowej to faktycznie – lepiej niech to dziecko idzie na lekcje, niż trzy godziny słucha krzyków na świetlicy. Ja jako rodzic z elastycznym czasem pracy zdecydowanie wolę późniejsze godziny rozpoczynania zajęć.

Dobranocki jako takiej dziś już nie ma. Bajki na różnych kanałach tematycznych lecą non-stop. Zajrzałam sobie właśnie na ogólnodostępne TVP ABC i co widzę? Najfajniejsze bajki, Lucky Luck, Królik Bugs, Bolek i Lolek są po 21.00! Noż kto tę ramówkę układał?! Dobrze, że Duśka nie sprawdza programu telewizyjnego, ufff. Kiedyś faktycznie, była jedna bajka o 19.00. Dodatkowo panowała jakaś ogólnopolska zmowa rodziców. Wszyscy konsekwentnie żądali, żeby dzieci na dobranockę przyszły do domu i potem nie wychodziły. Najlepiej, żeby zjadły kolację i poszły spać. W zimie to było nawet wykonalne, ale latem? Gdy o 19.30 słońce całkiem radośnie zagląda do okien? Nade mną nikt się tak w sezonie letnim nie znęcał, ale znam opowieści innych, którzy do dziś ze zgrozą wspominają, jak to musieli w łóżkach leżeć na dwie godziny przed zachodem słońca.

Z tym rytmem dnia to też pic na wodę, bo rzeczony amerykański badacz już wyjaśnił, że z wiekiem zachodzą naturalne zmiany i nie da się tego jednego modelu kultywować przez całe życie. No może da się, ale kosztem zdrowia.

Jak dzieci wcześniej wstają, to mają po południu czas dla siebie? Yhyyyyy… Im więcej tego czasu teoretycznie mają, tym więcej dostają prac domowych, bo przecież mają dużo czasu po lekcjach. Tak miałam w szkole, która pracowała na zmiany i tak miała Duśka jeszcze w zeszłym roku. Jest jeszcze kwestia zajęć dodatkowych. Nie wiem jak u Was, ale u nas zajęcia pozaszkolne nie zaczynają się przed 16.00. Pewnie jest to kwestia logistyki, nikt tak wcześnie dzieci nie dostarczy na owe zajęcia, rodzice pracują. Duśka chodzi na tańce na 18.00, od stycznia będzie to 19.00. Chłopcy z jej klasy chodzą na piłkę nożną na 19.00. Jak to się ma do tego kończenia aktywności fizycznej o 18.00? Teoria teorią, a życie życiem.

W naszym życiu jest tak, że trzy razy w tygodniu Duśki budzik dzwoni o 6.40, dwa o 7.30. Niby tylko pięćdziesiąt minut, ale praktyka pokazuje, że to jest aż pięćdziesiąt minut. Niemniej Duśka już teraz mówi, że najfajniej by było, jakby szkoła zaczynała się o 10.00.

Dzieci w wieku szkolnym potrzebują od dziewięciu do jedenastu godzin snu. Duśka twierdzi, że jej potrzeba dziesięć i pół. Coś w tym jest, bo faktycznie, po takim czasie jest naprawdę wyspana. W sobotę i niedzielę. W tygodniu musiałaby chodzić spać o 20.10, żeby tyle pospać. Biorąc pod uwagę, że o tej porze jest Masza i Niedźwiedź, to zagonienie jej do spania jest kompletnie nierealne. Mogę oczywiście wpakować ją do łóżka i powyłączać światła, ale będzie się męczyć nawet dwie godziny, a i tak nie uśnie, sprawdzałam.

Aha, gdyby ktoś chciał Wam wmówić, że to wszystko wina rozwoju cywilizacji, multimediów, komputerów, tabletów, smartfonów itp., itd., to uprzejmie informuję, że już ponad 100 lat temu, dokładniej w 1913 roku stwierdzono, że amerykańskie dzieci, które chodziły do szkoły na 9.00, były bardziej wyspane niż ich europejscy koledzy, którzy rozpoczynali lekcje o 8.00. Mało tego, już wtedy zaobserwowano, że im starsze dziecko, tym trudniej było mu samodzielnie obudzić się i wstać do szkoły. O ile w przypadku dzieci w wieku 6 – 11 lat było to około 20%, to w przypadku osiemnastolatków już 50%.

I wiecie, co mnie najbardziej wkurza? Już sto lat temu wiedzieli, że ta ósma rano jest kompletnie do niczego i nikt nic z tym do tej pory nie zrobił, wrrrrr!!!