Masz już dość gumowatego chleba? Brakuje Ci chrupiącej skórki i zapachu chleba w domu? Nie masz czasu, by upiec domowy chleb, bo zajmuje to za dużo czasu? Mam coś w sam raz dla ciebie!

Poniżej znajdziesz przepis na chleb w 3 i pół minuty. Jak nie wierzysz, licz ze stoperem 🙂 Czekam na twoje wrażenia i efekty!

Składniki:

3 szklanki pszennej mąki (ew. 2 szklanki mąki zwykłej i 1 szklankę mąki razowej)
1 łyżeczka suszonych drożdży lub 2,5 dag drożdży na 1 chleb
1,5-2 łyżeczki soli
1 łyżeczka zmielonego kminku
1,5 szklanki wody

Do smaku: cebulka, czosnek, zioła, nasiona (słonecznik, siemię lniane, itp.), skwarki,…

Przyda się:

Miska, szklanka 250 ml, stolnica, (szklane) naczynie żaroodporne z pokrywką (ew. brytfanka, także  z pokrywką), ścierka

Przygotowanie:

1  minuta

1. Do miski wsypuję: mąkę, sól, kminek, oraz dodatki, np siemię lniane, słonecznik, dynię – co dusza zapragnie.
2. Wszystko mieszam dokładnie.
3. Drożdże rozpuszczam w letniej wodzie (1 szklance wody) i dodaję do sypkich produktów, i jak potrzeba dolewam jeszcze maksymalnie pół szklanki wody (ostrożnie, raczej niech ciasto na chleb będzie gęste, lepiej się z nim potem pracuje). Powstanie nieładne ciasto, które przykrywam ścierką i odstawiam w ciepłe, spokojnie miejsce na 8-12h.

1 minuta  

Po minimum 6 godzinach wyjmuję ciasto na umączoną stolnicę i umączonymi dłońmi rozciągam na placek ok. 2-4cm grubości, przykrywam ścierką i niech  15 min odpoczywa.

0,5 minuty

1. Ciasto przekładam „z góry i z dołu” i „z lewej i z prawej”- tak jak kopertę  i  30 minut odpoczywa na stolnicy przykryte ścierką.
2. Włączam piekarnik na 230°C z naczyniem żaroodpornym z pokrywką w środku piekarnika, w którym będę piekła chleb.
3. A ciasto w tym momencie cały czas odpoczywa przez kolejne 30 min.

0,5 minuty

Następnie chleb przekładam do gorącego naczynia żaroodpornego i piekę go 30 min.

0,5 minuty

Potem zdejmuję wieko i piekę chleb jeszcze 15 min.

Sumując czas cala produkcja zajmowania się chlebem zajmie Ci 3 i pół minuty, natomiast efekt końcowy jest po okołu 10 godzinach 🙂 Nie zrażaj się, bo warto!

Autor zdjęć: Rachela

Przedszkole to nie przychodnia żeby jego korytarze i sale zajmowały chore maluchy. Aż mi się krzyczeć chce, gdy mąż odwozi w poniedziałek zdrowego syna do przedszkola na zajęcia, a pod koniec tygodnia po zdrowiu zostaje rozmyta smuga, jakiś smętny ślad. I dawaj, od nowa zabawa!

Szczerze mówiąc mam powyżej dziurek od nosa cyklu – tydzień w przedszkolu między  zasmarkanymi dziećmi, a następnie dwa tygodnie w domu z prywatnymi smarkami po sam pas. To jest po prostu poezja, jak niektórzy rodzice bez zająknięcia prowadzą swoje dziarsko pociągające nosami i intrygująco charcząco-kaszlące pociechy do przedszkola.

Ja wiem, ja naprawdę rozumiem, że czasem zwyczajnie nie ma z kim zostawić dziecka, ale jest chyba opcja “L-4” na chore dziecko? Albo uprosić babcię, dziadka albo nie wiem, nawet zaprzyjaźnioną sąsiadkę z piętra niżej za drobną opłatą, żeby z dzieckiem w domu została gdy mama albo tato nie może. Gdy moje dziecię koncertowo się rozkłada, zostawiam je w domu najpierw na obserwację, następnie na leczenie jeśli jest taka konieczność. I nie uszczęśliwiam innych rodziców wirusami własnego chowu.

A może skuteczne będzie pobieranie opłat za opiekę nad przeziębionymi dziećmi w przedszkolu, z czego zyski przekazane zostaną na pokrycie rachunku za leki tych dzieci, które najpewniej od nich koncertowo załapały jakieś świństwo? A może niezły jest pomysł mojej koleżanki, żeby rodzic takiego dziecka z “bonusem” okazywał opiekunce grupy w przedszkolu zaświadczenie lekarskie, że kaszel czy katar to kwestia alergii lub że nikt się tym nie zarazi?

Nic lepszego do głowy mi nie przychodzi, bo jestem zwyczajnie zła patrząc na moje, znów gorączkująco-smarkajace się dziecko, a nie chcę ciągle profilaktycznie przetrzymywać Bartka w domu, żeby był zdrowy.

A jeśli ktoś z rodziców aktualnie zakichanych maluchów zechce wysunąć argument, że dziecko musi swoje przechorować, to ok, może i musi, ale ja nie muszę resetować portfela w aptece przynajmniej dwa razy w miesiącu.  Zresztą, nie tyle marzy mi się ekstremalny kurs uodparniania dziecka, taki bakteryjno-wirusowy surwiwal, co przebywanie Bartka między dziećmi i wykształcanie postaw prospołecznych.

Plany ambitne… gdyby stworzyć listę zadań, nie znaleźlibyście terminarza, który zdołałby ją pomieścić na swoich kartach… czyli kolejny dzień z życia mamy… 
Zakupy, gotowanie, karmienie, zmywanie, sprzątanie, praca, nauka, zabawy, spacery, prasowanie etc., etc. … Chyba wszystkie to znamy, czy istnieje jakiś inny „gatunek” na tym świecie zdolny wykonać setki czynności i zadań w ciągu jednego dnia? Nie! Tylko Mamusia. 

Czasem zastanawiam się, jak można mieć tyle zajęć i do tego długą listę „oczekujących”. Czy to ja jestem tak kiepskim organizatorem? I jak u licha radzą sobie z „tym wszystkim” mamy mające kilka par więcej nóg biegających po domu? Jednak, gdy wieczorem uda mi się znaleźć  chwilę na podsumowanie dnia, z uśmiechem stwierdzam, że takie „czarne” myśli rodzą się z powodu nieskończoności zadań jakie zaliczają się do kompetencji każdej mamy.

Dzień po dniu góra prania i prasowania rośnie niczym huba i nie wiedzieć czemu nie chce się odczepić?! Gdy tylko zniknie jedna (pranie) pojawia się druga (prasowanie) i niczym prawo naczyń połączonych jest nie do przezwyciężenia!
Matki to cudowne i trochę magiczne „zjawiska” przyrody – jaki inny człowiek ma tak barwne życie?

Chyba nikt, poza mamami nie jest w stanie wyobrazić sobie jak wiele „atrakcji” co dzień czeka za każdym rogiem. Gotowanie, zmywanie, pranie, sprzątanie, prasowanie, praca, spacer jeden, drugi… czytanie, rysowanie i wszelkie zabawy – a po nich znowu sprzątanie, do tego praca zawodowa, tu rachunki, tam poczta, całkiem po drodze na uczelnię, jeszcze tylko karmienie, noszenie, umyć rybce „domek”, a może dla relaksu jakaś drobna naprawa… oczywiście teoretycznie są do pracy dwie pary rąk – jednak teoria nie idzie w parze z praktyką…

– „Wróciłem, jestem zmęczony…”

– Ja za to wypoczęłam, potańczyłam trochę na rurze (od odkurzacza), wymoczyłam dłonie (w wiadrze) i smakowałam łakocie (gotując obiad), potem zajęłam się ćwiczeniem swego umysłu (pracując) ażeby pasował do ciała – pomyślałam, ale zachowałam to dla siebie, bo tylko mamy mogą to zrozumieć…