Sklepy z zabawkami, bazary czy internet oferują tyle różnych tanich i drogich zabawek, że można dostać zawrotu głowy. Ponieważ zbliżają się święta i zapewne wiele z Was wyruszy na poszukiwania idealnej zabawki, przedstawiamy wam kilka propozycji zabawek, którymi nasze dzieci bawiły się (niektórymi nadal bawią) kilka lat.

Kasa Fisher Price

Dwuipółletnia Duśka zadowalała się bezmyślnym klikaniem w przyciski. Kasa wydawała dźwięki i to było ważne. Nic to, że co chwila można było usłyszeć: „błąd, spróbuj jeszcze raz”. Z czasem świadomie klikała w poszczególne „towary”, prawidłowo reagowała na polecenia głosowe kasy: „znajdź owoce koloru żółtego” „znajdź mięso”. Później pojawiła się nauka cyfr (w końcu to kasa) oraz liter – w zabawce zainstalowane są proste gry, przykładowo: „napełnij koszyk literą W”. Trzeba wtedy „łapać” wśród przesuwających się na wyświetlaczu literek tę właściwą. Kasa oczywiście umie liczyć, dziś jest pierwszą pomocą w nauce matematyki. Oczywiście zabawki tej nie mogło zabraknąć przy żadnej zabawie w sklep. W końcu to… kasa. Ma nawet pieniążki i skaner do skanowania towarów 😉

Książeczka Smily Play

Właściwie wyglądem nie przypomina książki, ale ogromny staroświecki budzik. No ale powiedzmy, że faktycznie ma kartki do przekładania. Na obrazkach znajdziemy instrumenty muzyczne, owoce, zwierzęta, pojazdy, kolory i cyfry. Obok każdego obrazka przycisk, który w zależności od trybu ma różne działanie. Kiedy kupowałam ją Duśce miała mniej więcej dwa i pół roku. Na początku używała tylko trybu melodyjek. Później pojawiły się nazwy, a zaraz potem gra w „znajdź…” Dziś w zasadzie Duśka nadal bawi się w szukanie odpowiednich obrazków, tyle, że w języku angielskim.

Mirella

Edukacyjna książeczka Smily Play

Książeczka edukacyjna pojawiła się w naszym domu, jako prezent na 2 urodziny i do dziś jest jedną z ulubionych zabawek. Dzięki wielu opcjom mogła rosnąc razem z Kubą. Solidne wykonanie pozwoliło jej przetrwać liczne upadki z wysokości. Książeczka dzięki suwakowi umożliwia wybór 1 z 5 trybów zabawy. W pierwszym uczy liter, podstawowych kształtów oraz godzin W drugim nazywa to, co dziecko widzi na obrazkach opisując kształt lub na jaką literę rozpoczyna się dany wyraz. Trzeci tryb jest muzyczny, dziecko usłyszy dźwięki kojarzące się z obrazkami np. zwierząt czy instrumentów muzycznych a na stronach z zegarem różnych melodii. Czwarty tryb to zabawa Zgaduj-Zgadula, książeczka prosi o wskazane obrazków lub literek. Ostatni piąty tryb to quiz „Jaki to dźwięk?” Należy wskazać obrazek, z którym kojarzony jest słyszany dźwięk. Książeczka zachęca dziecko do aktywnej zabawy zarazem ćwicząc jego pamięć, spostrzegawczość i mowę. Opcja regulacji głośności niesie ukojenie dla uszu rodziców.

Sylwia

Sklep/kramik – rozszerzenie Duśkowej zabawy kasą.

Poza tym co powyżej, sklep to świetna nauka przez zabawę dla każdego wieku. Maluszki bardzo chętnie wkładają i wyciągają produkty z koszyczka (ćwiczenie małej motoryki). Później uczą się nazw produktów (a jest ich całe mnóstwo – plastikowe marchewki, jajka, jabłuszka…, słowem wszystko to co w sklepie znaleźć się powinno). Średniaki bardzo chętnie bawią się w sklep, co rusz zamieniając się rolami. A starszaki? Etap ten trwa najdłużej, śmiało mogę napisać, że kilka lat. Kto z Was pamięta zabawę w zakupy, gotowanie, opieka nad dziećmi – jednym słowem w mamę ;)? Potrzeba przybierania wielu ról społecznych przez przedszkolaki z wiekiem wrasta, więc sklepik na długo zadomowi się w pokojach naszych dzieci. A co ważne – to zabawka uniseks. Chłopcy równie chętnie stają za ladą. Rodzajów tej zabawki jest wiele – od małych, plastikowych półeczek (w zupełności wystarczy), po spore drewniane kramiki.

(nie)Magda(lena)

Dla chłopca zdecydowanie małe autka – resoraki.

Pierwsze Marcin zaczął zbierać mając roczek, a do dziś uzbierał ich około 100. Nie ma dnia i godziny by się nimi nie bawił. Początkowo starannie układał je obok siebie, a teraz ulubionymi autkami bawi się w pościg za złodziejem, czy tworzy na dywanie gigantyczne korki, w których zapewniam Was nie chcielibyście stać.

Ponadto niezastąpione są drewniane klocki. Początkowo najlepszą zabawą było burzenie wież wybudowanych przez mamusię lub tatusia, a teraz stają się częścią zabawy tematycznej – miasto,  a w nim parkingi, na których parkują oczywiście autka :).

Rachela

Klocki Lego

W pokoju Aleksa zabawki mieszkają krótko – dosyć szybko zmieniają właściciela na młodszego. Wyjątek stanowią klocki lego, których ciągle tylko przybywa. Mój syn ma komplety kilkunastu a nawet kilkudziesięcioletnie (które pamiętają półki Pewexów) oraz od lat gromadzi już własne.

Lego to zabawka ponadczasowa, cały czas na topie pod względem atrakcyjności i chęci posiadania, wysokiej jakości, a wybór klocków jest przeogromny – do wieku, płci, zainteresowań. Radość można czerpać z budowania, ale i z zabawy tym, co się stworzyło. Jest to zabawka, która rośnie razem z dzieckiem – elementy zestawów dla młodszych idealnie pasują do tych bardziej zaawansowanych i to samo tyczy klocków sprzed 30 lat, które pasują do najnowszych. Na pewno też łączy pokolenia – dobrze bawi się nimi zarówno dziecko jak i dorosły. Poza tym to typ zabawki łączący zabawę i naukę – kształtują zdolności manualne, rozwijają twórcze myślenie ale też umiejętność odwzorowywania i korzystania z instrukcji, wpływają na wyobraźnię i spostrzegawczość.

Jednym słowem klocki lego są fantastycznym prezentem dla dziecka w każdym wieku (także dla młodzieży) i dużym plusem jest to, że kupując jako prezent możemy wybrać zestaw za kwotę, jaką chcemy na niego przeznaczyć – są zarówno dostępne w mniejszych, a więc proporcjonalnie tańszych kompletach, jak i większych, a tym samym droższych.

Basia

Moi chłopcy kochają klocki Lego. Starszy od ponad dwóch lat kolekcjonuje różne zestawy klocków Lego dla starszaków. Uwielbia je! Są solidne, ładne i powstają z nich wyjątkowe konstrukcje. Teraz klocki trzymamy w dużym plastikowym pudle, bo ich ilość stała się naprawdę potężna. Teraz mały marzy o Lego Star Wars, kto wie, może św. Mikołaj spełni i to dziecięce marzenie:) Młodszy często bawi się lego razem z Bartkiem. Niestety małe elementy i zamiłowanie Wojtka do smakowania różnych przedmiotów sprawia, że dla bezpieczeństwa posiada on własne zestawy Lego Duplo. Ładne, kolorowe, z nadrukami, bez kłopotu mieszczą się w drobnej rączce, a są na tyle duże, że Wojowi nie wpada do głowy żeby próbować je wetknąć do ust. One są praktycznie nie do zniszczenia. A moi pomysłowi synowie, nawet z Duplo potrafią stworzyć od zagrody leśnej po mega groźny wóz opancerzony 🙂

Żaklina

Szczeniaczek Uczniaczek Fisher Price 

Z racji, że moje dzieci należą jeszcze do tych małoletnich latorośli, to śmiało mogę powiedzieć, że u nas Szczeniaczek Uczniaczek Fisher Price, od początku do teraz jest na topie. Raz używany cały dzień, innym razem odpoczywa kilka dni by znów móc zabawiać młodzież. Moim zdaniem super zabawka i świetny przyjaciel dzieciaków. Nie tylko można się do niego poprzytulać, ale i wiele nauczyć. Wspólne wierszyki i piosenki na długo zapadają dzieciom w pamięci. A dodatkowa angielska wersja sprawia, że to nie tylko zabawka ale i nauczyciel.

Magdalena

Kolejka drewniana

Dla mnie i moich dzieci hitem od lat (trzech co prawda ale w życiu pięciolatka to dużo 😉 ) jest kolejka drewniana. Pierwszy zestaw składający się z kilkunastu torów, pociągu i mostu kupiliśmy przy okazji w ikei. To był strzał w dziesiątkę. Adi miał wtedy nieco ponad półtora roku, więc zabawa polegała na budowaniu przez nas i jeżdżeniu przez synka. Później w miarę jak rósł dokupywaliśmy kolejne zestawy. Do zabawy powoli dołączyła Nisia. Teraz nasz stan posiadania to niezliczona ilość torów, rozjazdów, parowozów, wagonów, mostów, tuneli, podpór i innych. Zajmuje to trzy duże pudła a i tak co chwilę poszerzamy kolekcję o nowe atrakcje. Najnowszy nabytek to prezent od Mikołaja 😉 – podwójny tor na którym od kilku dni odbywają się wyścigi parowozów z pasażerami 🙂

Paulina

Większość zdjęć została „wyguglana” jednakże mamy nadzieję, że ze względu na reklamowy charakter wpisu nikt nie poczuje się dotknięty 😉

Wydawca: Piatnik
Wiek: od 8 lat
Projektant: Leo Colovini
Zawartość pudełka: 4 plansze szlaków morskich, 3 plansze portów, 12 statków, 4 magazyny, 1 worek, 90 drewnianych kosteczek, 54 karty, instrukcja

Jak nigdy dotąd nie miałam takiej trudności z napisaniem recenzji. Po otwarciu pudełka, gra wzbudziła w domu wielką sensację. Zachwyca graficznie, każdy chciał zajrzeć do środka, złożyć statki, magazyny i od razu zagrać. Przeczytałam instrukcję, potem drugi raz i trzeci. Zastanawiałam się czy dobrze wszystko zrozumiałam, czy przypadkiem czegoś nie pominęłam.

Przyznaję sięgnęłam do innych recenzji. Wg innych osób gra jest prosta, zwracają oni uwagę na kolorystykę i piękną grafikę. To wszytko prawda. Ale jeśli weźmie się to wszystko razem i oceni w grze, to recenzja nie musi być śpiewająca, mimo, że gra Golden Horn otrzymała nagrodę ‘Gry Roku’ Wiedeńskiej Akademii Gier. Być może przyjęłam rolę adwokata diabła, ale tak czasem bywa. Dla wyjaśnienia dodam, że miałam przyjemność współtworzyć kilka gier, znam wiele mechanizmów jakimi rządzą się gry, stąd może jestem zbyt surowa w swej ocenie.

Zacznę od tego, że zagrałam razem z mężem, któremu również gra przypadła wizualnie i tematycznie do gustu. Zwrócił uwagę, że jak większość gier beletrystycznych jest osadzona w pewnym kontekście historycznym. Autor gry zabiera nas w podróż w czasie, gdzie wcielamy się w weneckich kupców, którzy swoimi statkami podróżują z Wenecji do Konstantynopola przez wąską zatokę Bosforu Golden Horn (Złoty Róg). Historycznie zgadza się wszystko, nazwy miejscowości, statki galeasy, piraci, wymiana między Państwem Osmańskim a Wenecją. Pozostałe aspekty są pozbawione realności i stają się fantastyką.

Mechanizm gry Golden Horn przypomina dziecięcą grę w skaczące żabki i tutaj dokładnie “skacze się” statkami na kolejne wolne pole – jeśli sąsiednie pole jest zajęte, gracz ustawia statek dalej, na następnym wolnym polu” , co jest zupełnym paradoksem, jak statki mogą skakać, jeśli morze jest szerokie i można je opłynąć z prawej, lub z lewej strony. Przy tak wspaniałej grafice i dbałości o szczegóły można by zbudować o wiele szerszą i bardziej zbliżoną wersję do prawdziwego handlu morskiego.

Ta gra nie jest łatwa dla dzieci z kilku powodów. Dzieci mają trudność w zrozumieniu dlaczego statki “skaczą”, dlaczego statek z określonym kolorem żagli nie może zabrać towaru w tym samym kolorze, skoro może inne kolory kostek? W grze dostępne są także karty wiatru, które pozwalają graczowi pokonywać kolejne obszary basenu morza, dzięki czemu mamy wpływ na wiatr. W tym miejscu gra jest bardzo losowa. Czasem ciężko zdobyć karty pożądanego koloru.

Celem gry jest zmagazynowanie kostek we wszystkich kolorach. Gracz, który zebrał kostki w 6 kolorach może zakończyć grę, lecz nie oznacza to, że wygrał. Dzięki punktacji za zestawy kostek zwycięzcą może okazać się rywal, dlatego warto podkradać jako pirat kostki z łodzi przeciwnika i zgromadzić w swoim magazynie jak najwięcej towarów.

Z pedagogicznego punktu widzenia gra poza rywalizacją uczy porównania. Od małego gracza oczekuje się  porównywania kolorów kostek, jakie są w magazynie z tymi  jakie są w porcie, jakie przewozi kostki z kolorami żagli swojego statku. Do tego porównuje kolory kart wiatru, czy piratów, z kolorem ramki pola na którym stanął i czy może dalej popłynąć. Z takimi porównaniami poradzi sobie już czterolatek. Paradoksem tej gry jest beletrystyka. Ośmiolatek nie zrozumie dlaczego tu mamy Wenecję, tu Konstantynopol, dlaczego przewozimy towary tam i z powrotem. Jedno zdanie wyjaśniające historyczne tło to dla mnie za mało.

Doszukując się więcej pozytywów tej gry to jest nim pudełko, które jest w sam raz. W pełni wykorzystuje się przestrzeń pudełka na złożone modele statków i magazynów. Ponadto przygotowując po raz pierwszy grę, musimy złożyć statki i magazyny – to świetne ćwiczenie motoryki małej.

Gra się szybko, nie wymaga ona od dorosłego gracza dużego wysiłku intelektualnego, więc można rzec, że gra się przyjemnie. Zapewne bym ją kupiła, gdybym zobaczyłam ją na półce. Jest to bardzo prosta gra dzięki mechanizmowi, jak dla mnie cena jest duża jak na grę typu żabki. Podkreślę jednak, że graficznie jest to cudeńko i pod tym kątem warta swej ceny.

Zatem od was zależy, czy sprawdzicie mnie i moją recenzję! Być może właśnie was urzeknie i będziecie się wspólnie dobrze bawić, czego Wam życzę z całego serca.

Utalentowane dziecko to powód do dumy dla rodziców a zarazem kłopot. Problem stanowią zdolności, które pociecha posiada i ich rozwój. Nie ma skutecznej recepty na wychowywanie takiego dziecka. Szkoda, bo nie raz przydałby się gotowy plan, ukazujący krok po kroku jak należy postępować. Znacznie ułatwiłoby to proces wychowawczy i edukacyjny.

Jestem mamą utalentowanego matematycznie 4,5-latka i ten mały człowiek to wyzwanie dla mnie, jako rodzica chcącego podtrzymywać ten dar. Nieustanna walka o to, by pielęgnować zdolności a zarazem nie zabierać czasu beztroskiej zabawy. Staram się więc, by talent syna był dla niego przyjemnym przeżyciem. Zachęcam go do osiągania tego, co rzeczywiście chce osiągnąć, budowania poczucia własnej wartości i doceniania posiadanych umiejętności (w końcu nie każdy czterolatek wykonuje w pamięci obliczenia do 1000) pozwalając jednocześnie odpoczywać i bawić się – tak jak to robią inne dzieci w jego wieku. Kto ma przedszkolaka ten wie, że to wulkany w stanie erupcji. Wiele zdolności w początkowym okresie można rozwijać poprzez łączenie nauki z zabawą to bardzo upraszcza pracę. Nie ma nic lepszego niż kreatywna zabawa z własnym dzieckiem i takie były nasze początki. Wszystko zaczęło się w wieku 2,5 lat, gdy zauważyłam wzmożone zainteresowanie literami i cyframi. Mały bardzo szybko nauczył się alfabetu układając puzzle (drewniany pociąg z literkami). Liczenie poznał dzięki schodom na klatce liczonym codziennie przy okazji spaceru. Zresztą  liczyć można było wszystko począwszy od samochodów kończąc na zwierzętach i kamykach. Jednak takie zadania (liczenie konkretów) z czasem przestały wystarczać. Zaczęło się liczenie, co 2, co 10, czy co 100 by trochę urozmaicić liczenie przedmiotów. Z wiekiem coraz częściej zaczęły pojawiać się pytania, od standardowego ile to jest 2+2, po rozwiązywanie opisowych zadań (Na polu pasło się 100 owieczek, 22 z nich porwał wilk. Ile pozostało na pastwisku?) czy odczytywanie godziny ze wskazówkowego zegara bądź rozkładów jazdy na przystankach autobusowych. Pierwszą pomocą dydaktyczną były zwykłe klocki, puzzle z działaniami obrazującymi dodawanie i odejmowanie, gry planszowe, (których fanem jest po dzień dzisiejszy) czy małe paluszki, ale ba krótko w końcu ma się ich tylko dziesięć :). Super zabawą okazało się także płacenie za zakupy (błyskawiczna nauka wartości pieniądza i wstęp do podstaw ekonomi w jednym). Prawdę mówiąc nie wiem, kiedy synek zaczął liczyć w pamięci. Przeszedł do tego tak naturalnie, że nie zapamiętałam tego momentu. Początkowo były to proste działania jednak z czasem nasza zabawa „w zagadki”- jak ją nazywamy, nabrała tępa. Przyznam z nieukrywanym podziwem, że on ma chyba w głowie  kalkulator – nie raz potrafi wykonać obliczenie szybciej niż ja. Ostatnio Kuby biblioteczka wzbogaciła się nawet o słownik matematyczny z którego obecnie zgłębia tajniki matematyki a kolekcja gier wymagających analitycznego myślenia wciąż rośnie. Na swoim stoliczku zawsze musi mieć pod ręką czyste kartki bym mogła zapisać na nich działania do rozwiązania. Zdecydowanie bardziej lubi pisać i liczyć niż rysować szlaczki.

Moment pójścia do przedszkola rozpoczął nowy okres w życiu Kuby. Zdolne dziecko to w późniejszym okresie także pośredni kłopot dla całego systemu edukacji przedszkolnej i szkolnej. Wychodzi poza przyjęte ramy edukacyjne, ramy, które uśredniają umiejętności a dzieci uzdolnione często postępują nieszablonowo, nie raz cechuje je egocentryzm. Ich umiejętności przewyższają kompetencje rówieśników, przez co nudzą się na zajęciach dydaktycznych. Sukcesem jest trafienie na odpowiedniego pedagoga, który dostrzeże potencjał drzemiący w dziecku i pomoże mu się rozwijać. Rozbudzi tlący się ogień pielęgnowany przez rodziców. Powiem szczerze,  utalentowane dzieci szybko się nudzą przy powtarzaniu tych samych czynności – zatem przed ich rodzicami i nauczycielami stoi kolejne zadanie: trzeba poszerzać i wzbogacać program oraz indywidualizować wymagania. W pewnym momencie kończy się rola rodzica, jako „kompendium wiedzy” i wskazana jest pomoc specjalisty w danej dziedzinie by iść do przodu. Ich wzajemna praca oraz chęci ze strony dziecka połączone z jego indywidualnymi predyspozycjami przyniosą wymierny sukces. By potwierdzić umiejętności synka i umożliwić nauczycielkom dodatkową pracę z nim udaliśmy się na diagnozę do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej. Dzięki otrzymanej opinii nauczycielki posiadają wytyczne dotyczące pracy z dzieckiem uwzględniając jego indywidualne predyspozycje i zdolności a ja, jako rodzic uzyskałam wiele cennych rad dotyczących wychowania, pielęgnowania zdolności wpływających na wyjątkowość mojego syna.

Przy wychowaniu utalentowanego dziecka potrzeba wiele siły by walczyć o stworzenie możliwości dogodnego rozwoju swojej pociechy, samozaparcia w działaniu i nieskończonych pokładów cierpliwości Cytując klasyka i swoje doświadczenie mogę rzec: “Tylko spokój może nas uratować”. Wiele czasu trzeba też poświęcić na zgłębianie wiedzy w danej dziedzinie i programów nauczania początkowego, by w atrakcyjnej dla dziecka formie rozwijać jego indywidualne uzdolnienia a za razem nie szkodzić mu wykładając wiedzę w niekompetentny sposób. Trzeba mu tłumaczyć, że talent i inteligencja to połowa sukcesu. To dar i siła napędowa działań, ale bez pracy i skrupulatności na niewiele one się zdadzą. Pokazać mu, że świat stoi przed nim otworem, ale trzeba go przyjmować z pokorą, bez postawy roszczeniowej i pracować na swój sukces. Małymi kroczkami budować naturalny pęd ku wiedzy, chwalić, ale również pozwolić popełniać błędy, przeżyć gorycz porażki, ponieważ nauka na własnych błędach jest kluczowym elementem procesu edukacyjnego. Nigdy nie pozostawiać pytań bez odpowiedzi, nie zbywać jak natręta i nie zabijać naturalnej chęci poznawania świata – nie ma głupich pytań (nawet jeśli słyszymy je już po raz setny) a gdy nie znamy odpowiedzi zawsze razem można poszukać jej w internecie czy poczciwej encyklopedii. Jednak w tym wszystkim najważniejsze to zrozumieć i zapamiętać, że dziecko jest przede wszystkim dzieckiem, a dopiero potem dzieckiem utalentowanym!