Wróciłam do pracy. Po dwóch miesiącach lekkiego lenistwa, wróciłam, a może raczej zaczęłam pracę na pełen etat. Do tej pory pracowałam po urodzeniu drugiego dziecka jako redaktor, reporter przez 2-3 godziny dziennie. Moja praca była dość specyficzna, polegała na zbieraniu newsów w mieście i opracowywaniu ich w domu. Lekko i przyjemnie, również z powodu fajnej szefowej, od której wiele się nauczyłam. Traktowałam to jak odskocznię od dzieci, mogłam wyjść “bezkarnie” z domu, zostawiając pociechy pod okiem ojca albo babci. Nie ciążył mi wymiar pracy, ale zarobki nie zachwycały. Teraz pracuję na pełen etat i jest zupełnie odwrotnie – ciąży mi wymiar czasu pracy ale zarobki zachwycają (w porównaniu z tym co do tej pory zarabiałam).

Pracuję w domu, czego nie są w stanie zrozumieć moje znajome, które nawet tego nie ukrywają. “Tobie za to płacą?”, lub “ale ty masz fajnie!” to norma. Tak, płacą mi, ale nie za grzanie fotela, tylko sprzedawanie moich umiejętności posługiwania się słowem. Owszem, mam fajnie nie licząc tego, że przez umówione godziny plecami jestem odwrócona do dzieci, a wtedy stać mnie jedynie na “mhmmm”, “też Cię kocham” oraz ”poczekaj chwilkę, muszę to dokończyć”.

Wiem, że kto tego nie spróbował nie będzie wiedział, jak to jest odrywać się od pracy co pięć minut bo “mamo to, mamo tamto”. Gdy się nie wyrabiam, siedzę wieczorami, bo posiadanie dzieci nie zwalania mnie od wykonywania obowiązków. Dalej mi zazdrościsz? Niepotrzebnie, choć ja tobie trochę też zazdroszczę – czasami. Fajnie jest wyjść z domu i nie oglądać się na bałagan czy dzieci. Pracując między ludźmi, pokazujesz się z ogarniętymi włosami i makijażem. Ja też się maluję, bo lubię ładnie wyglądać, tyle że mnie nikt więcej poza dziećmi nie ogląda. Czasem czuję, że mózg mi sztywnieje, gdy przez parę dni pod rząd nie wymienię nawet pół słowa z kim innym niż dzieci.

Cholera, chce mi się do ludzi, pogadać w przerwie na kawę, pośmiać się. To wielki minus pracy we własnych czterech ścianach. Jeszcze w grudniu pracowałam jako nauczycielka, co zresztą jest moim wyuczonym fachem, i uwielbiałam być wśród młodzieży. Kocham gdy wokół mnie się dzieje, a praca przy komputerze takiej adrenaliny raczej nie zapewnia. Nie dziw się więc droga koleżanko/kolego że łapię głęboki oddech, gdy pytasz mnie kto, ile, za co i jakim “cudem” mi płaci. Nie wysypuj mi worka pretensji na głowę, bo musisz zostawiać dziecko w przedszkolu – o rany, jak ja bym tak chciała, mieć ciszę przy pracy! – gdy ja cały dzień “ćwierkam” sobie radośnie z dzieciakami.

Doceń swoją pracę, bo nawet jeśli nie lubisz rano wstawać i zostawiać za drzwiami przedszkola swoich dzieci, i tak zyskujesz. Pieniądze, kontakt z innymi i chwilę wytchnienia, gdy wracasz z pracy do domu. Ja mam to pierwsze, a z grzeczności i szacunku do mojej pracy o reszcie uprzejmie nie wspominam.

Pamiętaj, jak się nie ma co się lubi, to się lubi to co ma. Ja lubię, to wszystko.

.

Dziecko – młoda istota ludzka, która nie osiągnęła jeszcze pełnej dojrzałości. Niczego mu nie wolno, wszystko musi, a najbardziej musi się słuchać. Dorosłych rzecz jasna. Często nie traktuje się go jak człowieka równego sobie. Mniejszego i młodszego, ale równego. Bywa krytykowane, wyśmiewane, a nawet poniżane przez starszych – własnych rodziców czy dziadków. Obserwuję to od dawna, w różnych miejscach i sytuacjach. W mojej rodzinie i Twojej. Mało kto zwraca na to uwagę, a jeszcze mniej na to reaguje. Każdy myśli, że tak można i to jest w porządku. Ale nie jest. 

Dorosły człowieku, rodzicu, dziadku…

Powiedz, jak byś się czuł gdybym ciągle mówiła Ci co masz robić? I nie za chwilę, tylko tu i TERAZ. Bo ja tak chcę. Gdybym traktowała Cię jak własnego sługę – przynieś, podaj, pozamiataj. W myśl niepisanej zasady „jesteś młodszy to się rusz”.

Jak byś się czuł gdybym krzyczała na Ciebie za to, że przypadkiem rozlałeś sok na podłogę, że spadła Ci szklanka i się potłukła, albo zrobiłeś cokolwiek innego zupełnie przez PRZYPADEK? Gdybym Ci wtedy powiedziała, że jesteś fajtłapą, pokraką, albo inną „sierotą” – byłoby Ci miło?

A gdybym ciągle poprawiała Twoje wypowiedzi, wytykając Ci wszelkie popełniane błędy i przejęzyczenia. Perfidnie, bo w towarzystwie. Przy rodzinie, znajomych lub wśród obcych – nieważne przy kim, ważne że przy ludziach. Byłoby Ci miło?

Powiedz mi proszę, jak byś się czuł gdybym zmuszała Cię do jedzenia lub picia tego, czego nie lubisz? Gdybym kazała Ci jeść TERAZ, bo ja tak mówię! Albo gdybym kazała Ci robić to na co nie masz ochoty, będąc jednocześnie głuchą na Twoje protesty i odgrażając się, że jeśli nie posłuchasz, spotka Cię kara.

Gdybyś uderzył się lub przewrócił i skaleczył, a ja bym Cię wyśmiała mówiąc, że przecież nic Ci się nie stało, wmawiając Ci przy tym, że to przecież nie boli i masz się nie mazgaić, szczególnie jeśli jesteś mężczyzną, bo przecież Wam nie wolno płakać! Byłoby Ci miło?

Jak byś się czuł, gdybym wylewała na Ciebie swoje frustracje, zrzucając na Twoje barki własne problemy i humory? Gdybym ciągle wpędzała Cię w poczucie winy bo to przez Ciebie coś mi się nie udało. Przecież gdybyś był cicho, gdybyś mi nie przeszkadzał, albo wręcz gdyby Ciebie w ogóle nie było (!), ja bym ze wszystkim zdążyła i sobie poradziła.

I powiedz, jak byś się czuł gdybym szarpała Cię za rękę, ciągnęła za ucho, popychała albo biła, mówiąc, że Ci się należy?! Na dodatek robiąc to na oczach innych ludzi, podczas rodzinnego spotkania, w parku, sklepie czy na placu zabaw. Byłoby Ci miło?

A gdybym była wobec Ciebie wulgarna, nie liczyła się z Twoim zdaniem, jednocześnie nie pozwalając Ci na takie samo traktowanie mojej osoby, bo przecież TY MNIE MUSISZ SZANOWAĆ! No jak byś się czuł?!

Założę się, że byłoby Ci bardzo źle, smutno i przykro! Że czasami wolałbyś zniknąć, może nawet nigdy się nie urodzić, niż być ciągle tak poniżanym. Bo to przecież boli, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie! Bo to „ryje beret” i zabija poczucie własnej wartości! Dlaczego więc traktujesz w ten sposób własne dziecko czy wnuka? Dlaczego robisz to, co Tobie niemiłe?!

Każdy ma prawo do błędu, każdemu może rozlać się mleko, każdy może się przejęzyczyć i czegoś nie wiedzieć, nie umieć. KAŻDY! Nie tylko dorosły, dziecko też. Nie krytykuj więc i nie poniżaj, tylko dlatego, że ktoś jest od Ciebie mniejszy oraz słabszy! I pamiętaj, że każdy człowiek, zarówno duży jak i mały, zasługuje na SZACUNEK oraz możliwość bycia sobą, a tzn. że Twoje dziecko nie musi lubić tego co Ty i nie musi być takie jak Ty.  

W tym roku czas przelatuje mi przez palce tak szybko, że nawet nie wiem kiedy minęła połowa marca. Święta Wielkanocne tuż tuż, a kartka wielkanocna nie dość, że nie wysłana, nawet nie kupiona więc może czas by zabrać się za małe rękodzieło z pomocą pięciolatka.

Owszem, można się nie męczyć, wściekać, dręczyć, że nie wyszło i kupić gotowce. Osobiście nie przepadam za wysyłaniem kupionych kartek, lubię włożyć w ich przygotowanie odrobinę serca i czasu. Do tego to świetna zabawa z przedszkolakiem. Taka kartka wielkanocna wykonana przez nas ma wielką wartość dla dziadków, rodziców chrzestnych i innych. Po drugie uczymy dziecko, że wykonana własnoręcznie praca jest cenniejsza, wręcz bezcenna dla drugiego człowieka. Po trzecie ćwiczymy z dzieckiem małą motorykę wycinając, przyklejając, a to bardzo ważne umiejętności dla przedszkolnego dziecka.

By nie zanudzać Was za długo, poniżej kartka wielkanocna w trzech odsłonach. Zatem kurtyna do góry!

Pierwsza odsłona

Będziecie potrzebować stare wielkanocne kartki – np. z zeszłego roku, kolorowy papier, wstążki, nitki, pieczątki, ozdobne dziurkacze, guziki itp. Nie zapomnijcie o kleju i nożyczkach. Zasada jest prosta, ze starych kartek wycinacie interesujące was fragmenty, a potem przyklejacie do złożonej na pół kartki. Ozdabiacie według waszego gustu lub waszych dzieci. Na zdjęciu poniżej mała inspiracja jak może taka kartka z recyklingu wyglądać.

Druga odsłona

Przydatny będzie kolorowy papier, nożyczki, klej, arkusze filcu, pieczątki itp. i ewentualne wielkanocne motywy, które możecie pobrać tutaj – kartka wielkanocna wzory. Motyw zajączka lub inny przykładacie np. do wybranego koloru papieru, czy filcu i wycinacie. Potem przyklejacie do złożonej na pół kartki w innym kolorze. Pobawcie się w dodatki, zastanówcie się jak możecie uatrakcyjnić kartkę.

Trzecia odsłona

Będziecie potrzebować dwa różne kolory, które pasują do siebie – oczywiście według waszego zdania lub dzieci – bądźcie gotowi na twarde negocjacje. Jedna kartka w formacie A5 (w moim przypadku bordo – patrz zdjęcie poniżej) będzie złożona na pół. W niej za pomocą ostrego nożyka wycięłam pasemka, tak by powstał witraż w kształcie jajka. Później od spodu podkleiłam drugim kolorem (biała kartka), i voila. Kartka gotowa.

Wielkanocna kartka nie musi być sztampowa, wykorzystajcie swoją wyobraźnię, zaproście dzieci do współpracy i bawcie się dobrze. A kartki na pewno chwycą za serce adresatów i pozostaną długo w ich pamięci.

Zdjęcia: Agnieszka Jelinek