Mama to bardzo ważna rola – na naszych barkach spoczywa trud wychowania i wykształcenia dzieci. Wspólnie z mężami dbamy o rozwój maluchów i zapewnienie im odpowiednich do tego warunków. Zawsze jednak przychodzi moment, kiedy dzieci zaczynają interesować się Internetem i naszym zadaniem jest zdecydować, co w wirtualnej przestrzeni będzie dla naszych maluchów pożyteczne i pomocne, innymi słowy: musimy “odsiać ziarna od plew”. Jak zaspokoić chęć wiedzy u dzieciaków dopiero zaczynających naukę w podstawówce? W jaki sposób pobudzić w nich kreatywność? To już nie lada wyzwanie! Dlatego właśnie postanowiłam zmierzyć się z tym tematem.

Od pewnego czasu śledziłam uważnie nowości w dziedzinie edukacji poprzez Internet dla dzieci z pierwszych trzech klas szkoły podstawowej. Jak same się pewnie domyślacie, zatrzęsienie reklam może przyprawić o niezły ból głowy i trudno wybrać w gąszczu propozycji ten jeden, wyjątkowy produkt. Aż w końcu, gdy powoli zaczynałam tracić nadzieję, zauważyłam portal edukacyjny ZdobywcyWiedzy.pl. Pomyślałam sobie “co mi szkodzi?”, zajrzałam na stronę i nie żałuję ani chwili spędzonej przy tym produkcie!

Po zapoznaniu się z wersją demonstracyjną zdecydowałam się na zakup. Spędziłam już wiele godzin z moją pociechą nad platformą i muszę Wam powiedzieć, że nauka stała się prawdziwą przyjemnością. Wspólnie mogliśmy układać puzzle z częściami mowy, znajdować na mapie państwa i dopasowywać do nich flagi (nigdy nie myślałam, że tak szybko uda mi się nauczyć mojego szkraba najbliższych sąsiadów Polski!), wykonywać proste rachunki i wiele, wiele innych. To zresztą nie wszystko, ponieważ nagrodą dla Twojego dziecka jest nie tylko porcja wiedzy, ale też punkty naliczane pod postacią diamentów. Czy muszę tłumaczyć, jak duży to miało wpływ w zmobilizowanie dziecka do dalszych ćwiczeń?

ZdobywcyWiedzy.pl to platforma edukacyjna dla dzieci w wieku 5-10 lat. Na materiał składa się aż 10 000 interakcji multimedialnych w obrębie quizów, testów i gier edukacyjnych. To, co mi się na początku rzuciło w oczu, to przykuwajaca uwagę, kolorowa szata graficzna. Waszym dzieciom na pewno się to spodoba! Zadania na platformie są podzielone na trzy klasy i cztery różne edukacje: polonistyczną, matematyczną, przyrodniczą i język angielski. Co najlepsze, to Wy, jako rodzice, możecie decydować o tym, którą część materiału wykorzystacie do nauki. Sądzicie, że Waszej pociesze przyda się kilka gier matematycznych? A może wolicie, aby zapoznało się ze światem roślin i zwierząt? Nie ma żadnego problemu – z panelu administracyjnego możecie dziecku wybrać gry lub quizy i zindywidualizować jego cykl nauczania. I jeżeli zastanawiacie się, czy obsługa konta nie przysporzy Wam kłopotów – nic z tych rzeczy! ZdobywcyWiedzy.pl posiadają przyjazny, intuicyjny interfejs.

Warto pamiętać, że ZdobywcyWiedzy.pl to materiał opracowany w całości w naszym kraju, zgodny z podstawą programową MEN. Mało tego, gdy skontaktowałam się z platformą dostałam informację, że autorzy mają w planach rozszerzenie materiału o kolejne klasy szkoły podstawowej. Oznacza to, że nawet, jeśli Wasze dzieci mają odrobinę więcej niż 10 lat, to i tak będą mogły z niej korzystać! Za tak niewielkie pieniądze, które oczekuje wydawca (zaledwie 10 złotych miesięcznie za konto dla jednego dziecka!), gwarantuję Wam, że się opłaca, a Wasze dziecko zacznie spędzać czas przed komputerem w wartościowy sposób. Nie tylko zresztą dziecko, ale i Wy – ja w każdym razie nie mogę się doczekać, aż znowu zostaniemy wspólnie Zdobywcami Wiedzy!

Gdy już zdecydujecie się na zakup konta, wykorzystajcie kod rabatowy (to aż 20% zniżki), który specjalnie dla Was przygotował sponsor.
Kod: wrolimamy

Nigdy nie marzyłam o białej sukni i hucznym weselu. Za to zawsze pragnęłam kochać kogoś wyjątkowego, stworzyć z nim wspólnie spokojny dom i zostać dobrą mamą.

Czy się udało?

Jest on – mój książę, choć nie z bajki. Zwyczajny – robi zakupy dla naszej rodziny, sprząta wspólną łazienkę, zimą dba, by było ciepło, latem kosi trawnik. Dzieli się ze mną tym, co w pracy, prosi o radę, dzwoni, by opowiedzieć coś ważnego lub zupełnie nieistotnego. Przyprowadza nasze dziecko ze szkoły, chodzi z nim na basen, układa puzzle. Wieczorem masuje moje ramiona, w nocy przytula, rankiem uśmiecha się czule, gdy po cichu wychodzę z domu. Mówi, że kocha. To jest najważniejsze.

Jest dziecko – mądre, dobre i wyjątkowe. Jest szczere i śmieje się z tego, co go bawi i płacze, gdy jest mu smutno. Rośnie obserwując nas – rodziców, stając się człowiekiem, na nasz wzór i nasze podobieństwo. Ma wielkie marzenia i jest spontaniczne w wyrażaniu uczuć. Mała osoba, która daje ogromną radość, wyzwala nieograniczone pokłady bezwarunkowej miłości, ale jest też dużym wysiłkiem i wielkim wyzwaniem. Dziecko to miłość, z której się wzięło, na której wzrasta i którą umacnia. To jest najważniejsze.

Jest dom – bez złotych klamek, ale słoneczny i przytulny, w którym czujemy się bezpiecznie i cieszymy każdym dniem. Z dużym stołem w kuchni, przy którym razem jemy i rozmawiamy oraz ze stołem w salonie, na którym gramy w planszówki i zapalamy świece, gdy przychodzą goście. W domu zdarza się bałagan, który wspólnie próbujemy ogarnąć, lub czasem ignorujemy go, gdy w ogóle nam nie przeszkadza. Są wygodne kapcie, które nosimy, miękkie poduszki, do których przykładamy głowy, ulubione kubki, z których pijemy herbatę. Dom, do którego z utęsknieniem wracamy i w którym jest miłość. To jest najważniejsze.

Pierwsza zabawka mojego dziecka pojawiła się w naszym domu na długo przed dzieckiem. Naprawdę długo, chyba pięć lat. To był pluszowy pies. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że zabawek się nie kupuje.

Tak właśnie, zabawek się nie kupuje. No dobra, kupuje się kilka sztuk, resztę to już one same załatwią. Nocą, gdy wszyscy śpią, zabawki zaczynają swoje magiczne rytuały rozmnażania. One są naprawdę sprytne. Niby nic takiego nie robią, nikt nie widzi, nikt nie słyszy, a pewnego dnia okazuje się, że nigdzie się nie mieszczą. I pada sakramentalne: skąd się tego tyle nabrało?!

Oczywiście nikt nie wie, a zabawki twardo milczą. Ja wiem, że one musiały to same załatwić, bo co najmniej połowa wygląda dla mnie kompletnie obco. Nie wiem, skąd, kiedy i którędy trafiły do mojego domu. Mało tego, moje dziecko też nie wie.

– Dusia, skąd masz tę małpkę?

– Nie wiem.

– A tego miśka?

– Też nie wiem.

– A puzzle z Kubusiem Puchatkiem?

– Yyyyy, Mikołaj przyniósł?

No tak, jak nie ma na kogo zwalić, to można na Mikołaja, jasne. Ale przecież moje dziecię samo mi tłumaczyło, że Mikołaj przynosi to, co jest potrzebne. Tak ponoć siostra na religii mówiła. Mam poważne wątpliwości, czy rzeczywiście puzzle z Puchatkiem można uznać za produkt pierwszej potrzeby, skoro obok leżą puzzle z Kitty i z Pinokiem. A trochę niżej ze Smerfami …

No dobra, część zabawek kupiłam sama. Tak na oko ze dwadzieścia procent. Sporo to różnorakie prezenty gwiazdkowe, urodzinowe, imieninowe, z okazji Dnia Dziecka, albo wizyty jakiejś cioci. Nazbierało się…

Kiedyś myślałam, że dzieci potrzebują zabawek, żeby się rozwijać. Właściwie nadal tak uważam, tyle że to nie o takie zabawki chodzi. Albo może nie o taką ilość, jaką dziś ma przeciętne dziecko. Co najmniej połową zabawek, które mamy w domu Duśka nie bawi się wcale lub bawi góra kilka razy w roku. Przyniesione przez różnych ludzi, którym się wydaje, że „z pustą ręką się do dziecka nie idzie” kurzą się na szafie lub zalegają gdzieś na jej dnie. Nie wszystkie prezenty były nietrafione, ale z tych nieuzgodnionych całkiem sporo. No cóż… Mam nieszablonowe dziecko, które nie jest zainteresowane typowymi hitami.

Patrzę, czym aktualnie bawi się moja córka. Lalkami. Oki. Tylko to wcale nie są lalki zdjęte z półki, to są lalki, które sobie narysowała i wycięła. Ładne, nie powiem. Każda ma imię i swoją rolę w zabawie. Na stole stoi młynek do herbaty zrobiony z kawałka tektury i starego kołowrotka. Nie pytajcie, po co mojemu dziecku młynek do herbaty i czy w ogóle takie coś istnieje. Nie wiem. Jest ważny.

Kilka lat temu uważałam, że powinnam raz na jakiś czas kupić dziecku zabawkę. W końcu to dziecko, prawda? Dziś, gdy jestem mamą siedmiolatki, uważam, że nie miałam racji. Duża ilość zabawek nie daje dziecku szczęścia. Szczęście daje dopiero wspólna zabawa nimi z mamą lub tatą. Mogę kupić kolejne puzzle, ale kto je ułoży?

– Mamoooo, chodź, poukładamy puzzelki.

Zabawki rozmnożyły nam się, wystają z każdego kąta domu, panoszą się po wszystkich meblach, podłodze, sporo zamieszkało w łazience i… ładnie wyglądają. A tak naprawdę w ciągłym użyciu jest mniej niż połowa. A może nawet mniej niż połowa połowy.

I z jednej strony mam wrażenie, że Duśka jest nimi przytłoczona i  sporą część wypadałoby oddać, z drugiej – ona sama ma do nich trudny stosunek – niby się nimi nie bawi, ale nie umie się z nimi rozstać.

A tak na koniec – Moje zabawki zajmowały dwie półki, plus jedną szafkę. I nigdy nie pomyślałam, że nie mam się czym bawić. Ja wiem, czasy się zmieniły, oferta sklepów z zabawkami też, ale czy naprawdę dzieci zmieniły się aż tak bardzo?