Jak bardzo samodzielne są Wasze dzieci? Czy zgadzacie się na samotny kurs przedszkolaka do osiedlowego sklepu, czy może spacer z psem wokół domu? Ja absolutnie nie widzę w żadnej z tych sytuacji mojego 4,5 letniego syna.

Nie lubię kiedy dzieci znikają choć na chwilę z moich oczu. Chyba jestem matka-kwoka, bo mam potrzebę  kontrolowania ich poczynań, w pełnej gotowości do działania, aby chronić je przed złem tego świata. Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale mam obawy, gdy puszczam moje dziecko do babci. Samodzielnie Bartek ma do przejścia jakieś 100 m po prostej, na spokojnym osiedlu. Babcia mieszka w bloku naprzeciw mojego, więc wydaje się że mogę śmiało Bartka puścić samego. Ale… No właśnie, jest jedno “ale”! Moje dziecko jest zupełnie szalone i takie też miewa pomysły. Owszem, wykłóca się o to, że mam czekać w domu i patrzeć przez okno jak on idzie do babci, bo przecież babcia też patrzy w oknie dokąd zmierza wnuk. Tyle, że przy takim małym wariacie, to wielce ryzykowna wycieczka. I wcale nie jestem taka pewna, czy doglądanie z okien jego przejścia jest wystarczające. Niestety, wszędzie może trafić się szaleniec który po osiedlowej drodze przeleci z prędkością 100 km/h.

Młody ma 4,5 roku, nie jest już małym dzidziusiem, który potrzebuje by prowadzać go za rękę. Jednak nie potrafię sobie wyobrazić, aby z powodu mojego niedopatrzenia, brawury, jakkolwiek tego nie nazwać, miałoby się stać coś strasznego. Ale z drugiej strony, samodzielność dziecka jest ważna, nie mogę go trzymać pod kloszem. Trochę obawiam się, że wychowam dziecko niepewne siebie, czy niesamodzielne. A może po prostu naoglądałam się za dużo wiadomości o wypadkach, porwaniach i zaginięciach. Za każdym razem myślałam o dzieciach ze współczuciem, dziękując w duchu, że moje dzieci są całe i zdrowe. Nie mam pojęcia, kiedy to się zmieni. Bo czy obawy maleją wraz ze wzrostem dzieci? Kiedyś dzieciaki w wieku szkolnym latały same, z kluczem na szyi. I jakoś dały radę. Poza tym, widzę że dzieci znajomych, w wieku Bartka schodzą do osiedlowego sklepu, żeby kupić sobie jakiś drobiazg, i wracają całe i zdrowe do domów.

Próbuję równoważyć moje obawy z pragnieniem samodzielnego działania u Bartka, sprowadzam go za blok, i tam czekam obserwując jak młody przechodzi do bloku babci. Po schodach na górę to już sobie da radę, o to się nie martwię. Na razie na tyle mnie stać. A Wy na jak dużą samodzielność w przemieszczaniu się pozwalacie swoim pociechom?

Dziecko gra na komputerze! Przed twoimi oczami pojawia się obraz zgarbionego “malucha” z przekrwionymi oczami, wokół walają się papierki po słodyczach i chipsach. Nie da się go oderwać od ekranu wypełnionego agresją i krwią. Czy tak musi być?

Gry dla dzieci nie zawsze muszą oznaczać mordobicia i hektolitrów przelanej na ekranie krwi. Są serwisy, które oferują szeroką gamę gier od czysto rozrywkowych po logiczne i edukacyjne. Zabiorą one w podróż nie tylko twoje dziecko, ale również ciebie. Zatem jak nauczyć dziecko bezpiecznie grać na komputerze?

Nie zabraniaj

Żyjemy dziś w takich czasach, że nie jesteśmy w stanie zahamować postępu techniki. Już dwulatek po kilku próbach będzie świetnie sobie radził z telefonem mamy, by przejrzeć zdjęcia. Postęp jest nieunikniony. Przecież są dążenia, aby każdy uczeń miał możliwość korzystania z tabletów. Dlatego nie zabraniaj, a kto wie może twoje dziecko okaże się uzdolnione informatycznie.

Kontroluj

Dzieci klikają co widzą, czasem bezmyślnie, czasem przez przypadek, a czasem świadomie bo coś w oko wpadnie, nie zawsze umieją wrócić na swoją stronę. Ważny jest także wybór gier – bo nie wszystkie GRY są dla dzieci. Wybierajmy te, które będą uczyć je logicznego myślenia, strategii, planowania, by wspomóc ich naturalny rozwój umysłowy.

Umiar we wszystkim

Jasno i w sposób przystępny wytłumacz dziecku ile może spędzić czasu przy komputerze, tablecie. Warto określić w ile może zagrać gier, jak długo. Ustalenie na początku zasad sprawi, że dziecko będzie znało granice, a ty będziesz spokojna.

Kiedy mój 4 letni Marcin prosi o grę online, to czas, który może spędzić na zabawie odmierza mu większa klepsydra – w naszym przypadku to ok. 10 minut. Potem nie ma ani płaczu, szału, złości – wie, że wspólnie trzymamy się wcześniej ustalonej zasady i jest to konsekwencja w działaniu.

Zagraj z dzieckiem

Pokaż mu i naucz go, że w ten sposób możesz wspólnie z nim spędzić czas. Nie jestem zwolenniczką pozostawienia dziecka sam na sam z tabletem, czy komputerem, by mieć choć odrobinę świętego spokoju. Gramy razem, śmiejemy się razem, denerwujemy się razem kiedy auto kolejny raz zjechało na pobocze. Razem bawimy się w gotowanie nie tylko prawdziwe, ale także odkrywamy gry, gdzie czasem trzeba się wykazać umiejętnością zarządzania farmą.

Bądź dla dziecka przykładem

Dziecko jest jak gąbka, która nasiąka i naśladuje to, co widzi. Nie dziwcie się jeśli wasze dziecko chce cały dzień spędzić przed ekranem telewizora, czy komputera, jeśli Was widzi często przed szklanym pudłem. Kiedyś rozmawiałam z matką nastolatki, która nie rozumie dlaczego jej córka ciągle ogląda telewizję lub „siedzi” w Internecie. Zapytana co ona robi po powrocie z pracy, przyznała się, że włącza telewizor, który gra dopóki ona nie pójdzie spać. Więcej nie musiałam jej uświadamiać, sama zauważyła w czym tkwi przyczyna. Pokażcie dziecku alternatywne sposoby spędzania czasu, czy to wspólna gra na komputerze, spacer, czy zabawa na dworze.

Wpis jest elementem współpracy z poki.pl

Zdjęcia: Rachela

Przychodzi baba do lekarza, a tam kolejka. I to nie byle jaka i nie do byle kogo. Ginekolog, czyli lekarz, do którego idealnie byłoby zawitać raz do roku, wcale nie cieszy się wielką popularnością wśród kobiet. A skąd to wiem? A z rozmowy, jaką przyszło mi przeprowadzić z kilkoma pacjentkami, oczekującymi do „mojego” ginekologa.

Od słowa do słowa i rozgadały się kobiety, która z czym i do jakiego ginekologa chodziła. Posłuchałam z ciekawością, utwierdzając się w przekonaniu, że ten „mój” to jednak liga, jeśli idzie o specjalistów w tym fachu. Kobiety zwracają dużą uwagę na delikatność, z jaką lekarz podchodzi do pacjentki.

Jedna z pań tak określiła postawę jej poprzedniego „gina”, nazwijmy go „T”- „pakował we mnie łapy, jakby widły do gnoju pchał”. Ja się roześmiałam niebosko, naprawdę porównanie mnie rozśmieszyło, jednak ta dziewczyna nie podzieliła mojego entuzjazmu. Co się okazało, ona dość młodo rodziła pierwsze dziecko, po kontrolnym KTG przyszła kolej na badanie rozwarcia. Aż mnie ciary przechodzą, jak pomyślę, że facet z grubymi paluchami miałby pakować we mnie łapsko, umilając bolesne badanie komentarzem „no i co tak podskakujesz na tym fotelu?” Nóż się w kieszeni otwiera, prawda?

Zadziwiające jest to, że mało delikatne są kobiety ginekolożki, choć one najlepiej powinny wiedzieć, że takie badanie to żadna przyjemność. Kobieta kobiecie wilczycą? Moją pierwszą ciążę prowadziła pani „Cz”. Raczej mało sympatyczna i nieuśmiechnięta kobieta. Ale prawda jest taka, że przecież nie chodziłam do niej na spotkania towarzyskie. Jej wątpliwe poczucie humoru rekompensowało mi podejście do pacjenta. Kompetentna, z opinią fachowca, odpowiadała na każde moje pytanie. A jak się okazuje, nie wszyscy ginekolodzy mają we krwi rozwiewanie wątpliwości i odpowiadanie pacjentkom. Niektórym wydaje się wręcz, że to pacjentka jest dla lekarza, a nie odwrotnie.

Ginekolodzy poza tym, że czasem podchodzą do kobiet bardzo instrumentalnie i niedelikatnie, często ich po prostu nie słuchają. Ona mówi o jednym, a on zupełnie o czym innym. Inna bajka, że często przeszkadza brak prywatności, choć tu akurat najmniej zależy od lekarza, bo nie zawsze są wymarzone warunki do rozebrania się w osobnym pokoju. I te kobiety zniechęcone albo idą gdzie indziej, albo odpuszczają wizytę…

Jedna z oczekujących ze mną pań przyjechała do „doktora Sz” z miasta oddalonego o 40 km, bo chodzą tam słuchy, że jest on godny polecenia.

No dobrze, a dlaczego ja tak obstaję przy tym akurat lekarzu, a miałam z piątką innych specjalistów w Gryficach do czynienia? Ponieważ ma w porządku dłonie (tak, zwracam na to uwagę, wygląd rąk jest dla mnie ważny). Nie chciałabym, aby ktoś pakował swoje serdelki pod moją kieckę, jakkolwiek to dziwnie nie zabrzmi, niczym widły do gnoju ;). Badanie jest delikatne, moje pytania i sugestie wysłuchane. Nie zdarzyło się, abym wyszła z niedosytem wiedzy. Kultura osobista to rzecz niezbędna, poczucie humoru też mile widziane. Rozmowa z perspektywy fotela ginekologicznego jest odrobinę dziwna, a jednak atmosfera rozluźnienia pomaga przebrnąć przez te parę krępujących chwil. No i mimo oblegania przez pacjentki — co raczej dobrze świadczy, że jest tyle chętnych do niego — kontakt na telefon komórkowy, sprawia, że nie kwitnę w przychodni przez pół dnia. No cóż, nie odnotowałam jakichś przykrości i minusów. Pozwalał mi biegać w drugiej ciąży i doprowadził ją do szczęśliwego rozwiązania.

Notabene, przysłał SMS-a z gratulacjami, gdy Woju się urodził. Można? Można. Ale to chyba zależy od charakteru człowieka. Ja mam tego farta, że trafił mi się ginekolog nie tylko kompetentny, ale i zwyczajnie ludzki.