Gra Beez to taka planszówka, która w te jesienne, pełne szarości dni doda Wam energii i dostarczy wiele pokładów pozytywnej energii. Wszak pszczółki to bardzo pożyteczne owady, bez których nie było nie tylko miodu, ale warzyw i owoców. Gra Beez zachęca graczy do spojrzenia na świat oczami pszczoły. Każdy zawodnik musi zapewnić nektar dla swojego ula. Dobrze zaplanujcie lot nad łąką pełną kwiatów, aby zrealizować wyznaczone na początku gry cele. Przekonajcie się, ile kropel miodu udało Wam się wyprodukować na koniec gry.

Gra Beez jest przeznaczona dla dwóch do czterech graczy. Sugerowany wiek na pudełku to osiem lat plus. Na podstawie naszych doświaczeń mogę dodać, że ograny siedmiolatek sobie poradzi. Jednak dla niego będzie to frajda poruszania się po planszy, a realizowanie celów będzie na drugim miejscu. Wszak to najlepsza okazja do spędzenia wspólnego czasu z rodzicami. 

fot. Gra Beez

Zachwyciła mnie świetnie przygotowana wypraska na wszystkie elementy. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Sama bardzo lubię, gdy w pudełkach z grami panuje porządek. Sami zobaczcie, czyż nie jest genialna?

fot. Gra Beez

W pudełku znajdziemy:

• 4 plastry miodu dla każdego z graczy
• 4 pszczoły z ulami
• 4 znaczniki graczy
• 15 płytek kwiatów
• 5 płytek liści
• płytkę startową
• 45 małych i dużych znaczników nektaru
• 18 kart zadań
• arkusz z opisem kart
• instrukcję
• notes punktacji

Przygotowanie gry

W grze Beez plansza jest modularna, co oznacza, że składa się z płytek kwiatów i listków, które należy ułożyć przed każdą rozgrywką według uznania. Należy jednak pamiętać, że w środku musi się znaleźć płytka startowa (ze strzałkami) a wokół niej płytki kwiatu w każdym kolorze oraz płytka liścia. Następnie pozostałe płytki układamy wokół, tak aby kwiaty o tym samym kolorze nie były obok siebie. 

fot. Gra Beez

Po ułożeniu planszy czeka nas trening paluszków, gdyż musimy rozłożyć znaczniki nektaru zgodnie z kolorem kwiatu. Duże znaczniki lądują na płytkach na obrzeżach modularnej planszy. 

Każdy z graczy otrzymuje plaster miodu, znacznik i pszczółkę w tym samym kolorze. Pszczółkę należy położyć na płytce startowej w kierunku zgodnym ze strzałką. Znacznik umieszczamy w naszym plastrze miodu na górze.

Karty zadań należy podzielić na trzy stosy zgodnie z kolorami zakrętek i położyć wzorem z ulem ku górze. Z każdego stosu odsłaniamy po jednej karcie. To będą nasze wspólne zadania do zrealizowania. Potem każdy gracz pobiera po jednej karcie ze wszystkich stosów. Spośród tych trzech kart wybiera tylko dwie, które będą jego tajnymi zadaniami. Z młodszymi dziećmi polecam grać w otwarte karty. 

Gra Beez – jak w nią grać?

Tak przygotowani możemy rozpocząć lot nad łąką pełną kwiatów. Każda tura gracza składa się z trzech faz.

Plan lotu

Znacznik pszczoły z ulem ma sześć boków, które wskazują kierunki lotu po łące oraz liczbę pól, o które może poruszać się pszczoła. W tej fazie naszym zadaniem jest zaplanowanie lotu pszczoły, by zebrać nektar. Pszczoły nie lubią pustych przebiegów, więc dobrze planujcie. Ratunkiem są liście z kropelkami wody. Jeśli staniecie na takim polu, możecie polecieć dalej. Po zaplanowaniu lotu należy w tym kierunku obrócić pionek pszczoły.

Lot i zbieranie nektaru

Gracz przesuwa znacznik pszczoły w obranym kierunku i wybiera jedną z dwóch wartości, o którą może przesunąć pionek. Pamiętajcie, że pszczoły latają w linii prostej, nie mogą opuścić łąki kwiatowej i na jednym polu może znajdować się tylko jedna z nich. 

Jeśli pszczoła zatrzymała się na polu, na którego krawędzi jest znacznik małego nektaru, może go zabrać i położyć przed sobą. Natomiast jeśli wylądowaliście pośrodku płytki z dużym znacznikiem, to zabieracie duży znacznik nektaru oraz jeden mały nektar z tej płytki. 

Przechowywanie nektaru i wytwarzanie miodu

W tej fazie gracz umieszcza zebrane nektary w swoim ulu, który składa się z pięciu rzędów. Każdy z nich jest ponumerowany według odległości lotu. Zatem nektar zebrany podczas lotu o jedno pole musi zostać umieszczony w środkowym rzędzie, na cyfrze jeden. 

Z każdym umieszczonym nektarem w ulu należy przesunąć znacznik gracza na górze swojego plastra miodu. Wiele razy o tym zapominaliśmy i po prostu co jakiś czas przeliczało się nektary u siebie i przesuwało znacznik. Często zdarzało się, że już dawno powinniśmy skończyć grę. =D

fot. Gra Beez

Gra kończy się, jeśli któryś z graczy zgromadzi w swoim plastrze co najmniej dwanaście znaczników nektaru. 

W specjalnie przygotowanym notesie gracze zapisują, ile udało im się wytworzyć kropel miodu zgodnie z zadaniami wylosowanymi na początku gry. Wygrywa gracz, który wytworzył najwięcej miodu.

Gra Beez a nasze wrażenia

Beez to przyjemna, logiczna i wbrew pozorom prosta gra planszowa. Zanim się spostrzeżecie, wkradnie się w Wasze serca. 

Na uwagę i pochwałę zasługują komponenty, które zostały wykonane z dobrej jakości materiałów. Płytki kwiatów i liście wykonane są z grubej tektury, więc nie ma obaw o szybkie zużycie. Natomiast figurki pszczół są wybitnie dobrze dopracowane, po prostu są genialne! Graficznie gra jest przepiękna, kolorowa i od samego patrzenia, chce się w nią zagrać.

Modularna plansza pozwala na modyfikowanie każdej rozgrywki, więc na powtarzalność nie liczcie. Każda rozgrywka jest inna, a im więcej graczy, tym jest większa dynamika, a pożądany nektar szybko znika. Wiele razy iskrzyło nad łąką, gdy ktoś podkradł nektar drugiemu graczowi. 

Przygotowanie rozgrywki zajmuje trochę czasu, a sama rozgrywka mam wrażenie jest za krótka. Ledwo człowiek zdąży zrealizować jeden cel, a tu trzeba kończyć, bo ktoś ma już dwanaście nektarów w swoim plastrze. Dzieci wiele razy po podliczeniu punktów grały dalej, nie przejmując się zasadami dotyczącymi końca rozgrywki. Po prostu za szybko się kończy, a dodam, że w Beez gra się bardzo lekko i przyjemnie. 

Gra Beez to doskonały sposób na trening umiejętności w planowania ruchu, tak by przyniósł on najwięcej korzyści. Warto również podpatrywać przeciwników i przewidywać ich ruchy.  

Jeśli planujecie rozgrywkę wśród dorosłych, proponuję dwójniak do uzupełnienia tematycznego rozgrywki. Łatwiej wtedy zrozumieć, dlaczego nie mogę zaplanować lotu pszczoły do przodu, czyli w kierunku, w jakim jest ustawiona początkowo.

Gra Beez zasługuje na miano dobrze skrojonego tytułu, którego rozgrywkę można potraktować jako przerywnik pomiędzy cięższymi tytułami. Dla początkujacych graczy będzie to emocjonująca gra z łatwymi zasadami, zarówno dotyczącymi poruszania się na planszy, jak i podliczania punktów zwycięstwa.

Tytuł: Beez
Autor: Dan Halstad
Ilustracje: Chris Quilliams
Wiek: od 8 lat
Liczba graczy: 2-4
Czas gry: 30-45 min
Wydawnictwo: Rebel

Wpis powstał we współpracy z Rebel

Zdjęcia: A. Jelinek

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/1504/beez

Dzieciaki wylądowały na kolejnej kwarantannie i czasem wędrują po mieszkaniu bez celu z posępną miną. Bałwanek z krążków drewna przywrócił uśmiech na ich twarzach i ochoczo zabrały się do pracy.

Dobrze, że kilka dni wcześniej udało nam się przygotować drewniane krążki, tak więc robota poszła szybko i nasza rodzinka bałwanków liczy sobie już siedem osób. Towarzystwa dotrzymują im skrzaty, które skradły Wasze serca (statystyki nie kłamią =D).

Zapraszam Was zatem do krótkiej instrukcji, jak szybko i efektownie można wykonać bałwanka z krążków drewna.

Do wykonania jednego świątecznego bałwanka z krążków drewna będą potrzebne:

• 3 krążki drewna (duży, średni i mały na kapelusz)
• jeden drewniany walec (element kapelusza)
• fragment czerwonego filcu
• markery (czerwony lub pomarańczowy i czarny)
• ewentualnie biała farba akrylowa
• fragment tkaniny na szal
• klej na gorąco

Bałwanek z krążków drewna – krok pierwszy

Na samym początku należy przygotować krążki. Dwa większe* na bałwanka oraz mniejszy na spód kapelusza. Potrzebny będzie jeszcze mały walec. 

Większe krążki można lekko ściąć przy podstawie, aby łatwiej je skleić i żeby pewniej stały. Jeśli nie macie dostępu do drewna, nie martwcie się, polecam odwiedzić jeden duński sklep na A. Tam znajdziecie takie krążki i inne materiały potrzebne do wykonania bałwanka z krążków drewna.

Fot. Bałwanek z krążków drewna

*Wielkość bałwanka zależy od naszej wyobraźni i dostępności materiałów.

Bałwanek z krążków drewna – krok drugi

Gdy wszystkie elementy są już gotowe, polecam najpierw narysować guziczki, twarz bałwanka, a dopiero potem sklejać.

Bałwanek z krążków drewna – krok trzeci

Następnie za pomocą kleju na gorąco sklejam bałwanka, czyli dwa większe drewniane krążki. Dopiero później sklejam kapelusz, który można ozdobić kawałkiem czerwonego filcu.

Krok czwarty

Ostatnim etapem jest przygotowanie szalika dla bałwanka. W tym celu możecie wykorzystać skarpetkę bez pary, czy inne podniszczone ubrania i dać im drugie życie. 

Gdy bałwanek będzie gotowy, warto zabrać się za jego rodzinę, by nie stał samotnie. Takie bałwanki pięknie ozdobią parapety, czy półki z książkami. Można także wystawić je na zewnątrz, by witały gości, którzy będą nas odwiedzać. 

Fot. Bałwanek z krążków drewna

Dzieciaki z uśmiechem na twarzy dadzą się wciągnąć we wspólne kreatywne działania. Jeśli szukacie innych prostych i szybkich w wykonaniu świątecznych ozdób, koniecznie zerknijcie w poniższe linki. 

P.S. Dziękujemy, że jesteście z nami. Zostawcie po sobie ślad na Facebooku czy w komentarzu. Udostępnijcie ten wpis, jeśli się Wam podoba 🙂

Fot. A. Jelinek

Jak zrobić skrzata w kilka minut!

Kartki wyszywane nitką, czyli zrób to sam

Po sukcesie, jaki w naszym domu odniosła gra Kroniki Przygody. W poszukiwaniu księżycowych kamieni z nadzieją czekałam na rozgrywki w Głodniaki. Ta gra również wymaga zainstalowania na tablecie czy telefonie aplikacji, która przeprowadza dzieciaki przez kolejne etapy gry.

Głodniaki jednak znacząco się różnią, ponieważ telefon wystarczy położyć pomiędzy graczami i aplikacja sama skanuje karty, które przystawiamy do przedniej kamery sprzętu. Tutaj mogą się pojawić duże trudności techniczne. Mamy listopad, a więc szaro, buro i ponuro. Gdy położyliśmy telefon na dywanie, przy zapalonym świetle, ogromną trudnością było skanowanie kart. Aparat miał za ciemno. Pomogła latarka, którą ułożyliśmy przy kamerze.  Polecam również oprzeć telefon o półkę, ścianę. To pomoże w zeskanowaniu kolejnych kart i trudności techniczne nie będą już sprawiać kłopotu. 

Fot. Głodniaki

Po pobraniu i zainstalowaniu aplikacji warto przejrzeć encyklopedię Głodniaków. Znajdziemy tam przeróżne stwory oraz ciekawostki, które okażą się pomocne w trakcie rozgrywek. Np. Cieszymir lubi ciszę, dlatego gracze nie mogą nic mówić, muszą zachować absolutną ciszę, lub potwór Jones, którego karmimy w absolutnej ciemności.

Głodniaki to gra kooperacyjna dla 2 do 4 graczy, a jej celem jest umiejętność mieszania kolorów. Przeznaczona jest dla dzieci w wieku od sześciu lat, ale i pięciolatki będą się już dobrze bawić.

W pudełku znajdziemy:

• 96 kart przedmiotów, 
• instrukcję. 

Karty podzielone są tematycznie na poddasze dziadka, las, złomowisko i muzeum. Są to miejsca, w których spotykamy Głodniaki. Są one bardzo głodne i ostrzegam, nie lubią witamin. Jeśli nakarmicie potworka owocami lub warzywami rozlegnie się alarm witaminowy. Uratować Was może wtedy tylko rybka. 

Głodniaki mają także swoje smakowe upodobania. Leśnie stworki przepadają za przedmiotami z lasu, jak krzesło kamperowe, liście, a głodniaki ze złomowiska ucieszą się ze starej puszki, czy szczoteczki do zębów.

Przygotowanie

Na początku należy wybrać tryb gry: fabularny lub imprezowy.  Pierwszy z nich składa się z dwunastu poziomów. Poznajmy tutaj historię, a wraz z nakarmieniem odpowiedniej liczby stworków odblokowujemy kolejne części i otrzymujemy nowe talie kart.  Wszystkie odwiedzane miejsca możemy rozegrać na poziomie łatwym, średnim lub zaawansowanym. 

Natomiast w trybie imprezowym rozgrywamy pojedynczą grę, wykorzystując wcześniej zdobyte talie kart.  

Aplikacja podpowiada, ile kart należy rozdać, zgodnie z wcześniej wybraną liczbą graczy i poziomem rozgrywki. 

Jak grać w Głodniaki

Na każdym poziomie czeka na nas kilka głodnych potworków, które należy nakarmić. Jak zatem nakarmić każdego z nich?

W dowolnej kolejności gracze wybierają po jednej karcie przedmiotu ze swojej ręki i przykładają kartę do przedniego aparatu telefony w odległości około 20 centymetrów. Aparat automatycznie skanuje kartę, a na ekranie pojawia się przedmiot z karty, który natychmiast połyka nasz potworek.  Zadbajcie o to, aby karty od spodu, były dobrze oświetlone. 

Pamiętajcie, Głodniaki uwielbiają przedmioty w kolorze swojego futerka. Jeśli nie macie identycznego koloru, razem z innymi graczami dogadajcie się, by po zmieszaniu waszych kolorów, wyszedł Wam jak najbardziej podobny odcień do koloru futerka. W trudnych chwilach sytuację ratują lizaki, które są jokerami.

Po zeskanowaniu kart, potwór połknie wybrany przedmiot i oczekuje na kolejny. Gdy wszyscy gracze zeskanują swoje karty, aplikacja wskaże, w ilu procentach udało się nakarmić Głodniaka. Każdy stworek podziękuję Wam za przedmioty głośnym beknięciem. Dzieci aż pękają wtedy ze śmiechu. Dla dorosłych pierwsze beknięcia są zabawne, ale z czasem życzę Wam dużo wyrozumiałości i cierpliwości. Ewentualnie warto na ten czas zaopatrzyć się w słuchawki : ). 

Na miejscu nakarmionego Głodniaka, pojawia się kolejny z innym kolorem futerka. Po zrealizowaniu wszystkich zadań z danego poziomu aplikacja przenosi graczy do kolejnego działu i nowej przygody. 

Na poziomie łatwym potworki są mniej wybredne, im dalej, tym jest coraz trudniej. Świat należy do odważnych!

Jeśli spotkacie na swojej drodze królika, pamiętajcie, że to właśnie on uwielbia witaminki. Pilnujcie, by w Waszych rękach ich nie zabrakło.  

Jeśli uda się Wam wykarmić wszystkie Głodniaki z poziomu, wygrywacie!  Aplikacja zapamiętuje, które poziomy zostały ukończone i jakie są odblokowane. 

Głodniaki a nasze wrażenia z rogrywek

Głodniaki to ciekawa zabawa w mieszanie kolorów. Dzisiaj dzieci coraz mniej malują farbami, a szkoda. Dlatego warto z nimi przeprowadzać różne eksperymenty, a taka gra jest zabawnym urozmaiceniem.

Fot. Głodniaki

Potworki są przeróżne, bardzo kolorowe i przykuwające uwagę. Dzieci można śmiało pozostawić same z aplikacją. Ostrzegam, nie skończy się na jednej turze. Po odblokowaniu kolejnych poziomów, miejsc, będą chciały grać dalej. 

Dla dorosłych gra jest bardzo infantylna. Mamy jedno tło (poddasze, las, muzeum lub złomowisko), na którym kolejno pojawiają się Głodniaki i nic więcej. Zadaniem graczy jest odpowiednie dobieranie kart przedmiotów, by pasowały kolorem do futerka potworka. Niby proste, ale i czasem może młodszym graczom przysporzyć nieco kłopotu. 

Aplikacja jest dosłownie programem uczącym, który reaguje na zagrywane karty. Jeśli poprawnie dzieci dobiorą kolory przedmiotów do futerka Głodniaka, mogą spodziewać się głośnego beknięcia potworka, co zapewne dla młodszych odbiorców jest najfajniejsze. Dodatkowo dzieci uczą się nowego zastosowania aparatu fotograficznego za pomocą którego komunikują się z programem komputerowym. 

Walorem edukacyjnym gry jest to, że dzieci powtarzają i utrwalają zdobyte doświadczenia w zakresie mieszania kolorów. Jeśli nie miały wcześniej takich doświadczeń, to ta gra jest atrakcyjną alternatywą.

Niestety ani na pudełku lub w instrukcji nie ma ważnego kodu QR, dzięki któremu można by pobrać aplikację. Aplikację Yummy Yummy Monster Tummy odnajdziecie i pobierzecie bez problemu ze sklepu Apple App Store lub Google Play. 

Tytuł: Głodniaki
Autor: Andreas Wilde
Wiek: od 6 lat
Liczba graczy: 2-4
Czas gry: 20 min
Wydawnictwo: Lucky Duck Games

Wpis powstał we współpracy z Lucky Duck Games

Fot. Głodniaki

Zdjęcia: A. Jelinek

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/1683/glodniaki