Jak zacząć biegać?
Aby podjąć jakiekolwiek działania, niezbędny jest impuls i decyzja, a następnie wdrożenie jej w życie. Sprawa dość oczywista, ale wielu brakuje tego impulsu – motywacji, bardzo często zamiast formy „chcę” pojawia się „muszę”. Nie wiem jak u innych, ale w moim przypadku przymus jest fatalną zachętą do robienia czegokolwiek z sercem, a gdyby ktoś mi powiedział że muszę zacząć biegać, pewnie odpowiedziałabym „ no chyba ty”.
Żeby efektywnie działać, powinno to wynikać z naszej dobrej chęci i własnej woli – czynność rozpoczynana od „muszę” i poparta słomianym zapałem, raczej nie zaprowadzi nikogo do wyznaczonego celu. Bardzo lubię powtarzać moim znajomym, którzy może i by chcieli się ruszyć, ale koniec końców „nie chce się, nie ma czasu, pada deszcz, chodniki takie nierówne, a ścieżki leśne za bardzo zalesione”, że drugiego takiego lenia jak ja, ze świeczką można było szukać, a teraz w miejscu usiedzieć nie umiem. A wszystko to zadziało się pod wpływem jednej złośliwej zaczepki męża, że sobie nie poradzę. A jednak, tyle wystarczyło aby duch wojowniczki się obudził!
Jak już zdecydujemy się ruszyć z miejsca, to będzie pierwsze zwycięstwo, i o tym trzeba pamiętać bo pewnie nie raz przyjdzie czas, że zwyczajnie „dziś” nie będzie chciało się nogą nawet ruszyć, a co dopiero wyjść na dwór, aby czasem w niekomfortowych warunkach atmosferycznych popędzić kilka kilometrów przed siebie. Ja nie jestem Terminatorem i gdy czułam, że to akurat nie mój dzień, dawałam sobie na wstrzymanie. Świat się nie zawalał, a trening po prostu przekładałam na kolejne popołudnie. Nie jestem zawodowcem, nie widzę konieczności aby się „zarzynać” za to systematycznie i zgodnie z możliwościami mojego organizmu bez napięcia realizuję to, co sobie założyłam.
Na sam początek przygody z jakimkolwiek sportem, nie możemy stawiać sobie celów nie do osiągnięcia, bo ambicja to bardzo dobra rzecz, ale szybko zniechęcimy się jeśli za pierwszym razem nie przebiegniemy twardo założonych 10 km. Dobry Boże, nawet za milion dolarów nie wyprułabym z siebie flaków po to żeby po latach bezruchu przebiec dystans, a później przez kolejny tydzień nie ruszyć z kanapy, a może nawet i zapałać pogardą do aktywności na resztę życia. Choć może jakby ktoś mi pokazał takie pieniądze, to bym się zastanowiła 😉
Ja osobiście wolę stawiać sobie cele łatwe do osiągnięcia, bo nawet drobny sukces i te 3 km na początek, to jak przystawka przed smakowitym obiadem. Aż chce się więcej! Mało kto chce spocząć na laurach po pierwszym sukcesie, więc wszystko zaczyna kręcić się samo i coraz intensywniej – zarówno jeśli chodzi o czas jak i dystans pokonywany podczas biegu.
Oprócz połączenia dobrych chęci z sensownymi założeniami, dobrze mieć też podstawową wiedzę na temat tego, w co akurat zamierzamy się zaangażować. Ja z zapałem kupowałam czasopisma, grzebałam w internecie oraz biegałam w towarzystwie bardziej doświadczonych, i od nich otrzymałam wiele cennych wskazówek. A to z kolei uchroniło mnie przed popełnieniem wielu błędów i umożliwiło czerpanie radości z biegania bez narażania się na kontuzje.
A jak już połączymy w jedno chęć i działanie, jego efekty nie każą na siebie długo czekać. Nawet największe pieniądze nie będą lepszą „zapłatą” od satysfakcji ze stanu zdrowia, świetnego wyglądu i chęci do dalszego działania.
Zdjęcie: Pixabay
U mnie stwierdzenie „Musisz!” od zawsze działa na mnie zupełnie odwrotnie – Ja nic nie muszę! 😛
A w bieganiu (jak i wielu innych aktywnościach sportowych) najtrudniejszy jest początek – jak już się zacznie i zrobi kilka treningów, to później idzie już z górki 😉
Mnie wytruchtują z domu dzieci, tylko w tedy mam chwile dla siebie i pewnie dlatego tak często biegam 😉
Mnie super popędzały zbędne kilogramy po drugiej ciąży 😉