Dziś pokażę Wam jak w prosty sposób możecie zaprosić jesień do swojego domu, czyli jak zrobić bukiet róż z jesiennych liści. Jesienne liście są jedyne w swoim rodzaju, są także ciekawym materiałem, zanim wyschną są plastyczne, podatne na zginanie, zwijanie, dlatego warto teraz to wykorzystać, nieprawdaż?

Póki jesienna pogada dopisuje na piątkę z plusem warto wybrać się na spacer, by poszurać w liściach razem z dziećmi i uzbierać nieco liści. Liście także świetnie przyklejają się do kartki, możemy w ten sposób stworzyć z dziećmi jesienne obrazy. Warto także najładniejsze listki włożyć pomiędzy kartki grubej książki i zasuszyć, by później stworzyć album, lub ozdobić pokój dziecka. Teraz jednak przeczytajcie i zobaczcie jak zrobić róże z liści.

Potrzebujecie:
Liście klonu lub tulipanowca – na 1 różyczkę potrzebujecie 3 sztuki
nitkę lub miedziany drucik
nożyczki
lakier do włosów

Krok pierwszy
Wyjdźcie na spacer i zbierzcie kolorowe liście klonu lub tulipanowca. Ja osobiście preferuję liście Tulipanowca.

Krok drugi
Spośród zebranych liści wybieracie trzy i zaczynacie od najmniejszego – gdyż to on będzie stanowił serce waszej róży.

Krok trzeci
Odwracacie liść “żyłkami” do góry i zginacie na pół – tak jak na zdjęciu.

Krok czwarty
Zaczynacie zwijać od jednego końca do drugiego – zobaczcie na zdjęciu poniżej. Najlepiej roluje się liść na kolanie.

Krok piaty
Zwinięty listek kładziecie na drugi, który tak jak poprzednio zginacie na pół. I znów rolujecie.

Krok szósty
Tak samo, postępujecie z trzecim listkiem.

Krok siódmy
Gdy wszystkie trzy listki są już zrolowane, u nasady mocno zawiązujecie nitkę, a nożyczkami wyrównujecie końcówki ogonków i płatki waszej róży.

Krok ósmy
Ostatni etap to spryskanie kwiatków lakierem do włosów i pozostawienie ich do wyschnięcia.

Gotowe róże to idealna ozdoba naszego domu, takie zatrzymanie na chwilę jesieni. Poniżej na zdjęciach kilka aranżacji, co można zrobić z gotowymi różami z liści.

Teraz zmykajcie sprzed ekranów komputerów i ruszajcie na poszukiwanie liści!

Zdjęcia: Rachela

Zbliża się 31 października, a z nim Halloween. W Polsce chyba jest tylu samo zwolenników, co przeciwników obchodzenia tego dnia. Sklepowe półki zapełniają się i uginają od upiornych kostiumów i dekoracji, a młodzież prześciga się w koncepcji na najlepszą hallowenową imprezkę. Ekscytuje i intryguje nas mocno to amerykańskie święto – jest zabawne, kojarzy się pozytywnie z dynią w oknie i wizytą „strasznych” przebierańców. Elementy mistycyzmu i oswajania strachu przed śmiercią przeplatają się od wieków istnienia różnych cywilizacji. Sorry, taka już nasza ludzka natura i ciągnie nas  do ciemnej strony mocy.

Niektórzy przeciwnicy mylnie stawiają Halloween na równi z kultem wszelkiego zła, jako oponenta chrześcijańskiego Dnia Wszystkich Świętych. Nic bardziej mylnego! Nie wiem czy pamiętacie, że w naszej kulturze istniał zwyczaj Dziadów zanim na naszych ziemiach zawitało Halloween, ba nawet Zaduszki czy Dzień Wszystkich Świętych!  Dla niewtajemniczonej młodzieży (która może przeczyta ten tekst) nazwa Dziadów bynajmniej nie wzięła się od dziadowania (żebrania) o słodkości, bo mieliśmy taka biedę z nędzą 😀

Dziady były pogańskim zwyczajem ludowym, wywodzącym się z przedchrześcijańskich obrzędów Słowian i Bałtów. Jego zasadniczym celem było nawiązanie kontaktu z duszami zmarłych i pozyskanie ich przychylności. Wędrującym duszom oświetlano drogę do domu, rozpalając ogniska na rozstajach, aby mogły spędzić tę noc wśród bliskich. Ogień miał jednak również uniemożliwić wyjście na świat upiorom – duszom ludzi zmarłych nagłą śmiercią, samobójców itp. W tym celu rozpalano go na podejrzanej mogile. Dziady obchodzono dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Obrzędy z okazji Dziadów odbywały się w miejscach związanych z dawnymi ośrodkami kultu – na wzgórzach, wzniesieniach, pod świętymi drzewami, w miejscach uważanych za święte. W późniejszym okresie z racji swojego charakteru Dziady często odbywały się również przy grobach przodków, na cmentarzyskach. Taki opis Dziadów jest Wam zapewne znany z Mickiewiczowskiego dramatu. Kultywowanie pogańskiego zwyczaju było jednak nie w smak Kościołowi Katolickiemu. Polska, kraj chrześcijański więc nie  wypadało pielęgnować pogańskich zabobonów. To, czego nie udało się wyprzeć surowymi zakazami i karami, Kościół wprowadził fortelem. Zastąpił Dziady  doskonale znanymi nam Zaduszkami, które jak wiele innych chrześcijańskich świąt, opierają się na zaadaptowanych, pogańskich zwyczajach, odzianych w nowe szaty. Jakie to praktyczne nieprawdaż?  W Zaduszki odwiedza się cmentarze, groby zmarłych z rodziny; zapala znicze na grobach oraz składa kwiaty, wieńce symbolizujące pamięć o nieżyjących. Nie wiem czy wiecie, że tradycja stawiania zniczy na grobach wywodzi się z dawnego pogańskiego zwyczaju rozpalania ognisk na mogiłach.

Jest mi to obojętne czy ktoś będzie się bawił w dekorowanie domu, robienie psikusów i przebieranki czy nie. Może zamiast tego wybierze się na cmentarz czy do kościoła i ten czas poświęci na modlitwę. Jeszcze inni, którym zabawa, kościół i cmentarz zupełnie jest nie po drodze, niech sobie spędzą ten czas w gronie rodzinnym, na wyjeździe lub samotnie w domowych pieleszach. I nic nikomu do tego. Wolny kraj, wolny wybór – nie krytykujmy, nie wściubiajmy nosa w życie innych. Wkurza mnie krytyka Halloween przez niektórych duchownych i ludzi wierzących.  Wynika ona z racji pogańskiej genezy tego święta. Zupełnie tego nie rozumiem, czyżby nie znali historii? Co ciekawe – uznanym przez Kościół Katolicki odpowiednikiem Halloween jest Dzień Zaduszny (obchodzony 2 listopada, a nie Dzień Wszystkich Świętych – 1 listopada), który także ma pogańskie korzenie (wywodzi się z tradycji Dziadów). A nazwa jakże pogańskiego Halloween jest najprawdopodobniej skróconym All Hallows’ Eve – wigilia Wszystkich Świętych. Nie rozumiem całej negatywnej nagonki na motyw śmierci pojawiający się podczas Halloween. Przecież śmierć to nieodzowny element naszego życia, jedyna pewna rzecz, która nas czeka. Jeśli komuś łatwiej się z nią oswoić nadając jej humorystyczny, przerealniony obraz to proszę bardzo – bawcie się, straszcie i świętujcie. Jeśli jesteście wierzący po hallowenowym szaleństwie nie zapomnijcie o chwili zadumy i modlitwie za zmarłych.

Cukinia, nazywana również kabaczkiem – choć niektórzy twierdzą, że to inne warzywo, lecz z tej samej rodziny; należy do odmiany dyni zwyczajnej. Jej zastosowanie jest szerokie, można podawać ją surową, smażoną, pieczoną, gotowaną oraz grillowaną. Świetnie nadaje się do zup, sałatek, zapiekanek, ciast, a także jako przekąska podawana z różnymi dipami. Ze względu na swoje liczne właściwości zdrowotne oraz fakt, iż jest niskokaloryczna i lekkostrawna, dobrze jest włączyć ją do codziennej diety i czerpać z niej to co najlepsze.

Wartości odżywcze cukinii

Cukinia jest dobrym źródłem witamin: A – niezbędnej dla prawidłowego widzenia, B – odpowiadających m.in. za prawidłową pracę układu nerwowego, C – znaną ze swych właściwości wzmacniających odporność, a także K – zapewniającą krzepliwość krwi oraz hamującą rozwój raka (piersi, jajnika, okrężnicy, żołądka, wątroby i nerek).  

Oprócz tego, cukinia zawiera składniki mineralne,takie jak: fosfor, wapń, żelazo, sód, potas, magnez oraz jod, odpowiadające za prawidłowe funkcjonowanie organizmu człowieka.Należy jednak przy tym pamiętać, iż ludzki organizm nie jest w stanie sam ich wytwarzać, a więc muszą być systematycznie dostarczane wraz z pożywieniem.

Ponadto cukinia jest również źródłem błonnika, węglowodanów, białka i niewielkiej ilości tłuszczu.

Zalety cukinii

Nie odkładają się w niej metale ciężkie, odkwasza organizm, pozytywnie wpływa na procesy trawienia oraz usuwanie z organizmu zbędnych produktów przemiany materii. Na dodatek jest niskokaloryczna oraz lekkostrawna, a zawarty w niej potas zapobiega gromadzeniu się wody w organizmie. W związku z powyższym, polecana jest osobom odchudzającym się, cierpiącym na wrzody żołądka, zgagę lub nadkwaśność oraz chorym na cukrzycę.

Cukinia jako naturalny lek

Cudowne właściwości sprawiają, iż cukinia stanowi świetną broń w profilaktyce nowotworów, w tym: żołądka, trzustki, jelita grubego i jamy ustnej. Ponadto zawarte w niej barwniki chronią siatkówkę oka, zmniejszając ryzyko chorób, prowadzących nawet do ślepoty.

Cukinia w kosmetyce

Ze względu na zawartość składników o działaniu nawilżającym i odżywczym, warzywo to polecane jest do pielęgnacji skóry suchej, dojrzałej, zmęczonej i wymagającej odświeżenia.

Najprostszym sposobem na jej wykorzystanie jako domowego kosmetyku, jest okład z plasterków cukinii – podobnie postępuje się z zielonym ogórkiem. Wystarczy warzywo pokroić na cienkie plastry i nałożyć na skórę twarzy, szyi oraz dekoltu na około 15 minut, ot cała filozofia!