Dziś pokażę Wam jak w prosty sposób możecie zaprosić jesień do swojego domu, czyli jak zrobić bukiet róż z jesiennych liści. Jesienne liście są jedyne w swoim rodzaju, są także ciekawym materiałem, zanim wyschną są plastyczne, podatne na zginanie, zwijanie, dlatego warto teraz to wykorzystać, nieprawdaż?

Póki jesienna pogada dopisuje na piątkę z plusem warto wybrać się na spacer, by poszurać w liściach razem z dziećmi i uzbierać nieco liści. Liście także świetnie przyklejają się do kartki, możemy w ten sposób stworzyć z dziećmi jesienne obrazy. Warto także najładniejsze listki włożyć pomiędzy kartki grubej książki i zasuszyć, by później stworzyć album, lub ozdobić pokój dziecka. Teraz jednak przeczytajcie i zobaczcie jak zrobić róże z liści.

Potrzebujecie:
Liście klonu lub tulipanowca – na 1 różyczkę potrzebujecie 3 sztuki
nitkę lub miedziany drucik
nożyczki
lakier do włosów

Krok pierwszy
Wyjdźcie na spacer i zbierzcie kolorowe liście klonu lub tulipanowca. Ja osobiście preferuję liście Tulipanowca.

Krok drugi
Spośród zebranych liści wybieracie trzy i zaczynacie od najmniejszego – gdyż to on będzie stanowił serce waszej róży.

Krok trzeci
Odwracacie liść “żyłkami” do góry i zginacie na pół – tak jak na zdjęciu.

Krok czwarty
Zaczynacie zwijać od jednego końca do drugiego – zobaczcie na zdjęciu poniżej. Najlepiej roluje się liść na kolanie.

Krok piaty
Zwinięty listek kładziecie na drugi, który tak jak poprzednio zginacie na pół. I znów rolujecie.

Krok szósty
Tak samo, postępujecie z trzecim listkiem.

Krok siódmy
Gdy wszystkie trzy listki są już zrolowane, u nasady mocno zawiązujecie nitkę, a nożyczkami wyrównujecie końcówki ogonków i płatki waszej róży.

Krok ósmy
Ostatni etap to spryskanie kwiatków lakierem do włosów i pozostawienie ich do wyschnięcia.

Gotowe róże to idealna ozdoba naszego domu, takie zatrzymanie na chwilę jesieni. Poniżej na zdjęciach kilka aranżacji, co można zrobić z gotowymi różami z liści.

Teraz zmykajcie sprzed ekranów komputerów i ruszajcie na poszukiwanie liści!

Zdjęcia: Rachela

W założeniu to miał być głęboki, przemyślany tekst poruszający ważny temat. Myślałam o nim od niedzieli, wysuwałam argumenty i podważałam samą siebie, poczytałam różne opinie w internecie. We wtorek wieczorem uznałam, że jestem gotowa do pisania. Tylko, że w środę pobudka o 6.15… Pomyślałam, że pójdę spać, a w środę postaram się wykroić trochę czasu na pisanie.

„To była zwykła środa, jeden z tych dni…” – kto pamięta czyje to? Dla nas to była zwykła środa, dziecko do szkoły a ja do komputera, zleceniodawca jest hojny ale deadline to dla niego rzecz święta. Nie ma zmiłuj, poranek spędziłam na pisaniu. Miło było nie powiem, bo sama w domu, w tle dyskretna muzyka, a ja zawzięcie stukałam w klawisze. Z tyłu głowy myśl: trzeba napisać tekst na bloga. No trzeba tylko, że zbliżała się pora pójścia po Duśkę. I o ile w przedszkolu można było pójść kwadrans wcześniej lub później, o tyle szkoła wymusza punktualność również na rodzicach. Musiałam przerwać pracę i wymaszerować do szkoły. Nie powiem, te 3km to akurat gimnastyka, na którą nigdy nie mam czasu.

Środowa aura  była łaskawa, ciepełko przypominało początek września. Idealna pogoda na zakupy! A kiedyś przecież muszę dziecku buty na zimę kupić, prawda? No więc kolejne półtorej godziny „zmarnowałyśmy” w poszukiwaniu idealnych zimówek w różowym kolorze.

Dotarłyśmy do domu, Duśka stwierdziła, że najpierw lekcje, potem obiad. Dobrze, niech i tak będzie. Nieprzekraczalną granicą była godzina 16.00, później nie mogłam podać obiadu, bo o 17.00 trzeba wyjść na tańce. Duśka lekcji nie skończyła. Trudno, skończy jak wróci.

Dopadło mnie zmęczenie, ale takie z gatunku „jak usiądę to usnę”. Musiało być naprawdę potworne bo nawet kupiony w pobliskim sklepie Tiger nie dał rady postawić mnie na nogi. Może co najwyżej unieść powieki. Trzeba było jednak RedBulla poszukać. Czas oczekiwania na Duśkę umilałam sobie piłowaniem paznokci. Dobrze wiem, że ani to kulturalne ani eleganckie, ale trudno, ja naprawdę nie mam czasu w domu na takie przyjemności. Tekst na bloga trzeba napisać!

Powrót o godzinie 19.00. W domu standardowe zajęcia: kolacja, zmywanie, ścielenie łóżek, kąpiel, końcówka lekcji Duśki, pakowanie tornistra. Ufff, wreszcie mogę skończyć moje zlecenia. Niestety jest północ. Miałam napisać tekst na bloga, ale nie dam rady. Mąż ogląda jakiś bzdurny serial z jednym mało przystojnym aktorem, którego bardzo lubię, ale niestety, nie mam siły mu towarzyszyć. Padam w locie. W czwartek napiszę, przecież żadnych zleceń już nie mam, do piątku luz.

Plan na czwartek był mniej więcej taki: Duśka do szkoły, ja na cmentarz bo to obok, posprzątam, małe zakupy, potem wrócę do domu ogarnę kuchnię bo już bardzo tego potrzebuje, potem odbiorę Duśkę ze szkoły i ona odrobi swoje lekcje a ja wreszcie napiszę tekst na bloga. Diabli wzięli plany już rano, bo Duśka obudziła się z takim kaszlem, że o szkole nie mogło być mowy. O zakupach też, bo przecież samej jej nie zostawię. Cmentarz także musi poczekać. Mąż zdecydował, że w takim razie zrobi te zakupy a do pracy pojedzie później. Jupi! Jeden problem mniej.

Tekst na bloga miałam pisać? No to może zacznę? Nie, nie zacznę bo przyszło zlecenie z agencji, która się tak dawno nie odzywała, że już przestałam na nich liczyć. A tu proszę, niespodzianka. Miło, będą pieniądze. No ale znowu, zlecenie ma pierwszeństwo. Wertuję internet w poszukiwaniu niezbędnych danych. Piszę. Sprawdzam. Wysyłam. Dzwoni chrześnica, że jest u mamy i może byśmy wpadły. Byśmy nie, bo Duśka chora (niby nie groźnie, ale chrześnica w ciąży, nie będziemy ryzykować), ale ja tak, bo mąż jednak do pracy nie poszedł. Chrześnicę widuję tak rzadko, że postanawiam iść. Na chwilę, bo przecież tekst na bloga nie napisany i kuchnia czeka na posprzątanie.

Chwila rozmowy zamienia się w godzinę.

Wracam. Sprawdzam pocztę, potem loguję się do dziennika szkolnego. Niespodzianka, informacja o zadanych lekcjach. Usadzam Duśkę nad ćwiczeniami, a sama wreszcie biorę się do pracy.

Decyduję się zacząć od kuchni, bo więcej roboty. Glazura do umycia, armatura do umycia, szafki do umycia, blat do posprzątania, podłoga do umycia, tu przetrzeć, tam przestawić, to przy okazji schować. W międzyczasie wstawiam kolację, bo coś trzeba zjeść. Duśka przychodzi i melduje, że jest głodna. Tak rzadko to słyszę, że można by gdzieś to zapisać ku pamięci. Odrywam się od pracy i robię jej omleta.

Kuchnia niby nieduża a posprzątanie jej zajęło mi trzy godziny i wykończyło zarówno fizycznie jak i psychicznie. Tekst na bloga? A w życiu, nie złożę zdania po polsku, a przecież to ma być ważny tekst na poważny temat. Mamma mia, a jutro już piątek!

No nic, może rano dam radę.

Piątek. Duśka zdeterminowana, żeby iść do szkoły, bo będzie klasowe oglądanie filmu. No i dobrze, ona do szkoły, ja na bazar. Trzeba kupić kwiaty i znicze, a oprócz tego zrobić normalne „warzywne” zakupy, wszak w sobotę mamy mieć gości. Ciasto trzeba upiec. Ciekawe kiedy. Przecież trzeba tekst na bloga napisać, ludzieee, kto mi czas podaruje?

Z zakupów na cmentarz, groby się same nie posprzątają, nie ma na co liczyć. Z cmentarza po Duśkę bo to blisko. Obok szkoły plac zabaw, kto to wymyślił?! Wymarudziła, bawi się blisko godzinę. Facebook musi sobie poradzić beze mnie, trudno. Tekst na bloga? Dziewczyny mnie zabiją, ale nie dam rady. No nie dam.

Wracamy do domu, obiad, i… powinnam opublikować mój tekst, najwyższy czas. Tylko kiedy ja go miałam napisać?

Drogie Czytelniczki, drodzy Czytelnicy, bardzo Was przepraszam, ale naprawdę nie miałam czasu, nowego tekstu dziś nie będzie.

Zbliża się 31 października, a z nim Halloween. W Polsce chyba jest tylu samo zwolenników, co przeciwników obchodzenia tego dnia. Sklepowe półki zapełniają się i uginają od upiornych kostiumów i dekoracji, a młodzież prześciga się w koncepcji na najlepszą hallowenową imprezkę. Ekscytuje i intryguje nas mocno to amerykańskie święto – jest zabawne, kojarzy się pozytywnie z dynią w oknie i wizytą „strasznych” przebierańców. Elementy mistycyzmu i oswajania strachu przed śmiercią przeplatają się od wieków istnienia różnych cywilizacji. Sorry, taka już nasza ludzka natura i ciągnie nas  do ciemnej strony mocy.

Niektórzy przeciwnicy mylnie stawiają Halloween na równi z kultem wszelkiego zła, jako oponenta chrześcijańskiego Dnia Wszystkich Świętych. Nic bardziej mylnego! Nie wiem czy pamiętacie, że w naszej kulturze istniał zwyczaj Dziadów zanim na naszych ziemiach zawitało Halloween, ba nawet Zaduszki czy Dzień Wszystkich Świętych!  Dla niewtajemniczonej młodzieży (która może przeczyta ten tekst) nazwa Dziadów bynajmniej nie wzięła się od dziadowania (żebrania) o słodkości, bo mieliśmy taka biedę z nędzą 😀

Dziady były pogańskim zwyczajem ludowym, wywodzącym się z przedchrześcijańskich obrzędów Słowian i Bałtów. Jego zasadniczym celem było nawiązanie kontaktu z duszami zmarłych i pozyskanie ich przychylności. Wędrującym duszom oświetlano drogę do domu, rozpalając ogniska na rozstajach, aby mogły spędzić tę noc wśród bliskich. Ogień miał jednak również uniemożliwić wyjście na świat upiorom – duszom ludzi zmarłych nagłą śmiercią, samobójców itp. W tym celu rozpalano go na podejrzanej mogile. Dziady obchodzono dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Obrzędy z okazji Dziadów odbywały się w miejscach związanych z dawnymi ośrodkami kultu – na wzgórzach, wzniesieniach, pod świętymi drzewami, w miejscach uważanych za święte. W późniejszym okresie z racji swojego charakteru Dziady często odbywały się również przy grobach przodków, na cmentarzyskach. Taki opis Dziadów jest Wam zapewne znany z Mickiewiczowskiego dramatu. Kultywowanie pogańskiego zwyczaju było jednak nie w smak Kościołowi Katolickiemu. Polska, kraj chrześcijański więc nie  wypadało pielęgnować pogańskich zabobonów. To, czego nie udało się wyprzeć surowymi zakazami i karami, Kościół wprowadził fortelem. Zastąpił Dziady  doskonale znanymi nam Zaduszkami, które jak wiele innych chrześcijańskich świąt, opierają się na zaadaptowanych, pogańskich zwyczajach, odzianych w nowe szaty. Jakie to praktyczne nieprawdaż?  W Zaduszki odwiedza się cmentarze, groby zmarłych z rodziny; zapala znicze na grobach oraz składa kwiaty, wieńce symbolizujące pamięć o nieżyjących. Nie wiem czy wiecie, że tradycja stawiania zniczy na grobach wywodzi się z dawnego pogańskiego zwyczaju rozpalania ognisk na mogiłach.

Jest mi to obojętne czy ktoś będzie się bawił w dekorowanie domu, robienie psikusów i przebieranki czy nie. Może zamiast tego wybierze się na cmentarz czy do kościoła i ten czas poświęci na modlitwę. Jeszcze inni, którym zabawa, kościół i cmentarz zupełnie jest nie po drodze, niech sobie spędzą ten czas w gronie rodzinnym, na wyjeździe lub samotnie w domowych pieleszach. I nic nikomu do tego. Wolny kraj, wolny wybór – nie krytykujmy, nie wściubiajmy nosa w życie innych. Wkurza mnie krytyka Halloween przez niektórych duchownych i ludzi wierzących.  Wynika ona z racji pogańskiej genezy tego święta. Zupełnie tego nie rozumiem, czyżby nie znali historii? Co ciekawe – uznanym przez Kościół Katolicki odpowiednikiem Halloween jest Dzień Zaduszny (obchodzony 2 listopada, a nie Dzień Wszystkich Świętych – 1 listopada), który także ma pogańskie korzenie (wywodzi się z tradycji Dziadów). A nazwa jakże pogańskiego Halloween jest najprawdopodobniej skróconym All Hallows’ Eve – wigilia Wszystkich Świętych. Nie rozumiem całej negatywnej nagonki na motyw śmierci pojawiający się podczas Halloween. Przecież śmierć to nieodzowny element naszego życia, jedyna pewna rzecz, która nas czeka. Jeśli komuś łatwiej się z nią oswoić nadając jej humorystyczny, przerealniony obraz to proszę bardzo – bawcie się, straszcie i świętujcie. Jeśli jesteście wierzący po hallowenowym szaleństwie nie zapomnijcie o chwili zadumy i modlitwie za zmarłych.