W tym roku czas przelatuje mi przez palce tak szybko, że nawet nie wiem kiedy minęła połowa marca. Święta Wielkanocne tuż tuż, a kartka wielkanocna nie dość, że nie wysłana, nawet nie kupiona więc może czas by zabrać się za małe rękodzieło z pomocą pięciolatka.

Owszem, można się nie męczyć, wściekać, dręczyć, że nie wyszło i kupić gotowce. Osobiście nie przepadam za wysyłaniem kupionych kartek, lubię włożyć w ich przygotowanie odrobinę serca i czasu. Do tego to świetna zabawa z przedszkolakiem. Taka kartka wielkanocna wykonana przez nas ma wielką wartość dla dziadków, rodziców chrzestnych i innych. Po drugie uczymy dziecko, że wykonana własnoręcznie praca jest cenniejsza, wręcz bezcenna dla drugiego człowieka. Po trzecie ćwiczymy z dzieckiem małą motorykę wycinając, przyklejając, a to bardzo ważne umiejętności dla przedszkolnego dziecka.

By nie zanudzać Was za długo, poniżej kartka wielkanocna w trzech odsłonach. Zatem kurtyna do góry!

Pierwsza odsłona

Będziecie potrzebować stare wielkanocne kartki – np. z zeszłego roku, kolorowy papier, wstążki, nitki, pieczątki, ozdobne dziurkacze, guziki itp. Nie zapomnijcie o kleju i nożyczkach. Zasada jest prosta, ze starych kartek wycinacie interesujące was fragmenty, a potem przyklejacie do złożonej na pół kartki. Ozdabiacie według waszego gustu lub waszych dzieci. Na zdjęciu poniżej mała inspiracja jak może taka kartka z recyklingu wyglądać.

Druga odsłona

Przydatny będzie kolorowy papier, nożyczki, klej, arkusze filcu, pieczątki itp. i ewentualne wielkanocne motywy, które możecie pobrać tutaj – kartka wielkanocna wzory. Motyw zajączka lub inny przykładacie np. do wybranego koloru papieru, czy filcu i wycinacie. Potem przyklejacie do złożonej na pół kartki w innym kolorze. Pobawcie się w dodatki, zastanówcie się jak możecie uatrakcyjnić kartkę.

Trzecia odsłona

Będziecie potrzebować dwa różne kolory, które pasują do siebie – oczywiście według waszego zdania lub dzieci – bądźcie gotowi na twarde negocjacje. Jedna kartka w formacie A5 (w moim przypadku bordo – patrz zdjęcie poniżej) będzie złożona na pół. W niej za pomocą ostrego nożyka wycięłam pasemka, tak by powstał witraż w kształcie jajka. Później od spodu podkleiłam drugim kolorem (biała kartka), i voila. Kartka gotowa.

Wielkanocna kartka nie musi być sztampowa, wykorzystajcie swoją wyobraźnię, zaproście dzieci do współpracy i bawcie się dobrze. A kartki na pewno chwycą za serce adresatów i pozostaną długo w ich pamięci.

Zdjęcia: Agnieszka Jelinek

Kiedyś ludzie rodzili się w domach. I tam umierali. A domy były wielopokoleniowe. Teraz to jest rzadkością. Żyje się szybko, tu i teraz, permanentnie brakuje na wszystko czasu, gna się do przodu. I gdzieś w tym nowoczesnym zabieganym świecie jest dziecko i jest stary człowiek – czy mają ze sobą w ogóle jakieś wspólne relacje?

Ludzie się starzeją. I umierają. Ale czy dzieci o tym wiedzą? Czy rozmawiamy z nimi o starości i śmierci? Pokazujemy, pozwalamy dotknąć tego zagadnienia, a może wręcz przeciwnie zasłaniamy dziecięce oczy na trudne sprawy?

Bo przecież starość jest trudna.

Starzy ludzie mają zmarszczki, plamy na skórze, drżą im ręce i często niedosłyszą, więc trzeba mówić do nich głośno. Starzy ludzie mają czas, więc w wolnym tempie ze szczegółami opowiadają coś nieistotnego, nawet wtedy, gdy nam się śpieszy. Spacer ze starym człowiekiem może być uciążliwy, bo chodzi pomału, przystaje co pewną ilość kroków, rozgląda się za ławką. Stary człowiek narzeka, bo jest słaby, bo go boli, nie ma tyle wigoru, co dawniej, bo chciałby tak wiele, ale brakuje mu sił i zawodzi ciało. Starzy ludzie chorują, przebywają w salach szpitalnych, w domach spokojnej starości albo we własnych mieszkaniach, często samotni. Starzy ludzie potrzebują nas – młodych, w wielu prozaicznych codziennych sprawach, są od nas zależni, nawet w samoobsłudze. Starość Panu Bogu nie wyszła… mówimy.

Może się nie udała. Ale jest! I w zasadzie jest nieunikniona. Nie da się przed nią świadomie uciec, ani nigdzie schować i gdzieś przeczekać. Mimo to nie jest tematem często poruszanym, czasem nawet bywa tabu. Chronimy przed nią dzieci, strzeżemy przed tematem śmierci. Nie oswajamy ich z przemijaniem, z naturalnym kołem życia, którego są częścią.

Miesiąc temu zmarła moja babcia. Ludzie pytali – jak przyjął to Aleks (który całe swoje sześcioletnie życie z nią mieszkał i od małego mówił „Moja rodzina to mama, tata, babcia i ja”)? Przyjął to –hmmm, jakiego słowa użyć? – spokojnie i mądrze. Bo dzieci dużo rozumieją i często nas zaskakują tą swoją życiową mądrością. A mój syn miał osobiste doświadczenie przebywania na co dzień ze swoją prababcią. Przeżył z nią wiele fajnych, zabawnych chwil – podwieczorki z obowiązkową drożdżówką, partie „Chińczyka”, wspólne oglądanie bajki, nawet kosztem ulubionego przez babcię „M jak miłość”.  Ale także uczestniczył w jej chorobie, cierpieniu i trudnych momentach. Nie miałam żadnych wątpliwości, gdy zabierałam go do szpitala i gdy był przy ostatnim pożegnaniu babci.

I chciałabym Ci poradzić – nie bój się pokazać swojemu dziecku starość, chorobę. Rozmawiaj o upływającym czasie, nawet jeśli nie będzie tego do końca rozumiało. Jeśli będziesz chciał/a by dzieciństwo było wolne od tematów starzenia się i umierania, możesz sprawić, że mały nieprzygotowany człowiek nagle i boleśnie będzie musiał się skonfrontować z rzeczywistością.

Niech to będzie dla niego normalny temat, że człowiek się rodzi, starzeje, odchodzi. Przecież Twoje dziecko i tak się kiedyś z tym spotka. A wszystko co jest nowe i nieznane budzi obawy. Im bardziej przemijanie będzie nieoswojone, tym większy lęk z nim związany.

I bardzo polecam piękną książkę o relacji między dzieckiem a starym człowiekiem, o radości bycia razem, o starości i pożegnaniu: Czy umiesz gwizdać, Joanno. Autor Ulf Stark cudownie uwrażliwia dzieci i tłumaczy czym jest starość, samotność, konieczność troski o drugiego, ale i pokazuje przyjaźń międzypokoleniową oraz wartości z niej płynące.

Ten wpis dedykuję mojej Kochanej Babci Ani… która była bardzo ważną osobą w moim życiu.
Mam nadzieję, że zostanie także w sercu Aleksa.

Drogi Szefie, Pracodawco

Piszę do Ciebie w imieniu wielu kobiet, dla których macierzyństwo jest nieodzownym elementem życia. Wpisane jest ono w nasze życie, więc zatrudniając kobietę musiałeś się z tym liczyć. Być może sam jesteś ojcem a twoja małżonka/ partnerka – matką. Ta rola u niej Ci nie przeszkadza za to u pracownicy urasta do rangi niewyobrażalnego problemu!  Jako ojciec wiesz, jakim skarbem są dzieci, ile pracy i energii trzeba włożyć w ich wychowanie. Wprowadzają w nasze życie radość, ale też wywracają je do góry nogami, dając pole do rozwoju naszej kreatywności i próby ogarnięcia czasoprzestrzeni w najtrudniejszych momentach.

W dużej mierze dzięki macierzyństwu kobieta jest najlepiej zorganizowaną istotą na świecie. Jej zdeterminowanie i wielozadaniowość działania sięgają zenitu a planowanie, delegowanie obowiązków i podstawy negocjacji ma w jednym paluszku.  

Jednym z trudniejszych momentów jest choroba dziecka. Ona nie wybiera miejsca i czasu, nie zapowiada się, od razu przechodzi do ataku. Gorączka wraca jak bumerang a matka zastanawia się, co teraz ma zrobić. Musi wybrać: iść do pracy mimo choroby dziecka organizując mu opiekę (o ile ma taka możliwość) czy przedłożyć pracodawcy L4.

Grono z nas zdanych jest tylko na siebie lub także pracującego współmałżonka/ partnera. Niepracująca babcia jest niczym złoty Graal a możliwość zatrudnienia opiekunki to luksus, który potrafi nieźle nadszarpnąć domowy budżet. Tak, twoją pracownicę może być nie stać na opiekunkę! Odda niani horrendalną część wypłaty, a sama do końca miesiąca będzie żyła energią słoneczną. Pomyśl o tym zanim kolejny raz krzywo spojrzysz i niewybrednie skomentujesz przedkładane zwolnienie. Twoje dzieci tak często nie chorują, ciesz się i dziękuj za to. Nie każdy ma takie szczęście.

Życie matki nie jest usłane tylko różami. Użeranie się i znoszenie niewybrednych impertynencji szefa nie jest wpisane w role pracującej mamy. Uwierz, po zerwanej nocy i całonocnym czuwaniu to ostatnia rzecz o której marzy twoja pracownica.

Nie denerwuj się, gdy podwładna chce się zwolnić w godzinach pracy by iść do lekarza. Nie zawsze uda się umówić na wizytę po pracy. Nie każdy specjalista przyjmuje popołudniami a prywatna wizyta też nie każdemu jest dana. Ot, szara rzeczywistość. Nie po to płacimy składki na NFZ by wiecznie latać po prywatnych gabinetach.

To, że jesteśmy kobietami nie rzuca złego obrazu na naszą pracę. Nie traktuj nas jak pracownika gorszego sortu. Krew mnie zalewa, gdy słyszę historie o mobbingu z powodu rodzicielstwa, zwolnieniu po zbyt dużej (w opinii szefa) ilości L4, urlopie macierzyńskim czy wychowawczym. Czy kobieta w momencie podjęcia pracy ma podwiązywać sobie jajowody?! A w czasie choroby dziecka czy ciąży zaczyna śmierdzieć niczym zgniłe jajo?!  

To tylko tyle albo aż tyle. Jeśli jesteś Pracodawcą wiem, że myślisz, że to nie do Ciebie piszę, bo Ty zawsze jesteś fair.

Jeśli jesteś pracującą mamą, pamiętaj, że Twoje macierzyństwo nie uprawnia nikogo do urągania Tobie. Masz swoje prawa z których możesz skorzystać. Jeśli my nie zawalczymy o siebie, to nikt nie zrobi tego za nas. Chyba każda pracująca matka mogłaby podpisać się pod tym listem.

Pracująca matka chorującego dziecka