Jeszcze parę chwil i znów, jak co roku zacznie się wystrzałowa impreza. Sylwester, niegdyś w moim odczuciu synonim picia i zabawy do białego rana, to dziś kolejna noc, której spokojnie nie prześpię. Kiedyś lubiłam zabalować, co często wiązało się z niemałymi ilościami alkoholu. Było barwnie, zabawnie i głośno. Kiedyś jednak nie miałam małych dzieci.

Dziś na taką imprezę patrzę nieco inaczej. Teraz drażnią mnie pytania “a dokąd idziecie”? Cholera, przecież wiecie, że mam dwójkę małych dzieci i psa na plecach, nigdzie z nimi na razie nie pójdę. Niech mi ciut podrosną, a z przyjemnością odnajdę się w szlajaniu po znajomych, tudzież imprezach. Co mnie jeszcze smuci odnośnie nocy 31.12 /1.01 ? Huk nieprzeciętny, dzieci które za Chiny nie pójdą spać o przyzwoitej porze, a na bank nie prześpią nocy, oraz psy wyjące czy też szczekające, oszalałe ze strachu. Fajerwerki? Cudowna sprawa, gdy nie urywają nieodpowiedzialnym dzieciakom, na oczach nieodpowiedzialnych rodziców, rąk. W dodatku ten syf dnia następnego, gdzie idzie się zabić o pozostałości po sztucznych ogniach, oraz walające się plastikowe kubeczki po pseudoszampanie. I te urywające się telefony z życzeniami, płynącymi słodkim, znajomym bełkotem z drugiej strony łącza.

No dobrze, po to jest taka impreza, żeby się gawiedź bawiła, ja też chętnie dołączę, ale nie tym razem, podobnie jak rok wcześniej, a nawet i pięć. Sylwestrowa zabawa w zasadzie trwa do ostatniego gardła, które jest wstanie wyśpiewywać hity Disco Polo. Nie będę uprzykrzać sąsiadom życia, niech się bawią. Ja się zabawię w Nowy Rok od samego rana urządzę “poprawiny” jak tylko wstaną moje dzieci. No dobra, nie piszę poważnie, moi sąsiedzi są w porządku, znają umiar więc jak co roku myślę że max do 3 będzie już można oko zmrużyć.

A tak zupełnie na poważnie, z racji tego, że mój sylwestrowy entuzjazm znacznie opadł, mam nadzieję, że Wy poużywacie za mnie. Mądrze, z głową i bezpiecznie, z lekkim pomyślunkiem o tych z nas, którzy na szaleństwa tej nocy nie mogą sobie pozwolić. Życzę Wam wszystkim udanej zabawy i szczęśliwego Nowego Roku!

Sylwester tuż tuż. Wielu z Was pewnie z niecierpliwością przebiera już nóżkami, bo od dawna ta noc jest zaplanowana i wyczekiwana. Tradycyjny bal w eleganckiej sukni i szytym na miarę garniturze, wizyta u fryzjera umówiona, makijaż obmyślony, pazurki ładnie wystylizowane. Albo odwrotnie – zamiast klasyki, przebieranki! W końcu jak szaleć to na całego. Jak kończyć rok to z przytupem! 

Ewentualnie miłośnicy bardziej kameralnych imprez stawiają na nieśmiertelną domówkę, ale nie u siebie, nie w bloku, lecz w wynajętym domku, najlepiej w górach. Z pięknym widokiem na (nie)otuloną białym puchem przyrodę. A jak ktoś lubi tłumne zabawy, wśród nieznajomych i niestraszne mu mrozy, to pewnie z chęcią wybierze się do któregoś wielkiego miasta, by wśród gwiazd i fleszy witać Nowy Rok.

Plany godne pozazdroszczenia, tym bardziej, że kolejny rok z rzędu mnie one nie dotyczą. A przyznaję, że duszę mam zabawową i niegdyś nie do pomyślenia było dla mnie spędzanie sylwestra na tzw. białej sali – co za nuda! I założę się, że wielu moich znajomych będzie mi współczuć jeśli dowie się (w tym momencie), że czeka mnie to w tym roku. Na dodatek z nieletnim dzieckiem!

A ja się cieszę! Prawdę powiedziawszy, nawet nie mogę się doczekać, bo wiem, że choć skromnie, to jednak pożegnam stary, a przywitam nowy rok, w gronie najbliższych i najważniejszych dla mnie osób, tj. szanownego małżonka i pierworodnego syna. No i poniekąd z córką, ale ona będzie nam towarzyszyć w ukryciu bo jeszcze w cieple mojego brzuszka 😉

Dokładnego planu zabawy nie mamy, nie startujemy o konkretnej porze, nie obowiązują żadne wytyczne dotyczące ubioru – można się wystroić, a można przyodziać gustowny dres czy nawet piżamę, co kto lubi. Nie będziemy też nikogo legitymować, ani sprawdzać czystości obuwia, tudzież dziur w skarpetach… 😉

Ale na pewno pojawią się balony – w końcu to IMPREZA! Będzie muzyka – repertuar dowolny, wedle życzeń. Będą przekąski, mniej i bardziej zdrowe – Jasiek zażyczył sobie chrupki i pizzę serową, więc muszę spełnić jego zachciankę 😉 Będzie też szampan, stety niestety bezalkoholowy, bo tak się składa, że w tym roku nikt z nas nie może sobie pozwolić na procenty – jeden jest nieletni, drugi na antybiotyku, no a ja ciężarna, dlatego musimy zadowolić się oranżadą 😉

Będą też fajerwerki, choć wiem że za to mogę oberwać, bo ostatnio panuje moda na różne akcje typu „Nie strzelam w sylwestra”, ale w nosie to mam! Dla mnie sztuczne ognie to nieodzowny element, a może i nawet symbol zabawy sylwestrowej, niemała atrakcja więc i tego u nas nie zabraknie. Z resztą tata zdążył się z synem zaopatrzyć w kilka petard i umówił na mały pokaz, więc nie mam już nic do gadania… 😉

Teraz pozostaje mi zrobić małe zakupy (trzeba dziecku te obiecane i wymarzone chrupki kupić), nieco ustroić naszą białą salę, przygotować żarełko i czekać…. A potem radośnie bawić się z moimi mężczyznami, szczególnie tym małym, który strasznie to przeżywa i od kilku dni pyta – Czy to dziś mamo jest sylwester?? =)

A Wy, jakie macie plany na sylwestra??  

To już po raz trzeci czekam niecierpliwie na narodziny maleństwa. Za każdym razem jestem nieco bardziej doświadczona, wiem czego mogę się spodziewać. Jestem spokojniejsza, bardziej opanowana, nie stresuję się tym co będzie, a z drugiej strony wiem też, że nie będzie idealnie, że może zawsze wydarzyć się coś niespodziewanego, innego, mimo to nie obawiam się, przecież już dwa razy daliśmy radę to i tym razem się odnajdziemy w tej nowej dla nas wszystkich sytuacji.
Każdy kolejny dzień będzie uczył mnie czegoś innego, zaskakiwał, będziemy się z maluszkiem uczyć siebie nawzajem, bo zdaję sobie sprawę, że tak jak nie ma dwóch takich samych ciąż, tak samo nie ma identycznych porodów i każde z dzieci jest inne.

Jednym wspólnym mianownikiem jest jednak ogromna miłość, do tego jeszcze nienarodzonego maleństwa, ogromne pokłady czułości, radości z pojawienia się nowego członka rodziny i takiej zwyczajnej ludzkiej ciekawości – jakie ono będzie, czym nas zaskoczy, czy będzie malcem spokojnym czy wręcz odwrotnie… Jak w tym wszystkim odnajdą się Adi i Nisia? Czy tak jak poprzednio będzie mnóstwo buziaków, przytulania i miłości czy pojawi się zazdrość? Na te wszystkie pytania już niedługo uzyskamy odpowiedź…

Powtarza się też niecierpliwe oczekiwanie… Przychodzi moment, kiedy ciąża jest donoszona, wiesz, że maluch jest już bezpieczny, że może się spokojnie w każdej chwili urodzić i wyczekujesz… Wsłuchujesz się w swoje ciało, czekasz na pierwsze symptomy rozpoczynającego się porodu… I nic… zupełnie nic się nie dzieje… Mój organizm jak w poprzednich ciążach próbuje mnie oszukać i wszelkie skurcze, twardnienia brzucha, kłucia i pobolewania powoli zanikają. Pozostają tylko męczące bóle pleców, niekończąca się zgaga i “chód kaczki” 😉

Czekasz, obserwujesz, a na dodatek z każdej strony słyszysz:

“To Ty jeszcze nie urodziłaś?” (Nie, postanowiłam nie rodzić ty razem)
“Wyglądasz na bliźniaki…” (No coś Ty, a myślałam, że na trojaczki)
“Długo jeszcze?” (Rok, może dwa, zobaczymy…)
“Jak się czujesz?” (Jak z workiem cementu przytwierdzonym na stałe do twojego brzucha…)

Można wpaść w depresję, a w najlepszym wypadku wyjść z siebie i stanąć obok…

Oczywiście sama sobie tłumaczysz, że nie ma co się spieszyć, bo potem to już wcale się nie wyśpisz przez najbliższe półtora, dwa lata, przecież to samo tłumaczyłaś niedoświadczonym koleżankom. Teksty ludzi wpuszczasz jednym uchem i wypuszczasz drugim, bo szkoda sobie głowę tym zaprzątać 😉

Co z tego skoro i tak niecierpliwisz się i masz wrażenie, że nie urodzisz chyba nigdy, całe życie będziesz wielgachną słonicą albo wielorybem którego morze wypchało na brzeg…

Sama nie wiem czy ja jestem jakaś inna, czy wszystkie to przechodzimy. Wiem jednak, że mimo tych ciążowych rozterek w końcu i tak urodzę i będę się cieszyła wraz z mężem i starszakami z pojawienia się w naszej rodzinie kolejnej słodkiej istotki do kochania, przytulania i całowania 🙂