„Pracujesz?” „Nie, siedzę w domu z dzieckiem.” Przyznajcie się drogie mamusie, ile razy miałyście poczucie winy odpowiadając w ten sposób? Ile razy tłumaczyłyście, że dziecko małe, że choruje, że do żłobka się nie dostało… że… że… że…. 

Właściwie do roku miałam spokój, nikt nie pytał, czy pracuję, czy zamierzam szukać pracy, czy mam jakiekolwiek plany. Niespełna roczne dziecko wszystkim skutecznie zamykało usta. Zaczęło się trochę później, gdy Duśka miała mniej więcej półtora roku. Może nawet ciut więcej.

– Złożyłaś już podanie do żłobka?

– A niby po co?

– Nie zapisujesz dziecka do żłobka?! Przecież jesienią będzie miała już dwa lata!

To był taki głupi czas nagonki na rodziców, by jak najszybciej oddawali dzieci pod opiekę państwu, a sami wracali pracować na podwyższenie PKB. Kij z tym, czy żłobek miał być prywatny, czy państwowy, miał być i koniec. Niezapisanie dziecka do żłobka było równoznaczne z zaniedbaniem go, bo przecież maluch musi się rozwijać, poznawać nowych ludzi, przebywać wśród dzieci, nie może tylko siedzieć w domu z mamą. To, że Duśka znała mnóstwo piosenek, potrafiła nazywać obrazki, rozróżniała kolory i kształty to był drobiazg. Nikt na to nie patrzył, po prostu musi iść do żłobka, żeby się rozwijać i koniec. No ale nie poszła. Znaczy złą matką byłam.

– No ale do przedszkola to ją chyba zapiszesz?

– Jak będę musiała to zapiszę.

– No ale ona ma już trzy lata!

Za rok ta sama śpiewka tyle, że:

– Ale ona ma już cztery lata! Ile jeszcze będziesz trzymała ją przy sobie?

I drugie:

– Ona ma już cztery lata, właściwie dlaczego ty nie idziesz do pracy?

– Bo nie mam z kim dziecka zostawić, proste.

– No przecież możesz zapisać do przedszkola!

Doprawdy? Duśka dostała się do przedszkola jako pięciolatka tylko i wyłącznie dlatego, że obejmował ją obowiązek rocznego przygotowania do szkoły, a pani dyrektor postanowiła, że przyjmie do przedszkola wszystkie zgłoszone pięciolatki. Cichaczem dowiedziałam się, że komisja chciała moje podanie odrzucić, zadecydował stanowczy głos pani dyrektor – jak wszystkie to wszystkie. Więc tak, mogłam sobie próbować, gdy miałam trzy i czterolatkę w domu. Próbować każdy może.

Kiedy już poszła do przedszkola, znowu się zaczęło:

– Ona chodzi do przedszkola, a ty nie pracujesz?!

Co ciekawe, takie pytania najczęściej słyszałam od ludzi bezdzietnych, którzy nie mają pojęcia co mówią lub dzieciatych, ale takich co im babcie dzieci wychowują, bo mają na to czas, siły i chęci. My nie mamy tego luksusu, Duśka babć nie ma.

– A kto mi odbierze dziecko z przedszkola?

– Oj, nie przesadzaj, zdążysz. Zresztą możesz na zmiany pracować. Na rano możesz chodzić. Albo mąż odbierze.

Ciekawe czyj mąż, bo mój na pewno nie. Pracuje trzydzieści kilometrów od domu i bywa, że w okolicach północy do tego domu wraca. Ma przestać pracować, żebym ja mogła zacząć? A zmiany? Jasne, grafik firmy zostanie dopasowany do moich kaprysów i godzin pracy przedszkola. Przecież w każdej firmie tak jest, że szef jest wyrozumiały dla matek, prawda?

Podnosiłam też jeszcze jedną kwestię:

– Teraz chodzi do przedszkola, za rok pójdzie do szkoły, ile będzie miała lekcji w pierwszej klasie? Ledwo ją odprowadzę już będę musiała przyprowadzić.

– Jest świetlica.

Owszem, świetlica jest, ale czy naprawdę muszę skazywać dziecko na przesiadywanie w szkole dziesięć godzin, skoro nie mam finansowego noża na gardle? W imię czego, ja się pytam?

Kiedy decydowaliśmy się na dziecko wiedziałam dobrze – żadnej babci ani cioci do pomocy nie będzie. Musimy dać radę sami. Ergo – o pracy zawodowej mogę zapomnieć. No chyba, że zarobię tyle, że wystarczy na opłacenie opieki nad dzieckiem i domem (o domu za chwilę) i jeszcze zostanie mi na tyle dużo, że to moje wychodzenie z domu na minimum dziewięć godzin będzie miało sens. Tylko ile musiałabym zarabiać?

Policzmy – niania wiadomo, za pięć zeta za godzinę nie będzie chciała siedzieć i wcale się jej nie dziwię. Nie znam stawek, ale załóżmy, że godzina opieki nad dzieckiem to 10 zł. Załóżmy też, że pracuję osiem godzin dziennie, plus godzina, żeby się do tej pracy dostać i wrócić. To i tak wariant optymistyczny, realniej byłoby powiedzieć dwie, ale nie zawyżajmy kosztów. Czyli na samą nianię potrzebuję 90 zł dziennie. To ile to będzie w miesiącu? Hmm, no prawie dwa tysiące. Tyle zarabia kasjerka w Biedronce. Czyli kasjerką być nie mogę, nie opłaca się. Bo wiadomo – dojazdy do pracy też będą kosztowały.  I to nie mało! A ile czasu zajmie jazda komunikacją? Nie będzie mnie w domu, czyli nie będę miała tyle czasu co wcześniej, żeby się bawić w tanie gotowanie, będzie więc szybciej i drożej. Do tego ciuchy, bo jakoś trzeba w pracy wyglądać, jakieś jedzenie na mieście – nie ma siły, czasem się trafi. To jest minimum 500 zł dodatkowych wydatków. Tak lekko licząc. Czyli 2500 zł muszę zarobić na koszty. Do tego dom… Mieszkam w starym domu, zimą palimy w kuchni węglowej. Niby drobiazg, ale nie każdy to potrafi. Muszę więc znaleźć kogoś, kto mi napali, nie mogę robić założenia że niania da radę, bo nie każda niania da radę. A nie każdy palacz nadaje się na nianię. Czyli na zimę muszę mieć kogoś, kto przynajmniej rozpali. Potem może ta niania sobie poradzi z dorzucaniem węgla. Może, bo dorzucanie węgla wcale nie jest równoznaczne z ogrzaniem domu, ale to wiedzą tylko osoby znające sprawę z autopsji.

Reasumując: nie pracuję zawodowo, bo mnie na to nie stać. Zbyt wiele pieniędzy musiałabym zapłacić obcym ludziom za opiekowanie się moim dzieckiem i pieczę nad domem, tak by było do czego wracać. To co by dla mnie zostało?

Zarabiam sobie w domu jako freelancerka. Może nie są to kokosy, ale bardzo mało też nie jest.  Pracuję jak mam czas, podatki uczciwie płacę, dziecko mam zadbane, dopilnowane, dom nie przypomina wysypiska śmieci. Nie zrywam się codziennie o szóstej rano, nie wracam o szóstej wieczorem. Nie mam szefa, na którego mogłabym kląć. Czyli w obiegowej opinii większości ludzi – nie pracuję. Mam się czuć winna?

Wakacje to czas licznych urlopów i wyjazdów rodzinnych. Wiele osób spędza je nad naszym rodzinnym Bałtykiem.  Dużo atrakcji odnaleźć można w rejonie Zatoki Gdańskiej.

Choć wakacje minęły chciałam opowiedzieć Wam o ciekawym miejscu, które zwiedziliśmy w czasie tegorocznego urlopu. Mowa o Gdyńskim Akwarium, które było jednym z celów naszego pobytu nad morzem. I tak jedno popołudnie spędziliśmy na oglądaniu akwariów i obcowaniu z florą i fauna mórz i oceanów.

Jak już wspomniałam na wstępie ta super atrakcja mieści się w Gdyni przy Alei Jana Pawła II 1. Bilet normalny kosztuje 24 złote, ulgowy 16 złotych. Są też bilety rodzinne (w przeróżnych kombinacjach liczbowych, od 2+1 do 2+4 i więcej), oferta obejmuje dzieci od 5 do 18 roku życia

Naszą trójkę wejściówka kosztowała 48 złotych, gdyż za Kubę jeszcze nie musieliśmy płacić. Akwarium można zwiedzać w okresie wakacyjnym od poniedziałku do niedzieli w godzinach 9.00 – 21.00.  Poza sezonem wakacyjnym otwarte jest krócej 9.00 – 19.00 lub 10.00 – 17.00 w zależności od miesiąca, dlatego przed planowaniem wycieczki warto zerknąć na stronę internetową Awarium. Kasy są zamykane na pół godziny przed zamknięciem obiektu. Jednak tak późne przyjście spowoduje obejrzenie może z jednego akwaria. Zdecydowanie by wszystkie na spokojnie obejrzeć trzeba zarezerwować sobie z minimum dwie godzinki. Uzbrojeni w aparaty, kamery i inne cuda techniki możecie śmiało ruszać na podbój podwodnej głębi. Pamiętajcie tylko o zakazie używania lampy błyskowej w pomieszczeniach, w których znajdują się żywe zwierzęta.

W Akwarium zaprezentowane są cztery główne biotopy występujące na świecie: rafy koralowej, toni oceanicznej, gęstych tropików Amazonii oraz Morza Bałtyckiego. Ich mieszkańców można spotkać na przestrzeni trzech pięter budynku. Rodzice „wózkowi” i osoby niepełnosprawne mogą być spokojne. Budynek w pełni dostosowany jest do potrzeb osób poruszających się na wózkach. Osoby niepełnosprawne poruszające się na wózkach lub przy pomocy kuli nie muszą obawiać się barier architektonicznych, bo dzięki windom i szerokim przejściom poradzą sobie same bez pomocy i swobodnie zwiedzą obiekt. Dodatkowo przy wejściu jak i na pierwszym i drugim piętrze znajdują się specjalne wózki do przewożenia dzieci, ulga dla pleców rodziców, gdy zmęczona pociecha zechce odpocząć.

Wizytę w Akwarium Gdyńskim zaczynamy od sali umieszczonej na pierwszym piętrze budynku. Można tu zobaczyć między innymi bezkręgowce, takie jak krewetki czy kraby, oraz przedstawicieli ryb słodkowodnych: szczupak, leszcz, okoń, sandacz, płoć.

Wolicie bardziej egzotyczne klimaty? Nie ma sprawy, na tym samym piętrze znajduje się również Rafa koralowa. Każdy zbiornik zachwyca kolorami i mnogością gatunków. W największym zbiorniku znajdzie się coś dla fanów bajki „Gdzie jest Nemo?” – świetna zabawa w poszukiwanie postaci z kreskówki. Rafa koralowa to jeden z największych cudów natury na świecie  a ryby raf koralowych, zachwycają mnogością kolorów i bogactwem kształtów.

Dla amatorów żądnych krwi polecam obejrzenie sali z florą i fauną Amazonii. Anakondy, arowany i stado krwiożerczych piranii czerwonych, powinny przypaść Wam do gustu – nie radze tylko wkładać rąk do akwariów. Tak, tak niektóre nie są zabudowane od góry.  Dla fanów elektryczności na drugim piętrze zapozują spore węgorze elektryczne, krokodyl krótkopyski czy żółw chiński – choć łagodnie wygląda, jest bardzo niebezpieczny – uścisk jego szczęki może pozbawić człowieka ręki!

Pomiędzy zwiedzeniem akwenów wodnych znajdują się ekspozycje muzealne prezentujące zbiory spreparowanych okazów flory i fauny morskiej. Dodatkowo liczne plansze i płaskorzeźby przedstawiają w sposób poglądowy różnorodne wiadomości związane z życiem morza oraz eksploatacją jego zasobów. Stałe ekspozycje muzealne prezentowane są w dwóch głównych salach wystawowych – Sali Bałtyckiej i Sali Dydaktycznej. Ponadto na półpiętrach umieszczone są ekspozycje ścienne ukazujące plansze i płaskorzeźby przedstawiające gady, ptaki i ssaki morskie.

Jeżeli chciałabym się do czegoś doczepić to tylko do tego, że w sklepie z pamiątkami pracują bardzo namolne osoby. Rzucają się na każdego turystę, niczym ryba na przynętę, wciskając zabawki. Sklepu nie sposób ominąć na drodze ku wyjściu trzeba przez niego przejść albo zostać w budynku póki zawiadomiona ochrona nas usunie.  Na szczęście Kuba zamiast kiepskiej jakości drobnicy made in China wybrał sobie magnes na lodówkę przedstawiający Błazenki.

Nie opisałam wszystkiego, ba – nie opisałam nawet połowy z tego, co zobaczyliśmy. Spędziliśmy tam dwie godziny, co chwila zachwycając się pięknem podwodnej natury.  Nie sposób oderwać wzroku od tych mieniących się wieloma kolorami stworzeń. Jedno jest pewne, będąc w Gdyni warto zajrzeć do Akwarium Gdyńskiego.

Zdjęcia: Sylwia

Połowa ciąży za mną, Dzidek mocno daje o sobie znać, każdego dnia i niemal o każdej porze (czasem zastanawiam się czy on w ogóle śpi?!? ), uznałam więc, że to najwyższy czas na mały rekonesans tego, co zostało mi po moim pierworodnym.
Głównie rozchodziło mi się o ubranka, sukcesywnie pakowane przeze mnie od czterech lat, do różnych worków i reklamówek.

Powiem wam, że choć część ciuszków gdzieś już po drodze rozdałam to jednak uzbierała mi się całkiem niezła kolekcja. Prawdę powiedziawszy, nie wiedziałam, od którego worka mam zacząć i patrząc na ich ilość wcale mi się nie chciało tego ruszać, ale cóż, ktoś musi to zrobić. A kto jak nie mama?! I kiedy jak nie teraz, na spokojnie, bez nerwów i pośpiechu, że Maluch już w drodze, a ja jeszcze niegotowa?!

Tak więc wysypałam na podłogę co miałam i zaczęłam przeglądać, dotykać, wąchać – tak tak, wąchać, bo lubię zapach małych bobasków, musiałam więc sprawdzić, czy jeszcze je czuć!
O dziwo i ku mojej uciesze, okazało się, że pomimo, iż sterta ubrań jest spora, to jednak wcale nie mam ich tak dużo. A już totalnym zaskoczeniem była dla mnie ilość tych ubranek, które potrzebne nam będą na sam początek. No mówię wam, byłam święcie przekonana, że mam ich tyle by wystarczyło na powitanie oraz co najmniej pierwsze tygodnie, a tu się okazuje, że w rozmiarze 56 mam tylko jednego bodziaka i jedne półśpioszki! Dalej kilka ciuszków w rozmiarze 62 i tyle! Reszta na półrocznego berbecia i wzwyż.

Ale wcale mnie to nie zmartwiło, wręcz przeciwnie, ucieszyło bo będę mogła sobie pozwolić (z czystym sumieniem, niepotajemnie… przed małżonkiem 😛 ) na małe szaleństwo zakupowe, które jeszcze do niedawna miało mnie ominąć, w myśl – przecież mamy wszystko po Jaśku!

Haha! Jak to dobrze, że wzięłam się za to szperanie w workach! Czujecie moją radość?!?
Tyle cudnych, kolorowych ubranek czeka na mnie, na sklepowych półkach – już niebawem po was przybędę, za kilka dni…. Wstrzymam się tylko do najbliższej (piątkowej) wizyty, na której mam nadzieję dowiedzieć się kto zamieszkuje mój przytulny domek.

A tak nawiasem mówiąc, wiecie jak fajnie było móc cofnąć się niejako w czasie i przypomnieć sobie jaki malutki był Jaś! Zresztą on też miał z tego niezłą frajdę i ubaw, szczególnie gdy zobaczył swoje pierwsze trampusie – mniejsze od jego dłoni! Albo sweterki czy rajstopki, które w tej chwili nie sięgają mu nawet do kolan!!

Matko, jak te dzieci rosną! Po co, ja się pytam?! Przecież one są takie słodkie, gdy można je do woli nosić, przytulać, całować… takie krąglutkie i mięciutkie! Nie pokrzykują, że coś jest „gupie”, nie tupią nogami gdy muszą iść spać, albo nie oświadczają, że nie lubią tego kto każe im sprzątać zabawki…! 😛

Noo dobra, nieważne! I tak są cudne, wszystkie! A niebawem znowu będę sobie nosić, przytulać, całować.. i wąchać, takiego małego pulchnego dzidziolka! Jupi!  😉