Najpierw opowiem Wam jak to było u nas, a później przedstawię kilka istotnych faktów, o których powinniście wiedzieć…

Pola skończyła niedawno 1 rok życia, a więc nieuchronnie przyszedł czas na szczepienie przeciw odrze, śwince i różyczce, którego bałam się najbardziej ze wszystkich obowiązkowych szczepień. Ze względu na duży chaos panujący wokół owej szczepionki i (rzekomo) duże ryzyko wystąpienia NOPu.

Pierwsze dwa dni minęły nam spokojnie, bez żadnych zbędnych atrakcji i złych humorów, jednak każdy kolejny dzień (o zgrozo!) przynosił nowy objaw…

Najpierw pojawił się wodnisty katar, później kaszel, aż w końcu uraczyła nas podwyższona temperatura – w dzień oscylowała w granicach 38 stopni, wieczorem dochodziła do 39.5 stopni. Gorączka sprawiła, a przynajmniej tak mi się wówczas wydawało, że Pola była bardzo senna, słaba, rozdrażniona i płaczliwa.

Wszystko to przypominało klasyczną reakcję poszczepienną. Niestety do powyższych objawów, kolejnego dnia, dołączyło charakterystyczne charczenie podczas oddychania i przyspieszony oddech. Jak się niedługo później okazało, to nie był żaden NOP (Niepożądany Odczyn Poszczepienny), tylko paskudny wirus, który podstępnie i niepostrzeżenie wtargnął do malutkiego ciałka Poli.

Za jego sprawą trafiłyśmy oczywiście do szpitala, z ostrym zapaleniem oskrzeli i oskrzelików, z dusznością i niedotlenieniem. Na miejscu okazało się też, że ów wirus RSV – bo tak się nazywa – zbiera aktualnie potężne żniwa i dla zainfekowanych nim dzieci, z zapaleniem płuc oraz oskrzeli, brakuje już w placówkach medycznych miejsc! My z Polą, z tego właśnie powodu, do jednego szpitala nie zostałyśmy w ogóle przyjęte, a w drugim zajęłyśmy ostatnie wolne miejsce!

Siedząc w kolejce, czekając najpierw na badanie, później na przyjęcie, niemal 5 godzin (!), zaobserwowałam, że 90% chorych  siedziało tam z tym samym problemem co my. Lekarz, który nas przyjmował sam nie dowierzał w to co się dzieje. A w czasie kiedy wypełniał nasze dokumenty, by przyjąć nas na oddział, na jego biurku lądowały kolejne karty, następnych maluchów, dla których niestety nie było już wolnych miejsc 🙁

Także problem jest naprawdę duży i właściwie dziwię się, że nikt nigdzie o tym nie mówi i nie ostrzega.

Dlatego też teraz przedstawię Wam kilka istotnych faktów, o których dowiedziałam się podczas szpitalnej wizyty, i o których Wy, rodzice powinniście wiedzieć…

Wirus RSV przenosi się drogą kropelkową lub poprzez części ciała oraz przedmioty zanieczyszczone wydzieliną z dróg oddechowych (ręce, klamka, blat stołu, zabawka, itp.). Wrotami zakażenia są błona śluzowa nosa i spojówki. Okres inkubacji wynosi 2-8 dni, natomiast chory może zarażać nawet przez okres 3 do 4 tygodni!

Wirus jest szczególnie groźny dla małych dzieci – poniżej 2 roku życia – oraz dla noworodków, wcześniaków i maluchów z obniżoną odpornością, dysplazją oskrzelowo-płucną, mukowiscydozą, a także wrodzonymi wadami serca.

Najczęstszym powikłaniem infekcji wirusem RSV jest zapalenie krtani, tchawicy, zatok, oskrzeli i płuc – co może prowadzić do problemów z oddychaniem, bezdechem, a nawet do zgonu!

Największa zachorowalność z powodu zakażeń wirusem RSV przypada na okres od listopada do marca.

W sezonie jesienno-zimowym, aż do wczesnej wiosny, w okresie wzmożonych infekcji wirusowych warto jest ograniczyć liczbę gości w domu, unikać dużych skupisk ludzi (hipermarkety), często myć ręce (szczególnie przed kontaktem z małym dzieckiem!) oraz wietrzyć pomieszczenia, w których przebywamy.

Najczęstszymi, pierwszymi objawami są:
– katar,
– kaszel,
– podwyższona temperatura ciała,
– senność,
– brak apetytu,
– drażliwość.

W późniejszym etapie pojawia się:
– charakterystyczny świst przy oddychaniu,Z
– charczenie,
– przyśpieszony oddech,
– duszności,
– wysoka gorączka,
– niedotlenienie (sina barwa skóry).

W takiej sytuacji konieczna jest hospitalizacja.

Wirus może doprowadzić do niewydolności oddechowej, astmy oskrzelowej, a nawet zgonu, dlatego nie wolno go lekceważyć! Nie bagatelizujcie objawów, które mogą (choć nie muszą) świadczyć o infekcji RSV`em, bo z pozoru niewinnie wyglądające przeziębienie może okazać się groźną dla życia infekcją. Uważajcie na swoje pociechy, szczególnie TERAZ, kiedy wirus rozhulał się na dobre! I mówcie o tym, informujcie innych rodziców, dziadków, znajomych… niech mają świadomość i również uważają, jeśli nie na siebie, to przynajmniej na Wasze dzieci!

Wkrótce wiosna i chociaż jeszcze szaro i buro za oknem, to w sercach już przedwiośnie. Postanowiłam jakoś sobie umilić ten czas oczekiwania na wiosnę i wprowadzić do domu trochę ciepłych i wiosennych barw. Chciałabym wam przedstawić moją różę z rajstopek, może kogoś zainspiruję i zarażę moją pasją.

Potrzebne materiały:

druty florystyczne kolorowe (biały) 0,6 mm,
rajstopy kolorowe 15-20 den,
cienki drucik lub nitka,
taśma florystyczna maskująca zielona,
łodyżka do kwiatka ( można kupić taką gotową łodyżkę w sklepach florystycznych),
różnej wielkości formy do kręcenia płatków i liści,
cążki hobbystyczne.

Jak zrobić różę – krok po kroku

2. Wybieramy formę i wielkość płatka. Z drutu (0,6 mm) wykonujemy konstrukcję płatka, czynność powtarzamy aż uzyskamy konstrukcje na wszystkie płatki. Do róży potrzebowałam 18 płatków.

3. Gotowe konstrukcje z drutu.

4. Środek róży można wykonać na wiele sposobów, dzisiaj przedstawię jeden z nich. Otóż potrzebujemy styroporową kulkę, którą nabijamy na łodyżkę kwiatu (kulki styroporowe mają przeważnie już gotowe otworki).

5.  Na kulkę naciągamy rajstopy (tak jak na zdjęciu).

6. Przytrzymujemy rajstopy u nasady i owijamy je cienkim drucikiem lub mocną nitką kilkakrotnie, aby się nie zsunęła.

7. Kulkę owijamy kilkoma warstwami rajstop – wtedy kolor jest intensywniejszy. Jak już uzyskamy kolor kulki, który nas satysfakcjonuje, to owijamy taśmą florystyczną/ maskującą łodyżkę kwiatu – rozpoczynając u nasady pod kulką, aby ukryć miejsca owinięta drutem lub nitką.

8. Przystępujemy do robienia płatków róży. Naciągamy rajstopy na drut-płatek wykonujemy tą czynność z delikatnie, z wyczuciem, aby nie zdeformować naszej drucianej konstrukcji. Rajstopy mocujemy nitką/ drucikiem, a pozostałość rajstop odcinamy nożyczkami.

9. Czynność tę powtarzamy na wszystkich konstrukcjach płatków. Tak wyglądają przygotowane płatki i kulka naszej róży.

10. A tu już owinięte taśmą florystyczną/ maskującą.

11. Teraz przystępujemy do układania wszystkich części w jeden kwiat, pamiętając jednocześnie o maskowaniu taśmą florystyczną druciku lub nitki. Układanie zaczynamy od płatków mniejszych do większych.

12. Płatki dodajemy pojedynczo i za każdym razem maskujemy taśmą.

13. Efekt – gotowy kwiat.

14. Przystępujemy do robienia listków róży. Liście mogą być o gładkich obrzeżach wtedy postępujemy jak przy płatkach róży lub o obrzeżach falowanych jak na fotce. Aby uzyskać liście falowane nawijamy drut o grubości 0,5-0,6 mm na cienki ołówek dosyć ciasno, następnie zsuwamy i nadajemy – lekko naciągając – kształt liścia.

15. Naciągamy rajstopki tak jak przy płatkach – nasze listki są gotowe.
Trzy listki na poniższym zdjęciu są mniejsze od pozostałych – umieszczamy je pod kwiatem.

16. A tutaj – listki większe łodyżkowe, które umieszczamy wzdłuż łodyżki.
Ilość liści, które chcemy wykonać zależy tylko od nas samych.

Gotowa róża!

Zdjęcia: Wiesława Frahm

„Mamo, nudzi mi się” to chyba jedno z najczęściej wypowiadanych przez przedszkolaka zdań, a kiedy padnie kilkanaście razy podczas rodzinnego wyjazdu, masz ochotę spakować cały ekwipunek i wrócić jak najszybciej do rzeczywistości. Ale tym razem mieliśmy Asa w rękawie.

O tym, że dzieci są na baterie słoneczne chyba przekonywać nikogo nie muszę. Na włoskich stokach mieliśmy słońca pod dostatkiem na tyle, że nawet kilkugodzinne zjazdy na nartach nie rozładowywały ich do poziomu „oszczędzania energii”. Będąc przezornymi, zabraliśmy ze sobą kilka kieszonkowych gier — Double, Story Cubes, Kotostrofę. I tym sposobem słowo nuda zostało zastąpione „zagramy?”. Ale to nasze najnowsze odkrycie zrobiło całą robotę. CardLine Zwierzęta to nie tylko dobra zabawa, to również świetny sposób na poznanie świata ssaków, gadów, ptaków, skorupiaków i wszystkich pozostałych stworzeń. Na czym dokładnie polega jej sukces?

Gra składa się z ponad setki kart przedstawiających różne zwierzęta. Dzieląc je na gatunki określa ich średnią wielkość, wagę oraz wiek i to właśnie według jednej z tych wartości gracze muszą uszeregować swoje karty, a im więcej ich na stole, tym trudniejsze zadanie. O ile nasza córka miała czasem problem z ułożeniem wagi lub wielkości gatunków, których jeszcze nie zna, to długość życia sprawiała jej największą trudność. Przyznaję — nawet my dorośli też miewaliśmy kłopot i nasza pewność szybko poszła w zapomnienie ku uciesze dzieci, więc szanse były dość wyrównane.

Wiedzieliście, że ryba granik wielki żyje aż 50 lat, a koliber tylko 7? A co jest większe lampart czy puma? Pytania i wątpliwości nasuwały się i rozwiązywały, dziwiły i zaskakiwały z każdym rozdaniem. Cardline Zwierzęta przeznaczone jest dla dzieci powyżej 7 lat, nieco młodsze z pewnością zaciekawią się nią tak jak nasza córka. Poza tym nie tylko jej przypadła do gustu – my równie często sięgaliśmy po blaszane pudełko, żeby rozegrać kilka partii. Choć nie dam głowy czy nie kilkanaście, bo gra potrafiła nas wciągnąć na tak długo, że tylko dzwon pobliskiego kościółka przypominał, że pora spać. Mimo że wróciliśmy już do szarej rzeczywistości, mamy nowy wieczorny rytuał 🙂

Jak grać?
CardLine Zwierzęta składa się ze 110 kart. Każda z nich przedstawia jedną ilustrację zwierzęcia oraz nazwę zwyczajową, naukową, rodzinę oraz stopień zagrożenia wyginięciem. Na rewersie dodatkowo określone są cechy – średnią wielkość wyrażoną w centymetrach lub metrach, wagę (gramy, kilogramy, tony) i długość życia (dni, miesiące, lata).
Gracze otrzymują po 4 karty, które układają przed sobą awersem do góry i ustalają według, której cechy będą je szeregować. Gracze kolejno układają swoje karty zaczynając od ułożenia pierwszej karty z talii cechami do góry. Wygrywa gracz, który jako pierwszy zgra wszystkie swoje karty. Jeśli gracz pomyli się i w złym miejscu ułoży kartę, odkłada ją do pudełka i ciągnie nową z talii.

Grę polecam nie tylko dzieciom, każda grupa wiekowa będzie miała niezłą zabawę. Dodatkowo wiedza zapamiętana podczas rozgrywek z pewnością przyda się w szkole.