Zawsze byłam przeciwna przemocy fizycznej. Nigdy nie uznawałam jej jako środka rozwiązującego problemy wychowawcze czy pomagającego ujść emocjom. Tego samego uczyłam syna. Czas pokazał, że muszę zweryfikować swoje zasady.

Kuba od ponad pół roku uczęszcza na treningi piłki nożnej. Bardzo lubi w nich uczestniczyć. Trener świetnie sobie radzi z grupą rozbrykanych sześciolatków. Większość drużyny stanowią chłopcy z rocznika 2010 a Kuba, jako jeden z nielicznych jest młodszy, więc siłą rzeczy jest nieco niższy i drobniejszy od niektórych chłopców.  Ten fakt wykorzystał jeden z „kolegów”, nazwijmy go Adaś, bo nie wiem jak ma naprawdę na imię. Postanowił notorycznie uprzykrzać treningi mojemu synowi. Zaczęło się od specjalnego wykopywania piłki, przepychanek w kolejce do pokonania toru przeszkód czy fauli w czasie meczu. Tolerowałam to i tłumaczyłam Kubie by zgłaszał to trenerowi, nie zniżając się do poziomu “Adasia”. Syn postępował, tak jak radziłam, za każdym razem, gdy zawadiaka mu przeszkadzał informował o tym trenera i ten ustawiał Adama do pionu. Miarka przebrała się na ostatnich zajęciach, gdy ów chłopak zaczął bić w czasie treningu mojego syna! Uwierzcie mi, krew się we mnie zagotowała, miałam ochotę zbiec z trybun i sama przywalić temu rzezimieszkowi!

Zawsze tłumaczyłam synowi, że przemocą nic nie osiągnie, że nie tędy droga. Żeby nikogo nie bił w przedszkolu jako pierwszy, ale też nie oddawał tylko informował nauczycielkę o zajściu. W momencie, gdy zobaczyłam większego napastnika wykręcającego ręce i bijącego moje dziecko, które nie oddało prowokatorowi przejrzałam na oczy! Powiedziałam sobie, że od dziś mój syn będzie lał każdego, kto podniesie na niego rękę! W pysk dostanie każdy niezależnie od płci, wieku czy koloru skóry. Nikt nie ma prawa naruszać jego nietykalności cielesnej. On sam nie może prowokować do bójek, ale obrona jest jego świętym obowiązkiem i gdy zachodzi potrzeba, powinien użyć przemocy w obronie własnej.  

Po treningu oczywiście dorwałam ojca (nieobecnego na zajęciach) owego chłopca i powiedziałam, co myślę o zachowaniu jego syna. Jeśli chłopak tak lubi bójki i próbę sił niech rodzice zapiszą go na boks, karate czy inny sport walki, gdzie wyżyje się w doskonale sobie znany sposób. Kuba danego dnia nie był jedyną ofiarą zachowania tego chłopaka.

Jeśli na kolejnych zajęciach sytuacja się powtórzy „Adaś” w momencie ataku dostanie za swoje, a ja nie będę czuła potrzeby przepraszać za zachowanie mojego dziecka. Będę miała to w nosie. Może i przemoc rodzi przemoc niczego nie rozwiązuje, ale w pewnych sytuacjach jest jak widać wskazana. Najwidoczniej do niektórych przemawia tylko argument siły.   

Siedzę na sofie, w piżamie, bez porannej toalety, głodna i spragniona, a na dodatek czuję silne parcie na pęcherz. Siedzę tak już jakiś czas, nie wiem ile dokładnie bo nie mam pod ręką zegarka. Chciałabym się ruszyć, wstać, ogarnąć nieład jaki mnie otacza i zaspokoić własne potrzeby. Chciałabym ale nie mogę, bo mej piersi uczepiła się mała „puchata” kuleczka.

Ta mała puchata kuleczka, to moja córka. Dziś kończy jeden miesiąc – dokładnie 24 stycznia, o godzinie 15.40 przyszła na świat i wywróciła mi go do góry nogami, zupełnie jak mój pierworodny syn, pięć lat temu! Tak więc, po raz drugi w moim życiu, tak mała istotka sprawia, że to JA dostosowuję się do niej, a nie ona do mnie. Dziwne, co? Przecież powinno być na odwrót, w końcu to ONA zjawiła się nagle u mego boku. To ona powinna uszanować mój styl życia, obowiązki i czas wolny, ale gdzie tam! Ta mała bździągwa ma to w nosie i perfidnie wymusza na mnie porzucenie dotychczasowego trybu, na rzecz jej skromnej osoby.

Oczywiście udaje jej się to bez większych problemów, wystarczy jeden gest, jedno miauknięcie i już stoję na baczność, gotowa spełniać jej zachcianki. Niestety nie ma tutaj miejsca na żadne „ale” bo wszelkie protesty oraz prośby by dała mi choć chwilę, wprawiają ją w złość, żeby nie powiedzieć agresję – gdybyście słyszeli jak potrafi głośno krzyczeć, czerwieniąc się przy tym niemiłosiernie i zapowietrzając! Strach się bać!

Tak więc ona woła, ja biegnę. Generalnie nie ma wielkich wymagań (póki co!). Zwykle żąda bym podała jej pierś, przewinęła i przytuliła. Niby niewiele, ale potrafi totalnie zdezorganizować cały dzień i skutecznie pozbawić już i tak mocno okrojonego, czasu wolnego. A żeby było ciekawiej w takim systemie działa 24h/dobę, więc nawet w nocy nie zna dla mnie litości – co odbija się na mojej twarzy i samopoczuciu. Ale cóż, chciałam to mam! Trzeba to przetrwać, kiedyś wyrośnie…. Za jakieś kilka lat?! 😉

W ciągu ostatnich czterech tygodni dowiedziałam się, że przy braku dostatecznej ilości snu można całkiem normalnie funkcjonować, co prawda trochę jak zombi, ale można. Nauczyłam się też wiele rzeczy robić jedną ręką, łamiąc przy tym tezę mojego dziadka, która prawi, że „jedną ręką to się d*pę podciera!”. Fakt faktem, bywa mi wybitnie niewygodnie i ciężko, ale są również tego plusy – moje mięśnie niemal nieustannie pracują (!) dzięki czemu mogę sobie skrócić bądź nawet odpuścić wieczorny trening z „chodakiem” czy inną Anką.

W ciągu tych kilku tygodni, okazało się też, że dom z kilkoma pokojami, jest zupełnie niepotrzebny czteroosobowej rodzinie, bo wszyscy mieścimy się, czytaj – śpimy, w jednym pokoju. To dobra wiadomość dla tych, którzy żyją w ciasnych mieszkaniach, marząc o większym metrażu. Gwoli ścisłości, nie ciśniemy się w jednej małej sypialni ze względów oszczędnościowych – żeby było nam cieplej, a dlatego, że naszemu starszakowi zrobiło się żal. On sam, a my razem. Kiedy więc pewnej nocy obudziło mnie jego szlochanie owiane poczuciem samotności, zaprosiłam go do nas i tak już został. Ciekawe kiedy wróci do siebie? Nie żeby mi to przeszkadzało, wszak i tak się nie wysypiam. Jednak jak już mogę na chwilę zmrużyć oko nocną porą, fajnie by było móc ułożyć się w dogodnej pozycji, niekoniecznie przylegając do kogoś niczym sardynka w puszce.

No ale co zrobić, takie uroki macierzyństwa. Nie da się ich przeskoczyć, trzeba przeżyć.

A teraz wybaczcie, więcej Wam nie zdradzę – co u mnie, bo lewa ręka cierpnie mi już od ciężaru mojej małej dyktatorki, a w prawej dłoni solidnie zdarłam już lakier z paznokci, stukając pospiesznie w klawiaturę. Poza tym, już dawno minęło południe, czas więc wziąć się do roboty, jakiś obiad (spróbować) zrobić, czy coś… 😉  

Wróciłam ze spotkania z nauczycielką przedszkolną Marcina. Większość jego kolegów to obecne 6-latki, które dzięki nowej “dobrej zmianie” pozostaną w przedszkolach. Niemal wszyscy w grupie mają kłopoty z małą motoryką i dojrzałością emocjonalną (radzeniem sobie w trudnych sytuacjach). Brak mi słów.

Motoryka mała to głównie praca rąk i palców, to sprawne trzymanie kredki czy wycinanie nożyczkami po linii. Wiele osób w grupie Marcina, zwłaszcza chłopców ma z tym problem. Małe rączki szybko się męczą. Nie oczekuję, że będą rysować od linijki, ale z tego co pamiętam ze studiów to 6-lalek powinien umieć narysować postać z dużą liczbą szczegółów i wyciąć kwadrat. Lepsze panowanie nad dłonią zapewni dziecku lepszy start edukacyjny.

Sprawdź samodzielność swojego dziecka

Przedstawiam poniżej jeden z punktów testu Oziereckiego (rosyjskiego neurologa), którego pamiętam jeszcze z czasów kiedy studiowałam pedagogikę szkolną i korekcyjną. Za jego pomocą można badać motorykę małą dzieci przedszkolnych i szkolnych. Zadaniem Twojego dziecka będzie rzucanie piłką do celu. Wystarczy, że w odległości 1,5 m ustawisz na wysokości jego klatki piersiowej tarczę (25cm x 25cm) i dasz mu piłkę. Jest tylko jedna zasada. Jeśli rzuca prawą ręką, lewa noga jest lekko wysunięta do przodu i odwrotnie. Chłopcy rzucają 3 razy, a dziewczynki 4 razy na każdą rękę. By zaliczyć zadanie dziecko powinno trafić w tarczę przynajmniej dwa razy dominującą ręką, i raz niedominująca.  

Motoryka mała nie będzie się rozwijać i kształtować jeśli posadzimy dziecko przed ekranem telewizora, lub wręczymy mu komórkę. Ćwiczenie sprawności manualnej to ciężka i długotrwała praca. Jeśli dobrze się zastanowić to wiele zależy od naszego podejścia do dziecka. Nie powinniśmy bronić mu dostępu do nożyczek, pozwolić mu kroić warzywa ostrym nożem i samodzielnie zrobić sobie kanapkę.

Poczucie samodzielności – potrafię zrobić to samemu – wzmacnia samoocenę (a więc dojrzałość emocjonalną). Wiele rzeczy, które chce zrobić dziecko w naszych oczach wydaje się dla niego za trudne. Jeśli 5-6-latek jest żywo zainteresowany pracą obok Ciebie, pozwól mu na to i miej na niego baczenie. Ostrzeż go przed niebezpieczeństwem i pozwól mu poznać smak porażki (czasem też własnej krwi). Tego typu doświadczenia są ważne dla dziecka, ponieważ dzięki nim poznaje, że świat jest nie tylko kolorowy. Reaguj dopiero gdy zauważysz, że sytuacja staje się dla dziecka niebezpieczna. Istotne staje się pytanie: czy TY dasz mu odrobinę samodzielności?

Kolejnym zadaniem z testu Oziereckiego jest test kropkowania (który w rzeczywistości przypomina test kreskowania, ale taka jest nazwa). Zadanie testowe polega na tym, aby podać dziecku kartkę nadrukowaną kratkami o wielkości 1×1 cm. Na hasło start dzieci mają stawiać kreski w każdej rubryce poczynając od górnej lewej strony. Po minucie dziecko może zakończyć. Tę samą czynność dziecko może wykonać drugą ręką dzięki czemu można sprawdzić nie tylko która ręka jest dominująca (lateralizacja), ale też na ile jest dominująca (jaka jest różnica między liczbą kresek postawionych przez lewą a ile przez prawą rękę).

Przed naszymi dziećmi szkoła i wyzwania, które stoją przed ich małymi rączkami. Nauka pisania i czytania wymaga sprawnej koordynacji wzrokowo-ruchowej, dobrze rozwiniętej motoryki małej i dużej. Jeśli usłyszysz czy dowiesz się, że Twoje dziecko ma kłopoty z motoryką małą to nie jest to wyrok. Motorykę małą można trenować i warto to robić od małego.

Chcesz by dziecko odnosiło sukcesy edukacyjne?

• zainwestuj w nie, dając mu choć odrobinę swego czasu i pobaw się razem z nim, porysuj, powycinaj,
• zrób z nim ciastka (pozwól mu wygnieść ciasto),
• pobudujcie z klocków lego (świetnie wzmacniają napięcie mięśniowe w obrębie dłoni),
• pozwól dziecku dla zabawy wykręcić i wkręcić żarówkę (ta czynność wzmacnia mięśnie nadgarstka),
• daj dziecku linijki i pozwól narysować tabelę wyników do gry,
• albo w czasie kąpieli daj niewielki ręcznik i zachęć do jego wyciskania.

To tylko niektóre sytuacje dnia codziennego, w których dzieci mogą rozwijać swoją sprawność manualną. Jeśli macie ciekawe pomysły jak jeszcze można rozwijać sprawność dłoni (i całej ręki) piszcie. Czekamy.