„Spór o Bór” trafił do mnie w złym, a jednocześnie w dobrym momencie. Źle, bo gra doszła do nas dzień przed tym, kiedy Staś paskudnie złamał nogę i tydzień spędziłam z nim w szpitalu. Siłą rzeczy przeleżała dobre dwa tygodnie na półce, przez nikogo nieruszana. Jednak jak już się trochę ogarnęłam w nowej sytuacji, okazała się dla nas niemalże wybawieniem od nudy. Bo wiecie, złamać nogę na początku wakacji i skazać nie tylko siebie, ale i całą rodzinę na siedzenie w domu przez dwa miesiące, to totalna klapa!

Tak więc zabawy, podczas których można leżeć plackiem, są teraz przez nas bardzo pożądane. Zaliczają się do nich oczywiście wszelkie planszówki i karcianki. I właśnie „Spór o Bór” stał się ostatnio naszym hitem. Jestem mile zaskoczona tą grą, bo choć sugerowany wiek graczy to 8+, bez problemu wciągnęłam w nią moje młodsze dzieci, które szybko załapały, o co chodzi i bardzo ją polubiły.

Tyle tytułem wstępu, czas na konkrety…

Cel i przebieg gry Spór o Bór

Zadaniem graczy jest łączenie w grupy zwierzęta, tak by stworzyć najsilniejszą drużynę, zdobyć przewagę i przejąć kontrolę nad polaną, o którą toczy się bitwa. Gracze wcielają się w role przywódców, prowadzących swoich poddanych w wielkim pojedynku. Zwycięzca może być oczywiście tylko jeden.

Przed przystąpieniem do rozgrywki należy rozłożyć na środku (pomiędzy dwoma graczami) dziewięć płytek polan, jedna obok drugiej; potasować karty zwierząt, rozdać każdemu po 6 kart, a z pozostałych stworzyć stos dobierania.  

W swojej turze gracze wykładają jedną kartę zwierzaka przy dowolnie wybranej polanie i dobierają nową ze stosu, tak by cały czas mieć na ręce sześć kart. Przy jednej polanie można ułożyć tylko trzy karty, jeśli po obu jej stronach gracze stworzą grupy składające się z trzech zwierząt, mogą przejść do zdobywania kontroli. W tym celu należy porównać obie drużyny i sprawdzić, która jest silniejsza.

Siły poszczególnych grup plasują się tak:

– najsilniejszy jest Legion, w skład którego wchodzą trzy zwierzęta tego samego koloru, o następujących po sobie wartościach,

– później jest Kompania składająca się z trzech takich samych zwierząt,

– Bractwo, które tworzą trzy różne zwierzęta, ale tego samego koloru karty,

– Banda, czyli trzy dowolne zwierzęta, w dowolnych kolorach, ale o następujących po sobie wartościach kart,

– no i najsłabsza jest Zgraja, będąca zbiórką wszystkiego, nie liczy się tutaj gatunek zwierzaka, kolor, ani wartość karty.

Opis sił grup przedstawiony jest oczywiście w instrukcji, a także na dwóch kartach pomocy, które mają przed sobą gracze. I tu tylko napomknę, że to jest najtrudniejszy do zapamiętania element gry – trzeba rozegrać kilka partii, żeby przyswoić, jakie grupy zwierząt można tworzyć i które są najsilniejsze.

Pojedynek kończy się wtedy, gdy jeden z graczy przejmie kontrolę nad trzema przylegającymi do siebie polanami lub pięcioma dowolnymi. Średnio zajmuje to około dwudziestu minut, a więc szybko. Od razu jednak zaznaczę, że na jednej rozgrywce rywalizacja się nie kończy, bowiem gra bardzo wciąga – przegrany dowódca natychmiast chce się odkuć, a wygrany czuje apetyt na kolejne zwycięstwo ?

Wrażenia

Dużym atutem gry jest to, że można w nią grać z dziećmi w różnym wieku, zupełnie nie sugerując się tym, co jest napisane na opakowaniu.  Młodsze dzieci, takie jak Staś (4 l.) mogą grać na czuja, dobierając zwierzaki, jak im się żywnie podoba, licząc na szczęście 😛 Ciut starsze, chociażby takie, jak Pola (6 l.) mają okazję trochę pogłówkować i wykazać się zdolnościami taktycznymi.

Ponadto, jak już opanujemy podstawową wersję rozgrywki, możemy wzbogacić ją o dziesięć dodatkowych kart „Jednostek specjalnych”. Ten wariant urozmaica przebieg gry, a mądre wykorzystanie specjalnych kart pozwala odmienić losy pojedynku, dając jednemu z graczy większą przewagę.

„Spór o Bór” to gra dwuosobowa, która nie pozwala na nudę, wręcz przeciwnie zmusza graczy do ciągłego obserwowania, analizowania i myślenia – jaką strategię najlepiej obrać. Dynamika rozgrywki jest różna i zależy od tego, z kim walczymy – jedni poddają się dłuższym rozmyślaniom, ostrożnie podchodząc do każdego ruchu, inni podejmują decyzje szybko i odważnie.

Gra wykonana jest bardzo solidnie i estetycznie, wszystkie elementy, czyli: karty zwierząt, jednostek specjalnych, polan, a także sama instrukcja, wzbogacone są pięknymi ilustracjami, od których ciężko oderwać wzrok.  

Muszę przyznać, że nam ta karcianka bardzo się spodobała, przypuszczam, że prędko nie trafi na półkę, lecz długo będzie leżeć „pod ręką” ? Jeśli więc szukacie gry dla dwóch osób, koniecznie sięgnijcie po „Spór o Bór” wydawnictwa Muduko!

Na koniec jeszcze dodam, że jest to polskie wydanie gry Schotten Totten – podobno jednej z najlepszych dwuosobowych gier.

…

Zdjęcia; Fizinka
Wpis powstał w ramach współpracy z wydawnictwem Muduko.

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP

Lubię gry planszowe, które oprócz otoczki fabularnej kryją w sobie edukacyjne elementy i opierają się na faktach. Do takich gier należy Mariposas, gdzie wcielamy się w przepiękne motyle monarchy podróżujące po wschodniej części Ameryki Północnej. W ostatnich latach ich populacja drastycznie spada, między innymi za sprawką wycinki drzew, niszczenia ich środowiska naturalnego. To wszystko sprawia, że zanika roślina trojeść, która jest jedynym pożywieniem gąsienic monarchy.

W grze Mariposas, każdy gracz będzie miał okazję przekonać się, jak trudna i wyczerpująca jest podróż od Meksyku aż po Kanadę. Czy wiecie, że monarchy potrafią dziennie pokonać dystans około 40 km? Przed każdym graczem stoi nie lada wyzwanie, by nie tylko rozprzestrzenić swoje motyle na planszy, ale także je rozmnożyć, a na koniec gry powrócić do Meksyku. Gra przeznaczona jest dla dwóch do pięciu graczy, dla dzieci od dziesiątego roku życia. Młodsze dzieci, które już są wprawione w świecie gier planszowych także się odnajdą, ale nie oczekujmy, że dotrwają do końca rozgrywki.

W standardowej wielkości pudełku znajdziecie, oprócz strunowych woreczków, piękne plastikowe pudełeczka na drobne elementy gry. Pozwala to zachować porządek w trakcie rozgrywki, jak i w przechowaniu gry na półce.

Wśród elementów gry znajdziecie:

• 1 kwiatową kość
• 60 kart cyklu życia
• 36 kart akcji
• 15 kart dodatkowych ruchów
• 16 żetonów przystankowych
• 1 planszę przystanku
• 5 znaczników punktacji
• 6 płytek zdolności cyklu życia
• 1 planszę mapy
• 120 żetonów kwiatów
• 50 drewnianych znaczników motyli
• 20 kart celów
• 1 instrukcję. 

Fot. Mariposas

Przygotowanie do rozgrywki

Przede wszystkim będziecie potrzebować dużo miejsca, stół lub dywan powinny się sprawdzić. Planszę mapy kładziemy po środku, a na niej w wyznaczonych miejscach układamy zakryte żetony przystankowe. Z karty celów dla każdej pory roku (wiosna, lato, jesień) losujemy po jednej karcie i układamy zakryte na planszy w odpowiednim miejscu. Jedynie karta celów dla pory roku wiosna może już teraz zostać odkryta.

Gracze otrzymują motyle w wybranym kolorze oraz znacznik punktacji tym samym kolorze. Pionek ten umieszczają na torze punktacji na planszy, a motylka z wartością jeden na polu Michoacán. Ponadto gracze umieszczają po jednym motylku o wartości dwa na zakrytej karcie lata, oraz po motylku o wartości 3 na karcie jesieni. 

W plastikowych pudełeczkach posegregujcie żetony kwiatów i dobrze przetasujcie karty akcji i razem z kwiatową kością połóżcie je w zasięgu wszystkich graczy. Na początku wszyscy otrzymują po dwie karty akcji.

Fot. Mariposas

Pozostaje przygotowanie planszy przystanku, która powinna również znaleźć się w pobliżu graczy. Zgodnie z kolorami należy rozłożyć karty cyklu życia, oraz dodatkowe karty akcji. Na koniec losowo wybierzcie 3 płytki zdolności cyklu życia i umieśćcie po 1 odkrytej po prawej stronie każdego zestawu kart cyklu życia.

Wybierzcie pierwszego gracza, najlepiej pośród starszych graczy i zapraszam Was do rozgrywki.

Jak grać w grę Mariposas

Choć przygotowanie rozgrywki przy pierwszych próbach może przyprawić ból głowy, a przebrnięcie przez szesnasto stronicową instrukcję wydaje się niemożliwe, muszę Was zaskoczyć. Nie tylko się da, ale zasady okażą się łatwiejsze niż się z początku wydawało. 

Mariposas trwa trzy rundy (wiosna, lato, jesień), a każda z nich składa się z odpowiedniej liczby tur. I tak wiosna trwa cztery tury, lato pięć, a jesień sześć. Dla ułatwienia ta zasada jest zaznaczona na planszy, więc nie można jej przeoczyć. 

Fot. Mariposas

W swojej turze gracz zagrywa kartę akcji ze swojej ręki i wykonuje akcje przedstawione na tej karcie, czyli przemieszcza wybranego motyla o wskazaną liczbę pól. Kiedy motyl ląduje na nowym polu, gracz pobiera żeton kwiatka, na którym właśnie się znajduje. Jeśli motyl wylądował obok symbolu trojeści, może go rozmnożyć, wykładając odpowiednią liczbę wcześniej zebranych kwiatków. Na koniec swojej tury dobieramy kartę akcji. Jeśli trafi nam się taka sama, jaką już mamy, możemy ją wymienić. 

W pierwszych dwóch porach roku gracze powinni skupić się na rozmnażaniu, zbieraniu kwiatów, realizacji dodatkowych celów, by koniec końców przygotować się na jesienny powrót do Michoacán.

Gra kończy się po szóstej turze w rundzie jesieni. Należy podliczyć punkty zgodnie ze zrealizowanymi celami pory roku, podliczyć punkty za powrót motylami do Meksyku. Wygrywa osoba z największą liczbą punktów.

Nasze wrażenia

Mariposas zasługuje na uwagę. Zachwyca wykonaniem, drewnianymi motylkami, pojemnikami na kwiaty. Plansza dla wielu może być za pstrokata i kolorowa. Na początku miałam wrażenie, że dostanę oczopląsu od tych kolorów i różnych kwiatów. Po paru rozgrywkach już mi to nie przeszkadzało. Na planszy również przedstawiono symbolicznie zasadę rozmnażania się monarchów, czy liczbę tur w danej porze roku. To zdecydowanie ułatwia grę i sprawia, że nie trzeba co chwilę kartkować instrukcji. Jeśli chodzi o żetony kwiatów, to mam jedno “ale”. Dwa rodzaje kwiatów są do siebie bardzo podobne i czasem po prostu się mylą. 

Podoba mi się w tej grze, że jest wiele dróg do zwycięstwa i nie zawsze wcześniejsza strategia sprawdzi się w kolejnej rozgrywce. Rozgrywka w dwie osoby wypada najsłabiej, zaś przy piątce graczy jest już spory tłok na planszy. Najlepiej grało nam się w składzie trzy i czteroosobowym z naciskiem na trzy. 

Warto zaznaczyć, że Mariposas to gra, w której pomiędzy graczami nie ma praktycznie żadnych interakcji, każdy sobie rzepkę skrobie, czy tojeść podjada i rozmnaża. Jedyną rywalizacją są pola przystankowe, bo kto pierwszy, ten ma dodatkowy bonus w postaci karty rozwoju. Jednak jak pisałam wyżej, dróg do zwycięstwa jest wiele i niejeden raz wygrywała osoba, która niespecjalnie latała do tych wyznaczonych punktów. 

Więc jeśli lubicie gry z negatywną i jakąkolwiek interakcją, ta gra może nie przypaść Wam do gustu. Natomiast sprawdzi się wśród dzieciaków, które nie lubią wszelkiej rywalizacji, a zwłaszcza chwili, gdy widzą, że przegrywają. Mariposas oczarowuje graczy drewnianymi motylkami, sprawia, że człowiek skupia się na swoich monarchach i pragnie wrócić czwartym pokoleniem do Meksyku. To jak idzie innemu graczowi jest zepchnięte na bok.

Dla kogo zatem gra Mariposas? To zdecydowanie rodzinny tytuł, taki chillout, bez złośliwości, dogryzania sobie. To mimo wszystko świetna gra strategiczna, która daje mocno do myślenia i sprawia, że nie podejmujemy decyzji na oślep, tylko przewidujemy ich konsekwencje. Dla nas Mariposas spełnia się jako rozjemca, gdzie z jednej strony mam zapalonych strategów, a z drugiej osoby nielubiących negatywnych interakcji. 

Tytuł: Mariposas
Autor: Elizabeth Hargrave
Ilustracje: Guillaume Bernon, Jeanne Landart
Wiek: od 10 lat
Liczba graczy: 2-5
Czas gry: 45 minut
Wydawca: Albi

Wpis powstał we współpracy z Albi

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP

Zdjęcia: A. Jelinek

Fot. Mariposas

Poród kleszczowy jest rodzajem porodu zabiegowego, do którego dochodzi jedynie w szczególnych przypadkach, gdy pojawia się problem z przejściem główki dziecka przez kanał rodny. Wzbudza on ogromne obawy i kojarzy się z zagrożeniem dla dziecka i mamy. Co warto wiedzieć o porodzie kleszczowym? Dlaczego i w jaki sposób lekarze wspomagają się nim podczas drugiego etapu porodu? Czy zastosowanie kleszczy położniczych może mieć konsekwencje dla mamy i malucha?

Czym są kleszcze położnicze?

Kleszcze położnicze to najstarsze narzędzia ginekologiczne stosowane do ułatwienia porodu siłami natury. Ze względu na specyficzny kształt mogą kojarzyć się z dużą łyżką do nakładania sałaty. Dokładniej są to dwie połączone ze sobą łyżki, wyprofilowane tak, aby były w stanie objąć główkę dziecka, nie zaciskając się na niej ani nie spadając z niej. Rozmiar kleszczy, aby ich zastosowanie było jak najbardziej bezpieczne, dopasowuje się do wielkości główki dziecka i kształtu kanału rodnego kobiety.

Na czym polega poród kleszczowy?

Kleszcze położnicze zakłada się podczas pełnego rozwarcia na główce dziecka (musi być ona odpowiednio ułożona), aby wydobyć ją z kanału rodnego. Przed tym u rodzącej nacina się krocze podczas skurczu (aby mniej bolało), następnie ramiona kleszczy pojedynczo wprowadza się do kanału rodnego. Lekarz obejmuje nimi główkę dziecka, spinając je zamkiem, by były stabilne. Gdy przychodzi skurcz, specjalista z wyczuciem ciągnie w dół za uchwyt kleszczy. 

Kiedy już główka dziecka zostanie wypchnięta, przyrząd zostaje z niej zdjęty. Poród kleszczowy wykonywany jest przy znieczuleniu zewnątrzoponowym lub miejscowym krocza.

Kiedy lekarz decyduje się na poród kleszczowy?

Użycie kleszczy podczas porodu jest podyktowane wyższą koniecznością. Stosuje się je w razie zagrożenia niedotlenieniem dziecka, gdy rodząca nie jest w stanie wyprzeć z kanału rodnego główki dziecka, a na cięcie cesarskie jest za późno. Choć poród kleszczowy może budzić strach i opór rodzącej, to trzeba pamiętać, że ma on na celu zminimalizowanie u dziecka ryzyka wystąpienia powikłań okołoporodowych.

Istnieje kilka wskazań, które mówią, kiedy można wykorzystać kleszcze do wydobycia dziecka. Zaliczamy do nich:

• nieefektywne parcie rodzącej,
• przedłużająca się II faza porodu,
• nieprawidłowy zapis KTG,
• przedwczesne odklejenie się łożyska,
• wypadnięcie pępowiny,
• odejście zielonych wód płodowych,
• ryzyko zamartwicy dziecka,
• bezpośrednie zagrożenie dla życia rodzącej.

Kleszczy położniczych nie stosuje się natomiast gdy:

• przewiduje się u dziecka niską masę urodzeniową,
• ułożone jest ono poprzecznie,
• dziecko jest zbyt duże stosunku do wielkości miednicy rodzącej,
• nie ma możliwości porodu siłami natury. 

W powyższych przypadkach wcześniej planowane jest cesarskie cięcie u przyszłej mamy.  

Jakie konsekwencje może mieć poród kleszczowy dla dziecka i mamy?

Na skutek porodu kleszczowego może dojść u dziecka do:

• odwracalnego zniekształcenia głowy w wyniku nacisku kleszczy,
• zasinienia skóry, otarć, siniaków i krwiaków,
• uszkodzenia nerwu twarzowego,
• mikrowylewów do mózgu,
• w rzadkich przypadkach wgniecenia kości czaszki.

Poród kleszczowy jest obarczony pewnym ryzykiem powikłań także dla kobiety. Należą do nich:

• wolniejsze gojenie się rany na kroczu i jego ból,
• pęknięcie krocza,
• dłużej trwający i bardziej dokuczliwy połóg, 
• problem z nietrzymaniem moczu,
• uszkodzenie zwieraczy odbytu,
• większe ryzyko infekcji dróg rodnych z powodu rozległej rany krocza. 

Poważne powikłania na skutek porodu kleszczowego są to raczej rzadkie. Należy przy tym podkreślić, że użycie kleszczy to nie fanaberia, a decyzja, która często ratuje zdrowie, a nawet życie dziecka lub/i matki. Zwiększają one szanse na szybkie wydostanie dziecka, gdy czas nagli, a nie ma możliwości, by przyszło ono na świat siłami natury. 

Źródło zdjęcia: https://www.pexels.com/pl-pl/zdjecie/reka-uroczy-dziecko-niemowle-4041806/