Uśmiech ma ogromną moc i towarzyszy ważnym dla nas wydarzeniom. 73%¹ Polaków deklaruje, że uśmiecha się nawet kilka razy dziennie. To dzięki uśmiechowi łatwiej wyrażamy nasze uczucia i pokazujemy pozytywne nastawienie do świata i ludzi. Uśmiech jest tak istotny, że doczekał się nawet swojego święta. 1 października obchodzimy Światowy Dzień Uśmiechu.

Uśmiech to jedna z tych czynności, których uczymy się już w pierwszych miesiącach życia. Pomaga on komunikować się bez używania słów. Uśmiechamy się, kiedy chcemy wyrazić co czujemy, pokazać, że kogoś lubimy lub kiedy dzieje się coś, co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi. Od niego wszystko się zaczyna: pierwsze dziecięce przyjaźnie, nastoletnie zauroczenia na szkolnym korytarzu czy przypadkowe spotkania, które zapadają w pamięć.

Uśmiech oddziałuje pozytywnie na nasze emocje, bez względu na to, czy sami się śmiejemy, czy ktoś dzieli się z nami swoją radością. W badaniu przeprowadzonym na zlecenie Mars Polska aż 88%² ankietowanych odpowiedziało, że kiedy ktoś się do nich uśmiecha, robi im się miło i poprawia im to humor. Większość badanych zauważa również, że uśmiechanie się jest niezastąpione w łagodzeniu konfliktów, pomaga w osiąganiu sukcesów w pracy oraz zwiększa pewność siebie – zaznaczyło tak 81% respondentów. Co więcej, prawie 85% badanych osób podkreśliło również, że czynność ta pomaga w nawiązywaniu relacji.

Ponad 50% ankietowanych deklaruje, że najbardziej lubi kiedy ludzie śmieją się w sposób odsłaniający zęby. Kojarzy się to ze szczerością i spontaniczną radością. A do kogo uśmiechamy się najchętniej?

Z badania wynika, że do naszych bliskich, przyjaciół, a nawet czworonogów. Prawie połowa respondentów zaznaczyła, że szczególnie chętnie uśmiecha się do dzieci. Dzięki uśmiechowi możemy pokazać nasze uczucia, ale jest to również idealna okazja, żeby dawać dobry przykład. Dzieci naśladują nasze zachowania oraz uczą się prawidłowych nawyków poprzez naśladowanie. Ważnym elementem uśmiechu i pewności siebie są zdrowe, odpowiednio zadbane zęby. Dlatego tak ważne jest, żeby w parze z pełnym miłości uśmiechem szła też edukacja, jak o niego zadbać.

W trosce o dziecięce uśmiechy, Polski Czerwony Krzyż oraz Mars Polska już od 9 lat realizują w szkołach podstawowych program edukacyjny „Dziel się Uśmiechem”. Podczas specjalnych zajęć dzieci poznają zasady prawidłowej higieny jamy ustnej w 4 prostych krokach. Jest to niezwykle ważna wiedza, ponieważ aż 82 proc. sześciolatków i ponad 85 proc. dwunastolatków w Polsce cierpi na próchnicę, a dzięki profilaktyce można skutecznie zapobiegać tej chorobie.

Warto pamiętać, że każdy może wesprzeć akcję „Dziel się Uśmiechem”. 1% ze sprzedaży gum Orbit w okresie od 1 września do 31 października 2021 przekazywany jest na materiały edukacyjne i lekcje w szkołach dla 70 000 dzieci.

Dzielmy się Uśmiechem!

Sok z czarnego bzu to babcine panaceum na jesienne i zimowe chorowanie. Ten naturalny specyfik towarzyszył mojej rodzinie odkąd pamiętam. Robiła go moja babcia i mama, robię go i ja. Smak ma ciekawy, bardzo go lubię, a właściwości lecznicze sprawiają, że trudno mi sobie wyobrazić domową apteczkę bez tego cuda. 

Bez problemu możecie zrobić sami sok z czarnego bzu. Od połowy sierpnia, przez cały wrzesień, aż do początków października (zależy od regionu), natura oferuje nam dojrzałe owoce dzikiego bzu. Wielkim grzechem jest z nich nie korzystać, ponieważ zawierają wiele cennych dla zdrowia substancji. 

Fot. Dżem z owoców czarnego bzu/Ż. Kańczucka

Dlaczego sok z czarnego bzu jest tak wartościowy?

Owoce dzikiego bzu są skarbnicą cennych antyoksydantów, które nie tylko wpływają na ich intensywnie barwiący sok i ciemny kolor, ale wykazują właściwości zwalczające wolne rodniki. Ich nadmiar jest szkodliwy dla organizmu, ponieważ uszkadzają one komórki, powodują ich szybsze starzenie się, a także mogą wpływać na zwiększanie ryzyka powstawania nowotworów. Ponadto flawonoidy obecne w owocach czarnego bzu działają przeciwwirusowo i przeciwbakteryjnie. 

Sok z czarnego bzu zawiera kwasy organiczne i garbniki, które ograniczają namnażanie się  szkodliwych bakterii. Ponadto w owocach czarnego bzu znajdziemy witaminę C, witaminy z grupy B, minerały takie jak: żelazo, potas, wapń, glin, czy sód. Oczywiście proces gotowania soku wpływa na częściową utratę witamin, ale jednak ich pewna ilość zostaje zachowana w soku. Owoce dzikiego bzu stanowią źródło pektyn wpływających na poziom glukozy i cholesterolu we krwi. 

Sok z czarnego bzu poprawia pracę układu trawiennego, nerek, oraz wzmacnia odporność. Działa moczopędnie, dlatego przyspiesza usuwanie toksyn i szkodliwych produktów przemiany materii z organizmu.

Stanowi świetne wsparcie w leczeniu przeziębienia i grypy. Pomaga podczas gorączki, jako środek napotny i przeciwbólowy. Aby sok z czarnego bzu zadziałał najbardziej skutecznie, sięgaj po niego od razu, gdy pojawiają się niepokojące objawy przeziębienia. 

Sok z owoców dzikiego bzu —  o czym należy wiedzieć przed jego przygotowaniem?

Zanim przejdę do przepisu, chciałabym przypomnieć o niezwykle ważnej rzeczy, szczególnie gdy do zbioru owoców przystępujecie w końcówce sierpnia. O tej porze nie wszystkie owoce bywają dojrzałe (to te zielone i czerwone, które pojawiają się obok czarnych, już dojrzałych). Do spożycia nadają się jedynie owoce o granatowo-czarnej barwie. Ponadto nie wolno ich (niedojrzałych jak i dojrzałych) spożywać w postaci surowej. Nieprzetworzone owoce zawierają sambunigrynę oraz prunazynę, które powodują zatrucie. Zjedzenie surowych owoców czarnego bzu poskutkuje mdłościami, wymiotami, silnym osłabieniem. Gotowanie rozwiązuje ten problem, ponieważ szkodliwe substancje się ulatniają.

Fot. Owoce czarnego bzu/Ż. Kańczucka

Pamiętajcie także, by owoce zbierać z dala od dróg, ponieważ czarny bez pochłaniania zanieczyszczenia.

Przepis na sok z czarnego bzu:

Składniki: 

• 1 kg owoców czarnego bzu; 
• ok. 0,5 kg cukru (możesz dać nieco mniej lub więcej, zależy od pożądanej słodyczy soku);
• wody tyle, by zakryła owoce;
• sok wyciśnięty z jednej cytryny. 

Sok z czarnego bzu – jak go zrobić?

Fot. Sok z czarnego bzu i dżem z czarnego bzu/ Ż. Kańczucka

1. Owoce czarnego bzu oddzielam od zielonych części, usuwam niedojrzałe. Zakładam przy tym rękawiczki i stare ubranie, sok brudzi niemiłosiernie i trudno go sprać. 
2. Myję owoce, przekładam do garnka, zalewam wodą, wsypuję cukier do smaku i podgrzewam na niewielkim ogniu, aż owoce puszczą sok (ok. 30 minut). Dodaję na koniec sok z cytryny, ale jeśli wolisz czysty smak czarnego bzu, nie musisz jej dodawać.
3. Sok przelewam do wyparzonych butelek, a owoce zostawiam na dżem (przepis poniżej).
4. Butelki z sokiem krótko pasteryzuję (ok. 5 minut) w garnku z wodą. Można nie pasteryzować, ale ja wolę mieć pewność, że sok się nie popsuje.

PS. Mnie z 1700 g owoców wyszło 5 butelek soku (4 z nich widzicie na zdjęciu, 1 został wypity 😉 )

A teraz przepis na dżem z dzikiego bzu

Fot. Dżem z owoców czarnego bzu/ Ż. Kańczucka

Składniki:

• Owoce, które zostały po gotowaniu soku;
• cukier do smaku.

Przygotowanie:

1. Owoce przecieram przez przecierak lub sitko, by usunąć większość pestek, ale Ty nie musisz tego robić.
2. Przetarte owoce wrzucam do garnka, dodaję nieco cukru do smaku i smażę na niewielkim ogniu, często mieszając. 
3. Gdy dżem zgęstnieje tak jak lubię, przekładam go do wyparzonych słoiczków, dokładnie zakręcam i odstawiam na góry dnem. Akurat dżemów nie pasteryzuję, ponieważ do sterylnych słoików nakładam gorący dżem, a ostawienie ich do góry dnem i przykrycie ręcznikami sprawia, że nakrętki się zasysają. W ten sposób przygotowane dżemy mi się nigdy nie psują.
4. Gdy słoiczki z dżemem wystygną, znoszę je do piwnicy.

PS. Z owoców z soku wyszły mi trzy małe słoiczki dżemu.

Powrót do szkoły, to dla wielu uczniów źródło dużego stresu, szczególnie, że miniony rok szkolny nie należał do typowych. Zamiast codziennych spotkań
z rówieśnikami – izolacja domowa, zamiast gwaru szkolnych korytarzy – rozmowy za pośrednictwem ekranu komputera. Ponadto młodzi ludzie zmagają się z dużą presją odnośnie wyglądu. W wyniku negatywnych emocji i doświadczeń, mogą pojawić się u nich zaburzenia odżywiania. Nie warto ich bagatelizować, ponieważ są poważnym zagrożeniem. Jak je rozpoznać i leczyć?

Gdzie szukać przyczyny problemów?

Dynamiczne zmiany związane z pandemią nie pomagają w osiągnięciu bezpieczeństwa, bowiem szkoły mogą znowu zostać zamknięte niemal w każdym momencie. Brak kontroli i bezpieczeństwa mogą sprawiać, że osoba chcąc odzyskać władzę nad własnym życiem, zaczyna kontrolować jedzenie. Zarówno przejadając się, jak i głodując. Zmiany i niepewne czasy mogą też powodować stres i napięcie u rodziców. A ich negatywne emocje oddziałują również na dzieci.

Dla dzieci w wieku szkolnym niezwykle istotna jest potrzeba przynależności. Brak akceptacji przez grupę np. z powodu wyglądu, prowadzi do poczucia odrzucenia i pogłębienia poczucia alienacji. Stres wynikający z przedłużającej się pandemii także im nie pomaga w dobrym samopoczuciu.

Nie bez znaczenia jest również przekaz medialny promujący określony kanon piękna. I chociaż coraz częściej przebijają się informacje o body positive, to dzieci obserwując gwiazdy i influencerki, mogą czuć, że one również powinny tak wyglądać. To duża presja, która może negatywnie wpływać na poczucie pewności siebie, kompleksy i problemy z odżywianiem.

Do tego zestawu trudności, na jakie mogą być narażeni młodzi ludzie, może dojść lęk przed publicznym jedzeniem. Dziecko, które nie chce jeść w szkole, może nadrabiać braki nieograniczonym podjadaniem w domu lub przedłużać głodowanie.

Jak rozpoznać, że dziecko zmaga się z zaburzeniami odżywiania?

Poważne zaburzenia nie pojawiają się z dnia na dzień. Dlatego też rodzice powinni uważnie obserwować swoje pociechy, ich zachowanie i wygląd. Przybranie czy utrata wagi nie muszą świadczyć o problemach, jednak trzeba zwrócić uwagę na to, czym są one spowodowane.

– Sygnałem świadczącym o tym, że coś jest nie tak, może być zmiana stosunku dziecka do jedzenia. Może ono odmawiać jedzenia posiłków w domu, zapewniać, że jadło już na mieście czy u znajomych. Niepokoić może też fakt, że dziecko zna kaloryczność produktów i dziwnie reaguje na jedzenie. – mówi Aleksandra Dejewska, terapeutka zaburzeń odżywiania, autorka książki „Bulimia. Historia mojej choroby”.

 Wszelkie wątpliwości związane z zachowaniem dziecka warto też omówić z terapeutą, bowiem każde dziecko może inaczej przejawiać niepokojące sygnały.

Pomóc na czas – jak zareagować, by zapobiec najgorszemu?

Problemów z jedzeniem nie można ignorować i bagatelizować. Mogą one poważnie wpłynąć na zdrowie i życie pociechy. Dlatego w momencie, kiedy podejrzewamy, że nasze dziecko ma problem, nie warto zwlekać z pomocą.

– Zaburzenia odżywiania to kwestia życia i śmierci – dosłownie. Od 5% do nawet 25% pacjentów cierpiących z ich powodu, może opłacić je życiem. Powikłania choroby lub samobójstwa to główne zagrożenia, z których trzeba sobie zdawać sprawę. – mówi Aleksandra Dejewska.

Jak więc można pomóc, kiedy widzimy, że nasze dziecko może mieć problem z odżywianiem? Warto zacząć od szczerej rozmowy, pamiętając o tym, by nie naciskać na pociechę i dać jej czas na otwarcie się. Jeśli takie rozwiązanie nie pomoże lub rozmowa nie dojdzie do skutku – najlepszym rozwiązaniem jest zgłoszenie się do specjalisty. Pomoc osoby, która ma doświadczenie i wie, jak pracować z dziećmi i młodzieżą jest nieoceniona.

Ważna jest również aktywna obecność rodzica w życiu dziecka. W dzisiejszym świecie coraz bardziej się od siebie oddalamy, a wspólny czas spędzamy z nosem w telefonie lub komputerze. Zamiast tego, można rozwijać zainteresowania dziecka, pomóc mu znaleźć nowe pasje i po prostu wspólnie miło spędzić czas. Ważne jest również, by budować w dziecku poczucie wartości, które nie jest oparte na wyglądzie.

– Mam również apel do nauczycieli. Miniony czas był bardzo ciężki dla uczniów. Nowe warunki nauczania, izolacja, samotność – to wszystko nie sprzyjało nauce. Sprzyjało za to stresowi. Dlatego też proszę – bądźcie wyrozumiali dla uczniów. Zamiast dokładać im negatywnych emocji, warto wesprzeć ich w tym trudnym czasie. – dodaje Aleksandra Dejewska.

Materiał zewnętrzny przesłany przez partnera

Zdjęcie: Pixabay License