Jestem blogerką i lubię, gdy poruszany przeze mnie temat cieszy się popularnością. Dziś chcę napisać o „czytaniu dzieciom” i mam ogromną nadzieje, że to zagadnienie też jest dla Was ważne i będzie miało „wzięcie”. Mimo tego, że wg badań ponad połowa Polaków w ciągu roku nie czyta ani jednej książki!

Należę do osób, które czerpią wiele radości z czytania. Chwile z książką są dla mnie cudownym relaksem i pozwalają bez względu na okoliczności odprężyć się i przenieść do zupełnie innej rzeczywistości.

Moim marzeniem jest by i mój syn, mimo iż żyje w czasach „tabletowych dzieci”, zawsze chętnie sięgał po książki, dzięki nim kształtował swoją wyobraźnię i wrażliwość, a czytanie kojarzyło mu się ze szczęśliwymi chwilami. Bardzo bym chciała, żeby czytanie było dla niego po prostu ważne!

I chyba jest na dobrej drodze – od zawsze lubił dostawać książki, oglądać obrazki i słuchać, gdy mu się czyta. Bardzo szybko zaczął też samodzielnie czytać i teraz jako sześciolatek „łyka” kolejne lektury.

Myślę, że mogę się z Wami podzielić moimi obserwacjami i doświadczeniem, które zebrałam w kilka wskazówek – Jak nauczyć dziecko kochać książki?

Przykład idzie z góry

Zaczynamy od tego, że sami czytamy. Jeśli Twoje dziecko widzi, że jego rodzice często czytają, to będzie to dla niego naturalna fajna forma spędzania czasu. Jest duża szansa, że sięgnie po książkę odruchowo.

Dobre początki

Warto zacząć przygodę z książką od książko-zabawek. W sklepach jest ich od groma – wykonane z pianki, tkanin, ceratek – zawierają proste obrazki lub pojedyncze słowa. Czemu służą? Są świetną formą oswajania dziecka z samym kształtem książki i uczą skupiać wzrok na stronach.

Gdy dziecko już siedzi warto z nim przeglądać kolorowe ilustracje, ale i czytać książki z tekstem – maluchy najczęściej uwielbiają krótkie (by nie nadszarpnąć dziecięcej cierpliwości),  wpadające w ucho rymowanki. To moment, gdy książki powinny mieć grube tekturowe kartki, które nie zniszczą się w niezgrabnych małych paluszkach.

Przedszkolaki lubią historie o zwierzętach lub o swoich rówieśnikach. To okres, w którym do wielu książek, na życzenie dziecka, powracamy wielokrotnie czytając je „w kółko”.  

Podczas czytania, pokazywania i objaśniania obrazków niezwykle ważne jest też to, że jesteśmy po prostu blisko siebie.

Na wyciągnięcie ręki

Nie układaj wszystkich książek wysoko na półkach – tam niech stoją te delikatne, a pozostałe niech tworzą podręczną biblioteczkę. Fantastycznie jeśli dziecko będzie miało do nich stały dostęp, także w czasie zabawy. Książeczki śmiało można umieścić na najniższej półce lub nawet na podłodze.

Głośne czytanie

Kolejny krok to czytanie dziecku coraz dłuższych tekstów – szczególnie polecam czytanie wieczorne, przed zaśnięciem. To nasz rytuał, bez którego mój syn nie zaśnie.

Jest to przyjemna chwila, która daje poczucie bezpieczeństwa i miłości, bo codzienne głośne czytanie buduje mocną więź między Tobą a Twoim dzieckiem. Czytaj ciekawie, nie monotonnie: zmieniaj intonację, wczuwaj się w bohaterów i twórz nastrój.

Jeśli masz w domu ucznia, nie popełniaj błędu przestając mu głośno czytać. Gdy dziecko uczy się składać litery, z jednej strony jest to dla niego stres, z drugiej – ćwiczy na prostych nieciekawych tekstach – to moment, kiedy może zrazić się do czytania. Nasza rola w tym by słuchało ciekawych, inspirujących historii, tak by czytanie kojarzyło mu się nadal z radość i prawdziwą przygodą. Więc nawet, jeśli całkiem dobrze radzi sobie z czytaniem, pamiętaj, że  słuchanie książki czytanej przez mamę czy tatę to zupełnie inny wymiar przyjemności. Nie przestawaj nawet, kiedy wydaje Ci się że Twoje dziecko jest już za duże.

Dobry wybór

Podsuwaj dziecku książki, które je zaciekawią – zainteresowania małych ludzi są różne, ale jeśli codziennie czytasz z dzieckiem, to doskonale znasz jego upodobania. Z pomocą mogą też przyjść podpowiedzi w postaci zestawień tytułów dla określonego wieku czytelników. Sięgaj po książki piękne, wartościowe, mądre ale i modne. Oferta książek dla dzieci ma się obecnie lepiej niż kiedykolwiek – naprawdę jest w czym wybierać.

Nie bój się komiksów – wbrew pozorom całkiem w nich sporo tekstu do czytania, a dzieci je uwielbiają. A o to w tym wszystkim chodzi, by czytanie dawało radochę.

Polecam też bardzo audiobooki – słuchając ich książka w tej formie może towarzyszyć dziecku w różnych okolicznościach (podczas podróży, w trakcie zabawy). Dają też możliwość wielokrotnego przesłuchiwania ulubionych fragmentów, a – o czym już pisałam – dzieci to lubią.

A poza tym, chodź razem do biblioteki, odwiedzajcie księgarnie, rozmawiajcie o książkach. Dawaj książki w prezencie – zarówno swojemu dziecku, jak i innym osobom. W ten sposób pokazujesz, że książka to coś wyjątkowego i wspaniałego.

Czasem zdaje mi się, że zamiast normalnego domu, mam patologię w pełnym znaczeniu tego słowa. Dwoje wrzeszczących dzieci, plus głośna z natury ja, oraz drący się pies, kiedy drze się cała reszta.Tak więc, patologia co się zowie.

Dzieci od rana hałasują, a ja uspokajam jak tylko mogę, apeluję o ciszę, o to by przestali biegać, rozrzucać zabawki, wylewać picie a zamiast tego zaczęli jeść, ubierać się, sprzątać (?!?) i grzecznie przebierać nóżkami za Panią Matką. Ale nie ma lekko.

Taka sytuacja: Jest rano, siedzę przy kompie, klepię pierwsze zdania artykułu i słyszę jak Bartek woła “Mamoooo, a Wojtek ma cycki jak ta pani!”. Słucham i nie wierzę, bo jaka pani i jakie cycki, a skąd w ogóle takie słowo u dzieciaka? Ale nic, uspokajam ich, przestają się szarpać, dogadywać sobie, zapada cisza, siedzą, jedzą. Chwilowy spokój, klepię kolejny akapit. Jebudubu, bracia nie próżnują – “Mamo, a Wojtek”, “Mamo, a Bartek”…. w zależności który czego dotknął: rozlane, rozsypane, przewrócone, podarte, poszarpane, zabrudzone…. Nie muszę pytać kto i co, kabelek przybiega informując skrupulatnie, co się właśnie wydarzyło. Kabel zazwyczaj minę ma zadowoloną, bo raz – doniósł na brata, a dwa – zaciera ręce, bo matka nad karą pomyśli. Satysfakcja gwarantowana, radość na miarę Gwiazdki. Sprawiedliwie i po chrześcijańsku, bo donoszą na siebie nawzajem i na zmianę.

“Weź idź i powiedz mamie…”. Kolejna sprawa, z dwóch gardzieli słyszę dokładnie te same hasła, prośby i żądania. Widzę te same gesty, bo jeden tylko co i rusz zezuje w stronę drugiego, bo przecież nic nie jest tak fajne jak małpowanie brata i wkurzanie matki w jednym czasie. Dobrze ze jest między nimi trzy lata różnicy i inaczej ich ubieram, bo dzień po dniu przeżywałabym atak klonów. Papugują się i przedrzeźniają na zmianę. To samo oglądają, to samo w tym samym czasie chcą robić, albo dla odmiany nie chcą też solidarnie. Fizycznie są do siebie bardzo podobni, sklonowani, a reszta… Sama nie wiem czy są bardziej podobni czy różni, jak im zawieje tak fruną. Bracia…

Wieczór, kąpiel w wannie. Tak, szkoda mi czasu, więc chcąc odprawić dzieciarnię jak najszybciej do spania, pozwalam im kąpać się razem. Zaczyna się niewinnie. Najpierw przepychanki – ja chcę tu, a ja tu siedzieć, bywa że ładuje się jeden na drugiego. Potem przychodzi czas na wyrywanie sobie zabawek, następnie wrzaski, wylewanie wody na siebie oraz na podłogę. Normalka, braterska miłość nakazuje im chcieć wspólnej kąpieli i pakować się w ubraniu do wanny, a następnie tłuc się w niej, bo nie chcą się razem kąpać, obrzydzając sobie i mnie ten wspaniały czas. Owszem, mogę im tego zabronić, ale znów będę słyszeć “mamoooo, ale my tak chcemy razem”…

Razem siedzą w ciszy gdy broją, lub hałasują demolując oficjalnie dom podczas zabawy. Razem miewają dobry lub zły humor, fochy, a nawet chęć na serek, którego po podzieleniu nie chce już zjeść ani jeden ani drugi. Kłócą się, kradną sobie zabawki, słodycze, licytują się który bardziej mnie kocha i obrażają gdy mówię, że kocham ich tak samo. Broją, zrzucając winę na drugiego, a jak zmontują coś wspólnie to zawsze winien jest pies. Przykład – dziura w kocu. Moje pytanie – skąd ta dziura? Bartek odpowiada że pies zrobił. Ok, ale skąd pies do cholery miał koc w pysku, skoro chwilę wcześniej powiewał on na plecach starszego jako płaszcz superbohatera??? Nieważne.

Wiecie, czasem mam tego serdecznie dość. Nie mam czasu dla siebie, ciszy i spokoju. Częściej od obserwowania wspólnej zabawy, oddzielam ich od siebie, pilnując by nie wydłubali sobie oczu, nie połamali nóg i  nie puścili z dymem włosów. Serio, częściej niż spokojnie, jest hardkorowo, emocje aż wiszą w powietrzu. Ale będzie ok, mimo wszystko widać troskę o siebie nawzajem w codziennych drobnostkach.

Wiecie, moja mama zawsze powtarzała mnie i mojej siostrze z którą się całe dzieciństwo tłukłam “teraz się nie znosicie, a za parę lat będziecie się ściskać i całować z tęsknoty!” I co? Mama miała rację! Moi synowie jeszcze tego nie wiedzą, ale fajnie jest mieć rodzeństwo, serio 🙂

Ja już kiedyś pisałam o wszach, ale temat jakby znowu powraca. Te małe cholery buszują u Duśki w szkole, ba – Duśki w klasie! – już od pierwszego dnia po feriach. No niech to chudy byk strzeli!

Wszawica jest ponoć chorobą cywilizacyjną, tak słyszałam. I nie ukrywam – roześmiałam się w twarz osobie, która to powiedziała. Bo wiecie co? Wcale nie wszawica jest chorobą cywilizacyjną, ale ta nasza pieprzona poprawność polityczna i tolerowanie wszystkiego jak leci. I o ile kiedyś wszawica – oczywiście wiem, że niezawiniona bo nikt normalny nie hoduje wszy – była powodem do wstydu, to teraz jest co najwyżej pretekstem do oczekiwania współczucia. Ale jakiego współczucia ja się pytam wcale nie grzecznie? Komu mam współczuć? Komuś kto łazi z robalami we włosach między ludźmi? Bardziej współczuję tym ludziom, którzy się od takiego niefrasobliwca zarażą. Bo niestety wszawica jest silnie zaraźliwa. A wszy to takie złośliwe bestie, że wbrew pozorom nie do brudu idą ale do czystości. Nie wiem, może powinnam przestać Duśkę kąpać, żeby ją przed wszami zabezpieczyć? Noooo, ale wtedy to od razu zostałaby okrzyknięta brudasem i napiętnowana na całe życie. Bo brud piętnować można, wszy już nie. Wyjaśni mi ktoś ten fenomen? Mogę współczuć komuś kto mi napisze w mailu bądź SMS-ie, że nie może wyjść z domu, bo go wszy oblazły i musi najpierw zarazę wytępić. O tak, komuś takiemu będę współczuła. Ale nie komuś kto ma świadomość swojej wszawicy i spokojnie chodzi po ulicach, robi zakupy, jeździ komunikacją publiczną. Nie, nie i jeszcze raz nie!

Dlaczego my jako społeczeństwo godzimy się na to, by jadły nas małe wstrętne robale, podczas gdy półki apteczne uginają się od specyfików przeciwko wszawicy? I nie, nie są to jakieś drogie preparaty, a cała kuracja nie jest skomplikowana.

Nie wiem czy wiecie, ale był czas, że osobom zawszonym obcinano włosy do gołej skóry. Jak trzeba to trzeba, siła wyższa. Nie było to miłe, ale konieczne i nikt z tym nie polemizował. Dziś oczywiście zdecydowana większość by odmówiła i ponoć ma prawo. Tylko ja się pytam, gdzie w tym wszystkim są prawa ludzi chcących żyć bez insektów na głowie?

Skoro wszawica jest chorobą to dlaczego się jej nie leczy? Dlaczego można zmuszać rodziców do szczepienia dzieci (pomińmy temat czy lepiej szczepić czy nie, chodzi o sam fakt istnienia prawnych środków przymusu), a nie można zmusić do pozbycia się wszy? Ciężko będzie komukolwiek przekonać mnie, że preparaty przeciwko tym robalom są szkodliwe dla skóry, włosów czy czegokolwiek i że z dwojga złego lepiej mieć wszy niż te szampony stosować. A jak ktoś się będzie upierał to uprzejmie przypominam, że zawsze można starym sposobem użyć nafty bądź pozbyć się owłosienia na głowie. Aha, tak na marginesie, wszy nie tyko gryzą powodując u człowiek reakcje alergiczne na ich ślinę. Naturalny odruch drapania może doprowadzić do wtórnych zakażeń bakteryjnych, a w konsekwencji stanów zapalnych skóry głowy? Mało? Te małe zarazy przenoszą także choroby zakaźne, między innymi tyfus plamisty, dżumę i dur powrotny. Mówicie, że tych chorób już nie ma? Ja bym nie była taka spokojna, wraca polio, wraca borelioza to i dżuma lada moment wróci.

Czy to naprawdę jest problem ogłosić jakiś tydzień walki z wszawicą, w ramach reklamy rozdawać te saszetki z szamponami nawet za darmo? Albo za jakąś symboliczną opłatą? Wciskać ludziom ulotki na temat wszy a nie jak zwykle o szkołach języków obcych i agencjach towarzyskich? Informować jak przeciwdziałać, co robić i jak się zachować gdy się znajdzie wesz na grzebieniu? Że to niby jest oczywiste? Gdyby było to by nie było problemu wszawicy. A on jest i jest coraz większy. Jeszcze trochę i ze świecą będziemy szukać kogoś kto nie ma na głowie wszy. Dojdzie do tego, że wstydem będzie nie mieć, gdy wszyscy mają. Śmiejecie się? Nie ma z czego się śmiać, nie takie absurdy ten kraj widział.