W społeczeństwie pokutuje stereotyp łagodnej i zacnej Matki Polki, szczególnie nienarodzonego dziecka. Kobieta ciężarna powinna nosić się godnie, głaskać po brzuchu i tą częścią ciała sięgać sufitu podczas całodniowej sjesty. A co jeśli kobieta ma inny sposób na celebrowanie dziewięciu miesięcy i ma pomysł na bieganie w ciąży? Ja biegałam z brzuszkiem dobijając praktycznie do połowy ciąży. 

Moi „współplemieńcy” jeszcze przed ciążą wiedzieli że biegam, więc widok najpierw brzuszka, a później mnie raczej nikogo nie dziwił. Przynajmniej nikt głośno nie robił uwag, a co już prywatnie myśleli to pewnie inna bajka. Reakcje ludzi były różne. Ci, którzy spotykali mnie na „szlaku” raczej odbierali mnie pozytywnie, nie traktowali jako wyrodnej matki czyhającej na zdrowie nienarodzonego dziecka. I to było fajne, bo – tak mi się wydaje – jako ludzie świadomi i aktywni wiedzieli,  że ciąża to nie choroba (o ile rzeczywiście ciąża przebiega bez komplikacji) i ruszać się należy.

Ale spotkałam się również ze spojrzeniami „spod byka” nieznajomych mijanych „na mieście”. I nie były to spojrzenia pełne zachwytu, a raczej pytania „gorzej ci?!”. Miałam wtedy ochotę odpowiedzieć „spokojnie, w domu wszyscy zdrowi”. Chyba, że patrzyli z politowaniem, myśląc, że biegam żeby odpokutować tydzień mega obżarstwa u Pasibrzucha 😉 A żadna kobieta tego nie lubi!

Kilka razy zdarzyło mi się odpowiadać na pytanie, czy w ciąży można biegać? Ano można. Spokojnie bez szaleństw, raczej trucht na krótki dystans a nie intensywny maraton. To kwestia odpowiedzialności, bo moim celem nie była zadyszka na mecie, ale utrzymanie mojego ciała w dobrej kondycji aż do końca. A do kiedy biegać, tego nie wiem. To zależy co powie ginekolog po każdym badaniu, jakie będą wyniki i do którego momentu taki wysiłek będzie bezpieczny dla dziecka, oraz do kiedy będą siły aby go kontynuować. To wszystko otwarta kwestia i wypadkowa wielu czynników.

Dla własnego komfortu, nie biegałam po mieście marząc o czapce niewidce, ale przeniosłam się na leśną dróżkę, gdzie innych aktywnych spotykałam raz na jakiś czas i to mi bardzo odpowiadało. W tygodniu biegałam 2 – 3 razy w zależności od pogody i samopoczucia po 3 km i choć to brzmi raczej mało „ambitnie” ten dystans był wystarczający – przynajmniej dla „dwupaka” takiego jak ja.

Niedawno pisałam o kampanii społecznej „Dobre wychowanie” realizowanej przez Fundację Dzieci Niczyje. Jeśli jeszcze nie czytaliście mojego wpisu, nie odwiedziliście strony i nie rozmawialiście ze swoimi dziećmi – nie odkładajcie tego na później!

Dziś kontynuując temat, zabieram Was do warszawskiej Kinoteki – spokojnie, nie musicie opuszczać domu. Zobaczcie, jaką tym razem akcję przygotowała Fundacja, by zwrócić uwagę dorosłych na problem seksualnej przemocy wobec dzieci.

Wszyscy, którzy przyszli na seans, znaleźli na swoich fotelach cukierek z napisem „sekret” z dołączoną karteczką o treści: „Zjedz cukierka. Nikt się nie dowie. To nasza tajemnica„.  Po chwili w bloku reklamowym, oglądali spot najnowszej kampanii fundacji Dzieci Niczyje, która w ten sposób chciała zwrócić uwagę na fakt, że nie dla wszystkich wspomnienia z dzieciństwa są słodkie.

Zobaczcie cały materiał:

W Internecie zawrzało – jak zwykle część osób uważa, że ten sposób zwrócenia uwagi na problem jest przesadzony, a ludzi w kinie perfidnie zmanipulowano robiąc z nich idiotów. Komentujący są zdania, że żądaliby zwrotu za bilety, bądź odszkodowania.

Ja należę do grupy, która fundacji przyklaskuje, bo problem przemocy seksualnej wymaga mocnego, zdecydowanego, a nawet szokującego działania. Kampania powinna poruszać i oddziaływać na emocje, by zaangażować widza, skłonić do refleksji i do działania. O takich rzeczach trzeba mówić wprost, a nie owijać w… papierek.

A jakie jest Twoje zdanie?

Z wykształcenia jestem nauczycielem religii i etyki. Miałam nawet przyjemność pracować w zawodzie z gimnazjalistami, którym zapewniono etykę w szkole, międzyklasowo, na ostatnich godzinach. Chcąc, czy nie chcąc nasze dziecko zamiast mieć np. dodatkowe godziny z historii, uczy się na lekcjach religii  jak “odnaleźć w codzienności ślady Bożych darów i umieć za nie dziękować Bogu-Stwórcy”. Lekcje religii powinny więc być poza szkołą! Dlaczego? Znalazłam 5 powodów, dla których katechezy nie powinno być w szkole.

Po pierwsze przypomnijmy sobie, że religia nie zawsze była w szkole. Wróciła w 1991 roku, by powoli na dobre się wpisać w ramy edukacji szkolnej. Wtedy także obiecywano, że dla tych, co nie będą uczęszczać na lekcje religii zapewniona będzie etyka – dziś wiemy, że to tylko pic na wodę fotomontaż. Lekcja religii zwłaszcza katolickiej stała się niejako przymusem, także dla “innowierców”, którzy biorą udział w tej lekcji, albo mają wtedy okienko, bo ich lekcja religii jest na 9 czy 10 godzinie lekcyjnej lub w salce przy ““innowierczej” parafii. Tak powstaje pierwszy podział na lepszych i gorszych, gdzie lepsi to ci co chodzą na religię.

Po drugie nie mieści mi się w głowie, że w podstawówce, gimnazjum i liceum więcej czasu poświęca się  na lekcje religii niż inne przedmioty np. fizykę, chemię i biologię, czy samą historię.  Nie dziwmy się potem, jaka jest wiedza naszego społeczeństwa. Naprawdę te dwie godziny religii w tygodniu to już o dwie za dużo.

Źródło: http://www.wiadomosci24.pl

Po trzecie z moich badań magisterskich jasno wynika, że uczniowie tracą więź między swoją parafią. Większość z nich nawet nie do końca jest pewna, gdzie jest ich parafia, a co za tym idzie, także i Kościół. Ci sami uczniowie podkreślają, że religia w szkole stała się zwykłym przedmiotem, takim jak np. historia. Za moich czasów – a załapałam się jeszcze na lekcje religii w parafii, było zupełnie inaczej. Każdy wiedział, gdzie jego Kościół, czas płynął wolniej, lekcjom religii towarzyszyła zgoła odmienna atmosfera, która sprzyjała wyciszeniu, rozwijaniu głębokiej duchowości, czy refleksji. Natomiast w szkole nikt nie interesował się tym w kogo wierzysz, czy jak wierzysz.

Po czwarte niech mi ktoś podpowie, jak ocenić dziecko z “wiary w Boga” lub jak ocenić, że  “zna różnice między dobrymi, a złymi uczynkami”. Nie  sposób wystawić tutaj jedynki, czy szóstki. Przeglądając treści nauczania wczesnoszkolnego i podstawowego można załamać ręce – toż ja więcej wyniosłam ze szkółki niedzielnej w naszej parafii, pomijając w moim przypadku nauczanie konfirmacyjne, które wymagało ode mnie sporo nauki z zakresu historii, także z historii religii.

Po piąte jakość i efektywność kształcenia jest niska, a Kościoły zamiast pozyskiwać młodzież, tracą ją. Ot smutna historia.

Osobiście jestem za lekcją religii, ale poza szkolnymi murami, dla tych co chcą z osobnym świadectwem. Natomiast w szkole niech wreszcie zagości etyka, religioznawstwo.