Moje dziecko się pochorowało. Niby zdarza się nawet najlepszym, ale akurat Duśce zdarza się rzadko i (odpukać!) nigdy poważnie. Wczoraj w nocy siedziałam przy niej do trzeciej i czuwałam czy gorączka nie rośnie, bo spaść nie chciała nawet po podaniu leków przeciwgorączkowych. Mogłam zimne okłady zastosować, ale znając moje dziecko skończyłoby się to awanturą i płaczem.

Ale nie o tym chciałam. Duśka nie jest (i oby tak zostało) ciężko chora, a jednak mnie, wcale nie tak bardzo przewrażliwionej matce, wystarcza katar u dziecka żebym nie mogła spać spokojnie. Teraz też nie sypiam, wstaję częściej niż do noworodka wstawałam. Widać strach o własne dziecko mam wpisany w geny, cebulki włosów, paznokcie  i nie wiem co jeszcze.

Ale do rzeczy, bo tak naprawdę to chciałam pisać o tym, co przeczytałam kilka dni temu. Skoro ja się boję przy byle katarze, to jak musieli bać się rodzice trzynastoletniej Kariny, którzy wieźli chorą córkę do szpitala? Może ja się nie znam, ale jeśli rodzice nastolatki decydują, że ból głowy i wymioty są powodem wizyty w szpitalu, to to muszą być bardzo nasilone objawy. A takie nie biorą się z powietrza.

I ja naprawdę rozumiem, że lekarze mogą rodziców podejrzewać o przewrażliwienie, a dzieci o symulowanie, ale jeżeli przez dwa kolejne dni stan pacjentki jest coraz gorszy to może jednak warto coś zrobić? Coś więcej niż standardowe badania? A decyzja żeby uspokoić dziewczynkę na oddziale psychiatrycznym sprawiła, że ręce mi opadły. Na jakim my świecie żyjemy, że leczy się skutek a nie przyczynę?! W XXI wieku pasami do łóżka?!

A propos symulowania: stara historia, brat mojej koleżanki poszedł do lekarza poskarżyć się na silne bóle głowy. Diagnoza lekarza: symulujesz chłopcze, z czego ta klasówka? Dwa dni później chłopak zmarł, chodził do podstawówki. Więc może warto wierzyć tak na wszelki wypadek?

Gdyby ktoś miał odwagę szukać przyczyny może Karina by dziś żyła. Umarła bo nie zbadał jej neurolog, bo nie zrobiono specjalistycznego badania, bo choroba rzadko występująca, bo, bo, bo… bo system jest jaki jest, liczą się limity, procedury, umowy i kontrakty. A potem w protokole pisze się: operacja przebiegła bez powikłań, pacjent zmarł.

Sprawę bada prokuratura. Ale w Polsce nikogo nie karze się za brak inicjatywy i odwagi w podejmowaniu decyzji.

A co to ma wspólnego z moim dzieckiem? Ano nic i mam nadzieję, że tak zostanie. Chociaż jak usłyszałam diagnozę: początek zapalenia płuc, natychmiast przypomniałam sobie te wszystkie przypadki wśród znajomych, gdzie dzieci z tą chorobą trafiały do szpitala. Nogi się pode mną ugięły – wszystko tylko nie to! Jesteśmy w domu, chucham i dmucham, noszę na rękach (tak, dobrze widzicie, noszę pięciolatkę na rękach – przychodzi do mnie i mówi: mamusiu weź mnie na rączki bo się stęskniłam za tobą), pilnuję żeby mimo choroby jadła, brała leki na czas, często sprawdzam czy ma gorączkę. I tylko z tyłu głowy ten strach – żeby się nie rozwinęło, żeby zanikło, żeby nie szpital.

Lekarze błędy popełniali, popełniają i będą popełniać. Nie myli się tylko ten kto nic nie robi. Ale jak czytam o zaniechaniu to przysłowiowy nóż mi się w kieszeni otwiera.

Niedzielny ranek, wszyscy już po śniadaniu. Moi panowie szukają wzrokiem, gdzie ukryłam ciasto na popołudnie. Nie ukryłam, bo jeszcze go nie ma (wczoraj cały dzień spędziliśmy poza domem)! Do wyjścia na nabożeństwo mamy niecałe 2 godziny i co teraz? Jak pogodzić brak ciasta, smutną minę mego męża i trzylatka pełnego chęci do zabawy z mamą? Ciasto czekoladowe!

Po prostu zatrudniłam dziecko do pracy w kuchni i z pełną odpowiedzialnością przekazałam pałeczkę w upieczeniu dzisiejszego ciasta. Po szybkiej wymianie zdań i mocnym tupnięciu małej stopy – będzie ciasto czekoladowe. Mama sprawdziła, czy są wszystkie składniki i pomagając odrobinę pozwoliła synowi zrobić ciasto. Jak wyszło? Obłędnie!

Jeśli szukasz przepisu na ciasto czekoladowe, które zwali z nóg nie tylko teściową to polecam Czekoladową Chmurę wg przepisu Nigelli Lawson. Co ważniejsze nie znajdziecie tutaj ani grama mąki, tylko czekoladę, jajka, cukier i śmietanę. Czego chcieć więcej.

Składniki na ciasto:

250 g ciemnej gorzkiej czekolady (min. 70%) – ok. 2,5 tabliczki czekolady
125 g masła (trochę mniej niż ¾ kostki masła)
6 jajek
175 g cukru kryształu (ok. ¾ szklanki)
ew.2 łyżki likieru Cointreau
starta skórka z 1 pomarańczy

Składniki na śmietanową chmurę:

250 ml śmietany kremówki – 36% (małe opakowanie śmietany)
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii lub dwie łyżeczki cukru wanilinowego
½ łyżeczki gorzkiego kakao do posypania
1 łyżka likieru Cointreau

Przygotowanie

1. W pierwszej kolejności rozpuszczam czekoladę w kąpieli wodnej, czyli do małego rondla wkładam połamane tabliczki czekolady i wkładam go do większego rondla z wodą – dzięki temu czekolada się nie przypali.
2. Do rozpuszczonej czekolady dodaję masło i kiedy oba składniki ładnie się połączą, odkładam na bok by nieco przestygły.
3. W większej misce ubijam 2 całe jajka i 4 żółtka z 75g cukru i dodaję na koniec rozpuszczoną czekoladę z masłem.
4. Teraz jest najlepszy moment by włączyć piekarnik na 180 stopni.
5. Pozostałe 4 białka ubijam na sztywną pianę i dodaję do niej pozostały cukier (100g), dalej ubijając, aż uzyskam błyszczącą pianę.
6. Ubite białka delikatnie mieszam z masą czekoladową – można dodać także likier Cointreau i skórkę z pomarańczy.
7. Do wcześniej przygotowanej tortownicy (średnica 23 cm) lub prostokątnej blachy (21 cm x 28 cm), najlepiej wyłożonej papierem do pieczenia, wykładam ciasto.
8. Piekę w piekarniku ok.1 godziny, ważne aby środek nie był płynny.
9. Upieczone ciasto czekoladowe odkładam do wystygnięcia. Jeśli zależy Wam na czasie to można wyłożyć je na kratownicę.

Uwaga: upieczone ciasto będzie pękać, a środek będzie się zapadał – utworzy się coś na kształt krateru. Tak ma być. Nie martwcie się tym zupełnie.

Przed podaniem:

1. Ubijam kremówkę z cukrem i ekstraktem waniliowym. Dla smaku można dodać likier Cointreau.
2. Ubitą śmietanę wypełniam zagłębienie ciasta, a za pomocą sitka posypuję kakao.

Cóż mogę więcej napisać. Życzę Wam niezapomnianych wrażeń smakowych!

Co powinna zrobić udręczona dniem i rozdartymi dzieciakami matka? Pójść spać! No to przecież jest jasne jak słońce i proste niczym drut, przynajmniej w pięknej teorii. Na samą myśl o opcji “sen o przyzwoitej porze” mam ochotę rzucić “śmiechłam” i wpadłam pod krzesło. Jak cudem uda mi się położyć obu synów spać w mniej więcej jednym czasie – z założenia ok. godziny 21.00 – choć najczęściej oczekiwania nijak się mają do rzeczywistości, od razu budzą się we mnie dzikie żądze…

Najpierw “rządzę” przy desce do prasowania, dzierżąc w dłoni jak bezcenne berło, żelazko. “Nie lubię tego” mam ochotę wysyczeć, albo powtórzyć za klasykiem “nie chcem ale muszem”. Choć tak uczciwie, jak już baaaaardzo, baaaardzo nie chcem, to nie muszem, i nie robiem. Bo pognieciony dzieciak to i tak lepiej jak dla przykładu dzieciak brudny. A skoro brudne dziecko to szczęśliwe dziecko, więc dziecko pogniecione, to przynajmniej szczęśliwa matka.

Jak już skończę, albo i nie, bo mi się dziecko młodsze obudzi i piszczy, to nadal nie obieram kursu na łóżko. Po tak miłej rozgrzewce zabieram się za mycie garów, bardzo często w ilości hurtowej, bo ja to pół biedy, kubki czy talerze zmywam od ręki, ale jak się ma (wliczając w to męża) trójkę dzieci w domu i summa summarum zmywanie po czterech gębach, to wyobraźcie sobie jak wygląda mój zlew. I teraz dopiero w brodę sobie pluję, że mąż chciał zmywarkę, a ja nie… I nie pytajcie czemu nie chciałam, bo sama nie wiem. Może wydawało mi się że lubię zmywać? Nie lubię, teraz to wiem na pewno.

Co dalej? A dalej to spoglądam na zegar, bo w zależności od tego jak późna jest pora, zabieram się za czynności nie generujące nadmiernego hałasu. I kto co lubi, lub kto co musi – wyjście z psem, ścieranie kurzu z mebli, mycie podłóg – to obowiązkowo, bo przynajmniej podczas wieczoru nikt mi tych podłóg nie zadeptuje – składanie prania. Mam dla Was ciekawostkę – moje pranie na pewno ma nogi bo samo się przynosi na klacie mężowskiej do pokoju, ale nie ma rączek, bo już się samo nie składa. Taka sytuacja.

I w sumie gdy podłogi stają się przyjazne dla malucha, naczynia na suszarce czekają aby uwalić je dnia następnego, a czyste poskładane pranie zaprasza żeby znów je zabrudzić, kombinuję dalej. A to to, tamto i siamto, zwyczajnie nie potrafię usiąść na tyłku, tylko tu jeszcze poprawię, tam podleję czy  wstawię. Bo w sumie i tak mi się kłaść nie opłaca, ani teraz ani później, bo nie mogę się opędzić od myśli, jak od natrętnej muchy, że na milion procent ja się położę, a któreś z dzieci wstanie.

Kalkulacja jest prosta, nie opłaca mi się kłaść bo nie zdążę porządnie przymrużyć oczu, a jak nawet przymrużę to jestem bardziej wymięta niż wypoczęta. Ale nie narzekam i nie płaczę, nie jest źle, bo śpię tyle co muszę, a działam ile powinnam, dobrze wykorzystując czas. A nazajutrz, od samego rana zrobię minimum z minimum, siadam przy kawusi, zerkam do czytadła, popatrzę na dzieciaki, i jak zawsze uśmiechnę się do siebie, bo w moim przypadku “bezsen(s)” ma wielki sens 🙂