Wczoraj usłyszałam, że w Stanach Zjednoczonych od grudnia zanotowano kilkadziesiąt przypadków zachorowań na odrę. Choroba ta jest bardzo zaraźliwa, a amerykańscy lekarze potwierdzają, że przypadki zakażenia pochodzą od jednej osoby.

Doniesienia te są dobrą okazją, by poruszyć temat tej zakaźnej choroby wirusowej wieku dziecięcego.

Dlaczego odra jest niebezpieczna?

Po pierwsze, jak już wspomniałam, jest to choroba o bardzo wysokiej zaraźliwości i choć sama w sobie nie jest groźna, to mogą towarzyszyć jej liczne powikłania – najpoważniejsze to zapalenie mózgu lub opon mózgowo-rdzeniowych, bakteryjne zapalenie płuc oraz podostre stwardniające zapalenie mózgu, które może pojawić się kilka lat po przejściu choroby.

Według WHO odra powoduje 10% zgonów, wśród dzieci poniżej 5 roku życia. A jeszcze do niedawna przewidywano, że w Europie uda się odrę całkowicie wyeliminować już w 2015 r.

Jak uniknąć zachorowania?

Przed zachorowaniem chronione są tylko osoby, które chorowały już na odrę lub zostały przeciwko niej zaszczepione.

W Polsce szczepienia przeciw odrze są obowiązkowe i finansowane z budżetu państwa. Dostępna jest skojarzona szczepionka (typu MMR) zawierająca żywe (zmodyfikowane i osłabione) wirusy: odry, świnki i różyczki lub szczepionka poczwórnie skojarzona przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej.

Pierwszą dawkę szczepionki dziecko otrzymuje w 13-14 miesiącu życia, a w 10 roku życia podaje się dawkę uzupełniającą.

Państwowa Inspekcja Sanitarna informuje, że ponad 95% osób, które otrzymały jedną dawkę MMR ma odporność przeciwko trzem wirusom (odry, świnki i różyczki) a dawka uzupełniająca szczepionki zapewnia odporność prawie wszystkim tym osobom, które nie zareagowały na pierwszą dawkę.

Nie wszyscy szczepią swoje dzieci

W Europie i USA przyczyną zwiększenia się zachorowalności na odrę jest zaniechanie szczepień przeciwko tej chorobie. Zarówno w Polsce, jak i w innych krajach powstał ruch antyszczepionkowy i przybywa rodziców, którzy nie chcą by ich dzieci zostały zaszczepione także obowiązkowymi szczepieniami. Rodzice boją się przede wszystkim powikłań, które mogą powstać po ich podaniu. Z badań socjologa Uniwersytetu Warszawskiego dr Tomasza Sobierajskiego wynika, że w naszym kraju od 10 do 12 proc. rodziców jest przeciwnych szczepieniom, a odsetek ten stale się powiększa.

Szczepić?

W naszym kraju istnieje obowiązek szczepień, ale to rodzic decyduje, czy zaszczepi bądź nie swoje dziecko. Nie ma kar za nieszczepienie. Sama się o tym przekonałam, kiedy mając wątpliwości co do zaszczepienia mojego syna przeciw odrze, różyczce i śwince konsultowałam się z zaufanym pediatrą. Lekarz przestawił swoje argumenty i podkreślił, że teraz decyzja należy do mnie.

Dla mnie informacje o powikłaniach po odrze okazały się bardziej przekonujące, niż nieudowodnione teorie o szkodliwości szczepionki. A korzyści wynikające ze szczepienia można podzielić na indywidualne i społeczne – ograniczam ryzyko zachorowania mojego dziecka, a tym samym chronię przed śmiertelnymi powikłaniami oraz przyczyniam się do eliminacji wirusa odry.
Ja zaszczepiłam swoje dziecko, a Ty?

Fot. Dave Haygarth/ CC BY

Przeczytałam… hmmm, no właśnie, gdzie? Gdzieś na jakimś blogu, czy w książce Kominka? Jakoś to drugie bardziej mi pasuje. No nieważne. W każdym razie przeczytałam, że dzięki blogosferze czytelnictwo rośnie, bo ludzie czytają blogi czyli ogólnie więcej czytają a książek i tak prawie nie czytają, więc gdyby nie blogi nie czytaliby nic. Może i jakiś sens w tym jest, ale tak na zasadzie: lepszy rydz niż nic. Czy czytanie blogów może zastąpić czytanie książek? Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. A dlaczego? Mogłabym powiedzieć bo nie i już,  ale spróbuję wyjaśnić swój punkt widzenia.

Jak wygląda czytanie blogów? Czasem trafi się jakiś, który zauroczy czytelnika na tyle, że chce się przeczytać całe archiwum, ale to rzadko. Na co dzień po prostu sprawdza się, czy są nowe wpisy. Ile czasu czytacie jeden tekst na blogu? Minutę, dwie, pięć? I co dalej? Następny blog. I następny. I następny. Skaczecie z tematu na temat, z historii na historię, z fotki na fotkę. Też tak mam, trochę parentingowych, trochę linuxowych, po drodze jakieś finansowe, na deser kulinarne. Mój mózg skacze z tematu na temat, ręka niecierpliwi się na myszce, żeby kliknąć kolejny link, no więc dalej, dalej, dalej… Skupiam się? No przez te dwie minuty tak. Więcej nie muszę, bo tekst się kończy.

Kiedyś czytałam dużo, bardzo dużo, bardzo bardzo dużo. Nie wychodziłam z domu bez książki, nieważne dokąd szłam. Wyjątkiem był kościół. Poza tym brałam lekturę wszędzie – na zakupy, w podróż, do pobliskiego spożywczaka jak szłam po chleb, bo przecież dwie osoby w kolejce to pięć minut na czytanie, obowiązkowo na pocztę, żeby zdrowia i nerwów nie tracić, do banku, do lekarza, nawet z psem na spacer jak miałam wyjątkowo ciekawą i wciągającą pozycję.

Jak urodziłam Duśkę, wiadomo, czas jakby zaczął inaczej biec. Czytałam nadal, ale już mniej. W międzyczasie zaczęłam więcej przebywać w wirtualnym świecie. Minęło kilka lat, Duśka dorosła, a ja zatęskniłam za czytaniem. No i co? No i okazało się, że nie umiem czytać. Nie żebym zapomniała liter , spokojnie, poskładać w słowa i zdania też umiem, ale to jeszcze nie jest czytanie. Nagle okazało się, że mój mózg pracuje innym rytmem, tu minuta, tu dwie, tu pięć, ale skupić się bez przerwy przez godzinę? Tak dobrze to nie ma. Niestety, musiałam się tego nauczyć na nowo. Czytałam na ilość, robiłam założenie, że muszę przeczytać sto stron i czytałam. W końcu to tylko godzina. Na szczęście udało się, wróciłam do dawnego rytmu.

Mogłam oczywiście dojść do wniosku, że widocznie już mnie to nie kręci, wzruszyć ramionami, stwierdzić: “dlaczego warto czytać książki?” i  dać sobie spokój. Ale na szczęście nie udało mi się samej siebie oszukać. Bo ja wiem, że mnie to kręci, uwielbiam to, zawsze uwielbiałam, musiałam sobie tylko przypomnieć jak to się robi 😉 Czy warto? A zdarzyło Wam się kiedyś tak utonąć w książce, że zapomnieliście o bożym świecie? Jeśli tak, to nie muszę przekonywać, że warto. Jeśli nie, to mogę tylko współczuć.

Gdyby komuś potrzebne były bardziej naukowe dowody na to, że czytanie ma sens, to Newsweek znalazł ich aż osiem 😉  W dużym skrócie mówiąc, czytanie rozwija inteligencję, ćwiczy pamięć, może zwiększyć kondycję mózgu i pomagać w walce z Alzheimerem. Do tego ostatniego ciężko mi się odnieść, natomiast z resztą jak najbardziej się zgadzam.

Odkąd znowu dużo czytam (średnio dwie książki na tydzień) czuję, że mój mózg pracuje na zupełnie innych obrotach niż kilka lat temu. Łatwiej mi się skupić i skoncentrować na zadaniu, nie czuję potrzeby przerywania żeby zrobić coś “w międzyczasie”, co jeszcze do niedawna było standardem.

Dalej Newsweek donosi, że czytanie uczy empatii. No cóż, były czasy, gdy czytałam jedną książkę dziennie, pewnie dlatego mam tej empatii tak dużo.

Z dalszej części artykułu dowiadujemy się, że czytanie pomaga się zrelaksować i zasnąć. Potwierdzam w całej rozciągłości. Nic mnie tak dobrze nie uspokaja jak czytanie, genialne lekarstwo na stres i nerwy, a bez wieczornej lektury nie zasnę. A jeśli chcemy, żeby i nasze dzieci czytały, trzeba dać im przykład, czytanie jest zaraźliwe 😉 I z tym także się zgadzam!

Co czytam? Najczęściej nic ambitnego, ostatnio przeczytałam „Strzałę posejdona” Clive’a Cusslera, wcześniej „Wymarzony dom” Magdaleny Kordel. W kolejce stoją Coben i Kalicińska. Jeżeli nie znacie tych autorów to chyba nie będę z Wami gadać 😛

Kiedyś czytałam głównie sensacje i thrillery, teraz czytam więcej książek obyczajowych. Dlaczego? Nie wiem, pewnie do tego dorosłam. Czytam sporo wspomnień i uważam, że są bardzo wartościowe – dziesięć lat temu zabiłabym śmiechem tego, kto by mi powiedział, że będę czytała wspomnienia Magdaleny Zawadzkiej. Pewnie za dziesięć lat dorosnę do Dostojewskiego, a za dwadzieścia do Prousta. Upodobania się zmieniają.

Mój gust zmienił się wraz z urodzeniem dziecka. No może trochę później. O czym czytasz? O pani i panu. I tak za każdym razem, bo przecież nie powiem, że o morderstwie prawda? A teraz mogę powiedzieć, o pani i panu nad morzem, o tej pani co grała w tym filmie, wspomnienia tamtego pana, opowiadania tej pani co wiesz…

Po co jej to wszystko mówię? Żeby skorupka za młodu nasiąkła. Żeby też chciała czytać zawsze i wszędzie, a w czasach gdy czytanie nie jest jedyną rozrywką, o zaszczepienie takiego bakcyla może być trudno. Dlatego robię to już teraz. Chyba mi się udaje, bo Duśka prosi o coraz dłuższe bajki na wieczór, ona też chce utonąć w innym świecie.

Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji Prawa o ruchu drogowym. Resort infrastruktury i rozwoju przewiduje kilka zmian w kwestii przewożenia dzieci w samochodzie. Zmiany spowodowane zostały dostosowaniem polskiego prawa do unijnych dyrektyw dotyczących stosowania pasów bezpieczeństwa i fotelików dziecięcych.

Co zakłada przyjęta przez rząd nowelizacja?

Zakaz przewożenia dzieci do lat 3 pojazdami niewyposażonymi w pasy bezpieczeństwa.(Nie dotyczy przewozu dziecka taksówką osobową, pojazdem pogotowia ratunkowego lub Policji)

Jazdę w foteliku określa już tylko wzrost dziecka – do 150 cm.

Dopuszczalne będzie przewożenie – bez fotelika – dziecka mającego, co najmniej 135 cm wzrostu, ale na tylnym siedzeniu i zapiętego pasami bezpieczeństwa.

Trzecie dziecko bez fotelika

Możliwe będzie również podróżowanie trzeciego dziecka w wieku co najmniej 3 lat – bez fotelika – tylko w pasach bezpieczeństwa na tylnym siedzeniu pojazdu, gdy dwoje dzieci znajduje się w fotelikach (na tylnym siedzeniu) a konstrukcja auta nie przewiduje zainstalowania na tylnej kanapie, trzeciego środkowego fotelika.

Co z poduszką powietrzną?

Projekt doprecyzowuje obecnie obowiązujące przepisy przez zapisanie, że nie wolno przewozić na przednim siedzeniu w foteliku dziecka siedzącego tyłem do kierunku jazdy w samochodzie wyposażonym w poduszkę powietrzną dla pasażera.

Kto nie musi zapinać pasów?

Projekt nowelizacji konkretyzuje, kto jest zwolniony ze stosowania pasów bezpieczeństwa – m.in. kobiety w widocznej ciąży, taksówkarze, instruktorzy lub egzaminatorzy szkolący na prawo jazdy, funkcjonariusze BOR i Żandarmerii Wojskowej, zespoły medyczne oraz osoby posiadające zaświadczenia lekarskie zwalniające z tego obowiązku.

Na kierowców autobusów wyposażonych w pasy bezpieczeństwa nałożony został obowiązek poinformowania pasażerów o konieczności korzystania z tych urządzeń.

Jaka kara będzie stosowana wobec kierowców, którzy nie zadbają o bezpieczeństwo dziecka?

Za przewożenie dzieci bez fotelika grozi mandat w wysokości 150 zł i 6 punktów karnych.

Według mnie każde małe dziecko powinno jeździć w foteliku, nie ważne czy to 2- latek czy 5 – latek. Po wprowadzonych zmianach mamy jeden kontrowersyjny zapis: Jeśli dwoje dzieci siedzi w fotelikach, trzecie może jechać zabezpieczone tylko pasem. Rodzi się pytanie czy ten pas będzie prawidłowo chronił malucha? Rozumiem, że nie każde auto dostosowane jest gabarytowo do tego by na tylnej kanapie zamontować w odpowiedni sposób trzy foteliki. Ale w mojej ocenie trzecie dziecko powinno obowiązkowo jechać choć na podstawce, tak by pas bezpieczeństwa prawidłowo przebiegał przez jego drobne ciało. O tym przepisy już nie mówią. Każdy zrobi jak uzna za stosowne. Nie wyobrażam sobie posadzenia 3- latka bezpośrednio na kanapę i zapięcia go pasami. Trzecie dziecko na tylnej kanapie to po prostu mniejsze zło. Lepsze to niż trzy nie poprawnie, na ścisk zamontowane foteliki, nie chroniące żadnego z dzieci i nie gwarantujące bezpieczeństwa w momencie wypadku.

Musimy pamiętać, że fotelik poprawia bezpieczeństwo, ale pod warunkiem, że jest dobry, poprawnie zamontowany i dobrany do auta oraz dziecka. Mam wrażenie, że z tym niestety  jest największy problem, a nie z przepisami. Nawet najbardziej wypasiony fotelik, źle zamontowany nie chroni naszego dziecka. Dlatego należy dbać o jego prawidłowy wybór i mocowanie na siedzeniu samochodowym.

Fot. Ernesto Huang/ CC BY