Nie żebym uważała, że chorowanie to fajna sprawa. Nie żebym twierdziła, że raz na jakiś czas trzeba sobie pochorować. Ale jak już się zdarzy to trzeba z tej choroby wyciągnąć dla siebie tyle przyjemności ile się da. Nie da się? No jak to się nie da?

Od trzech dni jestem chora. Nie do końca wiem na co, boli mnie gardło, czasem zaboli w klatce piersiowej, nie mam wysokiej gorączki, ale ogólnie jestem słaba i do niczego. Chora jak nic. No więc zastosowałam się do moich własnych rad, które Wam tu kiedyś przedstawiłam i ogłosiłam w domu strajk. Radźcie sobie sami, ja jestem chora.

Co robię jak choruję?

1. Nie wychodzę z łóżka jak nie muszę, to znaczy wychodzę do łazienki albo po czekoladę. W końcu jestem chora to mogę sobie podjadać słodycze, prawda?

2. Pół dnia czytałam książkę bez najmniejszych wyrzutów sumienia.

3. Zlecenia, które dziś przyszły zostały zrealizowane i odesłane. W normalnych warunkach zrobiłabym to za dwa dni nadal byłabym przed terminem. Ale…

4. …nie wypuściłam męża do pracy (na szczęście nie grozi to żadnymi konsekwencjami) bo ktoś musi odprowadzać Duśkę do szkoły i odbierać. Przecież ja jestem chora, nie mogę wychodzić, prawda? Za to mam czas pracować.

5. Mojemu mężowi zachciało się ciasta i… sam je zrobił. Brawo On!

6. Przy okazji zebrał też pranie, pozmywał i zrobił wszystko to co normalnie ja bym zrobiła. Ja leżę i pachnę (yyyy, to znaczy choruję!).

7. Nie robiłam śniadania, obiadu ani kolacji. Przez trzy dni. Prawie jak na wczasach prawda? Mało tego, posiłki dostaję do łóżka.

8. Beztrosko oddawałam się plotkom na czacie z moją ulubioną kumpelą z neta. I to ona musiała kończyć nie ja, ja mogłam klepać w klawiaturę dalej.

9. Nie musiałam odrabiać lekcji z dzieckiem. Nie żebym kiedykolwiek siedziała przy niej jak odrabia lekcje. Ale tym razem to tatuś sprawdzał i akceptował albo decydował o poprawkach.

10. To nie ja musiałam zawołać dziecko z podwórka do domu. Przynajmniej raz to nie ja byłam tą złą, która przerwała zabawę.

11. Ponieważ generalnie leżę i choruję więc w łóżku mogę robić co mi do głowy przyjdzie, nawet grać godzinę w warzywka a drugą w diamenty. Czy ja kiedykolwiek grałam tyle czasu w cokolwiek? No chyba zanim się Duśka urodziła 😛

12. Generalnie mogę uczciwie powiedzieć, że chociaż choroba do najmilszych nie należy a przy okazji jest nieco bolesna (gardło i płuca dają się we znaki) to jednak odpoczęłam. Takie przymusowe wyhamowanie naprawdę się czasem przydaje.

Jednak mimo wszystko Moje Drogie życzę Wam zdrowia. Zdecydowanie lepiej jest wypoczywać będąc w pełni sił. 😉

Stanęłam ostatnio przed lustrem. Mam 33 lata, wiem że metabolizm już lekko kuleje ale generalnie nie powinnam narzekać, a jednak “oponka” skutecznie mnie zirytowała. Bo gdzie się podział mój do cholery względnie płaski brzuch? W sumie to wiem gdzie – został pożarty wraz z chipsami, piwem i podwójną porcją obiadową!

Rachunek sumienia prosty i brutalny – za dużo jem, za mało się ruszam, 4 kg do przodu. Nie, nie poszło w cycki, nie ulokowało się w biodrach a la Jennifer Lopez, lecz upchnęło się na chama w brzuchu! I tak sobie smutno stałam przed lustrem dziwiłam, że może to złudzenie optyczne ale nie, przymierzenie spodni dało jasną odpowiedź… To “niedopięcie”, a nawet “niezbliżenie” guzika do dziurki to nie załamana optyka, ale kilogramy które same się nie zgubią, w przeciwieństwie do złudzeń.

Wdrożyłam plan awaryjny, czyli działania jak mądrze schudnąć, a raczej zejść te 4 kg z wagi i masę – skoro już mam – przerobić na rzeźbę.

Zamiast czteropaku piwa, sześciopak na brzuchu

Założenie brzmi dobrze, prawda? Ponieważ dobrze znam moje słabe punkty, od razu wypowiedziałam im wojnę:

• słomiany zapał
• nadmierne obżarstwo
• wstręt do ćwiczeń (jakichkolwiek poza bieganiem)
• zamiłowanie do piwa 

Motywacja jest najważniejsza. Przy dobrym argumencie dla którego biorę się za siebie, słomiany zapał przestaje być problemem. Założyłam sobie realny plan – do czerwca zapomnieć o brzuchu, podnieść pośladki i zająć się udami. Każdego dnia ćwiczę po ok 30-40 minut przeróżne ćwiczenia przy instruktażach na YT. Myślisz że to bez sensu? Nie dla mnie, bo wiem jak wykonywać dane ćwiczenie, ile potrzebuję powtórzeń aby przyniosło efekt. Jeśli w planach mam bieganie (ok 8-10 km, mój standardowy dystans) to odpuszczam ćwiczenia, nie mam ochoty płakać na drugi dzień z powodu bólu mięśni. Jeśli kanały z ćwiczeniami na YT cię nie przekonują, zapisz się do klubu Fitness, tam profesjonaliści dobiorą najlepsze formy aktywności. Ja zostanę przy własnej macie, bo dzieci i obowiązki zawodowe skutecznie mnie ograniczają z wyjściem do ludzi.

Jakie ćwiczenia lubię najbardziej? Brzuszki, wznosy nóg, przysiady, scyzoryk oraz funduję sobie na początek i koniec “koci grzbiet” który cudownie rozciąga mięśnie przykręgosłupowe przed aktywnością i relaksuje mnie po wysiłku. Efekt? Do Chodakowskiej mi daleko, pierwsze dni ćwiczeń to była katorga, nie mogłam zrobić powtórzeń, płakać mi się chciało, jaka jestem zastała fizycznie, mimo że biegam! Pierwsze 10 brzuszków mnie zniszczyło, teraz robię ich 60 i sukcesywnie będę zwiększała ich liczbę. Po pierwszych 30 przysiadach myślałam że nogi mi w tyłek wejdą a scyzoryk udało mi się zrobić tylko raz, bo tak mi nogi drżały z wysiłku przy podnoszeniu. O ile tusza w duży sposób nie ogranicza ruchów, wszystko możesz!!! Cierpliwości.

Lubisz ćwiczyć? To masz łatwiej. Nie lubisz? To polub, bez tego się nie da. Ostatnio rozmawiałam ze znajomą dietetyczką – pożaliłam się na brzuch a ta poradziła mi z uśmiechem – połączenie 60% diety, 30% ćwiczeń i 10 % suplementacji to klucz do sukcesu.

Dieta, ktokolwiek słyszał, ktokolwiek wie…

Ja bardziej o niej słyszałam, niż stosowałam, ponieważ po dziś dzień kalorii nie liczę. Nie jest mi to potrzebne. Żeby moje ćwiczenia nie szły na marne, przestałam żreć a zaczęłam jeść mniejsze porcje, pożegnałam słodycze, powitałam owsiankę i owocowe przekąski. Piwo – tu idzie oporniej, choć i tak ograniczyłam. Moja znajoma się śmiała że wódka jest mniej kaloryczna więc mogę zamiast piwa pić wodę ognistą. Ale wtedy raczej od efektu chudnięcia prędzej poznam efekt alkoholizmu 😉

I jeszcze do tego dorzucę kilka rad, które dotarły do mnie już podczas praktyki

• załóż sobie realny cel i nagradzaj się za drobne sukcesy (byle nie kawałkiem tortu!)
• wykombinuj kogoś do motywacji – mama, siostra mąż, kogoś kto nie pozwoli ci zalegnąć na kanapie dzień po podjęciu wyzwania
• nie stosuj głodówek – one powodują jedynie osłabienie organizmu, a gdy marzy ci się dobrze dopasowana dieta, jest tyle informacji w internecie że znajdziesz to czego potrzebujesz. Jeśli stać cię i jesteś wystarczająco zmotywowana, idź do dietetyka po poradę i jadłospis
• jedz regularnie zdrowe posiłki, nie zajadaj się na potęgę produktami typu “light” bo czytając etykiety zauważysz że nie wszystkie są takie lajt jak producent obiecuje
• zanotuj ile ważysz na starcie, ale nie wskakuj na wagę codziennie. Raz w tygodniu wystarczy jak podejrzysz rezultaty. A najlepiej wystaw sobie na cel przyciasne spodnie w które chcesz się wbić “po”. Będziesz widziała ile brakuje do ideału
• załóż sobie profil na platformach treningowych typu Endomondo, które będą zapisywały czas trwania treningu, ilość kalorii spalonych, pokonany dystans – to jest fajne szczególnie dla biegaczy i rowerzystów. Ale nawet jogę da się tam rejestrować. Poza tym rywalizacja motywuje do wysiłku
• Rób to dla siebie, a nie pod dyktando. Dostosuj intensywność treningów tak aby być usatysfakcjonowaną a nie by zatkało z wrażenia resztę towarzystwa

Mam nadzieję, że odniesiesz sukces. Ja już widzę pierwsze rezultaty i chce wytrwać. Czego sobie i wam również życzę.

Od kilku dni huczy w Internecie o projekcie ustawy aborcyjnej, a oliwy do ognia dolał Episkopat Polski wzywający polityków do jej zaostrzenia. Kobiety wyszły na ulice z wieszakami, wielu wiernych także opuściło kościelne świątynie w trakcie niedzielnych mszy. Wszystko za sprawą jednego słowa “aborcja”.

Aborcja nigdy nie będzie łatwą i prostą decyzją. Nie może zostać podjęta hop siup przez  kogoś widzimisię. Osobiście wydaje mi się (nie mam stuprocentowej pewności bo nigdy w takiej sytuacji nie byłam) że nigdy nie dokonałabym aborcji, ale uważam, że jeśli coś dla mnie jest w 99% pewne, nie oznacza, że muszą się z tym zgadzać wszystkie kobiety a przede wszystkim nikt trzeci nie powinien narzucać wyborów, decyzji, to sprawa czystości sumienia danej osoby. Jednak są sytuacje, gdzie kobieta, małżeństwo ma prawo podjąć taką decyzję.

TAK czy NIE dla aborcji dziecka poczętego w wyniku gwałtu

Jak można dokonać aborcji na niewinnym dziecku? Przecież ono nic nie zrobiło? A matka, pewnie swoim ubiorem i zachowaniem prosiła się o gwałt. To dziecko ma prawo żyć, prawda?

Prawda, choć jest bolesna. Tylko co dalej. Zgwałcona kobieta, często nieletnia, urodzi dziecko, a potem? Zostaje sama, o przepraszam, już wcześniej została sama z traumą, która będzie z nią do końca życia.  A dziecko – odda do domu dziecka, bo każde spojrzenie dziecka będzie dla niej cierpieniem. Może za bardzo generalizuję, ale osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Moim zdaniem zgwałcona kobieta, czy dziewczynka ma w tym przypadku prawo do aborcji i zgodnie ze swoim sumieniem może, ale nie musi z tego prawa skorzystać.

TAK czy NIE dla aborcji płodu z wadami niedającym “żyć godnie”

W większości przypadków to nie wina rodziców, że płód nie ma pół głowy, albo cierpi na nieuleczalną chorobę przez którą każdy jego ruch sprawia, że łamią się jego małe kości. 10-15 % ciąży kończy się poronieniem, a to nic innego jak naturalna selekcja. Natura sama walczy, aby przetrwali jak najsilniejsi. Technika i postęp cywilizacji sprawił, że dziś możemy szybciej zareagować i taką ciążę podtrzymać, a w niektórych przypadkach nawet leczyć płód. Co jednak jeśli wada płodu jest na tyle ciężka, że dziecko może nie przetrwać porodu, albo będzie do końca życia wegetowało w jakimś hospicjum, zapomniane, niekochane. Co z traumą rodziców? Dlaczego nikt o nich nie myśli?

TAK czy NIE dla aborcji by ratować życie matki

Wiem, wiem, matka to taki anioł, który odda życie za dziecko. Sama zrobiłabym wszystko by ratować swoje dzieci. Ale czasami nie ma wyjścia, nie ma szarości, jest tylko system zero jedynkowy. Ty albo ono, a czasem ty i nie ma gwarancji, że ono też przeżyje. Przecież ta matka może mieć inne dzieci i nie wyobraża sobie, by mogły zostać same, gdy ona podejmuje takie ryzyko, by urodzić.

Zatrzymanie procederu pokątnie przerywanych ciąż np. przez wkładanie wieszaka, wstrzykiwanie domestosu, bicie w brzuch itp.. Jak ktoś będzie chciał i tak znajdzie sposób.   A jeśli istnieją kobiety, które dokonują aborcji bez mrugnięcia okiem, to żadna ustawa ani osoba trzecia ich nie zatrzyma. Osobiście jestem za aborcją, ale w naprawdę w skrajnych przypadkach zagrożenia życia matki.

Kocham swoje dzieci nad życie, ale nie wiem jak zachowałabym się gdybym miała urodzić dziecko z gwałtu, lub gdyby w takiej sytuacji znalazła się moja córka? Wiem jedno, byłabym przy niej bez względu na to jaką podejmie decyzję.  Nie nam oceniać kobiety, które podjęły taką czy inną decyzję,  zwłaszcza jeśli nie jesteśmy na ich miejscu.