Planujesz wycieczkę rowerową i zastanawiasz się co na nią zabrać, poza oczywistym, czyli rowerem?
Poniżej przedstawiam moją osobistą, podstawową listę, którą stworzyłam na własne potrzeby, tj. na jednodniowe przejażdżki, średnio (+/-) dwudziestokilometrowe, z rodziną (2+1), poza miastem.

1. Na wypadek awarii:
   – dętka + łyżeczki do opony + klucz do zdejmowania koła,
   – łatki,
   – pompka.

2. W co się ubrać…
   Z jednej strony, strój nie ma znaczenia, na rowerze można jeździć właściwie we wszystkim, byle było wygodne i nie krępowało ruchów.
   Z drugiej strony, polecam jednak inwestycję w odzież termoaktywną, która doskonale odprowadza wilgoć (pot) na zewnątrz, dzięki czemu skóra pozostaje sucha, nawet podczas intensywnego wysiłku, ponadto chroni przed utratą ciepła – w chłodnie dni (wczesną wiosną, późną jesienią), a także odbiera nadmiar ciepła – w gorące dni (latem), co zapobiega przegrzaniu organizmu.

Dodatkowo:
– na wypadek zmiany pogody, warto spakować ciepłe i przeciwdeszczowe okrycie,
– czapkę z daszkiem / kask (!),
– okulary przeciwsłoneczne – ochronią Twoje oczy nie tylko przed szkodliwym promieniowaniem UV, ale również przed wiatrem i owadami.

3. Prowiant:
   – woda lub napój izotoniczny,
   – czekolada/batonik,
   – kanapki.

4. Apteczka:
   – preparat do dezynfekcji ran,
   – gaziki,
   – bandaż,
   – plastry,
   – krem przeciwsłoneczny,
   – preparat na komary,
   – pomadka lub krem nawilżający do ust,
   – tabletki przeciwbólowe,
   – witaminy/minerały (by uzupełnić ich niedobory, utracone wraz z potem),
   – maść rozgrzewająca (na zmęczone mięśnie lub problemy ze stawami).

5. Dodatkowo:
   – telefon,
   – mały ręcznik i/lub chusteczki nawilżane (przydadzą się do wycierania rąk, buzi, etc.),
   – mapa,
   – koc (jeśli zechcesz zrobić przystanek na mały piknik),
   – termos z ciepłym napojem, np. herbatą (jeśli podróżujesz w chłodniejsze dni i/lub z dziećmi).

Ponadto, udając się na jakąkolwiek wycieczkę rowerową koniecznie pamiętaj o:
– dobrym oświetleniu swojego jednośladu,
– oraz o odblaskach lub kamizelce, by być widocznym na drodze!

…
Jeśli uważasz, że zapomniałam o czymś istotnym lub przydatnym, napisz proszę w komentarzu, z góry dzięki!
Szerokości!

Długo myślałam, czy w ogóle mam prawo wypowiadać się w kwestii cudzych decyzji odnośnie macierzyństwa. Każda z nas ma własne sumienie, zgodnie z którym postępuje. Niestety nie każda ma też rozum, z którego korzysta.

Poczułam głębokie oburzenie, gdy w wiadomościach zobaczyłam newsa o starszej kobiecie, która przedwcześnie urodziła dzieci. 65 letnia Niemka, urodziła w 26 tc. czworaczki, trzech chłopców i dziewczynkę… Biedne, małe kruszynki, które już na starcie mają trudniej, bo sprowadziła je na świat bezmyślna, starsza pani. W Niemczech nie ma zgody na in vitro u kobiet w takim wieku, więc aby spełnić swą egoistyczną zachciankę, w ciążę zaszła ona na Ukrainie, omijając niemieckie przepisy.

Dla mnie zupełnie niepojęte jest to, że mając swoje dzieci (łącznie ma ich 17), które w większości rodziła, gdy zegar biologiczny jeszcze na to pozwalał, zrobiła coś takiego. To niemoralne, że w ten sposób można realizować chore pomysły swoje i 10 – letniej córki, która zażyczyła sobie mieć młodsze rodzeństwo. Zdecydowanie macierzyństwo po 60 – tce nie jest czymś normalnym. To czas na bycie babcią, a nie kobietą ciężarną. Ja nie każę tym wszystkim lekko starszym paniom, siadać z drutami w fotelu, ale na litość boską, zachodzenie w ciążę?

Psa niech sobie kupią, królika, kota, ale nie pakiet in vitro. Nie uwierzę, że można podejmować takie decyzje i ryzyko, z myślą o dzieciach. Zabawiła się ona w Pana Boga, fundując dzieciom stan zagrażający ich życiu – narodziny w 26 tc. to skrajne wcześniactwo. To niełatwa walka o życie i zdrowie dziecka, a co dopiero całej czwórki, której waga wynosiła w momencie narodzin od 655 do 960 gramów. Jeśli przeżyją, jeśli będą zdrowe, to czy będą miały normalne życie u boku mamy-babci? Ile wspólnego czasu im zostało, 10 – 20lat ??? Czy jako nastolatki nie będą zmuszone prowadzić tej kobiety przy balkoniku, lub co gorsza zmieniać jej pampersy, gdy zniedołężnieje? Czy dzieci zamiast wpadać z rodzinami na obiad do mamy, będą płakać nad jej trumną? Napiszę to krótko – dla mnie taka sytuacja to głupota i patologia!

Jeśli chodzi o in vitro, to tak potężnie odpowiedzialna decyzja, że jej podjęcie powinno być ostro określane i wspierane przez prawo. Własne sumienie, zasobne konto i fanaberia egoistki, jedynie w ułamku powinny wpływać na możliwość planowania przez kobiety powyżej 50 r.ż. potomstwa. Mam nadzieję, że taki przypadek nigdy nie stanie się uznawaną przez prawo i społeczeństwo normą!

W głębi duszy każdy dorosły jest dzieckiem. Czasami to wewnętrzne dziecko tłumi szara rzeczywistość, bagaż doświadczeń i liczne obowiązki. Kiedyś byłam spontaniczną dziewczynką z tysiącem pomysłów na zabawę, teraz jestem bardziej opanowana i stateczna. Z upływem czasu, dorastając coraz głębiej chowałam na dnie swojej duszy dziecięcą beztroskę.

Będąc dzieckiem nie raz chciałam być już dorosła, sama o sobie decydować. Bycie dorosłym było dla mnie czymś intrygującym. Pamiętam jak zawsze w dniu urodzin odliczałam czas do osiemnastki, w przekonaniu dziecka wyznacznika dorosłości. Teraz coraz częściej wspominam ten beztroski okres i z chęcią, choć na jeden dzień zmieniłabym się z powrotem w tę małą roześmianą dziewczynkę grającą w gumę z koleżankami przed blokiem.

Dużo bym dała, by znów poczuć smak gałkowych lodów truskawkowych sprzedawanych w małym osiedlowym sklepiku, czy napić się napoju z torebki (kto pił, ten wie o czym mowa). Za parę uzbieranych grosiaków kupić gumę Kaczor Donald czy zwykłą prostokątną piankę. To jedne z najwyraźniejszych smaków mojego dzieciństwa.

Powspinałabym się na drzewa w ogrodzie u dziadków, nie patrząc na liczne otarcia czy pobawiła na ich podwórku serwując potrawy z mchu lub trawy udając ich konsumpcję.

Nie potrzebowałam drogich zabawek by razem z siostrą aktywnie i pomysłowo spędzać czas. Pochłonięte zabawą nie raz i nie dwa spóźniałyśmy się na obiad. Ciągle gdzieś gnałyśmy przed siebie, wszędzie było nas pełno a najlepsza zabawa była poza zasięgiem wzroku rodziców. Ileż razy samotnie wybierałyśmy się nad rzekę obserwować łabędzie i kaczki. Czasem brałyśmy nogi za pas gonione przez łabędzia, któremu nie w smak było nasze towarzystwo. Nieobce były nam wycieczki do lasu na poziomki zjadane prosto z krzaczka.

Chciałabym znów, choć na chwilę powrócić do okresu swojego dzieciństwa. Przeżyć ponownie jeden dzień, dzień dziecka żyjącego w kolorowej rzeczywistości lat dziewiędziesiątych. Zapomnieć o problemach i z dziecięcą ufnością chwytać każdą uciekającą chwilę. Pozwolić obudzić się mojemu wewnętrznemu dziecku.

Zastanawialiście się choć raz czy wasze wewnętrzne dziecko, jakim byliście kiedyś, żyje i czy wróciłoby, choć na krótką chwilę do czasów dzieciństwa?