Lekkie, owocowe desery są dla mnie zapowiedzią nadchodzącego lata. Na moim balkonie właśnie zaczynają owocować truskawki. Ich pojawienie się zainspirowało mnie do zrobienia smacznego i szybkiego deseru –  sorbetowych lodów truskawkowych. Smaki można dowolnie modyfikować, zależnie od dostępnych owoców, sezonu i  apetytu na lody…

Sorbetowe lody truskawkowe z musem brzoskwiniowym są domową propozycją dla dzieci i dorosłych, którzy nie posiadają maszynki do lodów. Lekka alternatywa dla tradycyjnych lodów śmietankowych i pomysł na orzeźwienie podczas letnich upałów. Do ich przygotowania wystarczą jedynie foremki, blender, smaczne sezonowe owoce i zapał do pracy.

Składniki:

• 1 szklanka obranych truskawek
• 1 łyżka cukru pudru *
• 1 szklanka pokrojonych brzoskwiń
• 120 ml śmietany kremówki o zawartości tłuszczu 30% lub 36%

Przygotowanie:

1.   W miseczce blenduję obrane truskawki z cukrem i  60 ml śmietany.
2.   W drugim pojemniku postępuję podobnie z brzoskwiniami bez pestek, również dodając 60 ml śmietany. Tym razem użyłam brzoskwiń z puszki.
3.  Wkładam masę łyżką do pojemników na lody warstwowo, tak, aby po zastygnięciu powstały paski.
4.  Napełnione pojemniczki chowam w zamrażarce na 2 godziny.

Prostym, szybkim i stosunkowo tanim sposobem możemy zaserwować dzieciom smaczny i zdrowy deser jakim są sorbetowe lody truskawkowe z musem brzoskwiniowym. Tak podanymi owocami nie pogardzi nawet niejadek. Bomba witaminowa podana w ciekawej lodowej odsłoie ucieszy oko i rozpieści najbardziej wybredne podniebienie.

Smacznego

* zamiast cukru można lody posłodzić syropem klonowym,  syropem z agawy, ewentualnie miodem.

Zdjęcia: Sylwia

Dziś z okazji Światowego Dnia Pieczenia podzielę się z Wami przepisem na pyszne ciasto rafaello bez pieczenia. Wykonanie jest proste i śmiało można do pomocy zaprosić małe rączki naszych dzieci.

Jeżeli nie masz jeszcze żadnego deseru na dzisiejsze popołudnie, to polecam przygotować rafaello bez pieczenia. Jest to smaczne, lekkie, kokosowe ciasto, którego słodycz przełamana jest słonymi krakersami.

Rafaello bez pieczenia przepis:

Składniki:

(na prostokątną formę 23×37 cm lub 23×33)

2 paczki 180 g opakowań krakersów
1 litr mleka
3/4 szklanki cukru
kostka masła
2 budynie waniliowe/ śmietankowe/ kokosowe (do wyboru)
ok. 1,5 szklanki wiórków kokosowych
płatki migdałów (opcjonalnie)

Przygotowanie:

1.   Budynie dokładnie mieszam ze szklanką mleka (żeby nie było grudek).
2.   W międzyczasie pozostałe mleko wraz z cukrem doprowadzam do wrzenia.
3.   Rozrobione budynie wlewam do gotującego się mleka. Tak powstałą masę budyniową schładzam.

4.   Ucieram masło (wcześniej wyciągnięte z lodówki) na najwyższych obrotach i stopniowo dodaję budyń.   Wsypuję kokos (zostawiając ¼ szklanki, by na koniec posypać wierzch ciasta)
5.   Formę wykładam papierem do pieczenia lub folią spożywczą, a na jej dno układam pierwszą warstwę krakersów. Smaruję ją około 1/3 kremu kokosowego. Układam drugą warstwę herbatników, a następnie znowu krem, krakersy i krem – ostatnią warstwą ma być krem.

6.      Wierzch ciasta posypuję resztą kokosu. Możemy dodatkowo posypać płatkami migdałowymi, które ja wcześniej prażę na suchej patelni.
7.      Tak gotowy deser wkładam do lodówki na minimum 2 godziny.

Dla kogo dziś przygotowałam refaello? Dla mojej rodzinki! Mąż i syn je uwielbiają. Będziecie celebrować dziś to nietypowe święto, jakim jest Światowy Dzień Pieczenia? Pamiętajcie, że ideą tego święta jest by przypomnieć komuś ważnemu jak bardzo Wam na nim zależy i 17 maja upiec dla tej osoby ciasto. Możesz skorzystać z mojego przepisu lub wybrać inny. Szukajcie inspiracji na stronie (KLIK).

Zdjęcia: Basia

Ten post jest sponsorowany przez margarynę Kasia, ale zawarta treść jest mojego autorstwa.

Jak bardzo samodzielne są Wasze dzieci? Czy zgadzacie się na samotny kurs przedszkolaka do osiedlowego sklepu, czy może spacer z psem wokół domu? Ja absolutnie nie widzę w żadnej z tych sytuacji mojego 4,5 letniego syna.

Nie lubię kiedy dzieci znikają choć na chwilę z moich oczu. Chyba jestem matka-kwoka, bo mam potrzebę  kontrolowania ich poczynań, w pełnej gotowości do działania, aby chronić je przed złem tego świata. Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale mam obawy, gdy puszczam moje dziecko do babci. Samodzielnie Bartek ma do przejścia jakieś 100 m po prostej, na spokojnym osiedlu. Babcia mieszka w bloku naprzeciw mojego, więc wydaje się że mogę śmiało Bartka puścić samego. Ale… No właśnie, jest jedno “ale”! Moje dziecko jest zupełnie szalone i takie też miewa pomysły. Owszem, wykłóca się o to, że mam czekać w domu i patrzeć przez okno jak on idzie do babci, bo przecież babcia też patrzy w oknie dokąd zmierza wnuk. Tyle, że przy takim małym wariacie, to wielce ryzykowna wycieczka. I wcale nie jestem taka pewna, czy doglądanie z okien jego przejścia jest wystarczające. Niestety, wszędzie może trafić się szaleniec który po osiedlowej drodze przeleci z prędkością 100 km/h.

Młody ma 4,5 roku, nie jest już małym dzidziusiem, który potrzebuje by prowadzać go za rękę. Jednak nie potrafię sobie wyobrazić, aby z powodu mojego niedopatrzenia, brawury, jakkolwiek tego nie nazwać, miałoby się stać coś strasznego. Ale z drugiej strony, samodzielność dziecka jest ważna, nie mogę go trzymać pod kloszem. Trochę obawiam się, że wychowam dziecko niepewne siebie, czy niesamodzielne. A może po prostu naoglądałam się za dużo wiadomości o wypadkach, porwaniach i zaginięciach. Za każdym razem myślałam o dzieciach ze współczuciem, dziękując w duchu, że moje dzieci są całe i zdrowe. Nie mam pojęcia, kiedy to się zmieni. Bo czy obawy maleją wraz ze wzrostem dzieci? Kiedyś dzieciaki w wieku szkolnym latały same, z kluczem na szyi. I jakoś dały radę. Poza tym, widzę że dzieci znajomych, w wieku Bartka schodzą do osiedlowego sklepu, żeby kupić sobie jakiś drobiazg, i wracają całe i zdrowe do domów.

Próbuję równoważyć moje obawy z pragnieniem samodzielnego działania u Bartka, sprowadzam go za blok, i tam czekam obserwując jak młody przechodzi do bloku babci. Po schodach na górę to już sobie da radę, o to się nie martwię. Na razie na tyle mnie stać. A Wy na jak dużą samodzielność w przemieszczaniu się pozwalacie swoim pociechom?