Diastema to naukowe określenie pustej przestrzeni między zębami. Wśród dzieci najczęściej przerwa jest pomiędzy górnymi jedynkami. Diastemę możemy już dostrzec, gdy dziecku wyżynają się pierwsze mleczne ząbki, jednak potwierdzi się ona, gdy pojawią się stałe jedynki.

Możemy wyróżnić diastemę prawdziwą, za którą odpowiedzialny jest przerost wędzidełka górnej wargi. Natomiast diastema rzekoma powstaje, gdy boczne siekacze są zmniejszone, bądź wyrasta dodatkowy ząb, który zaburza ułożenie pozostałych.

Kiedy do ortodonty?

Za wadę zgryzu zalicza się diastemę szerszą niż 2 milimetry. Jeśli dziecko już przy mleczakach ma szeroką przerwę między zębami, możemy liczyć się z koniecznością leczenia ortodontycznego.  W przypadku diastemy prawdziwej, mimo wielu ćwiczeń logopedycznych, niestety czasem konieczne jest przecięcie wędzidełka górnej wargi. W dalszej kolejności dziecku zostanie zaproponowany aparat ortodontyczny, który pomoże zniwelować pustą przestrzeń między ząbkami. Warto tutaj podkreślić, że aby podjąć leczenie aparatem, dziecko musi mieć już stałe jedynki i dwójki. 

Jeśli mamy do czynienia z diastemą rzekomą w leczeniu niezbędne będzie usunięcie np. dodatkowego wyrośniętego zęba. W leczeniu pomogą również aparaty ortodontyczne, które dobierane są przez ortodontę, biorąc pod uwagę stan uzębienia. 

W naszym przypadku córka trafiła do ortodonty podczas jednej z wizyt jej brata, który ma problem z podniebieniem gotyckim, o którym pisałam tutaj. Tym razem znaleźliśmy się w przeciwnej sytuacji, gdyż jej przerwa między górnymi jedynkami jest dość spora i mamy do czynienia z diastemą prawdziwą. Obecnie nosi już aparat ortodontyczny składający się z dwóch części – rozkręcanych przez dorosłych, oraz codziennie powtarzamy zestaw ćwiczeń logopedycznych. Najprawdopodobniej nie unikniemy podcięcia górnego wędzidełka. 

Diastema – defekt czy dodatek do urody?

Przede wszystkim należy skonsultować z ortodontą, czy diastema, którą ma dziecko, wymaga leczenia. Zdarza się, że nie jest konieczne ingerowanie w układ zębów, a jeśli ich właściciel nie smuci się z tego powodu, to należy zadać sobie pytanie, czy warto. Dziś mamy wiele znanych osób, które z przerwy między górnymi jedynkami uczyniły swój znak rozpoznawczy. 

Natomiast często diastema może przyczynić się do pogłębiania wady zgryzu i szkodzić innym zębom. Wtedy warto wkroczyć i wspierać dziecko w leczeniu. 

Jeśli nie jesteście pewni, czy to już czas by pójść z dzieckiem do ortodonty, przeczytajcie ten wpis Mirelli, który wiele wyjaśni i doradzi. 

Słowo „łupież” zazwyczaj kojarzy nam się z charakterystycznymi, białymi płatkami widocznymi na czubku głowy czy też ubraniach. Tymczasem łupież pstry to grzybica skóry, która przede wszystkim zlokalizowana jest w okolicach klatki piersiowej i może pozostawiać po sobie widoczne odbarwienia. Sprawdź, czy łupież pstry może występować u dzieci i czym różni się od niego inna grzybica skóry – łupież suchy.

Łupież pstry – przyczyny

Łupież pstry to przewlekła grzybica, której występowanie bezpośrednio wiąże się z obecnością, a raczej wzmożonym namnażaniem grzyba z gatunku Malassezia furfur. Należy pamiętać, że grzyby te stanowią naturalny element mikrobiomu ludzkiej skóry (odżywiają się łojem oraz naskórkiem). Jeśli jednak z różnych przyczyn mikrobiom ulegnie zaburzeniu, grzyby zaczynają się masowo namnażać, równocześnie żerując na powierzchni naskórka. Ich wzmożona aktywność może prowadzić do powstawania stanu zapalnego, a nawet łuszczycy czy łojotokowego zapalenia skóry.

Jakie są najczęstsze przyczyny łupieżu pstrego? Idealne warunki do masowego namnażania drożdżaków to zwiększona potliwość i przetłuszczanie się skóry. Stąd łupież pstry bardzo często występuje np. u nastolatków w okresie dojrzewania. Oprócz tego łupież pstry mogą powodować:

• wysoka temperatura oraz wilgotność powietrza;
• nadmierne pocenie się;
• niewłaściwa higiena;
• przyjmowanie antykoncepcji hormonalnej;
• otyłość;
• osłabiona odporność;
• niedożywienie;
• dieta uboga w witaminy i składniki mineralne, a bogata w tłuszcze i cukry proste;
• przyjmowanie kortykosteroidów.

Łupież pstry u dzieci

Łupież pstry może pojawić się u nastolatków ze względu na wzmożoną aktywność gruczołów łojowych, może jednak wystąpić także u młodszych dzieci. Za przyczynę występowania łupieżu pstrego u dzieci przede wszystkim przyjmuje się przeniesienie grzyba od innej osoby lub zakażenie poprzez bezpośredni kontakt z pościelą lub ręcznikami osoby chorej. Taki sposób zarażenia się łupieżem dotyczy także osób dorosłych.

Objawy łupieżu pstrego

W jaki sposób skutecznie rozpoznać, że mamy do czynienia z łupieżem pstrym? Należy zwrócić uwagę na jego charakterystyczne umiejscowienie oraz wygląd zmian. Łupież pstry pojawia się przede wszystkim na klatce piersiowej, dekolcie, szyi oraz brzuchu, w okolicy pach, czasami także na twarzy. Może wystąpić na skórze głowy (zwykle jako efekt korzystania z czapki, grzebienia lub ręcznika osoby chorej).

Plamy są żółtawobrunatne i okrągłe. Mogą być odbarwione, jasnoróżowe, a czasami delikatnie zaczerwienione. Zmiany skórne mają tendencje do złuszczania się, mogą wywoływać także lekkie swędzenie. Plamy z biegiem czasu mogą się także zlewać. Łupież pstry można łatwo rozpoznać po tym, że wywołane przez niego zmiany skórne nie opalają się, przez co są jaśniejsze niż opalona skóra.

Łupież suchy – czym różni się od łupieżu pstrego?

Łupież suchy to grzybica, która przede wszystkim zlokalizowana jest na skórze głowy. Jego cechą charakterystyczną są sypiące się z głowy białawe płatki, które są suche i bardzo lekkie, dzięki czemu z łatwością spadają z włosów na ubranie. Skóra z łupieżem suchym staje się bardziej podatna na podrażnienia. Może towarzyszyć jej świąd, jednak nie jest on nasilony.

Za występowanie również odpowiedzialne są drożdżaki. Jego objawy może nasilać niewłaściwa higiena skóry głowy, zbyt silne przegrzewanie skóry głowy (noszenie czapki, częste korzystanie z prostownicy lub lokówki), silny stres, niewłaściwa dieta oraz promieniowanie ultrafioletowe.

Jak radzić sobie z łupieżem?

Zarówno łupież pstry, jak i łupież suchy to grzybice skóry, które posiadają wyraźne tendencje do nawracania. Stąd należy pamiętać o regularnym powtarzaniu terapii oraz o właściwej profilaktyce. W leczeniu stosuje się przede wszystkim preparaty o działaniu przeciwgrzybiczym w formie kremów, maści lub emulsji. Ważną rolę, szczególnie w przypadku łupieżu suchego, odgrywa szampon przeciwłupieżowy. Powinien nie tylko eliminować objawy łupieżu, ale dodatkowo przywracać przesuszonej skórze głowy odpowiedni komfort. Ważne, aby oprócz substancji aktywnych niezbędnych w walce z łupieżem zawierał także substancje nawilżające skórę głowy.

Tekst jest materiałem zewnętrznym, pochodzącym od partnera.

Ponoć oddawał się jej sam Napoleon Bonaparte, Winston Churchill, Leonardo da Vinci i Arnold Schwarzenegger. Drzemka w ciągu dnia to coś więcej niż folgowanie własnym słabościom. Niektórzy upatrują w tym klucza do sukcesu. 

Drzemka w ciągu dnia nie jest zarezerwowana dla dzieci i seniorów 

W naszej kulturze przyjęło się mówić, że w dzień śpią tylko dzieci i ich dziadkowie, ewentualnie osoby chore albo leniwe. No bo kto w kwiecie wieku i przypływie sił fizycznych pomyśli o spaniu w dzień? W dzień trzeba pracować, najlepiej bardzo wydajnie, ku chwale Polski Ludowej! Polski Ludowej co prawda już nie ma, ale sposób myślenia pozostał bez zmian. Szkoda, że nie bierzemy przykładu z cywilizowanych krajów, w których jasne jest, że drzemka w ciągu dnia ma na celu szybką regenerację i jeszcze wydajniejszą pracę, zwłaszcza umysłową. Celują w tym szczególnie Japończycy, którzy śpiących pracowników postrzegają jako odpowiedzialnych, zażywających drzemki w celu poprawy koncentracji i kreatywności. Drzemka jest też bardzo popularna w krajach basenu Morza Śródziemnego. Drzemią zwłaszcza Hiszpanie i Włosi. Niegdyś tłumaczyli tradycję sjesty morderczym upałem w ciągu dnia, który wręcz uniemożliwiał pracę. Dziś nadal śpią po obiedzie, tyle że (przynajmniej niektórzy) w klimatyzowanych pomieszczeniach. 

Jakie są zalety drzemki? 

Ogromne! Przede wszystkim trzeba pamiętać, że drzemka redukuje stres, a więc obniża ryzyko zawału serca aż o 30%. Nie bez powodu osobom zdenerwowanym radzi się, żeby się zdrzemnęły, to się uspokoją. Ludowa mądrość jak najbardziej ma odzwierciedlenie w aktualnej wiedzy medycznej. 

Drzemka stymuluje organizm do wydajniejszej pracy. Kiedy się z niej budzimy, organizm wytwarza adrenalinę, która wpływa pozytywnie na pracę serca i mózgu. To właśnie w czasie lekkiej drzemki lub tuż po niej do głowy przychodzą rozwiązania najbardziej skomplikowanych problemów albo najbardziej kreatywne pomysły. 

Ponadto drzemka reguluje ciśnienie krwi i zmniejsza ryzyko udaru. Dlatego po obiedzie warto się zdrzemnąć.

Jak długo powinna trwać drzemka?

Nie ma ściśle określonej długości idealnej drzemki. Wiadomo jedynie, że nie powinna trwać krócej niż pięć minut i nie dłużej niż półtorej godziny. 

Drzemka dwudziestominutowa najbardziej sprzyja regeneracji organizmu w ciągu dnia i poprawy koncentracji. Jeśli przedłużymy ją o kolejne pół godziny, dodatkowo pozbędziemy się stresu. Drzemka, która trwa dłużej niż godzinę, wyzwala w nas dodatkowe pokłady kreatywności. 

W praktyce najczęściej okazuje się, że organizm sam doskonale wie, ile dodatkowego snu w ciągu dnia potrzebuje. Nastawianie budzika nie jest najlepszym rozwiązaniem. 

O której godzinie najlepiej się zdrzemnąć? 

Znawcy tematu sugerują, że najlepszy czas na drzemkę przypada na przedział godzinowy 14.00 – 16.00. Natomiast zasypianie po godzinie 16.00 postrzegane jest jako zagrożenie dla naszego dobowego rytmu i czynnik utrudniający wieczorne zasypianie. 

Nie wypada mi się z naukowcami spierać, ale mam wrażenie, że ich wskazówki skierowane są do osób, które naprawdę rano wstają, np. o 6.00. Wtedy faktycznie o 14.00, kiedy są już po obiedzie, mają prawo być zmęczeni i senni. W moim przypadku senność przychodzi nieco później, właśnie po 16.00 i jeśli zdarza mi się w dzień drzemać, to najchętniej w godzinach 16.00 – 18.00. Nie ma to wpływu na moje nocne zasypianie, które przypada mniej więcej na północ. Tak więc ja bym była za tym, by dostosować czas drzemki do ogólnego rozkładu dnia, a nie trzymać się sztywnych reguł. Inna szkoła głosi, że najlepszy czas na drzemkę jest minimum 6 godzin po porannej pobudce, ale to mi się wydaje podejrzanie za wczesne. 

Czy drzemkę można sobie uciąć gdziekolwiek?

Teoretycznie tak, bo gdy jesteśmy bardzo senni, wystarczy znaleźć miejsce do oparcia głowy, by usnąć.  W pracy najczęściej nie mamy wyboru, śpimy przy biurku na zasadzie, że lepszy rydz niż nic. Rzadko która firma w Polsce udostępnia pracownikom pokój socjalny z leżankami. 

W domu należy po prostu udać się do sypialni, zasłonić okna, zamknąć drzwi i przykryć się kocem albo pledem. Spanie w fotelu przed telewizorem nie jest dobrym pomysłem. Drzemka w hałasie i niewygodnej pozycji nie będzie efektywna.