Może myślicie, że to niemożliwe. A ja twierdzę, że jak najbardziej.

Na blogu w opisie o mnie, możecie przeczytać, że utonęłam w morzu matczynej miłości – jakie to obecnie dosłowne – tak utonęłam, pochłonęło mnie macierzyństwo i … przygniotło do dna.

Może to kwestia pogody, ni to jesieni ni zima, szaro buro i paskudnie. Dzieci chore, marudne, nadchodzące święta, których w ogóle nie czuję. Przypomina mi o nich tylko presja sprzątania, gotowania i ogólne poruszenie. Wszystko ma być nieskazitelne, idealne, takie och i ach – g***o prawda.

Ostatnio mam wrażenie, że w kółko tylko dzieciom usługuję, jak niewolnica. Ciągle siku, kupa, rzygi, plujki-wyplujki. Do tego gonitwa za wszystkim, za tym żeby to ogarnąć, bo normalnie się nie da. Jeden dzieć uwieszony na szyi, drugiego ciągnę jak kulę uczepioną przy nodze. Ciągle tylko mamo, mamo!! Mamo – proszące, mamo – jęczące, mamo – krzyczące, a najczęściej mamo – w tonie nieznoszącym sprzeciwu i ani sekundy oczekiwania. Mam być teraz! już! natychmiast!

Boże, człowiek tak bardzo wyczekuje chwili kiedy te maluchy zaczną wymawiać świadomie to magiczne słowo – mama, po to by teraz wychodziło mi ono bokiem.

Staram się poskromić cały ten wszechobecny bajzel, ale jak? Gdy tylko otwieram oczy, po znikomej dawce snu, już marzę by dzieci poszły spać.

Oczywiście taki beznadziejny stan nie trwa cały czas. Dzieci to mój cały świat, uwielbiam ich uśmiechy, zabawy i towarzystwo. Jednak macierzyństwo to nie takie kolorowe i słodkie love story z ekranu tv. Często mam ochotę trzasnąć drzwiami i zostawić to wszystko w cholerę. Móc choć wybiec na podwórko, zrobić kilka rundek wokół domu, dać upust emocjom.

Bycie rodzicem – matką – to harówka, wyrzeczenia i chwile zwątpienia. Nie znaczy to, że nie kocham moich dzieci, że żałuję że je mam. Nic z tych rzeczy, natomiast tak bardzo brakuje mi chwili oddechu tylko dla siebie. Nawet jak mam jakąś chwilkę to w głowie ciągle mam dzieci i  co mam do zrobienia. I gdziekolwiek bym nie wyszła, śpieszę się, by jak najszybciej być już przy nich.

To też wina mojego charakteru, bo taka ze mnie Zosia – samosia. Nie chcę nikogo obarczać koniecznością zajmowania się moimi dziećmi. Czuję wtedy jakieś wyrzuty sumienia – może głupia jestem, ale tak mam.  Wmówiłam sobie, że zawsze dam sobie radę sama. Tylko, że  czasem naprawdę jest ciężko.

Ostatnio, chyba u naszej Pauliny, przeczytałam takie stwierdzenie – jestem zmęczona tym zmęczeniem – jakie to u mnie na czasie.

Rodzina daje mi siłę, ale i potrafi całkowicie wyssać ze mnie energię i chęci do działania. Są wzloty i upadki. Aktualnie zaliczam upadek! Na szczęście te gorsze chwile przeplatają się z takim, które powodują, że mogę fruwać nad tym moim morzem i wtedy bardzo daleko mi do jego dna:)

Choć teraz tak się zastanawiam, może jednak wszyscy inni mają tylko te cudne chwile, a ja jestem po prostu beznadziejną matką??!!

Fot. Anemone Jones / CC BY

Przepis na proste i szybkie ciasteczka to idealne rozwiązanie dla zapracowanych i tych, którzy w świątecznej gonitwie mają coraz mniej czasu na pracochłonne smakołyki. A gdyby tak wyczarować z nich coś innego niż klasyczne kółeczka, serduszka czy gwiazdki….?

Składniki:

• 250 gram mąki pszennej
• 100 gram masła (lub margaryny)
• 100 gram cukru pudru
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 1 jajko
• szczypta soli
• opcjonalnie kilka kropel olejku np waniliowego (ja dodałam cukier wanilinowy)

Wykonanie:

1. Na stolnicy siekam masło z mąką, następnie kolejno dodaję pozostałe składniki. Ciasto dokładnie wyrabiam.

2. Wkładam na 10-15 minut do lodówki (lub krócej do zamrażalnika) – lekko schłodzone lepiej się wałkuje.

3. Na podsypanej mąką stolnicy wałkuję ciasto (zazwyczaj na grubość nie większą jak pół centymetra) i wykrawam foremkami wzory.

Gotowe piekę w rozgrzanym do 180 stopni piekarniku kilka minut (do zarumienienia).
Czas pieczenia zależny jest od grubości i wielkości ciasteczek. Podczas układania na blachę wyłożoną papierem do pieczenia warto pamiętać by piec ciastezka podobnej wielkości

Słodkości do kawy i mleka

Aby trochę uatrakcyjnić ciasteczka przed pieczeniem wykrawam prostokąty grubości kubka/ filiżanki (dość długie, by ciasteczko utrzymało się później na brzegu).

O choinka

 Z ciasteczkowych gwiazdek różniej wielkości można zrobić choinkę. Do sklejania kolejnych warstw oraz do dekoracji użyłam lukru królewskiego oraz kolorowego cukru.

Przygotowanie kolorowego cukru jest bardzo proste – do pudełeczka lub woreczka wsypuję zwykły cukier, odrobinę barwnika spożywczego w proszku oraz kroplę wody. Całość energicznie mieszam.

Powyższe pomysły można wykorzystać również do pierniczków i innych ciasteczek.

Zdjęcia: (nie)Magda(lena)

Terroryzm to bardzo mocne słowo, niestety obecnie często spotykane we wszelakich mediach. Ostatnio słowo to dostało nowy przydomek “laktacyjny”. W internecie od pewnego czasu trwają walki o uznanie karmienia piersią w miejscach publicznych, toczą się spory w sprawie nowych zaleceń Ministra Zdrowia. Od dawna  trwa również debata na temat wyższości karmienia piersią nad butelką, i odwrotnie.

Kim są zatem terroryści laktacyjni?

Personel szpitala

Temat bliski mi czasowo. Trzy dni temu, na świat przyszła nasza córka. Dodam, że rodziłam siłami natury, a pierworodnego karmiłam piersią dwa lata. Zatem od początku nastawiona jestem na karmienie piersią.  Nie podejrzewałam jednak, że już w szpitalu spotkam się z takim terrorem.
Po pierwsze dowiedziałam się, że po kąpieli dzieci są dokarmiane sztucznie. Powiedziałam, że sobie tego nie życzę. Usłyszałam, że to dla dobra dziecka, bo lepiej przetrawi wody płodowe. “Uświadomiono” mnie, że mam mało mleka – dodam ze byłam zaledwie 12 godzin po porodzie. Następnego dnia rano, lekarz uznał, że poranna glukoza dziecka jest niska dlatego zlecił dokarmianie.
Może glukoza jest niska, może tego pokarmu nie jest jeszcze tak dużo, no ale przecież w dniu porodu jadłam tylko kolację – to ja się pytam z czego ma go być dużo? Poza tym, mała z czasem sama ustawi “pod siebie” laktację, pokarmu będzie tyle ile potrzeba.

Na koniec dodam tylko cytat położnej – “”bo jak się noworodka dokarmi to dłużej śpi i nie płacze” – wtf?

Ciocio-babcie, czyli bliższa i dalsza rodzina

Chyba każda z mam może podać przykłady, kiedy to wszelakie ciocie czy babcie próbowały wmówić, ze dziecko nie dojada, że trzeba dokarmić, bo przecież płacze.
Mnie też to spotkało przy pierwszym dziecku, ale dałam do zrozumienia, że to moje dziecko i znam je lepiej. Zresztą nie ma się im co dziwić bo kiedy one były świeżo upieczonymi mamami, królowało sztuczne mleko, jako najlepszy sposób karmienia dziecka. Od tego czasu na szczęście wiele się zmieniło i idzie, mam nadzieję, ku lepszemu.

Motłoch

News dnia – matka karmiąca została wyrzucona z centrum handlowego.  No ja się pytam – a gdzie miała go nakarmić, w toalecie? Mnie także zdarzało się karmić publicznie, zawsze robiłam to chowając się i zasłaniając to i owo. Nigdy nie wystawiałam się na widok publiczny z piersiami na wierzchu. Zgodzę się, że wielu panów może widok karmiącej matki z nagim kawałkiem piersi wprawić w zakłopotanie, ale czy to jest powód by zakazywać karmienia?  Proponuję na wzór jednego ze szwedzkich sklepów meblowych, zrobić pokój dla matki z dzieckiem. Tam będzie  można spokojnie malca przebrać, nakarmić.  Prócz tego zorganizować co jakiś czas miejsca specjalnie dla mam z dzieckiem, by mogły się schować przed sądnymi oczami.

Noworodek

Oj tak, to jest dopiero mały laktacyjny terrorysta – ale najwspanialszy jaki może być! Ciągle mu mało i jakby mógł to pierś mamy ssałby 24/24 h. Jest to wspaniałe uczucie wiedząc, ze można dać tej malej istocie fragment siebie, że jest to czas, którego nikt nam nie odbierze.

Ja poddaję się tylko tej małej terrorystce – mam nadzieję, że przed nami droga mlekiem i miodem płynąca.