Kiedy urodził się Marcin, tak bardzo chciałam go przytulić, pobyć z nim i nauczyć się karmić piersią. Zgodnie z zaleceniami Ministerstwa Zdrowia, zaraz po porodzie mogłam się nacieszyć tą chwila razem z mężem. Położne pomogły mi przystawić dziecko do piersi, które trochę possało i zasnęło. Tak bardzo cieszył mnie ten fakt, karmienie piersią było dla mnie bardzo ważne. Wiedziałam, że na początku tego mleczka jest niewiele, a dziecko też nie potrzebuje tak dużo.

Byłam pełna pozytywnych myśli. Na oddziale spotkałam przemiłą panią położną, która kilka razy na mój dzwonek zaglądała do nas i pomagała przystawić maluszka do piersi, bo nie było to dla mnie takie łatwe, jak mi się wydawało. Czasem udało mi się przystawić to bezbronne maleństwo, by odpowiednio ssało. Jednak drugiej nocy poprosiłam pielęgniarkę o dokarmienie glukozą Marcinka, bo czułam, że nie potrafię go sama poprawnie przyłożyć, a nawet jak się już uda to się odrywa i dalej płacze. Tak bardzo pragnęłam, aby spał spokojnie, bez płaczu, a z drugiej strony czułam, że pokarmu jest niewiele i powoli zapadałam się w tej myśli, że mam za mało mleczka.

Kiedy przyjechaliśmy do domu, razem z mężem odnieśliśmy mały sukces, gdyż udało się ułożyć małego, tak by spokojnie złapał pierś. Byliśmy dumni. Dni mijały, czasem było lepiej a czasem gorzej. Jednak cały czas czułam, że chyba coś jest nie tak bo moje dziecko je z jednej piersi po 40 minut, a czasem dłużej. Były dni kiedy ssał prawie 3 godziny z przerwami, by później zasnąć na dwie godziny. Czułam narastającą we mnie frustrację, a opinie niektórych znajomych wręcz mnie dobijały, gdy mówiły, że: pewnie pokarmu nie mam, że tak jak one przejdę na butelkę. Za nic nie chciałam się poddać.

Niestety kolejna wizyta położnej w domu, a później opinia lekarza – dziecko przybiera za mało na wadze – wagowo jest w 3 centylu. Wypłakałam wszystkie chusteczki jakie były w domu. Dlaczego, mam tak mało pokarmu? Przecież ja tak bardzo chcę karmić Małego piersią, przecież to jest takie naturalne. Pielęgniarki w ośrodku zdrowia były dla mnie wielką pomocą. Cierpliwie czekały, aż nakarmię Marcinka, by później go ponownie zważyć i zobaczyć ile przybrał. Mimo tego, usłyszeliśmy – dokarmianie sztucznym mlekiem 3-4 razy dziennie.

Tego samego dnia kupiliśmy mleko modyfikowane. Razem z mężem czuliśmy się w dołku, maleństwo płakało, nie umieliśmy dobrze się przystawić do piersi, a jak już się udało to dziecko “trzymało się” mnie długo, bardzo długo. Podjęliśmy decyzję, że podamy mleko modyfikowane.

Po pierwszych dokarmieniach, jeszcze raz z mężem mocno przedyskutowaliśmy całą sprawę. Mój mąż był i jest dla mnie ogromnym wsparciem. Czułam, ze nie jestem sama w tej sytuacji. Za radami znajomych całkowicie wrzuciliśmy na luz. Mleko modyfikowane odłożyliśmy na bok i postawiliśmy wszystkie karty na karmienie piersią. Przez pierwszy cały weekend za zadanie miałam odpoczywać, relaksować się i nie myśleć o tym, że może mam za mało mleka. Efekt po trzech dniach Marcinek przybrał 100g (normy 25-30 dziennie dla tamtego okresu). Skakaliśmy z radości, choć wiele trudności było jeszcze przed nami.

W tym czasie spotkałam się także z niesamowitą położną, która poświęciła nam mnóstwo czasu na naukę przykładania dziecka do piersi w różnych pozycjach. Nawet lekarz był wielce zdziwiony, że dziecko tak ładnie przybiera tylko na piersi. Minął dobry miesiąc kiedy mogłam powiedzieć, że już potrafię sama prawidłowo ułożyć syna. Lecz tak na dobre razem z naszym synem zgraliśmy się około 4 miesiąca życia. Ja nauczyłam się go przykładać, rozpoznawać kiedy połyka, a mały skupił się na jedzeniu. Wcześniej ssał, ale nieefektywnie, a teraz jest w tym coraz lepszy.

Gdy pisałam ten tekst – mój 5 miesięczny maluszek, kiedy czuł pierś w pobliżu, sam szeroko otwierał buzię i szukał, jak mógł mnie złapać, a karmienie zajmowało nam wtedy  ok. 10 -15 minut. A ponadto pokarmu miałam aż za dużo.

Czy było warto powalczyć? Zdecydowanie TAK. Choć przyznam nie było łatwo, wiele dała nam nasza determinacja i wiara w nas, naszą intuicję oraz wsparcie najbliższych.

Przede wszystkim dziękuję mojemu mężowi, Monice, Marysi i Marcie za wsparcie w trudnych chwilach.

Postanowiłam zająć się tym tematem, jako  kolejnym sposobem na rodzicielstwo. Nie wiem czy temat nie jest bardziej kontrowersyjny niż „próbówka”? Na pewno jest mniej znany. Traktowany jako coś następnego po In vitro.

Ale po kolei. Ponieważ określenie to nie należy do popularnych, najpierw wyjaśnię kim jest surogatka – zerknę do najpopularniejszej encyklopedii internetowej. Według Wikipedii, surogatka to  kobieta, która przyjmuje do swojej macicy zapłodnioną in vitro komórkę jajową innej kobiety, która sama nie może zajść w ciążę, bądź nie mogłaby donosić swojej ciąży. Rola matki zastępczej sprowadza się do donoszenia ciąży, urodzenia dziecka i oddania go rodzicom[1]. Definicja ta klarownie określa kim jest surogatka i na czym polega jej rola, a jak to wygląda od strony prawnej?  

W wielu krajach, takich jak Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Grecja, Finlandia, Ukraina czy Rosja „zawód” surogatki jest wcielony w życie od wielu lat i podlega precyzyjnej regulacji prawnej. Przepisy na ogół jasno mówią, w jakich okolicznościach para może szukać pomocy u matki zastępczej. Niejednokrotnie nakazują one potencjalnym surogatkom poddanie się specjalnym testom psychologicznym. Portugalia przygotowuje się do legalizacji instytucji surogatki dla bezpłodnych małżeństw. Grecja poszła jeszcze dalej i finansuje koszty opieki medycznej dla matki zastępczej. We Francji zaś sprawa ma się zupełnie inaczej. Tam jest to proceder nielegalny i podlegający karze. Podobnie temat ten rozpatruje się  w Niemczech, Norwegii i Szwecji.

Polskie prawo 2 lata temu wprowadziło nowelizację określając, że matką jest kobieta, która urodziła dziecko. Wcześniej panowała zasada „Mater semper certa est, pater est, quem nuptiae demonstrant” co znaczy: „Matka zawsze jest znana, ojcem jest ten, na kogo wskazuje związek małżeński”. Kiedyś nie można było mieć wątpliwości, kto jest matką. Świat jednak szybko się zmienia dzięki medycynie i dotychczasowe zasady już nie przystają do rzeczywistości. Do tej pory to kto był matką było bezsporne. Dziś „matka” też przestaje być pewna.
W związku z tym kobieta, która urodzi dziecko z uzyskanego poprzez in vitro zarodka innych osób (tzw. surogatka), będzie jego matką w rozumieniu prawa. Ta zmiana oznacza, również, że decydującym dla macierzyństwa jest fakt urodzenia dziecka. Jeżeli zatem w akcie stanu cywilnego wskazana zostanie inna kobieta niż ta, która faktycznie urodziła dziecko będzie można żądać zaprzeczenia macierzyństwa. Ten przepis może spowodować, że matki – surogatki będą teraz częściej występowały i walczyły o swoje prawa. Umowy między matkami zastępczymi a bezpłodnymi rodzicami wykorzystują lukę prawną, mówiącą o adopcji ze wskazaniem. Matka – surogatka – zrzeka się swoich praw wskazując we wniosku prawowitych opiekunów dla swojego dziecka. Jednocześnie rodzina adopcyjna składa wniosek o pełne przysposobienie tego dziecka. Decyzją Sądu zostaje przyzne prawo do opieki i w ten sposób rodzice zlecający stają się pełno prawnymi opekunami dziecka surogatki.

Zawiłości i luki prawne nie stanowią przeszkody dla funkcjonowania instytucji surogatek, wręcz przeciwnie. Sieć internetowa pełna jest ogłoszeń, a agencje pośredniczące rosną jak grzyby po deszczu. To one zarabiają najwięcej na tym “przedsięwzięciu”. Postanowień, które bezpośrednio regulowałyby kwestię zastępczego macierzyństwa nie zawiera także Europejska Konwencja Bioetyczna. Jedynym zapisem, który można byłoby odnieść do tej problematyki jest art. 21, który stanowi, iż: „Ciało ludzkie ani jego części – jako takie – nie mogą stanowić źródła korzyści finansowych”. A w przypadku surogatek korzyść ta jest szacowana pomiędzy 30 a 150 tysięcy złotych. Dlatego w Polsce głównym powodem, podjęcia „pracy” surogatki jest aspekt finansowy. Jest to dla nich czysty interes, sposób na rzekomo, łatwy pieniądz. Zainteresowani ponoszą ogromne koszty, dostając zaledwie umowę mającą im zagwarantować, że za 9 miesięcy zostaną szczęśliwymi rodzicami. Niestety na nic im ta umowa, jeżeli matka zastępcza zmieni zdanie (historia zna takie przypadki). Istnieje więc duże i realne ryzyko, że biologiczni rodzice zamiast cieszyć się swym maleństwem, będą prowadzili z surogatką wojnę w sądzie. Nikt przecież nie jest w stanie zagwarantować, że matka zastępcza nie pokocha tej małej Istoty, która rozwijała się pod jej sercem. Gdyby pokochała, czy można się dziwić? Czy można potępiać? A co się stanie, gdy dziecko urodzi się chore? Wszyscy umyją ręce, a w Domu Dziecka przybędzie kolejny nieszczęśliwy mały człowiek? A jeśli rozmyślą się rodzice biologiczni? Kto wtedy zaopiekuje się dzieckiem?

Nikt, kto bezskutecznie nie starał się o dziecko, nie jest w stanie wczuć się w położenie pary, która decyduje się na tak dramatyczny i ryzykowny krok, jakim jest wynajęcie surogatki. A co przeżywa kobieta, która przez 9 miesięcy nosi w sobie maleńkiego człowieczka, czuje jak rośnie, jak się rozwija, w potem je oddaje? W tym temacie możemy się spodziewać skrajnych odczuć. Skrajności te wynikają z wielopłaszczyznowości problemu, w którym niebagatelne znaczenie mają względy etyczne i uczucia. Regulacja tej kwestii wydaje się niezbędna chociażby dlatego, że skoro medycyna daje takie możliwości, to dlaczego ludzie mają ich nie wykorzystać? Czy korzystanie z usług surogatek byłoby łatwiejsze do zaakceptowania, gdyby nie stanowiło źródła dochodu? Czy w przypadku, kiedy wszystko po 9 miesiącach kończy się szczęśliwie, surogatka oddaje dziecko, a biologiczni rodzice otaczają je miłością, nadal jest to złe rozwiązanie? Podobnych pytań są tysiące, a odpowiedź na żadne z nich nie jest prosta i jednoznaczna.

Aby jednak uregulować prawem to, co przecież jest już faktem, niezbędna jest merytoryczna dyskusja pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami tej drogi do macierzyństwa. Zachęcam więc do dyskusji, w której konieczna jest otwartość na wysłuchanie argumentów obu stron.

Wielkanoc jest najważniejszym spośród świąt kościelnych. Święto to nazywane jest także Niedzielą Wielkanocną lub Zmartwychwstaniem Pańskim. Dzień ten poprzedza Niedziela Palmowa.

Zadość czyniąc staropolskiej tradycji zapewne poświęciłyście palmy. Ciekawe czy przygotowałyście je samodzielnie, bo w dzisiejszych czasach, mało kto wykonuje je własnoręcznie. Takie rękodziała są już rzadkością. Kiedyś rolę palmy pełniły gałązki wierzby z pąkami zwanymi baziami. Współcześnie, przeważnie kupowane są gotowe, kolorowe palmy przygotowane z zasuszonych zbóż, traw i kwiatów.

Wiosenne porządki także zapewne macie już za sobą. Zostałyście pilnymi gospodyniami domowymi i przed Wielkanocą dokładnie wypucowałyście swoje domostwa na błysk. Takie porządki, to nie tylko dokładne ogarnięcie domu, według tradycji symbolizują one pozbycie się z domu wszystkich kłopotów, problemów, chorób oraz rozgoszczenie się szczęścia i radości.

Nadeszła Wielka Sobota. Uszykowane święconki czekają na zaniesienie do Kościoła a może już poświęcone stoją i czekają na Wielkanocny Niedzielny poranek. W wiklinowym koszyczku znajdują się tradycyjne: wędlina, chleb, sól, chrzan oraz oczywiście jajka.

Mazurki, babki i inne ciasta upieczone, mięsiwo przygotowane a zapach żurku niesie się po domu…. Wszystko do Świąt przygotowane, zatem możecie odpoczywać a nam nie pozostaje nic innego jak złożyć Wam serdeczne życzenia.

Wesołych, pełnych nadziei
i wiary Świąt Wielkiej Nocy,
spędzonych wśród srebrnych bazi
i kochającej rodziny, przy wspólnym bogatym stole.
Mokrego dyngusa, smacznego jajka i niech te Święta będą jak bajka!

Życzy Redakcja Bloga W Roli Mamy

Źródło zdjęcia: Flickr

Jakiś czas temu pisałyśmy o naszym Ma(ma)gazynie rzeczy przeróżnych, a że zawsze dotrzymujemy danego słowa, nadszedł najwyższy czas żeby zaprosić Was na wycieczkę!
Nasze „biuro podróży” zabierze Was w Karinę zakupów! W ofercie każdy znajdzie coś dla siebie.

Wycieczki „fakultatywne” zaplanowałyśmy w następujące miejsca: Pielęgnacja i higiena, Żywność i karmienie, Zabawki, Apteczka, Akcesoria, Ubranka i buty, Rowery i pojazdy, Wózki i foteliki, Pokój dziecięcy, Książki i płyty, Dla Mamy, Dla Taty .

Nasz serwis poświęcony recenzjom jest „żywy” i ciągle się rozwija, nieustannie pracujemy nad dodawaniem recenzji i sprawdzaniem różnych produktów dla dużych i małych. Jak zawsze liczymy na Waszą pomoc i zachęcamy Was do komentowania produktów, których używaliście – na pewno będzie to nieoceniona pomoc dla niejednej mamy, cioci czy taty!

Obiecujemy Wam, że bublom nie ”popuścimy”, a wszystkie opisane produkty zostały sprawdzone przez nas osobiście. Nie musicie obawiać się dziesiątek pozytywnych rekomendacji „anonimowych” wirtualnych duchów! Najwyższa pora zmienić poszukiwanie obiektywnych opinii o produkcie, już nie trzeba będzie sprawdzać wiarygodności wpisując wyszukiwarkę frazy „mam problem z…”
Mamy nadzieję, że Recenzje.wrolimamy.pl zagoszczą w Waszych przeglądarkach równie często, co strona Bloga! Nasza dewiza jest niezmienna Od Mam – Dla Mam!

Znaleźliście produkt lub gadżet na miarę nagrody Nobla? Napiszcie do nas! Postaramy się w miarę możliwości go opisać!
Jeśli nasza recenzja pomogła Wam dokonać wyboru, będzie nam bardzo miło jeśli wspomnicie o nas podczas zakupów lub napiszecie nam o tym w komentarzu.
Pozostaje nam tylko życzyć Wam – miłego korzystania z nowego serwisu!
Redakcja