Ślub to swego rodzaju zobowiązanie, dla niektórych na całe życie. Ponoć, żeby małżeństwo było trwałe, warto zawczasu omówić to i owo. Moje małżeństwo trwa kilkanaście lat i jakimś cudem jest trwałe. Cudem, bo chyba żadnej z niżej wymienionych rozmów nie odbyliśmy. 

Planowana liczba dzieci

Kiedyś się mówiło: Ile Bóg da. Dziś ponoć można to zaplanować bez udziału Boga. Napisałam „ponoć”, bo wbrew pozorom nadal aktualne jest powiedzenie o rozbawianiu Pana Boga swoimi planami. Dlatego moim nieskromnym zdaniem warto nie tyle ustalić bądź planować liczbę dzieci, ile upewnić się, że parter lub partnerka w ogóle biorą pod uwagę możliwość ich posiadania. Coraz więcej osób nie chce mieć dzieci i wcale nie zmienia z wiekiem poglądów. 

My z mężem chcieliśmy mieć dwoje (no dobra, to ja go poinformowałam, że chcę mieć dwoje), ale skończyło się na jednym. Ot, plany planami a życie życiem. 

A co, jeśli się okaże, że nie będziemy mogli mieć dzieci?

Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie rozmowy na ten temat i jestem bardzo ciekawa, kto takowy w ogóle wymyślił. W moim odczuciu nie da się tego zaplanować. In vitro, surogatka, adopcja? Serio? Tak bez ustalenia przyczyn niepłodności w małżeństwie? Aha, ponoć w grę wchodzi jeszcze rozwód i spróbowanie z kimś innym. No przyznaję, śmiały plan. 

Co ja bym zrobiła? Nie mam pojęcia i uważam, że nikt, kto faktycznie nie stanął przed takim dylematem, nie ma prawa się na ten temat wypowiadać. Obstawiam jednak, że do rozwodu by nie doszło. 

Podział obowiązków ponoć lepiej ustalić przed ślubem 

Teoretycznie na pewno warto o tym porozmawiać, niemniej życie i tak zweryfikuje taki sztuczny podział. Jeśli jednak ktoś bardzo pragnie takowego, to sugeruję przy odhaczaniu kolejnych punktów wziąć pod uwagę, ile czasu zajmują poszczególne prace w skali dnia i tygodnia. Nie da się porównać przygotowywania posiłków trzy razy dziennie do włączania pralki dwa razy w tygodniu, więc podział typu: ja piorę, ty gotujesz, jest co najmniej niesprawiedliwy. Poza tym, jak pojawią się dzieci i tak wszystko stanie na głowie. 

Jak to było u nas? Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, a podział nastąpił jakoś tak samoistnie. Zresztą nie jest sztywny. Kto ma więcej czasu, ten poświęca go na prace domowe i tyle. Jak mąż jest w domu, to ja się nie dotykam do zmywania i odkurzania, on nie interesuje się wycieraniem kurzów i myciem okien. Pranie, gotowanie, zakupy i bieżące sprzątanie ogarnia ten, kto akurat ma czas. I to się całkiem nieźle sprawdza. Kluczem jest poczucie odpowiedzialności za dom po obu stronach. 

Zarządzanie domowym budżetem 

Ponoć kwestię finansów też warto omówić przed ślubem i z tego, co wiem, coraz więcej par to robi. Coraz powszechniejszy jest też model trzech kont: po jednym oddzielnym i jednym wspólnym, na które małżonkowie wpłacają pieniądze na utrzymanie domu. To, czy ich wkład będzie równy, czy proporcjonalny do zarobków, jest kwestią do uzgodnienia. 

Ja jestem ze starej szkoły: mam dostęp do konta męża, on ma do mojego. W razie potrzeby przelewamy z jednego na drugie. Nie wyliczamy sobie wydatków ani na dom, ani na przyjemności. Nigdy nie pokłóciliśmy się o pieniądze. Tyle że oboje mamy podobne potrzeby i stopień odpowiedzialności za dom i dziecko też jakby równy. Jeśli w jakimś związku tej równowagi brakuje, to może faktycznie lepiej założyć te trzy konta. 

Miejsce zamieszkania po ślubie 

Nie ma co się oszukiwać, chęci nie zawsze idą w parze z możliwościami. Ja na przykład bardzo chętnie wyniosłabym się nad morze, ale finanse mi nie pozwalają. Podejrzewam, że mój mąż na odmianę byłby szczęśliwszy w górach, więc może i dobrze, że mieszkamy na Mazowszu. Wszędzie jednakowo daleko. 

Plany i marzenia 

Jedne i drugie zmieniają się w czasie razem ze zmianą priorytetów. Poza tym wydaje mi się, że o jednym i drugim rozmawia się przed ślubem dosyć często, szczególnie o marzeniach, bo snucie ich jest domeną zakochanych. 

Jak będziemy odkładać pieniądze na starość 

W polskich realiach należałoby raczej zapytać, jak i z czego w ogóle będziemy cokolwiek odkładać. 

Jak będzie wyglądała opieka nad rodzicami

Pytanie, jak dla mnie, trochę dziwne i z góry zakładające, że rodzice tej opieki będą wymagać. Tymczasem trudno wyrokować, jaki będzie ich stan zdrowia za kilkadziesiąt lat, więc na mój gust to trochę na wyrost. Osobiście problem mnie i męża niestety nie dotyczy. 

Czym jest zdrada i co może być powodem rozstania 

Jak nic tę listę spraw do obgadania przed ślubem wymyślił jakiś Amerykanin. Oni mają takie oryginalne pomysły. No ale zastanówmy się. Zdrada jest… powodem do rozstania 😛 Chociaż podobno są pary, które potrafią i taki kryzys przetrwać. Natomiast pytanie osoby zakochanej, wstępującej w związek małżeński o to, co ją może denerwować u partnera lub partnerki, jest bez sensu. Przecież wiadomo, że odpowie: nic. Zresztą ludzie się zmieniają i to, co akceptowali w wieku lat trzydziestu, po kolejnych trzydziestu jest powodem do śmiertelnego obrażenia się. No ale pogadać można, może coś ciekawego z tego wyniknie. 

Dyspozycja na wypadek śmierci 

Serio? Będzie mnie to obchodziło? No może trochę. Kiedyś pomyślałam, że wolałabym być skremowana, żeby mieć pewność, że nikt mnie nie pochowa np. w stanie śmierci klinicznej. Ale rozmowy na ten temat przed ślubem totalnie sobie nie wyobrażam, bo i po co? 

Zdjęcie: Pixabay 

Tytuł: Dragomino
Wiek: od 5 lat
Liczba graczy: od 2 do 4
Czas rozgrywki: około 15 minut

Dragomino to gra, która ostatnio pochłonęła wolny czas moich dzieci (szczególnie średniego syna). Ma ona sporo wspólnego z zasadami dotyczącymi zwykłego domino, tyle że jest od niej o wiele bardziej kolorowa i ma nieco bardziej rozbudowane reguły. Dragomino podbija serca dzieci i z tego co wiem, pochwały zebrała nie tylko od nas. 

Dragomino — co kryje się w pudełku?

W pudełku znajdziecie:

• 4 płytki startowe
• 1 figurka smoczej mamy
• 28 płytek obszarów
• 69 żetonów smoczych jaj znalezionych na różnych obszarach.

Elementy gry wkłada się do pudełka z wyprofilowanymi przedziałkami na nie, więc o zachowanie porządku nietrudno. Przyznaję, że jestem pedantką i takie rozwiązanie bardzo mnie cieszy. Nie wspominając już o tym, że każdy z elementów został wykonany perfekcyjnie. Żetony, plakietki obszarów i sama smocza mama są piękne i solidne, aż przyjemnie jest wziąć je do ręki. 

Fot. Dragomino/Żaklina Kańczucka

Fot. Dragomino/Żaklina Kańczucka

Dragomino — pierwsze wrażenia

W tej grze zasady są proste jak budowa cepa, daję słowo. Zastanawiałam się, czy mój najmłodszy syn, 4,5- latek, je przyswoi, bo cenzus wieku określony przez producenta zaczyna się od 5 roku życia. Jednak poradził sobie, choć przyznaję, że musiałam podpowiadać mu, do jakich płytek może podłożyć obrazki z drugiej płytki, ale i tak on samodzielnie decydował, gdzie je umieścić. I oczywiście sam losował żetony. Wybieranie żetonów jest na tyle emocjonujące, że swego czasu próbował nawet wyręczać mnie w tym podczas mojego ruchu. Ale nie ma tak dobrze, sama chcę być kowalem własnego losu 😉 

Dragomino to gra, w której rządzą kolorowe płytki obszarów oraz żetony smoczych jaj, które mają dwie strony. Na awersie wszystkie są takie same — prezentują wizerunek całego smoczego jaja, a na odwrocie każda z nich przedstawia wizerunek pustego jaja albo smoka. Za wylosowanie żetonów z wizerunkami smoków otrzymuje się punkty, za puste jajo nie. Nie da się ukryć, że wyjątkowo istotne jest tu szczęście. Ja go ewidentnie nie mam, bo na wiele rozgrywek udało mi się tylko raz wygrać i raz zremisować. Pozostałe rundy byłam pocieszana przez dziecko słowami “mamo, nie martw się, następnym razem wygrasz”. 

Fot. Dragomino/Żaklina Kańczucka

Ale by zasady były dla Was jasne, muszę przedstawić je po kolei.

Dragomino — zasady

Najpierw należy przygotować poszczególne elementy zgodnie z instrukcją gry. Każdy z graczy bierze jedną z płytek startowych (są 4) i kładzie ją przed sobą (niewykorzystane płytki zostają odłożone na bok). Po przetasowaniu płytek obszarów odkłada się je do przegródki w pudełku, skąd dobiera się co rundę po 4 płytki, by układać je na środku stołu. Żetony smoczych jaj powinny być poukładane kolorystycznie i z wizerunkiem smoczego jaja do góry. 

Rozgrywkę rozpoczyna najmłodszy gracz, który otrzymuje figurkę smoczej mamy. Wybiera 1 z 4 płytek i dokłada ją do własnej płytki startowej tak, by obie stykały się co najmniej jednym polem. Jeżeli połączony obszar jest taki sam, gracz bierze jeden żeton odpowiedniego rodzaju (koloru). Po odwróceniu okazuje się, czy jest to pusta skorupa, czy smok, za który przyznany jest punkt. Żeton, niezależnie od tego, co pod sobie kryje, należy ułożyć pomiędzy dwie styczne płytki. Jednak gdy połączone obszary przedstawiają inne tereny, gracz nie wybiera żetonów. 

Fot. Dragomino/Żaklina Kańczucka

Kiedy wszyscy gracze wykonają odpowiednie ruchy, pozostałe płytki obszarów są odwracane  i odłożone na bok, jako nieprzydatne. W ich miejsce należy dobrać kolejne 4 płytki ze stosiku w pudełku. Gdy wolne płytki się kończą, rozgrywka również. Wygrywa ten, kto zgromadzi największą liczbę smoków. Gracz, który jest w posiadaniu smoczej mamy, dostaje za nią dodatkowy punkt. Pamiętajcie, że smocza mama za każdym razem trafia do tego, kto znajdzie kolejną pustą skorupkę. Ten sam gracz zaczyna następną rundę. 

Krótkie podsumowanie

Dragomino to rewelacyjna, kolorowa oraz wciągająca młodszych i starszych gra. Jest prosta i przyjemna, w dodatku rozgrywa się ją szybko. Te zalety powodują, że rozgrywka pochłania uwagę i za każdym razem mówimy, że jeszcze tylko jedno podejście i koniec. Ale końca nie widać ;). Ostatnio poświęciłam czas na grę na gitarze basowej, która jest moim numer jeden, żeby „przyciąć” z dzieckiem w Dragomino. A to o czymś świadczy! 

Fot. Dragomino/Żaklina Kańczucka

Dragomino ma również wersję bardziej zaawansowaną Spragnione smoki, ale mój średni syn tak bardzo się wciągnął w podstawową wersję gry, że — póki co — chce grać tylko w nią. Sam twierdzi, że gra jest tak fajna, że musimy ją zabrać na planowaną za kilka dni wycieczkę, by w deszczowe wieczory (oby takich jednak nie było!) mieć pod ręką super grę. I tak będzie.

Dziękuję Wydawnictwu FoxGames za przekazanie egzemplarza recenzenckiego gry 

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/1475/dragomino

Gdybym chciała wierzyć internetowi, to powinnam puścić moje dziecko samo na dwór, jak tylko nauczyło się chodzić. Internetowi eksperci są zgodni: trzymamy dzieci pod kloszem. Nie to, co za czasów ich dzieciństwa…  A kiedy, według prawa, dziecko może iść samo na dwór?

Kiedy dziecko może iść samo na dwór?

Pewnie sporo zależy od tego, jakie to podwórko i jakie dziecko. Są dzieci, które tylko czekają, żeby coś spsocić, albo wejść tam, gdzie absolutnie nie powinny. Takich nie można spuścić z oka nawet na chwilę. Są też dzieci bardziej zachowawcze, ponad miarę ostrożne. Im można zaufać nieco bardziej. 

Rodzice, którzy mają domy i prywatne, ogrodzone podwórka, często wypuszczają na nie już kilkulatków, a sprawowanie opieki nad nimi ograniczają do wyglądania przez okno co jakiś czas. Czy to w porządku? Teoretycznie nie do końca, ale w praktyce na ogół się sprawdza. 

Trochę inaczej wygląda sytuacja osób, które mieszkają w blokach. Nowe osiedla są ogrodzone i powiedzmy, że tu czyha na dzieci mniej niebezpieczeństw. Stare budownictwo to duże, nieogrodzone osiedla i na pewno więcej zagrożeń. Wypuszczenie na takie osiedle pięciolatka może być ryzykowne. No, chyba że będzie się on karnie bawił pod oknem, z którego mama lub babcia będą wyglądały co pięć minut, a dziecko należy raczej do tych posłusznych i samo nigdzie się nie oddali. Niemniej nadal można być na bakier z prawem. 

Co mówi prawo o przebywaniu dzieci poza domem bez opieki?

Kiedy dziecko może iść samo na dwór według prawa? No muszę przyznać, że to ciekawe rzeczy. Na przykład to, że dziecko poniżej siódmego roku życia nie może przebywać bez opieki w miejscu, w którym mogłoby wzniecić pożar. Co prawda zapałki już wychodzą z mody, ale z drugiej strony pojawiły się zapalarki, które mogą wyrządzić więcej szkody. Jeśli maluch jest kreatywny to faktycznie i plac zabaw podpali. Niemniej takie przypadki zdarzają się naprawdę rzadko, o ile w ogóle. Szybciej bym uwierzyła, że rzeczony plac zabaw podpali znudzony nastolatek. O tak, internet mi podpowiedział, że były dwa takie przypadki. Niestety też powiedział, że dwulatek podpalił się zapałkami w czasie zabawy. Więc coś z tym ogniem jest na rzeczy. Nie wiem tylko, czemu siedem lat uznaje się za granicę bezpieczeństwa. Ośmiolatek może bez opieki rodziców wzniecić pożar i to jest w porządku? Czy też rodzice są zwolnieni z odpowiedzialności? Skądinąd wiem, że nie, więc nie do końca rozumiem ten zapis. 

Wspomniany Kodeks Wykroczeń prawi też, że dziecko do lat siedmiu nie powinno przebywać samo tam, gdzie jest dla niego niebezpiecznie. Na mój gust i starsze nie powinno, ale może ja się nie znam. Jest też zapis o zakazie przebywania dziecka do lat siedmiu na drogach. Teoretycznie takie dziecko może samo chodzić po chodnikach między blokami na osiedlu, ale z drugiej strony mogłoby wzniecić pożar, więc chyba jednak nie może. 

Dlaczego kiedyś było inaczej? 

Jeśli zapytacie Waszych rodziców i dziadków, to na pewno usłyszycie, że kiedyś dzieci były bardziej samodzielne, nikt się nad nimi nie trząsł, szybciej doroślały i w ogóle jakieś inne były. Faktycznie były. Tylko że czasy też były inne. Nie raz i nie dwa powtarzałam, że gdybym ja wychowywała dziecko tak, jak mnie wychowywano, to by mi opieka społeczna wjazd na chatę zrobiła. Dlaczego? Bo nie dość, że sama po ulicach chodziłam, to jeszcze i po torach! I po dnie basenu, z którego spuszczono wodę! Mogłam sobie iść do kiosku albo do sklepu i nikt się nad tym specjalnie nie rozczulał. Tyle że wówczas ulice były puste do tego stopnia, że zimą wychodziliśmy na pobliską asfaltówkę, żeby sobie na niej na łyżwach pojeździć. Nie, to nie jest żart. Tak była oblodzona. No fakt, że zimy trochę inne wtedy były. Dziś przez tę samą asfaltówkę jest naprawdę trudno przejść i nawet nowy przepis o pierwszeństwie pieszych na pasach nie rozwiązał problemu do końca. A niektóre dzieci w moim wieku to musiały same ogień w piecu rozpalić jak miały dziesięć lat! No kto to widział, prawda? W dzisiejszych czasach nie do pomyślenia! 

Kiedyś też istniało coś takiego jak instynkt stadny i to nawet wśród dzieci. Kiedy jako mały szkrab chodziłam na plac zabaw, wiedziałam, że jak mi się coś stanie, to podejdzie jakieś starsze dziecko i pogardliwie zapyta, gdzie mieszkam i dlaczego ryczę. Pogardliwie, bo jakaś hierarchia obowiązywała, maluchów do spraw starszych nie dopuszczano. Niemniej nikt ryczącego siedmio czy ośmiolatka nie zostawił samemu sobie. Dziś oczywiście nie ma takiej potrzeby, bo siedmio czy ośmiolatek jest na placu zabaw pod opieką, ale gdyby nie był, to śmiem wątpić, czy ktoś z ekipy nastolatków by się nim zainteresował w razie potrzeby. Ot inne czasy, inne zasady. Pod pewnymi względami pewnie lepsze, pod innymi na pewno gorsze. Czytam sobie czasem komentarze tych internetowych ekspertów, żeby się pośmiać, ale stosować się nie mam zamiaru. Zaryzykuję tezę, że większość z tych mądrali nie ma dzieci. Kiedy dziecko może iść samo na dwór?

Zdjęcie: Pixabay