Na pogrzebie mojej babci zrobił na mnie wrażenie kościół pełen ludzi. Duży kościół. Ten niezwykły dla mnie widok, dał mi do myślenia… bo moja babcia całe życie nieustannie budowała i dbała o relacje z ludźmi. Mimo prawie osiemdziesięciu lat życia nadal utrzymywała kontakty z koleżankami z podstawówki, kolegami z liceum, ludźmi, z którymi pracowała, a nawet ze znajomymi z wakacyjnych wyjazdów. Pielęgnowała więzi w rodzinie, mam tu na myśli szczególnie dalszych krewnych, z kontaktem, z którymi różnie w życiu bywa.

Jakość naszych relacji z drugim człowiekiem stanowi jeden z ważniejszych elementów, które składają się na nasze samopoczucie i osobiste szczęście. I nie da się inaczej — w relacje te trzeba inwestować. Obojętnie czy dotyczą przyjaciół, czy osób z sąsiedztwa – każda taka znajomość odbywa się na innej, charakterystycznej dla siebie płaszczyźnie. Ważne jest natomiast, by dać odczuć drugiej osobie, że doceniamy z nią znajomość. Inaczej pokażemy to bardzo bliskiemu nam człowiekowi, inaczej znajomemu.

Według mnie, żeby rozwijać pozytywne relacje, istotne jest: 

1. Akceptowanie — każdy czuje się dobrze, gdy jest akceptowany taki, jaki jest naprawdę. Bezcenna jest świadomość, że nawet gdy nie jesteśmy idealni i czasem robimy coś nie tak, możemy na kogoś liczyć.
2. Wspieranie – te przez wielkie „W”, gdy komuś świat się zawala, ale i te codzienne drobne miłe gesty. Starajmy się zawsze reagować, gdy ktoś potrzebuje pomocy.
3. Uważne słuchanie – często ta umiejętność nie jest wcale prosta, bo łatwiej nam koncentrować uwagę na sobie samym. Szczególnie ważna jest w przyjaźni, bo cudownie jest mieć się komuś zwierzyć. Słuchajmy tego co inni mają do powiedzenia – ich historii, doświadczeń, poglądów…Nie zapominajmy także o słuchaniu w codziennych nawet powierzchownych relacjach. Miło jest, gdy ktoś z kim zamieniłeś dwa zdania, nawiązuje do Waszej rozmowy sprzed kilku dni, pamiętając, że Twoje dziecko było przeziębione.
4. Czas, który wiąże się z dwoma powyższymi. Żeby wsłuchać się w drugiego człowieka i mu pomóc, trzeba poświęcić na to swój cenny czas.  Mam też na myśli celebrowanie wspólnie spędzonych chwil – inicjowanie spotkań, zapraszanie do siebie, cieszenie się swoim towarzystwem.
5. Pamiętanie o… złożeniu życzeń urodzinowych, zobowiązaniach, obietnicach.

To nie jest dużo. Ale wydaje mi się, że te pięć aspektów to takie sedno, by między ludźmi było dobrze. A wszyscy bez wyjątków potrzebujemy kontaktu z drugim człowiekiem, co jest szczególnie trudne we współczesnym zabieganym świecie. W czasach, w których łatwiej utrzymywać znajomości wirtualne. Wydaje mi się też, że im jestem starsza, tym bardziej dostrzegam, cieszę się i pielęgnuję jednak te prawdziwe relacje międzyludzkie. Zdając sobie sprawę, że to ode mnie zależy, jaka będzie ich jakość i trwałość.

Wiecie jak to jest. Zazwyczaj nie docenia się zdrowia, dopóki nie zaczyna się chorować. Nowy rok zaczął się dla nas beznadziejnie. Kolejno zaliczyliśmy dwukrotnie grypę jelitową u chłopaków, szpital męża, podejrzenie nowotworu oka u najmłodszego syna. Teraz wcale nie jest lepiej i szczerze ucieszyłam się, że styczeń za nami i być może luty przyniesie nam coś dobrego.

W ubiegły piątek byłam z Aleksandrem z powodu gorączki, brzydkiego kaszlu, „charczenia”, które przypominało takie z krtani na opiece nocnej. Pogorszyło mu się po 19.00, wcześniej nie wzbudzał moich podejrzeń i planowo miałam iść do pediatry w poniedziałek. Lekarz zbadał małego i stwierdził, że dziecko jest zdrowe, a tak kaszleć może i miesiąc. Przepisał Diphergan i wapno. Wróciliśmy do domu z (oficjalnie) czystym osłuchowo dzieckiem.

Przez weekend było coraz gorzej. W poniedziałek dosłownie wpadliśmy do pediatry, bo mały źle wyglądał, a kaszel zwykłego kaszlu nie przypominał, tylko raczej dudnienie. Diagnoza? Zapalenie płuc, w obu płucach szmery, oczywiście przepisany antybiotyk, sterydy. Dano nam dwa – trzy dni na poprawę stanu zdrowia małego, a gdyby się nagle pogorszyło, to mam skierowanie na oddział.

Nadal leczymy się się w domu, choć nie jest kolorowo. Jeden syn z zapaleniem płuc, drugi oskrzeli, naprawdę można sobie chwilami w łeb strzelić. Gorączkujące przez 5 dób dziecko, w dodatku ciężko kaszlące, nawet w nocy nie daje chwili wytchnienia. Do tego, mimo probiotyku, doszła biegunka po antybiotyku i lekkie odwodnienie. To tak, żebym się nie nudziła. Dziś mija czwarta doba leczenia i dopiero teraz zauważam lekką poprawę. W poniedziałek mam kolejną wizytę u pediatry, żeby skontrolować postępy w zdrowieniu.

Nie sądziłam, że zapalenie płuc może rozwinąć się w takim ekspresowym tempie. Ale nic dziwnego, skoro wcześniejszy rotawirus skutecznie osłabił organizmy dzieci. A dla was mam wskazówki, które pozwolą odróżnić zapalenie płuc, od “zwykłego” kaszlu.

Warto wiedzieć, że u dzieci do 5. roku życia w 85% przypadków wirusy są bezpośrednią lub pośrednią przyczyną zapalenia płuc. Dochodzi do nagłego pogorszenia się stanu ogólnego dziecka. Pojawia się napadowy kaszel oraz gwałtownie narastająca duszność. Dziecko jest osłabione, blade, może pojawić się także zasinienie i dojść do bezdechów. W zależności od stanu dziecka, leczenie ma miejsce w domu lub szpitalu. W ramach leczenia wdraża się antybiotyki, ponieważ wirusy najczęściej torują drogę bakteriom i dochodzi do nadkażenia.

Bakteryjne zapalenie płuc może się różnić objawami od wirusowego. Pojawia się katar, niepokój i utrata apetytu. Bardzo szybko występuje przyspieszony oddech i duszność. Kaszel może być słaby, a zamiast gorączki występuje prawidłowa lub nawet obniżona temperatura. U młodszych dzieci mogą się zdarzać bóle i wzdęcia brzucha oraz wymioty.

U starszych dzieci pojawia się przyspieszony oddech, duszność, gorączka i kaszel – początkowo suchy, męczący, następnie mokry. Dziecko połyka wydzielinę, co prowokuje wymioty. Może również wystąpić rozlany ból brzucha, czasem silniejszy po stronie ogniska zapalnego w płucach.

Lekarz decyduje o sposobie i miejscu leczenia zapalenia płuc. Zazwyczaj trwa ono 10-14 dni.

Wiele dzieci niechętnie sięga po mięso, przyprawiając przy tym swoich rodziców o niemały zawrót głowy. Powszechnie uważane jest bowiem, że zawarte w mięsie białko jest niezbędne w naszej diecie. Są jednak też tacy, którzy w niejedzeniu mięsa nie widzą problemu, wychodząc z założenia, że białko można czerpać z innych źródeł, np. roślin strączkowych. Jak jest naprawdę i czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa? 

Wyjaśnijmy sobie na początek pewną istotną kwestię…

Podczas trawienia białka następuje jego rozkład na aminokwasy. Ludzki organizm potrafi syntetyzować 12 aminokwasów, natomiast 10 musi być dostarczonych z zewnątrz, wraz z pożywieniem. Jednak większość produktów spożywczych nie zawiera pełnego kompletu tychże składników. Dla przykładu: w roślinach strączkowych jest za mało metioniny, w produktach zbożowych brakuje tryptofanu i lizyny, z kolei w mięsie występuje niedobór takich aminokwasów jak walina, metionina oraz tryptofan. Tak więc, aby otrzymać pełen zestaw przyswajalnego białka należy łączyć ze sobą różne produkty, w taki sposób by wzajemnie się uzupełniały.

Jak wybrać mięso, by było dobrej jakości?

Wybierane przez nas mięso powinno pochodzić z pewnych źródeł. Szczególnie dzieciom warto podawać produkty najwyższej jakości, pochodzące od zwierząt karmionych (jak najbardziej) naturalnie, jak np.  zagrodowy kurczak. Z kontrolowanej hodowli, nadzorowanej przez służby weterynaryjne oraz zootechniczne. Mięso takie pozbawione powinno być antybiotyków, hormonów i innych ulepszaczy smaku.

Kiedy wprowadzać mięso do diety dziecka?

Według najnowszych zaleceń i aktualnego schematu żywienia, dzieciom karmionym mlekiem modyfikowanym można wprowadzać mięso w 6 miesiącu życia. Z kolei dieta dzieci karmionych piersią powinna składać się wyłącznie z mleka mamy przez pierwszych 6 miesięcy życia. Dopiero po skończonym półroczu, wprowadza się nowe produkty, w tym mięso – w okolicach 7 miesiąca życia.

Jaki gatunek mięsa podawać dzieciom?

Zazwyczaj w pierwszej kolejności dzieci zaczynają poznawać smak mięsa chudego, tj. królika, indyka i kurczaka. Z czasem wprowadza się cielęcinę, jagnięcinę, wołowinę i ( sporadycznie) wieprzowinę.

Które mięso jest najzdrowsze?

Jednym z wartościowszych mięs jest drób, ponieważ zawiera wiele cennych dla zdrowia minerałów, takich jak: magnez, fosfor, potas, cynk i żelazo. Warto przy tym jednak wiedzieć, że najwięcej żelaza zawiera cielęcina, jagnięcina i wołowina. Drób, szczególnie indyk, zawiera również łatwo przyswajalne białko, witaminy z grupy B, w tym witaminę B12, mającej duże znaczenie w tworzeniu czerwonych krwinek.

Obróbka termiczna, czyli jak przyrządzać i podawać mięso dzieciom?

Mięso dla dzieci najlepiej gotować – na parze lub w wywarze warzywnym – dusić, bądź piec. Dobrze jest unikać smażenia, szczególnie w kiepskiej jakości tłuszczu. Warto również ograniczyć dodatek soli i gotowych mieszanek przypraw, a zastąpić je ziołami.

Mięso można dodawać do zup – od tego zwykle zaczynają swą mięsną przygodę niemowlęta. W późniejszym etapie można serwować różnego rodzaju kotlety, pulpety, gulasze i zapiekanki z dodatkiem warzyw, pełnoziarnistych makaronów czy ryżu. Propozycji podania mięsa jest całe mnóstwo, wystarczy dobry pomysł lub pożyczony przepis. Jeśli jedna forma nie przypadnie dziecku do gustu, warto spróbować innej, lub powrócić do niej jeszcze raz, za jakiś czas, ponieważ dzieci potrafią jednego dnia się czymś zajadać, innego gardzić.

Czy zmuszać dzieci do jedzenia mięsa?

W pewnym stopniu mięso można zastąpić warzywami strączkowymi, produktami mlecznymi, warzywami czy rybami. Lecz jak wspomniałam na samym początku, produkty białkowe muszą być różnego pochodzenia, by wzajemnie uzupełniały niedobory aminokwasów. Dlatego warto zachęcać dzieci do jedzenia mięsa (drobiu i chudego czerwonego, 2-3 razy w tygodniu), ale nie zmuszać – nic na siłę.