Na pogrzebie mojej babci zrobił na mnie wrażenie kościół pełen ludzi. Duży kościół. Ten niezwykły dla mnie widok, dał mi do myślenia… bo moja babcia całe życie nieustannie budowała i dbała o relacje z ludźmi. Mimo prawie osiemdziesięciu lat życia nadal utrzymywała kontakty z koleżankami z podstawówki, kolegami z liceum, ludźmi, z którymi pracowała, a nawet ze znajomymi z wakacyjnych wyjazdów. Pielęgnowała więzi w rodzinie, mam tu na myśli szczególnie dalszych krewnych, z kontaktem, z którymi różnie w życiu bywa.

Jakość naszych relacji z drugim człowiekiem stanowi jeden z ważniejszych elementów, które składają się na nasze samopoczucie i osobiste szczęście. I nie da się inaczej — w relacje te trzeba inwestować. Obojętnie czy dotyczą przyjaciół, czy osób z sąsiedztwa – każda taka znajomość odbywa się na innej, charakterystycznej dla siebie płaszczyźnie. Ważne jest natomiast, by dać odczuć drugiej osobie, że doceniamy z nią znajomość. Inaczej pokażemy to bardzo bliskiemu nam człowiekowi, inaczej znajomemu.

Według mnie, żeby rozwijać pozytywne relacje, istotne jest: 

1. Akceptowanie — każdy czuje się dobrze, gdy jest akceptowany taki, jaki jest naprawdę. Bezcenna jest świadomość, że nawet gdy nie jesteśmy idealni i czasem robimy coś nie tak, możemy na kogoś liczyć.
2. Wspieranie – te przez wielkie „W”, gdy komuś świat się zawala, ale i te codzienne drobne miłe gesty. Starajmy się zawsze reagować, gdy ktoś potrzebuje pomocy.
3. Uważne słuchanie – często ta umiejętność nie jest wcale prosta, bo łatwiej nam koncentrować uwagę na sobie samym. Szczególnie ważna jest w przyjaźni, bo cudownie jest mieć się komuś zwierzyć. Słuchajmy tego co inni mają do powiedzenia – ich historii, doświadczeń, poglądów…Nie zapominajmy także o słuchaniu w codziennych nawet powierzchownych relacjach. Miło jest, gdy ktoś z kim zamieniłeś dwa zdania, nawiązuje do Waszej rozmowy sprzed kilku dni, pamiętając, że Twoje dziecko było przeziębione.
4. Czas, który wiąże się z dwoma powyższymi. Żeby wsłuchać się w drugiego człowieka i mu pomóc, trzeba poświęcić na to swój cenny czas.  Mam też na myśli celebrowanie wspólnie spędzonych chwil – inicjowanie spotkań, zapraszanie do siebie, cieszenie się swoim towarzystwem.
5. Pamiętanie o… złożeniu życzeń urodzinowych, zobowiązaniach, obietnicach.

To nie jest dużo. Ale wydaje mi się, że te pięć aspektów to takie sedno, by między ludźmi było dobrze. A wszyscy bez wyjątków potrzebujemy kontaktu z drugim człowiekiem, co jest szczególnie trudne we współczesnym zabieganym świecie. W czasach, w których łatwiej utrzymywać znajomości wirtualne. Wydaje mi się też, że im jestem starsza, tym bardziej dostrzegam, cieszę się i pielęgnuję jednak te prawdziwe relacje międzyludzkie. Zdając sobie sprawę, że to ode mnie zależy, jaka będzie ich jakość i trwałość.

Telefon sobie kupiłam. Nowoczesny psia go mać. W zasadzie poza kawą potrafi zrobić wszystko. Jakby go dobrze rozgrzać to pewnie i jajko by usmażył.

Do robienia posiłków go nie używam, mam tradycyjne patelnie. Telefon miał mi ułatwić kontakt z internetem, gdziekolwiek bym się nie znajdowała. Z racji zdalnej pracy miał być po prostu kolejnym jej narzędziem. A jest czym? Smyczą jakąś cholerną. E-mail, cztery komunikatory, do tego tradycyjny telefon i wiadomości tekstowe. Efekt? Praktycznie co chwila dzwoni, pika, warczy, puka – zależy jaka aplikacja daje mi znać, że jestem jej niezbędna do szczęścia. A ja co? Jak grzecznie wytresowany piesek podskakuję na każdy dźwięk i pędzę zobaczyć, kto i co ode mnie chce.

Głupia jestem. W sumie nie. Głupia byłam, już nie jestem. Kiedy zorientowałam się, że zrywam się do telefonu w czasie rozmowy z mężem i dzieckiem, bo coś tam zapikało, powiedziałam: dość. Niech pika, niech puka, niech warczy i niech czeka. Jeśli nikt nie dzwoni, to widać nie jest to pilne. Jakby ktoś naprawdę czegoś potrzebował, to by zadzwonił, prawda? Sama tak robię, w istotnych sprawach dzwonię, w mniej ważnych zostawiam wiadomości na komunikatorach.

Telefoniczny odruch psa Pawłowa wziął się zapewne z czasów, gdy telefon (stacjonarny, bo innych nie było) służył tylko i wyłącznie do rozmawiania to raz, dwa – dzwonił stosunkowo rzadko, trzy – nigdy w błahych sprawach, cztery – nigdy nie było wiadomo kto i po co dzwoni, więc leciało się do telefonu na złamanie karku, bo może to połączenie międzymiastowe, albo międzynarodowe, na które czekało się wiele godzin. Teraz gdy przed odebraniem widzimy, kto dzwoni i w każdej chwili możemy oddzwonić, rzucanie się na telefon przy każdym dźwięku przestało być potrzebne. No, chyba że jest to telefon służbowy i właśnie dzwoni szef, to inna bajka.

Na pierwszym miejscu stawiam kontakt z rodziną. Jeśli mamy okazję we troje porozmawiać, pośmiać się, powygłupiać, czy zagrać w coś, to jest to święto, które należy celebrować. Mało mamy tych wspólnych chwili i żaden, nawet najbardziej wypasiony telefon, nie ma prawa nam ich odbierać. To ja rządzę nim, nie on mną i używam go, gdy mam ochotę, a nie gdy on chce być użyty. W końcu to tylko telefon. Nawet jeśli po drugiej stronie telefonu jest drugi człowiek to sorry bardzo drugi człowieku, mój mąż i moja córka mają pierwszeństwo. Dla nich po prostu mam czas. Dla Ciebie go znajduję. Nigdy odwrotnie.

PS.

Wracałam z Duśką ze szkoły. Szłyśmy jak zwykle lewą stroną drogi, bo chodnika nie ma. Zresztą ulica to bardziej deptak niż ulica. Prowadziłam rower. Z przeciwka szła duża grupa młodzieży licealnej. Niby coś do siebie mówili, ale każdy był wpatrzony w swój telefon i zawzięcie w niego stukał. Co chwila ktoś zaliczał zderzanie z moim rowerem. Reakcja? Praktycznie żadnej. Nieprzytomny wzrok, szybki rzut oka w prawo i w lewo, krok w bok i dalej abarot to samo.

Sto lat temu Albercik powiedział: „Obawiam się dnia, kiedy technologia weźmie górę nad stosunkami międzyludzkimi. Świat będzie miał pokolenie idiotów.” Słowo stało się ciałem, psia go mać.

Wiecie jak to jest. Zazwyczaj nie docenia się zdrowia, dopóki nie zaczyna się chorować. Nowy rok zaczął się dla nas beznadziejnie. Kolejno zaliczyliśmy dwukrotnie grypę jelitową u chłopaków, szpital męża, podejrzenie nowotworu oka u najmłodszego syna. Teraz wcale nie jest lepiej i szczerze ucieszyłam się, że styczeń za nami i być może luty przyniesie nam coś dobrego.

W ubiegły piątek byłam z Aleksandrem z powodu gorączki, brzydkiego kaszlu, „charczenia”, które przypominało takie z krtani na opiece nocnej. Pogorszyło mu się po 19.00, wcześniej nie wzbudzał moich podejrzeń i planowo miałam iść do pediatry w poniedziałek. Lekarz zbadał małego i stwierdził, że dziecko jest zdrowe, a tak kaszleć może i miesiąc. Przepisał Diphergan i wapno. Wróciliśmy do domu z (oficjalnie) czystym osłuchowo dzieckiem.

Przez weekend było coraz gorzej. W poniedziałek dosłownie wpadliśmy do pediatry, bo mały źle wyglądał, a kaszel zwykłego kaszlu nie przypominał, tylko raczej dudnienie. Diagnoza? Zapalenie płuc, w obu płucach szmery, oczywiście przepisany antybiotyk, sterydy. Dano nam dwa – trzy dni na poprawę stanu zdrowia małego, a gdyby się nagle pogorszyło, to mam skierowanie na oddział.

Nadal leczymy się się w domu, choć nie jest kolorowo. Jeden syn z zapaleniem płuc, drugi oskrzeli, naprawdę można sobie chwilami w łeb strzelić. Gorączkujące przez 5 dób dziecko, w dodatku ciężko kaszlące, nawet w nocy nie daje chwili wytchnienia. Do tego, mimo probiotyku, doszła biegunka po antybiotyku i lekkie odwodnienie. To tak, żebym się nie nudziła. Dziś mija czwarta doba leczenia i dopiero teraz zauważam lekką poprawę. W poniedziałek mam kolejną wizytę u pediatry, żeby skontrolować postępy w zdrowieniu.

Nie sądziłam, że zapalenie płuc może rozwinąć się w takim ekspresowym tempie. Ale nic dziwnego, skoro wcześniejszy rotawirus skutecznie osłabił organizmy dzieci. A dla was mam wskazówki, które pozwolą odróżnić zapalenie płuc, od “zwykłego” kaszlu.

Warto wiedzieć, że u dzieci do 5. roku życia w 85% przypadków wirusy są bezpośrednią lub pośrednią przyczyną zapalenia płuc. Dochodzi do nagłego pogorszenia się stanu ogólnego dziecka. Pojawia się napadowy kaszel oraz gwałtownie narastająca duszność. Dziecko jest osłabione, blade, może pojawić się także zasinienie i dojść do bezdechów. W zależności od stanu dziecka, leczenie ma miejsce w domu lub szpitalu. W ramach leczenia wdraża się antybiotyki, ponieważ wirusy najczęściej torują drogę bakteriom i dochodzi do nadkażenia.

Bakteryjne zapalenie płuc może się różnić objawami od wirusowego. Pojawia się katar, niepokój i utrata apetytu. Bardzo szybko występuje przyspieszony oddech i duszność. Kaszel może być słaby, a zamiast gorączki występuje prawidłowa lub nawet obniżona temperatura. U młodszych dzieci mogą się zdarzać bóle i wzdęcia brzucha oraz wymioty.

U starszych dzieci pojawia się przyspieszony oddech, duszność, gorączka i kaszel – początkowo suchy, męczący, następnie mokry. Dziecko połyka wydzielinę, co prowokuje wymioty. Może również wystąpić rozlany ból brzucha, czasem silniejszy po stronie ogniska zapalnego w płucach.

Lekarz decyduje o sposobie i miejscu leczenia zapalenia płuc. Zazwyczaj trwa ono 10-14 dni.