Co by o naszym nowym rządzie nie powiedzieć, abstrahując od tego, czy w ogóle mamy chęć rozmawiać o polityce, jedno trzeba przyznać – od słów do czynów droga niedługa, przynajmniej w niektórych kwestiach. I tak o to całkiem niedawno gruchnęła wieść, że sześciolatki zostają w przedszkolach.

Duśka chodzi już do szkoły, więc jakby reforma nas nie dotyczy i nie obchodzi. Bardziej interesowałoby mnie, czy rzeczywiście gimnazja zostaną zlikwidowane, ale podejrzewam, że Duśka i tak musiałaby dokończyć naukę w starym trybie. Z mojego prywatnego punktu widzenia jest jak było, rząd rządzi, sejm uchwala, prezydent podpisuje, a w moim życiu jakoś niewiele się zmienia. I w sumie dobrze. Ale nie o tym chciałam.

Rodzice dzisiejszych sześciolatków stanęli przed wyborem: posłać dziecko do szkoły czy poczekać jeszcze rok? W zasadzie wybór taki sam jak rok temu, tylko okoliczności się zmieniły. Rok temu sześciolatki były objęte obowiązkiem szkolnym, w tym roku już nie są. O dylematach związanych z pozostawieniem dziecka na drugi rok w zerówce pisała już (nie)Magda(lena), nie będę się powtarzać. Powiem Wam za to, co po półrocznej nauce Duśki w szkole myślę o tym całym posyłaniu, odraczaniu i gotowości szkolnej.

Nie ukrywam, gdybym dziś miała decydować czy Duśka zostaje w przedszkolu czy idzie do szkoły, z pewnością moje dziecko zostałoby w przedszkolu. Czemu więc nie została rok temu? Ano temu, że cała jej grupa poszła do szkoły, nie widziałam powodu by ją narażać na rok nudy, bo chociaż dzieci byłyby  nowe to podręczniki i program do przerobienia w przedszkolu ten sam. W tej chwili (a jestem świeżo po rozmowie z nauczycielką z przedszkola) sytuacja wygląda tak, że ¾ sześciolatków zostaje w przedszkolu na drugi rok. Z pewnością Duśka również znalazłaby się w tej grupie, gdyby tylko urodziła się rok później. Dzisiejsze sześciolatki do szkoły iść nie muszą, fajnie im…

Dlaczego?

Powielany frazes o zabieraniu dzieciństwa niestety okazał się faktem. Nic to, że szkoła to tylko kilka godzin dziennie. Po szkole są jeszcze zajęcia dodatkowe, które w przedszkolu były po prostu w trakcie zajęć. Duśka chodziła na angielski, na tańce i na lepienie z gliny. Gdyby chciała teraz chodzić na te same zajęcia po lekcjach byłoby to logistycznie trudne do ogarnięcia. Zrezygnowałyśmy z gliny. Dodatkowy angielski jest w szkole więc nie jest jakoś specjalnie odczuwalny, ale już tańce zabierają dwa popołudnia w tygodniu. W te dni, kiedy nie ma zajęć dodatkowych Duśka kończy lekcje późno, zanim wróci do domu, zje i odrobi lekcje, przychodzi pora kąpieli i spania. Serio, są takie dni, gdy nie ma czasu na zabawę. I niech sobie wszystkie jajogłowe mądre głowy mówią co chcą, ja widzę, że bardzo jej tego elementu dzieciństwa brakuje.

Szkoła, lekcje, zajęcia dodatkowe… Nagle się okazało, że nie mam kiedy spokojnie z dzieckiem porozmawiać, właściwie dłuższe rozmowy prowadzimy tylko jak wracamy ze szkoły, czasem zajmuje nam to godzinę jak się wleczemy. Ale czy tak to powinno wyglądać? Co z tego, że jestem w domu, że mam czas dla dziecka, kiedy dziecko już teraz przestaje mieć czas dla mnie? Ja wiem, że taki moment musiał przyjść, ale czy to aby nie za wcześnie?

Jaka jest Duśka w szkole? Hmm… uczy się chętnie, nie ma problemu z zapamiętywaniem wiedzy i używaniem jej  w codziennym życiu. Ma problemy z ładnym pisaniem, ale jak już kiedyś mówiłam, niespecjalnie mnie to martwi. Bardziej martwi mnie, że ma problemy z organizacją pracy i z poczuciem czasu. Potrafi przez długi czas wybierać kredkę potrzebną do wykonania zadanej pracy. Długi czas oznacza, że np. dłużej wybiera kredkę niż jej używa. Bardzo chętnie robi różnego rodzaju prace plastyczne, ale tu również widać braki w wytrenowaniu ręki. Tak, uważam, że tego roku w przedszkolu zabrakło.

Pojawiają się również problemy z poruszaniem się po szkole. „Mamusiu muszę kupić nową smycz do identyfikatora w sklepiku, tylko że ja nie umiem trafić do sklepiku”. Szczerze mówiąc nie wiem jak ten problem zostanie rozwiązany. Ponieważ moim zdaniem jest z lekka wydumany nie czuję potrzeby aktywnego rozwiązywania go. W czym rzecz? Ano w tym, że wszystkie dzieci mają mieć takie same smycze do identyfikatorów, jak ktoś ma inną to musi sobie kupić jedyną słuszną. Ale to tak na marginesie. Ważniejsze jest, że do sklepiku trafić Duśka nie umie. Nie dziwię się. Z tego co udało mi się zorientować, musi ze swojego drugiego piętra zejść na parter, przejść do innego skrzydła szkoły i wejść na pierwsze piętro. Nie wiem czy ja bym się nie zgubiła. I czy na pewno zdążyłabym się przedrzeć przez tłum młodzieży i wrócić w ciągu jednej przerwy.

Czy żałuję, że posłałam Duśkę do szkoły? Wbrew pozorom niespecjalnie miałam wybór. Żałuję właśnie tego, że nie miałam wyboru, że odraczając Duśkę i zostawiając ją w przedszkolu na starcie przykleiłabym własnej córce etykietkę nieudacznika, który się do szkoły nie nadaje. Dziś na pewno nie wyrywałabym się przed szereg i pozwoliła mojemu dziecku nadal być dzieckiem. Wbrew ministerialnym obietnicom w szkole nie ma miejsca ani czasu na zabawę.

Zimowy spacer z dzieckiem to nie lada wyzwanie. Wraz z pierwszym śniegiem dzieci szaleją ze szczęścia, w końcu z roku na rok coraz dłużej czekają na biały puch, a my zastanawiamy się, jak ubrać dziecko na spacer zimą, gdy za oknem mróz i wiatr potęgują uczucie zimna.

Według pediatrów z dzieckiem do 6 miesiąca możesz wychodzić na spacery do –10ºC, pod warunkiem oczywiście, że jest zdrowe, a na dworze nie szaleje wichura.  W wietrzne i wilgotne dni z temperaturą poniżej –5°C też lepiej poczekać na poprawę pogody. Jeśli pogoda uniemożliwia wyjście z domu, pozostaje ci werandowanie malucha przy otwartym oknie czy drzwiach balkonowych.

Już z 6-miesięcznym niemowlęciem i dzieckiem chodzącym można wychodzić na spacery niemal przy każdej pogodzie, nawet jeśli pada deszcz lub śnieg. Nie istnieje dla nich ścisła granica temperatur. Oczywiście warunkiem jest odpowiednie ubranie dziecka i jego stan zdrowia.

Oto kilka zimowych zasad bezpieczeństwa:

1. Skóra dziecka jest bardzo delikatna i wrażliwa, więc wymaga specjalnej ochrony. Kup krem zimowy dla dzieci i posmaruj odsłonięte partie ciała, na 20 minut przed planowanym wyjściem, by kosmetyk zdążył się wchłonąć. Dzieci często oblizują usta, dlatego zakup odpowiednią pomadkę ochronną.
2. Generalna zasada ubierania mówi, że niemowlę, które nie porusza się samodzielnie powinno mieć o jedną warstwę ubrań więcej niż osoba dorosła, natomiast dziecko, które już samo chodzi może mieć tyle samo warstw. Nieważne jaki dziecko posiada kombinezon (jedno czy dwuczęściowy) ważne co założysz pod niego.
3. Ciepłe skarpetki i buty to podstawa zimowych spacerów. W przypadku dzieci, które już samodzielnie chodzą, niezbędne dodatkowo jest zabezpieczenie nóg przed przemoczeniem. Kup, więc dziecku śniegowce z nieprzemakalną warstwą ochronną.
4. Nie zapomnij o czapce, szaliku i rękawiczkach. U chodzących dzieci podczas zabaw na śniegu świetnie sprawdzą się ortalionowe, nieprzemakalne rękawice. Jeśli nie posiadasz takich to możesz spróbować sposobu, by rękawiczki spryskać  wodoodpornym preparatem uniwersalnym dostępnym w sklepach obuwniczych.
   Zamiast szalika załóż dzianinowy golfik (komin) – zniknie obawa, że chłodne powietrze powieje odsłoniętą w ferworze zabawy szyję. Ponad to gdy buzia dziecka zakryta jest szalikiem, to para wodna skrapla się na nim i zamarza a to o krok od odmrożenia ust.
   Najlepsza czapka to ta, która dokładnie zasłoni uszy i czoło dziecka.
5. Dla noworodka i starszego niemowlaka w czasie niskich, ujemnych temperatur  idealnie sprawdzą się ciepłe śpiworki wkładane do gondoli czy wyściełające wnętrze spacerówki.
6. Unikaj nagłych zmian temperatury. Jeśli wybierasz się na spacer unikaj po drodze zakupów. Jeśli już musisz wejść do ciepłego pomieszczenia, od razu rozepnij dziecku kurtkę lub kombinezon, zdejmij czapkę i rękawiczki, niemowlę zaś wyjmij ze śpiworka.
7. Pamiętaj, że pierwszą barierą ochronną jest odpowiednia dieta dziecka. Wszystko zawsze zaczyna się od brzuszka. Większą korzyść niż podawanie preparatów witaminowych przyniosą regularne i urozmaicone posiłki bogate w warzywa i owoce.

Ale to nie ja!, Nie pamiętam.- jak często słyszycie z ust swoich pociech te słowa lub inne kłamstwo? Bo przecież szklanka z sokiem rozlała się sama, kredki same się wysypały, ubranie samo się pobrudziło, młodsza siostra płacze bez powodu. Po prostu to wszystko przez to SAMOSIĘ, to ono jest winne wszystkiemu.

Kiedy przyłapiemy nasze dzieci na kłamstwie reagujemy zazwyczaj na cztery sposoby:

• przeprowadzamy z dzieckiem poważną rozmowę, mówimy o odpowiedzialności, o tym, jak ważne jest mówienie prawdy. Na koniec grozimy karą za następne kłamstwo
• nie robimy wokół tego wiele hałasu, machamy ręką obojętnie bo wszystko będzie dobrze, przecież to było pierwszy (drugi, trzeci) raz i na pewno się już nie powtórzy, przecież on się kiedyś zmieni, bo on ma dopiero trzy latka i nie wie co to kłamstwo
• nie potrafimy zrozumieć dlaczego nasze dziecko kłamie nam w żywe oczy. Próbujemy jednak zrozumieć jego zachowanie wczuwając się w sytuację jego małymi oczami, jego małymi rączkami, nóżkami, bo świat z perspektywy dziecka nie jest przecież taki sam
• wpadamy w furię, złość, czujemy, że moglibyśmy uderzyć dziecko. Wrzeszcząc na dziecko każemy mu iść do kąta, lub swojego pokoju

Kłamstwa dzieci nie są takimi samymi kłamstwami jak dorosłych dlatego nie należy traktować i oceniać ich jednakowo. Dziecięce kłamstwa to mechanizm obronny, wtedy stwierdzenie “to nie ja” jest odpowiedzią między innymi na lęk przed karą, niewspółmierną reakcją bliskiej mu osoby. Jeśli dziecko świadomie kłamie, to nie dlatego, że jest złe, tylko nie widzi innego wyjścia z danej sytuacji. Często dzieci mają nadzieję, że być może prawda nie wyjdzie na jaw, a przynajmniej nie za szybko. Wg Jeana Piageta dzieci w wieku przedszkolnym charakteryzuje myślenie magiczne, gdzie zwierzętom, przedmiotom, dzieci nadają cechy ludzkie. Niektóre dzieci tworzą historię o sobie, swoich bliskich, które mijają się z prawdą. Fantazjowanie to naturalny etap w rozwoju dzieci, gdzie granica pomiędzy tym co rzeczywiste a nierealne jest bardzo cienka, a czasem jej nie ma. Mój czterolatek, często opowiada mi o swoim wymyślonym przyjacielu, można rzec, że razem z nim “buja” w obłokach. To jeszcze nie powód by go karcić za kłamstwo. Problem pojawia się wtedy kiedy nasze dziecko notorycznie kłamie nam w żywe oczy. Warto wtedy się zastanowić nad przyczyną jego kłamstw. Wbrew powszechnej opinii szybkie karcenie za kłamstwo może spotęgować tylko to zachowanie. Warto zatem wysłuchać dziecka i jego wyjaśnienia dlaczego skłamało. Może ono naprawdę nie pamięta? Trudno w to uwierzyć, ale małe dzieci potrafią zapominać, często też mają trudności by rozgraniczyć i wyczuć wszystko co stało się w określonym czasie.

Ze swojego dzieciństwa pamiętam także jak rodzice strofowali mnie “nie bujaj”. Czasem bardziej trafnym określeniem na kłamstwo dziecka jest właśnie bujanie. Dzieci tworzą swój świat, w który wierzą. Nie mają złych intencji. Dlatego nie warto pochopnie osądzać odpowiedzi naszych dzieci.

Z prędkością światła potrafimy odpowiedzieć dziecku podniesionym tonem Kłamiesz! Zanim krzykniesz na dziecko, skarcisz je gestem czy wzrokiem, zastanów się chwilkę i przypomnij sobie te małe rady:

• Pamiętaj rozmowa z dzieckiem w cztery oczy jest bardziej wartościowa niż stek wykrzyczanych wyrzutów. Traktuj dziecko jak równoprawnego partnera w rozmowie.
• Spróbuj zrozumieć swoje dziecko, dlaczego ta szklanka “sama się” wylała. Czasem może zaskoczyć cię prawdziwy powód tej sytuacji.
• Nie rób wokół tego zbyt wiele hałasu. Spokojnym tonem z opanowaniem wyjaśnij dziecku, że mówi nieprawdę i nie dasz się oszukać.
• Nie wyśmiewaj go. Dziecko ufa najbardziej swoim rodzicom, niestety łatwo możemy zniszczyć to zaufanie, którego nie można już tak łatwo odbudować.
• Bądź przykładem dla dziecka, nie oszukuj, nie okłamuj go.