Jesteś mamą. To co mówi mama jest ważne. I prawdziwe. A co jeśli Twoje słowa dziecku sprawiają przykrość i ból?

Bywa, że nie zdajesz sobie sprawy, że powiedziane – na pierwszy rzut oka – niewinne, popularne zwroty, mogą ranić, zaniżać samoocenę i obniżać poczucie bezpieczeństwa Twojego dziecka. Szczególnie w gniewie wymykają Ci się słowa, których tak naprawdę nie chcesz powiedzieć.

Nie zdarza Ci się mówić którąś z tych rzeczy? A może sama je doskonale znasz, bo nieraz słyszałaś w dzieciństwie?

Mówisz „nie płacz, nic się nie stało!” – ale przecież coś się stało skoro dziecko płacze. Nie każ mu tłumić jego emocji.

Nie strasz! Te różnego rodzaju groźby: „jak się nie uspokoisz, to przyjdzie kominiarz i cię zabierze”, „…przyjdzie Mikołaj i wrzuci cię do worka”, „… zostawię cię tu”, „…zadzwonię po policję”, „…sprzedam cię”. Porwanie i uprowadzenie są częstym motywem do przywoływania dzieci do porządku. A mały człowiek chce się czuć bezpiecznie. Czy naprawdę chcesz, żeby Twoje dziecko się bało? Chcesz, żeby czuło, że je kochasz tylko wtedy, gdy spełnia Twoje oczekiwania, a w przeciwnym razie możesz go zwyczajnie porzucić, komuś oddać?

„Nienormalny jesteś!?” – Twoje dziecko zacznie w to wierzyć i w ten sposób będzie siebie postrzegać. Chcesz, żeby myślało o sobie w ten sposób, że jest inne, gorsze, mniej warte niż pozostali? Ono chce się czuć wartościowe.

„Nie wytrzymam z tobą!”, „Ja się zastrzelę”, „Zaraz oszaleję z tobą” – jesteś gotowa coś sobie zrobić, byle nie być z własnym dzieckiem? Oczywiście, że nie, ale dziecko słysząc takie zwroty przecież może potraktować je poważnie i wziąć do serca.

„No, przytul ciocię”, „Daj buzi wujkowi” – a jeśli maluch nie ma na to ochoty? Pozwól mu być spontanicznym, by mógł zachowywać się zgodnie z tym co czuje i wyznaczać własne granice. Nie zmuszaj do całowania, przytulania każdego, chyba że sam czuje taką potrzebę.

„Co się tak wstydzisz?”, „Ale z ciebie dzikus” – jeśli dziecko nie czuje się pewnie, niekomfortowo, to nie wywieraj presji, daj mu czas, którego potrzebuje.

Nieraz pod wpływem emocji powiesz za dużo, a wypowiedzianego słowa nie da się cofnąć. Czasem nie potrafiłaś się powstrzymać i „wypaliłaś” coś głupiego. Niektóre zwroty wypowiadasz automatycznie, nie wnikasz w sens tych słów. Często też powtarzasz teksty, które kierowali do Ciebie Twoi rodzice.

W natłoku codziennych spraw i braku czasu, każdy popełnia błędy. Ale myślę, że warto się czasem zatrzymać, by spróbować dostrzec własne potknięcia i je wyeliminować. Szczególnie jeśli jestem mamą, a rzecz tyczy osoby, dla której jest się najważniejszym.  

Nigdy nie byłam przesadnie przesądna. To nie moja bajka, czarny kot może sobie spokojnie przede mną przebiec, a ja nie będę odwracać się, pluć przez lewe ramię (chyba?) i robić miliona innych rzeczy by odwrócić pecha.

Podobnie zachowywałam się w czasie ciąży i aż dziwie się, że ja tę ciąże przetrwałam. Stan błogosławiony – który jakby nie patrząc bardzo ciąży – to specyficzny okres w życiu kobiety a przesądów związanych z nim jest milion pięćset sto dziewięćset i przynajmniej parokrotnie usłyszałam/ przeczytałam przeróżne perełki. Oto kilka z nich:

Nie kupuj wyprawki przed porodem – po porodzie z dzieckiem pod pachą, obolałym kroczem pocerowanym jak skarpeta, niczym słoń w składzie porcelany będziesz buszować po dziecięcych działach wybierając wanienkę, wózek, ubranka… Powodzenia, będzie Ci potrzebne!

Nie farbuj włosów podczas ciąży, bo dziecko urodzi się rude – uff dobrze, że chociaż umyć je możesz. Rudy do niedawna chyba był w modzie i robi teraz furorę na zachodzie  🙂 Poza tym kilkucentymetrowy odrost nie jest trendy.

Nie zamartwiaj się w ciąży, bo dziecko będzie leworęczne – martw się do woli, bądź kreatywna a świat Ci podziękuje za kolejnego Leonarda da Vinci, Michała Anioła czy Alberta Einsteina.

Nie spoglądaj przez dziurkę od klucza/ wizjer, bo dziecko będzie zezowało – jakby ludzie nie patrzyli w dziurki, mikroskopy czy inne szkiełka i otworki to byśmy żyli jeszcze w epoce kamienia łupanego. Analogicznie pamiętaj by pomocny Tobie laryngolog, ginekolog czy inny specjalista od wszelakich dziurek nie był w ciąży.

Nie patrz się na brzydkie, straszne rzeczy podczas ciąży. Ta sama zasada dotyczy… osób o innym kolorze skóry! – najlepiej pod ręka miej białą laskę, bo nie znasz dnia i godziny, gdy możesz spotkać cudzoziemca czy zobaczyć coś brzydkiego. Ilość takich nagłych zdarzeń może okazać się nagminna i na czas dziewięciu miesięcy lepiej wcale nie otwierać oczu.

Nie ścinaj włosów, bo dziecko urodzi się głupie – racja nie ścinaj i wyglądaj jak chodzący mop. Strzeż poziomu IQ dziecka, bo nie wiadomo czy geny nie zawiodły i tylko… włosy je uratują.

Nie dziel się jedzeniem, bo będziesz miała mało pokarmu – podziel szafki kuchenne i lodówkę na pół. Jak Cerber pilnuj swoich zapasów, najwyżej później poćwiczysz z Ewką, Anką czy inną fit divą.

Dziecko będzie nadmiernie łyse, jeśli się depilujesz – depilator, maszynka, wosk – won! Wracamy do natury i wyglądu australopiteka. Pamiętaj by na porodówce głośno protestować przed wymogiem depilacji okolic intymnych.  

Nie uprawiaj seksu na dwa miesiące przed porodem, bo dziecku będą ropieć oczka – zaszyj się w zakonie a chłopa zapisz na siłownię czy każ mu biegać by się rozładował.

Nie myj naczyń, bo jak chlapnie na ciężarną woda to dziecko będzie alkoholikiem – brawo, masz powód by wymusić zakup zmywarki 🙂

Masz ładna cerę urodzisz na pewno syna – no przecież królowa może być tylko jedna!

Jak się przestraszysz psa i złapiesz za brzuch to dziecko urodzi się ze znamieniem w kształcie psa – jak przerazi Cię mysz czy inny zwierz to uważaj, bo cały atlas zwierząt “wytłoczysz” na dziecku.

Nie myj krocza, bo możesz wywołać krwotok i poronienie – OMG! Nie wiem, co powiedzieć! Personel przy porodzie powinien sobie przypomnieć lekcje Przysposobienia Obronnego i komendy: Maski włóż!  Maski zdejmij!

Znacie jeszcze jakieś śmieszne przesądy ciążowe?  

Przyjęło się uważać, że pierwszych trzech lat życia dziecko nie pamięta. Kierując się tym błędnym przekonaniem niespecjalnie zwracałam uwagę na różne pozornie błahe wydarzenia z codziennego życia mojej małej córeczki. Przecież i tak nie zapamięta… 

Mniej więcej dwa lata temu, a więc Duśka miała blisko pięć lat, mąż mnie zaskoczył:

– Wiesz co ona dziś powiedziała? Tak, to jest nowa lodówka, kupiliśmy ją. A ta stara pojechała. Ta stara z kotkiem.

Wryło mnie wtedy w podłogę.

Nie dalej jak wczoraj zeszło nam się na wspominki. Zaczęło się od tego, że Duśka zapytała jak się kupuje szafę. Rozmawialiśmy o tym jak byliśmy w sklepie z meblami, jak mi uciekała na zaplecze, jak wchodziła na duże łóżko. Okazało się, że nic z tego nie pamiętała. Niby logiczne, miała wtedy dwa lata i dwa miesiące. No tak, ale gdy wymienialiśmy lodówkę była dokładnie w tym samym wieku, jedno i drugie było jakoś blisko siebie, może nawet w jednym tygodniu. Pamiętając o jej poprzednim wyznaniu kontrolnie zapytałam, czy pamięta jak wymienialiśmy lodówkę.

– Tak, pamiętam.

– I jak to było? – drążyłam temat.

– Pan przyjechał i przywiózł nam tę nową a starą zabrał.

Tak, dokładnie tak było, ale dlaczego właśnie to zapamiętała? Wizyty w sklepie z lodówkami też nie pamięta.

– A pamiętasz starą lodówkę?

– Pamiętam. Była mniejsza od tej, biała i miała przyklejonego czarno-białego kotka.

Miała też inne naklejki, nie wiem dlaczego akurat kota zapamiętała. Może dlatego, że już w wieku dwóch lat wiedziała, że to kot, smerfów jeszcze wtedy nie znała, Rumcajsa też nie.

– Mamusiu, ale ta stara lodówka, to ona stała tu gdzie ta nowa?

– Nie pamiętasz?

– Zaraz. Chyba pamiętam. Ona stała tam gdzie teraz szafka ze słodyczami.

Faktycznie, tam stała. Dokładnie tam. Tak na marginesie, szafka jest raczej z garnkami, słodycze zajmują w niej marginalne miejsce, ale co tam, szafka ze słodyczami i już.

Nie wiem co było w tej lodówce takiego, że tak głęboko utkwiła Duśce w pamięci. Nawet na zdjęciach specjalnie jej nie ma, więc nie można mówić, że Duśka ją sobie przypomina co jakiś czas. Jednak fakt jest faktem – lodówka utkwiła na amen.

Druga sytuacja:

– A wiecie co mi się śniło kiedyś? Śniło mi się, że jak byłam mała, taka bardzo mała, to w tym białym sweterku byłam w kościele i wam uciekałam, a potem nie chcieliście wypuścić mnie z ławki. Wtedy chyba jeszcze byłam mała i niegrzeczna, że tak uciekałam.

No tak, jakby teraz duża była 😛 Uznałam za stosowne wyprowadzić dziecko z błędu.

– To ci się nie śniło, tak było naprawdę. Ja też to pamiętam.

Nic nadzwyczajnego, tylko nie miała wtedy więcej jak dwa i pół roku.

Te dwa w gruncie rzeczy nic nie znaczące wydarzenia uświadomiły mi odkrytą lata temu prawdę: umysł ludzki jest jedną wielką zagadką. Nigdy nie wiadomo kiedy i dlaczego podsunie nam jakieś wspomnienia z dzieciństwa, co uzna za warte zapamiętania, a co na zawsze pochłoną mroki niepamięci. Bo dlaczego akurat lodówka? No niech mi ktoś wyjaśni dlaczego Duśka pamięta lodówkę, a nie pamięta swojego dziecinnego łóżeczka, które wyjechało z domu pół roku po lodówce?

Wniosek? Uważajcie na to co mówicie i co robicie przy Waszych dzieciach, nawet tych małych. Każde nieopatrznie rzucone słowo może być kiedyś użyte przeciwko Wam… Prawdopodobnie dzieci najszybciej zapamiętają to, o czym my chcielibyśmy zapomnieć.

Tylko dlaczego ta lodówka?…