Społeczeństwo coraz chętniej jeździ na rowerze, zarówno rekreacyjnie, jak i traktując rower jako środek komunikacji. I słusznie, bo korzyści zdrowotne płynące z jazdy na rowerze wyraźnie przewyższają ryzyko z nią związane. O ile bowiem zawodowi kolarze miewają problemy urologiczne (tzw. „choroba kolarzy”), to trudno odnosić je do amatorów uprawiających jazdę na rowerze hobbystycznie lub rekreacyjnie. O pewnych ryzykach lepiej jednak pamiętać.

Zalet jeżdżenia rowerem, na dodatek udowodnionych w badaniach naukowych, jest mnóstwo. Między innymi jazda na rowerze:

• zmniejsza częstość występowania incydentów naczyniowo-mózgowych (czyli zawałów serca i udarów),
• zmniejsza ryzyko choroby wieńcowej,
• zmniejsza ryzyko nadciśnienia i prowadzi do zmniejszenia podwyższonych wartości ciśnienia,
• zmniejsza ryzyko dyslipidemii,
• zapobiega otyłości,
• zmniejsza nadwagę,
• redukuje ryzyko cukrzycy i obniża poziom cukru we krwi.

Wykazano również silne odwrotne zależności między dojazdami do pracy na rowerze a śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny, śmiertelnością z powodu raka i zachorowalnością na raka wśród uczestników badania w średnim i starszym wieku (tu nie ma związku przyczynowo-skutkowego; można domniemywać na przykład, że rowerzyści generalnie prowadzą zdrowszy tryb życia niż osoby poruszające się samochodem).

Zdrowie urologiczne i seksualne a jazda na rowerze

Bywają jednak doniesienia na temat niekorzystnego wpływu jazdy na rowerze na zdrowie urologiczne i seksualne u mężczyzn. Jest to wciąż przedmiotem wielu badań. Warto jednak zaznaczyć, że zaburzenia erekcji u rowerzystów pojawiają się nie częściej niż zaburzenia erekcji obserwowane u innych sportowców.

Potwierdza to np. badanie Massachusetts Male Aging Study (Int J Impot Res . 2001; 13:298-302) oraz badanie Cycling for Health UK (Journal of Men’s Health 2014; 11:75-9), z których w tym ostatnim przeprowadzono ankietę wśród 5282 rowerzystów. Wynika z nich, że jazda na rowerze nie powoduje większych zaburzeń erekcji ani LUTS (ang. lower urinary tract symptoms – dolegliwości ze strony dolnych dróg moczowych) w porównaniu z pływaniem lub bieganiem, ale może zwiększać podatność na zwężenia cewki moczowej, drętwienie narządów płciowych i odleżyny, a także neuralgia nerwu sromowego (PNE, ang. pudendal nerve entrapment), nazywana również syndromem Alcocka albo popularnie „chorobą kolarzy”. Choroba ta może być wywołana stanem zapalnym lub nadmiernym naciągnięciem nerwu podczas np. intensywnych ruchów u sportowców.

Naukowcy sugerują, że niektóre kłopoty mogą być związane z czasem trwania treningów kolarskich. Dr Lauren Wise ze Szkoły Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Bostońskiego przebadała nasienie 2261 mężczyzn w okresie 1993-2003. Okazało się, że panowie, którzy spędzali powyżej 5 godzin na siodełku, mieli zmniejszoną liczbę i ruchliwość plemników.

Tematem zajęli się również norwescy naukowcy, którzy przebadali 160 uczestników 450-kilometrowego wyścigu rowerowego. Okazało się, że po wyścigu 1 na 5 mężczyzn zaobserwował u siebie odrętwienie oraz niedoczulicę okolic genitalnych, a 13 proc. ankietowanych doświadczyło problemów z osiąganiem wzwodu.

Badanie opublikowane w Journal of Men’s Health (tom 11:2: 2014) prowadzone przez naukowców z University College London na temat zaburzeń erekcji i niepłodności oraz raka prostaty u regularnych rowerzystów nie znalazło natomiast związku między jazdą na rowerze a niepłodnością ani między zaburzeniami erekcji a jazdą na rowerze. Stwierdzono jednak, że istnieje zwiększone ryzyko zdiagnozowania raka prostaty u mężczyzn w wieku powyżej 50 lat, którzy jeździli na rowerze ponad 3,76 godziny tygodniowo, a zwłaszcza u mężczyzn, którzy jeździli na rowerze ponad 8,5 godziny tygodniowo.

Dowody te ponownie wydają się sugerować, że umiarkowane, zdrowe ćwiczenia są kluczem do lepszego ogólnego stanu zdrowia, podczas gdy nadmierne obciążenie treningami wytrzymałościowymi z większym prawdopodobieństwem wywoła gorsze wyniki, również pod względem płodności.

Warto zwrócić uwagę na sugestię autorów tego badania, że owa zwiększona zachorowalność może wynikać z tego, że mężczyźni, którzy często jeżdżą na rowerze, mogą być bardziej świadomi swojego zdrowia, co prowadzi do bardziej regularnych badań kontrolnych i większej szansy na zdiagnozowanie lub że jazda na rowerze zwiększa poziom PSA, co z kolei prowadzi do zwiększonego wskaźnika wykrywalności raka prostaty lub że rowerzyści są bardziej narażeni na zaburzenia układu moczowo-płciowego, takie jak krew w moczu lub ból wokół prostaty, co zwiększa prawdopodobieństwo, że zostaną poddani badaniu na raka prostaty.

Dobierz właściwe siodełko

Zdaniem autorów wielu badań kluczową kwestią w przypadku problemów z jazdą na rowerze i prostatą jest znalezienie sposobów na zmniejszenie nacisku na krocze lub okolice pachwiny. Można to zrobić na wiele sposobów – od noszenia wyściełanych szortów, regularnego stania na pedałach, rozważenia regulacji i pozycji siodełka, aż po właściwy wybór siodełka. Badanie na ten temat opublikowane w British Journal of Urology International w 2007 r.

Są specjalne siodełka rowerowe dla mężczyzn, który obawiają się problemów z prostatą, z wycięciem w okolicy krocza. Ten prosty zabieg usuwa nacisk na prostatę. Można też wybrać siodełko ze specjalnymi żelowymi wkładkami, zwiększającymi komfort jazdy. W przypadku częstych treningów i długich tras należy też pamiętać o odpoczynku. Nawet przygotowując się do zawodów warto robić dwu-, trzydniowe przerwy w tygodniu, podczas których nie będzie się jeździć na rowerze. Ten czas można wykorzystać na trening siłowy bądź ćwiczenia cardio.

Smog a jazda na rowerze

Choć generalnie dojazd do pracy na rowerze należy popierać, to jednak lepiej wybierać trasy z dala od ruchliwych ulic. Podczas jazdy na rowerze, podobnie jak i podczas innych ćwiczeń, można zaabsorbować do dróg oddechowych więcej szkodliwych substancji niż podczas spoczynku. Lepiej więc też nie wykonywać żadnych ćwiczeń na świeżym powietrzu, gdy ogłoszony jest alert o wysokim stężeniu zanieczyszczenia powietrza.

Źródła:

https://www.prostatescotland.org.uk/help-and-support-for-you/faqs/might-cycling-affect-prostate
https://www.urologytimes.com/view/bicycle-riding-good-or-bad-mens-healt
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3138851/
Źródło informacji: Serwis Zdrowie

Źródło informacji: Serwis Zdrowie

Obraz Jill Wellington z Pixabay

Dzień Mężczyzny został ustanowiony przez Organizację Narodów Zjednoczonych jako sposób na docenienie mężczyzn, ich wkładu w życie rodzinne i rodzicielstwo. To męskie święto ma krótką, bo zaledwie dwudziestoczteroletnią tradycję. 

Kiedy jest Dzień Mężczyzny?

Ponad 80 krajów z całego świata obchodzi Dzień Mężczyzny 19 listopada. W Polsce oczywiście wszystko musi być inaczej i Dzień Mężczyzny przypada dwa dni po Dniu Kobiet – 10 marca. Oficjalny przekaz głosi, iż ma to związek z obchodzonym tego dnia w kościele katolickim świętem czterdziestu męczenników. Nietrudno o skojarzenie, że mężczyzna to męczennik i z tego powodu należy mu się specjalny dzień. 

Nie wiem, kto to wymyślił, ale słabo wykombinował. Zdecydowanie lepiej byłoby świętować Dzień Mężczyzny w listopadzie, odnosząc się do męstwa naszych panów, a nie ich męczeństwa, które skwapliwie eksponują, bo niby czemu nie? 

Dla kogo ustanowiono Dzień Mężczyzny?

Dla mężczyzn. Tu sprawa jest prosta. Przy czym mężczyzna to nie nastolatek, ale dorosły, dojrzały pan, który faktycznie wnosi pozytywny wkład w życie rodziny, aktywnie uczestniczy w wychowywaniu dzieci, jest dla swojej żony partnerem i przyjacielem. Wiecie, taki chodzący ideał, który przy okazji ładnie pachnie. Jak nie spełnia powyższych warunków, to jest facet albo chłop, ale nie mężczyzna 😉 

Drogie Panie, jeśli macie w swoim otoczeniu takich mężczyzn, to dziś jest dobra okazja, by pokazać, że zauważacie ich starania i nie traktujecie, jako oczywistej oczywistości. A skoro mamy równouprawnienie, to pamiętajcie, że kwiatki i czekoladki są spoko 😉 

Dlaczego mężczyźni obchodzą Dzień Chłopaka? 

Bo mogą. A jak mężczyzna może świętować, to na pewno okazji nie przepuści 😉 

Dzień Chłopaka to także inicjatywa Organizacji Narodów Zjednoczonych i został ustanowiony tego samego dnia, co Dzień Mężczyzny, ale – co ciekawe – powstał jako odpowiedź na Międzynarodowy Dzień Kobiet. Trzeba przyznać, że ONZ ma rozmach. Jak tylko ktoś zauważył, że kobiety mają swoje święto, a mężczyźni nie, to od razu im zafundował dwa. 

Obecnie jednak coraz częściej mówi się o tym, że Dzień Mężczyzny jest dla mężczyzn, Dzień Chłopaka dla chłopców. Teoretycznie panowie powinni sami zadeklarować, do której grupy należą, ale… święto to święto, więc mężczyzna/chłopak zmiennym jest ;-P 

To może by tak dla równowagi Dzień Dziewczynek?

Owszem, jest w kalendarzu i taki dzień. Jego historia jest jeszcze krótsza niż Dnia Chłopaka i Dnia Mężczyzny. Dzień Dziewczynek został ustanowiony dopiero w 2011 roku i ma na celu zwrócenie uwagi na zadania i wyzwania, jakie stoją przed dziewczynkami na całym świecie. Świętowanie polega raczej na organizowaniu różnego rodzaju imprez o charakterze edukacyjnym niż tradycyjnym wręczaniu kwiatków bądź upominków. W praktyce ciągle jeszcze kobiety i dziewczynki świętują raz w roku, a mężczyźni i chłopcy dwa. 

Geneza tego wszystkiego, czyli skąd się wziął Dzień Kobiet

Nietrudno zgadnąć, że gdyby nie było Dnia Kobiet, to i cała reszta świąt by się nie pojawiła. Jednak historia tego święta jest nieco inna. Jego początki sięgają połowy XIX wieku i nie były okazją do gloryfikowania kobiecości, ale efektem strajków kobiet, które domagały się tych samych praw, które posiadali mężczyźni i zrównania wynagrodzenia za taką samą pracę. 

Biorąc pod uwagę ówczesne podziały społeczne, trzeba zauważyć, że była to inicjatywa całkowicie oddolna – to działania robotnic i sufrażystek stały się kanwą dla oficjalnego ustanowienia Dnia Kobiet. Dzień ten miał być sposobem zwrócenia uwagi na problem nierówności płciowej na wielu płaszczyznach. 

Karta Narodów Zjednoczonych, która oficjalnie uznała równe prawa kobiet i mężczyzn, została podpisana w 1945 roku. O równość i sprawiedliwość kobiety walczyły blisko sto lat.