Z wykształcenia jestem nauczycielem religii i etyki. Miałam nawet przyjemność pracować w zawodzie z gimnazjalistami, którym zapewniono etykę w szkole, międzyklasowo, na ostatnich godzinach. Chcąc, czy nie chcąc nasze dziecko zamiast mieć np. dodatkowe godziny z historii, uczy się na lekcjach religii  jak “odnaleźć w codzienności ślady Bożych darów i umieć za nie dziękować Bogu-Stwórcy”. Lekcje religii powinny więc być poza szkołą! Dlaczego? Znalazłam 5 powodów, dla których katechezy nie powinno być w szkole.

Po pierwsze przypomnijmy sobie, że religia nie zawsze była w szkole. Wróciła w 1991 roku, by powoli na dobre się wpisać w ramy edukacji szkolnej. Wtedy także obiecywano, że dla tych, co nie będą uczęszczać na lekcje religii zapewniona będzie etyka – dziś wiemy, że to tylko pic na wodę fotomontaż. Lekcja religii zwłaszcza katolickiej stała się niejako przymusem, także dla “innowierców”, którzy biorą udział w tej lekcji, albo mają wtedy okienko, bo ich lekcja religii jest na 9 czy 10 godzinie lekcyjnej lub w salce przy ““innowierczej” parafii. Tak powstaje pierwszy podział na lepszych i gorszych, gdzie lepsi to ci co chodzą na religię.

Po drugie nie mieści mi się w głowie, że w podstawówce, gimnazjum i liceum więcej czasu poświęca się  na lekcje religii niż inne przedmioty np. fizykę, chemię i biologię, czy samą historię.  Nie dziwmy się potem, jaka jest wiedza naszego społeczeństwa. Naprawdę te dwie godziny religii w tygodniu to już o dwie za dużo.

Źródło: http://www.wiadomosci24.pl

Po trzecie z moich badań magisterskich jasno wynika, że uczniowie tracą więź między swoją parafią. Większość z nich nawet nie do końca jest pewna, gdzie jest ich parafia, a co za tym idzie, także i Kościół. Ci sami uczniowie podkreślają, że religia w szkole stała się zwykłym przedmiotem, takim jak np. historia. Za moich czasów – a załapałam się jeszcze na lekcje religii w parafii, było zupełnie inaczej. Każdy wiedział, gdzie jego Kościół, czas płynął wolniej, lekcjom religii towarzyszyła zgoła odmienna atmosfera, która sprzyjała wyciszeniu, rozwijaniu głębokiej duchowości, czy refleksji. Natomiast w szkole nikt nie interesował się tym w kogo wierzysz, czy jak wierzysz.

Po czwarte niech mi ktoś podpowie, jak ocenić dziecko z “wiary w Boga” lub jak ocenić, że  “zna różnice między dobrymi, a złymi uczynkami”. Nie  sposób wystawić tutaj jedynki, czy szóstki. Przeglądając treści nauczania wczesnoszkolnego i podstawowego można załamać ręce – toż ja więcej wyniosłam ze szkółki niedzielnej w naszej parafii, pomijając w moim przypadku nauczanie konfirmacyjne, które wymagało ode mnie sporo nauki z zakresu historii, także z historii religii.

Po piąte jakość i efektywność kształcenia jest niska, a Kościoły zamiast pozyskiwać młodzież, tracą ją. Ot smutna historia.

Osobiście jestem za lekcją religii, ale poza szkolnymi murami, dla tych co chcą z osobnym świadectwem. Natomiast w szkole niech wreszcie zagości etyka, religioznawstwo.

To co najbardziej lubię w kuchni, to takie czary, kiedy szybko i łatwo – jak machnięcie magiczną różdżką – powstaje coś smacznego i w dodatku efektownego. Do tej kategorii zalicza się ciasto 3 Bit, które jest łatwe w wykonaniu, pięknie wygląda i fantastycznie smakuje.

Na ciasto 3 Bit składa się wszystko co dobre: masa kajmakowa, krem budyniowy i bita śmietana, przełożone kilkoma warstwami herbatników. Ciasta nie pieczemy, przygotowujemy je dzień wcześniej, by herbatniki zdążyły zmięknąć.

Składniki: (na prostokątną formę 23×37 cm lub 23×33)

1 puszka masy kajmakowej
2 paczki 220 g opakowań herbatników
4 szklanki mleka
0,5 szklanki cukru
kostka masła
2 budynie śmietankowe lub waniliowe
500 ml śmietany kremówki
żółta galaretka
kilka kostek czekolady (opcjonalnie)

Przygotowanie:

1. Formę wykładam papierem do pieczenia lub folią spożywczą, a na jej dno układam pierwszą warstwę herbatników. Nakładam równomiernie masę kajmakową.
   Układam drugą warstwę herbatników.
2. Zagotowuję 3,5 szklanki mleka wraz z cukrem.
   Do reszty mleka dodaję budynie, mieszam i wlewam do gotującego się mleka.
   Budyń należy schłodzić.
   Następnie miksuję kostkę masła (w temperaturze pokojowej) i stopniowo dodaję budyń.
3. Gotowy krem budyniowy wykładam na herbatniki.
4. Układam trzecią warstwę herbatników, formę obwijam folią i w tej fazie ciasto wkładam na kilka godzin (a najlepiej na noc) do lodówki.
5. Galaretkę przygotowuję w szklance wody i gdy zaczyna tężeć ubijam na sztywno śmietanę – następnie dodaję galaretkę, całość miksuję i wykładam na herbatniki.
   Na tarce ścieram czekoladę, którą posypuję ciasto.

Ciasto 3 Bit przechowujemy w lodówce.

Smacznego!

Zdjęcia: Basia

Matka idealna to taka, która zaszła w ciążę w sposób całkowicie zgodny z naturą, siłami natury urodziła i tymi samymi siłami wykarmiła swoje niemowlę. Jeśli więc Droga Matko, Twoje dziecko poczęło się w sposób nienaturalny, na brzuchu nosisz pamiątkę po cesarskim cięciu, a w szafce masz pełno butelek do karmienia to mam dla Ciebie złą wiadomość – nie masz prawa nazywać się matką.

Myślicie, że zwariowałam? Absolutnie nie, ja tylko zebrałam w jedną pigułkę wszystkie teorie, jakich pełno w internecie. Już nie musicie wertować setek stron, by mieć pewność, na ile Wasze macierzyństwo jest prawdziwe, wystarczy krótki rachunek sumienia i wszystko będzie jasne. Czemu aż rachunek sumienia? Skoro kontrowersyjny profil na Facebooku założyła grupa religijna pod przewodnictwem ojca Jakiegoś Tam, to i rachunek sumienia nie zawadzi.

Idąc tropem owej religii, nie sprawdziłam się, idealna matka to nie ja, niestety.  Nie urodziłam sama, chociaż bardzo chciałam. Tak naprawdę od szóstego miesiąca ciąży uciekałam przed operacją, w końcu mnie dopadli, nie było zmiłuj, pokroili. Czasem śmieję się, że to nie ja urodziłam tylko doktor Z. Ale nie do śmiechu mi, kiedy słyszę: miałaś cesarkę, nie wiesz, co to poród. A nie raz i nie dwa zdarzyło mi się to słyszeć i musiałam mocno walczyć, żeby nie pokazać jak mi przykro. Karmiłam piersią krótko, tylko cztery miesiące. Teraz wiem, że aż cztery, bo właśnie te pierwsze cztery miesiące są najważniejsze. Od innych matek słyszałam: już nie karmisz? Ja karmiłam dwa lata! Czy to ich zasługa a moja wina? Czy fakt, że ich piersi nie „wyschły” tak szybko jak moje czyni je lepszymi?

No właśnie, zatrzymajmy się na tym słowie – lepszymi. Skąd w nas, matkach, taka potrzeba rywalizacji między sobą? Udowadniania sobie, że to my mamy rację, a nie tamte, że nasza prawda jest lepsza, że tylko my wiemy, co jest naprawdę dobre dla dzieci – zarówno naszych jak i cudzych?

Mam czyste, zadbane dziecko, któremu staram się poświęcać dużo czasu. Piorę we francuskim proszku i płuczę w niemieckim płynie do płukania. Czy to znaczy, że jestem lepsza od matki, która pierze w proszku E i pracuje od rana do nocy, żeby ją na ten proszek było stać? Która nie zawsze ma siłę przeczytać dziecku bajkę na dobranoc i po raz tysięczny odpowiedzieć na pytanie czemu księżyc nie świeci tak jasno jak słońce? Nie porównuję się do innych matek, mojego dziecka do innych dzieci też nie porównuję. Publiczne manifestowanie swojej wyższości z przyczyn kompletnie od nas niezależnych to nic innego jak leczenie kompleksów. Jak wielkie one muszą być, żeby wywyższać się z powodu porodu naturalnego? Pytam raz jeszcze: czy matka, która urodziła siłami natury, może powiedzieć, że to jej zasługa? Miała szczęście i tyle.

W moim pojęciu zła matka to taka, która nie pójdzie z dzieckiem do logopedy, ortopedy czy innego pedy lub loga, gdy dziecko ewidentnie tego potrzebuje, która nie kupi mu butów na zimę, bo zeszłoroczne jeszcze dobre tylko trzeba palce przykurczyć, a pieniądze woli wydać na fajki, która nie czuje potrzeby podawania dziecku regularnie posiłków, albo w ogóle zapomina, że ma dziecko i spokojnie pije alkohol, gdy jej dziecko wypada przez okno.

A więc pamiętaj Droga Mamo – nieważne, w jaki sposób Twoje dziecko przyszło na świat, nieważne, jakim mlekiem je wykarmiłaś, nieważne czy postawiłaś na rodzicielstwo bliskości, czy zimny chów znany z połowy ubiegłego wieku. Jeżeli kochasz swoje dziecko i dbasz o nie najlepiej jak potrafisz, to jesteś Najlepszą Matką Na Świecie. Tylko tyle i aż tyle.