„Podkarpacie wolne od aborcji” – taki tytuł przykuł dziś rano moją uwagę. Przycupnęłam więc na chwilę przed telewizorem, bo byłam ciekawa co tam znowu „mądrego” powiedzą w tym temacie. I powiem szczerze, że choć nie spodziewałam się jakiegoś pozytywnego przekazu, to jednak włos zjeżył mi się na głowie i poczułam lekką irytację.

Tym z Was, którzy nie mieli okazji zobaczyć lub posłuchać tego reportażu, krótko przybliżę o co chodzi.

Otóż pewna kobieta, będąc na początku swej ciąży, podczas jednego z badań usg usłyszała od ginekologa pytanie – „Co by zrobiła, gdyby dowiedziała się, że nosi w łonie dziecko z wadami genetycznymi?”. Odpowiedź w dużym skrócie brzmiała tak: „Zależy jakie byłyby to wady, ale prawdopodobnie usunęłabym ciążę”. Lekarz podobno nigdy więcej tematu nie podjął, a po porodzie okazało się, że dziecko przyszło na świat z wodogłowiem, chorym sercem i zdeformowaną rączką.

W tym momencie poczułam szybko rosnące mi ciśnienie i złość, no bo dlaczego jakiś tam lekarz postanowił zataić przed przyszłą mamą tak ważne informacje i podjąć  za nią decyzję o urodzeniu chorego dziecka?!

W jakim my kraju żyjemy, że o tego typu sprawach decydują za nas politycy, księża i lekarze?!! Wiecznie włażą nam z butami w nasze krocza, łona, głowy i portfele, mówiąc nam co mamy robić, a czego nie!

I nie chodzi mi w tym miejscu o to, że popieram aborcję, lecz o to, że każda kobieta powinna mieć prawo do wiedzy – dotyczącej jej stanu zdrowia oraz jej potomstwa – a także do własnego zdania. Bo kto teraz będzie ponosił, odpowiedzialność za decyzję podjętą przez tego ginekologa oraz za to dziecko, które wymaga poważnej opieki, leczenia i poświęcenia (czasu, pracy, pieniędzy i własnego ja)?!

À propos pieniędzy, kto da tej „biednej” kobiecie finanse na utrzymanie siebie i rodziny (bo zapewne o pracy zawodowej może w tej chwili tylko pomarzyć)? Kto jej da na leczenie? Podobno w tej chwili zbiera na operację zdeformowanej ręki, brakuje jej raptem 200 tysięcy – z wrażenia nie kojarzę już nawet czy to „tylko” w złotówkach, czy może w innej walucie.

Kto jej teraz pomoże?!?

Pewnie nikt, bo tak to właśnie u nas jest, że chętnych do decydowania o naszym losie jest zawsze dużo, ale tych do późniejszego wsparcia już nie ma. Kobieta taka, jak ta z reportażu, zostaje sama jak palec. Być może nawet (jakby problemów miała mało) z odciśniętym na twarzy piętnem, że gdyby wiedziała, to by tę ciążę usunęła, czyli w oczach bezwzględnych przeciwników aborcji – zabiłaby własne dziecko. Bo założę się, że wiele takich głosów padnie, o ile już nie padło, w jej stronę…

I żeby była jasność, nie jestem zwolenniczką aborcji na życzenie (bo wpadłam, a nie jestem gotowa na macierzyństwo), ale nie jestem też jej zagorzałą przeciwniczką. Uważam po prostu, że każdy powinien mieć prawo do wiedzy i podejmowania takiej decyzji, której konsekwencje będzie potrafił udźwignąć – psychicznie i fizycznie. Poza tym, lekarze, którzy zasłaniają się w tej chwili klauzulą sumienia powinni udzielać swoim pacjentkom stosownych informacji, służyć radą i kierować je tam, gdzie zostanie udzielona im właściwa POMOC!

Jesteś rodzicem — założyłeś rodzinę, stworzyłeś dom. Odkrywasz, że wychowywanie dzieci jest wyzwaniem i to jednym z najtrudniejszych. Dla pocieszenia – nikt na świecie nie ma idealnego życia i perfekcyjnej rodziny. W codzienności każdego z nas pojawiają się przykre momenty i denerwujące sytuacje. Wiele rzeczy nas przerasta i wyprowadza z równowagi. W dodatku nie możemy ot tak po prostu się poddać i rzucić wszystkim w diabły.

Za to możemy próbować i szukać sposobów, jak sobie radzić. Jednym z rozwiązań jest ustalenie zasad i określenie wartości, które są najważniejsze dla Ciebie i Twoich bliskich.

To od Ciebie zależy, czy Twoje dzieci czują się w domu dobrze i bezpiecznie. Najbardziej swobodnie czujemy się w otoczeniu, które znamy – gdzie są jasne stałe reguły, ustalone granice, ma się poczucie przewidywalności.

Granice określają to, na co się zgadzasz lub nie zgadzasz. To fundament, na którym można się oprzeć – daje poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Dlatego zachęcam Cię, by we własnym domu określić zasady, które będą jak drogowskazy, wskazujące właściwą drogę i pokazujące czego się od każdego oczekuje. Reguły te wyznaczą też obszar do prób i podejmowania własnych wyborów przez dzieci.

Jak wprowadzić spójny system norm i zasad?

1. Najpierw trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, co jest dla mnie ważne, a co nie i zacząć od samego siebie. Zastanów się więc nad swoimi wartościami i ustal ich hierarchię. Ona może być przecież zupełnie inna od tej, która była Twoim domu rodzinnym, a także różna od tej, która obowiązuje w domu Twoich znajomych.
   
2. Następnie trzeba to obgadać z resztą rodziny, a przede wszystkim z partnerem. Zasady powinny być akceptowane i przestrzegane przez każdego z rodziców, w innym wypadku dziecko zwróci się do tego, którego decyzja będzie dla niego korzystniejsza.

3. Stwórzcie listę zasad – najlepiej spiszcie i powieście w widocznym miejscu. Jeśli dzieci są starsze, zaangażuj je do tej pracy. Będzie im łatwiej przestrzegać normy, w ustanawianiu których brały udział. Dzieci lubią też same szukać rozwiązań.To jest też dobry moment, by wytłumaczyć, dlaczego dana zasada jest taka ważna.

Np. Nie skaczemy po łóżku. Nie chcemy, byście to robili, bo łóżko stoi obok kaloryfera i boimy się, że zrobicie sobie krzywdę.

4. Zasady powinny być określone jasno i konkretnie, najlepiej jako informacje – ze wskazówką, jakiego zachowania oczekujemy.

Np. Brudne skarpetki wrzucamy do kosza z brudną bielizną.
W domu spacerujemy, a na podwórku możemy biagać.

5. W miarę możliwości formułujemy je w sposób pozytywny.

Np. Lepiej: Gdy jemy obiad, siedzimy przy stole.
Zamiast: Nie chodzimy po kuchni w czasie obiadu.

6. Reguły należy popierać własnym przykładem. Trudno jest wymagać od dziecka przestrzegania jakiejś zasady, jeżeli samemu uważa się ją za nieważną.

Np. Jeśli ustaliliśmy, że w czasie posiłku, nie odbieramy telefonu, to dotyczy to także dorosłych, a nie tylko dzieci.

7. Zasad należy przestrzegać i nie dopuścić, żeby stały się tylko zapisaną kartką papieru.
   Np. Jeśli więc ustaliliśmy, że w domu obowiązuje zasada „nie oglądamy telewizji przy posiłkach”, to telewizor powinien być zawsze wyłączony w czasie jedzenia.

Zatem wprowadź w domu system zasad i wytycz granice. Kiedy już ustalisz reguły, upewnij się czy są one dobrze zrozumiane przez Twoje dziecko. Jest też duża szansa, że od tego momentu nie będzie potrzeby używania argumentu “nie, bo nie”, wystarczy że przypomnisz i odwołasz się do konkretnej zasady. I pamiętaj, że najlepiej przestrzegane granice to te, które dziecko znajdzie samodzielnie i przyjmie jako oczywiste.

Uwielbiam w chłodne wieczory zasiadać do lektury z kubkiem pachnącej, gorącej czekolady. Oczywiście nie mam na myśli gorącej czekolady w proszku, ale zrobionej z tabliczki ulubionej czekolady. Taka gorąca czekolada jest najlepsza i najzdrowsza. Szczególnie, jeśli sięgniemy po gorzką, zawierającą przynajmniej 70% kakao. Taki napój jest nie tylko pyszny, ale i zdrowy, ponieważ dostarcza m.in: magnez, żelazo, cynk, potas, fosfor, flawonoidy, niacynę, teobrominę, fenylotylaminę. Dzięki temu wpływa dobrze na pracę mózgu, wspiera układ nerwowy oraz krwionośny.

Gorącą czekoladę pijam chętnie i w różnych wariantach. Trzema najlepszymi (zdaniem mojej przyjaciółki) przepisami postanowiłam się z Wami podzielić.

Czekolada z chili. Dla miłośników łączenia słodyczy z ogniem papryczek 🙂

Składniki dla dwóch osób:

• 1 szklanka mleka
• ½ szklanki śmietanki 30% lub 36%
• ½ tabliczki gorzkiej czekolady
• szczypta cynamonu
• ½ łyżeczki chili w proszku

Przepis podstawowy na czekoladę: Mleko ze śmietanką podgrzewam w garnuszku, ale nie pozwalam się zagotować. Gdy płyn jest gorący, dodaję połamaną na małe kawałki czekoladę i cynamon. Mieszam do połączenia się składników i zdejmuję z ognia. To mój podstawowy przepis na czekoladę. Jeśli lubicie napój bardziej gęsty i intensywniej czekoladowy, zwiększcie ilość czekolady. Wszystko według Waszego uznania 🙂

Gdy już rozleję płyn do wysokich szklanek, obsypuję go chilli. Cudnie rozgrzewa, sprawdzi się idealnie, gdy przemarznięcie i szukacie szybkiego sposobu na błogie ciepełko. Jest naprawdę ostry, więc nie częstujecie nim swoich dzieci 😉

Wersja świąteczna z pachnącą pomarańczą:

Przepis podstawowy na czekoladę znajdziecie wyżej 🙂

Ponadto przygotowuję:

• skórkę startą z jednej pomarańczy,
• szczyptę cynamonu,
• bitą  śmietanę,
• wiórki czekoladowe (starta czekolada)

Przygotowuję czekoladę zgodnie z podstawowym przepisem, dodając do garneczka startą skórkę pomarańczy (najpierw dokładnie myję i parzę wrzątkiem skórkę). Gdy czekolada ze skórką pomarańczy trafi do szklanki, sięgam po bitą śmietanę w sprayu (wiem, czasem jestem leniwcem, ale wy możecie ubić ją ze schłodzonej słodkiej śmietanki), dopełniam szklanki do oporu, posypuję górkę resztą startej skórki i wiórkami z czekoladą. Jest słodko, pysznie, pachnąco.

Delikatna, biała czekolada na gorąco:

Składniki dla dwóch osób:

• 1 szklanka mleka
• ½ tabliczki białej czekolady
• ½ laski wanilii
• dowolne dodatki

Mleko i kawałki białej czekolady podgrzewam i mieszam cały czas do rozpuszczenia, dodaję wanilię. Przelewam do szklanek i obsypuję tym, co mam pod ręką, byle na słodko – bita śmietana, czekoladowe gwiazdki, płatki migdałowe, a nawet słodkie pianki czy maliny. Nie co dzień sięgam po taką dawkę cukru, czuję się więc rozgrzeszona.