Nie lubię sprzątać. Chyba w tym momencie odzywa się męska część mojej natury, nie lubię robić czegoś czego za chwilę i tak nie będzie widać. Jednak między „lubię” a „muszę” jest próżnia kosmiczna. Dlatego jak muszę to łapię za przysłowiową ścierę. Niemiecką. Niestety.

Dlaczego niemiecką? Bo jest lepsza. A dlaczego niestety? Bo mnie to wkurza.

Mówiąc “ściera” nie mam na myśli typowej szmaty, bo takowej nie używam, tylko całą baterię przeróżnej chemii domowej. I chociaż co jakiś czas przedstawiciele przeróżnych koncernów próbują mnie przekonać, że to co jest sprzedawane w naszych sklepach niczym nie odbiega jakością od produktów oferowanych na zachodzie Europy, ja i tak swoje wiem. Skąd? Z praktyki oczywiście.

Pierwszy niemiecki produkt z jakim się zetknęłam to był szampon Shauma, stare dzieje. Powiem tyle – normalnie myję głowę co trzy dni, po użyciu tamtego szamponu nie myłam ze dwa tygodnie i wyglądały jak świeżo umyte. Niestety drugi raz nie udało mi się tego cudu znaleźć. Mimo to nadal używam niemieckiej Shaumy, moje włosy są po niej ładniejsze, dłużej zachowują świeżość i blask. No i rozczesują się zdecydowanie łatwiej.

Ale wróćmy do sprzątania.

Znacie te wszystkie reklamy, w których pokazują jak Domestos czy inny Bref robi wszystko sam? Wystarczy polać i spłukać i już. Ile razy pomyśleliście, że to ściema nad ściemy? Bo ja tak myślałam za każdym razem i wściekałam się na twórców reklam, że robią ze mnie idiotkę. A potem wypróbowałam WC Fit czy jakoś tak. Hmm, tego… z szoku otrząsałam się długo. Później zamieniłam tego Fita na Domestos, też niemiecki, niejako z musu, zmieniłam miejsce zamieszkania i Fit stał się niedostępny.

Ile razy zdarzyło Wam się mało uważnie pilnować obiadu i zalać kuchenkę? I co? Cif? Ajax? Ileż się naklęłam przy szorowaniu czegokolwiek tymi specyfikami to ludzkie pojęcie przechodzi. Przyznaję, ładnie pachną. Niestety na tym się ich zalety kończą. Natomiast mleczko Viss z wybielaczem naprawdę robi to co powinno.

Proszki do prania to cała epopeja. Nie wiem dlaczego, ale po tych kupowanych w marketach moje ubrania (pal diabli moje, ale przede wszystkim Duśki) są twarde, szorstkie i w ogóle paskudne. Może żelazko by coś na to poradziło, ale ja z zasady nie prasuję. Płyn do płukania, mówicie? A co może pomóc płyn do płukania? Próbowałam różnych Silanów, Lenorów w konfiguracjach z różnymi proszkami do prania. I co? I Gucio 😛 A potem sięgnęłam po niemiecki Persil i niemiecki Lenor. Efekt? Jak Duśka poszła do przedszkola to pani pytała w czym piorę jej ubranka, że są takie miękkie i pachnące. Bo naprawdę są. A jak w lecie wieszam pranie na dworze, to sąsiadka mówi, że czuje, że prałam. I to nie o to chodzi, że widzi, naprawdę czuje zapach Lenora, wystarczy, że wiatr zawieje w jej stronę. A to jednak kilka metrów jest.

Mogłabym tak jeszcze długo wymieniać, wybielacz, odplamiacz, pasta czyszcząca różne powierzchnie, dezodorant… Raz na jakiś czas w ramach eksperymentu kupuję coś w polskich sklepach z nadzieją, że może coś się zmieniło. Niestety nie zmienia się ani na jotę, ciągle chemia niemiecka bije polską na głowę. Nie podoba mi się to. I to nawet nie o to chodzi, że jestem jakąś zagorzałą patriotką walczącą o polskość na bazie proszku do prania, ale strasznie nie lubię być oszukiwana. A skoro kupując w małym sklepiku na bazarku za szampon czy proszek płacę zaledwie kilka złotych więcej niż zapłaciłabym w tak zwanym wielkopowierzchniowym sklepie, to wnioski nasuwają się same. Świństwo nam pchają po cenie dobrego produktu i tyle. Nie wierzycie? To idźcie na pierwszy z brzegu bazar.

Za kilka dni Święta Bożego Narodzenia. Spotkamy się z rodziną przy wigilijnym stole. Zgodnie z tradycją na wigilijnej wieczerzy powinno pojawić się 12 staropolskich potraw. Które potrawy wigilijne i świąteczne może zjeść dziecko?

Świąteczna, a zwłaszcza wigilijna kuchnia, to przede wszystkim grzyby, kapusta kiszona, ryby pod różną postacią oraz suszone owoce. O tym, co może zjeść dziecko z wigilijnego stołu powinien decydować jego wiek a nie widzimisie rodziców czy współtowarzyszy kolacji.

Najmniej spośród wigilijnych potraw może skosztować niemowlę. Na więcej mogą sobie pozwolić dzieci powyżej 1 roku życia. Prawie wszystkich świątecznych dań może skosztować już 3-latek, ale pod pewnymi warunkami. Przede wszystkim Wigilia nie może być odstępstwem od zasad rozszerzania diety. Trzeba zachować zdrowy rozsądek i pamiętać, że niemowlęciu nie podajemy na raz kilku nowych produktów. Po drugie – nie podajemy dań ciężkostrawnych, tłustych, silnie alergizujących. Na liście zakazanych produktów znajdują się: grzyby, miód (może go skosztować dziecko roczne, jeśli nie jest uczulone), marynaty, ryby smażone, wędzone, z zalewy, mak czy duże kawałki orzechów i suszonych owoców.

Warto zanim przygotujemy wyłącznie tradycyjne menu pomyśleć i nieco zmodyfikować potrawy. Przygotujmy ich dziecięce wersje.

7-8 miesięczne dziecko śmiało może spróbować domowego czerwonego barszczu, ale tylko tego czystego bez chemicznych wspomagaczy, na bazie dietetycznego bulionu z warzyw a zamiast uszek można go podać z makaronem czy zacierkami. Kompot z suszu też jest dobrą propozycją dla malucha, pod warunkiem, że nie jest bardzo dosłodzony.

Tradycyjną rybę po grecku z powodzeniem zastąpi smażony lub duszony filet z dorsza czy soli. Są to ryby chude i bogate w niezbędne dla rozwoju mózgu kwasy tłuszczowe z grupy omega-3. Jeśli jesteśmy w temacie ryb to, co ze śledziami? Są one rybami ciężkostrawnymi, dlatego lepiej wstrzymać się od serwowania ich dzieciom. Niewielkie ilości można podać tym, które skończył 18 miesięcy, po wcześniejszym dokładny wymoczeniu płatów w wodzie lub mleku, by pozbyć się nadmiaru soli. 

Pierogi z kapustą i grzybami w dziecięcym wydaniu można przygotować z twarogiem lub owocami np. jabłkiem czy truskawkami. Natomiast kapustę z grzybami czy grochem bezpieczniej jest wyeliminować z menu świątecznego. Samej kapusty mogą spróbować dopiero dzieci, które ukończyły rok. 

Z tradycyjnych słodkich wypieków dzieci powyżej roku ze smakiem mogą zajadać sernik, ciasto drożdżowe i pierniczki pod warunkiem, że nie mają alergii na miód i orzechy. Na liście produktów zakazanych do 2 roku życia znajdzie się niestety makowiec. Spowodowane jest to przez ciężkostrawną masę makową.

Sami widzicie jak w łatwy sposób można odpowiednio dobrać jadłospis tak, aby małe dziecko mogło z nami uczestniczyć w wigilijnej kolacji. Warto trochę zmodyfikować postne, tradycyjne potrawy tak, by trafiły w gusta naszych dzieci a zarazem były zdrowe i bezpieczne dla ich brzuszków. Smacznych i Wesołych Świat Bożego Narodzenia.

Wspólne gotowanie i pieczenie z dzieckiem podobno ma same plusy, bo poza świetną zabawą, uczy małoletnich współdziałania, zasad żywienia i przyrządzania potraw czy wypieków, daje możliwość poznawania nowych produktów oraz smaków. Nie da się również ukryć, iż wspólne spędzanie czasu pozytywnie wpływa na wzajemne relacje, a więc zbliża do siebie. No i oczywiście stanowi świetny sposób na oderwanie dziecka od telewizora czy komputera, a to dzisiaj – w dobie internetu oraz pośpiechu bardzo ważne.

I ja się z tym wszystkim zgadzam, jak najbardziej. Dla dziecka to same plusy. Ale czy na pewno dla mnie?!?

No niech mi ktoś teraz powie, że dla rodzica to ZAWSZE świetna zabawa, to parsknę śmiechem! I poddam wątpliwości fakt, czy aby na pewno taka osoba miała okazję kucharzyć ze swoją pociechą więcej niż jeden raz. Ja miałam, a właściwie to miewam i przyznaję, że (mimo wszystko) lubię w ten sposób spędzać czas z Jaśkiem, ale bez przesady – świetną zabawą bym tego nie nazwała! Przynajmniej nie do końca.

No bo jak coś może mnie tak cudownie bawić jeśli ja się przy tym muszę irytować?! Bo to co normalnie zajęłoby mi 30 minut, z młodym kucharzem zajmuje co najmniej dwa razy tyle. Bo mój ład i porządek, który tak bardzo sobie cenię, w ułamku sekundy szlag trafia. Wszystko w kuchni fruwa i spada… nawet do kosza, przypadkiem oczywiście. Tu się coś rozleje, tam rozsypie. Tu roztrzaska się miska, albo nawet kilka, z kolorowymi bezami w środku (!) – przerabiałam to w zeszłym roku przed urodzinami Jaśka. Uwierzcie mi, widok mojej (pierwotnie) białej kuchni, zmieniającej się w iście tęczową, nie rozbawił mnie do rozpuku. Oczywiście mam w sobie trochę uczuć, więc nie sprałam syna na kwaśne jabłko, wręcz przeciwnie zagryzłam wargi i wydusiłam z siebie – Nic się nie stało. Ale wiecie, swoje pomyślałam…

Do tego dochodzi walka na noże, łyżki i słowa, bo przecież 4-latek to już wszystko potrafi i wszystko wie, nie trzeba mu nic pokazywać, poprawiać i edukować. Ja sam i ja wiem mamo. A jak się skaleczę, oparzę czy spadnę z krzesła (razem z jedzeniem) to się gniewać nie będziesz. Pogłaszczesz, podmuchasz, jedzenie pozbierasz, wywalisz i powiesz, jak wyżej – Nic się nie stało.

….tak tak, i to wszystko ze stoickim spokojem, oczywiście! 😉

Pozostaje jeszcze kwestia grzebania paluchami i wyjadania, szczególnie łakoci, bo warzywa z reguły są bleeee. Ździebko mnie to denerwuje, tym bardziej jeśli zachodzi to na szeroką skalę, bo do tej czynności zwykle podłącza się moje drugie, starsze dziecko (czytaj – małżonek) =)
I wiem wiem, ja też to robiłam jak byłam mała, ale teraz dopiero rozumiem dlaczego mama tak na to psioczyła! Zostaw, bo zabraknie! Ha! Też tak mówię. Taka kolej rzeczy chyba… ?

Dziś czeka mnie pieczenie pierniczków, do którego zabieram się od X czasu, jak pies do jeża. Najchętniej zrobiłabym to pod nieobecność Jasia, żeby oszczędzić sobie czasu i nerwów, ale z drugiej strony, co to za przyjemność piec samej, w ciszy i spokoju? Pójdzie mi to szybko, kuchnia będzie względnie czysta, pierniki będą wszystkie równe i kształtne, ciasta nie zabraknie… eeee bez sensu! Nudne by to było!

Mimo wszystko, wolę piec wspólnie z Jaśkiem, tym bardziej, że wiem jak wielką radość mu to sprawia i jaki jest dumny gdy może zjeść później swoje wypieki!

A Wy, wciągacie dzieci do kuchni?? Jak Wam idzie wspólne kucharzenie? =)