Coraz powszechniejszy dostęp do żywności ekologicznej przekłada się na wzrost świadomości konsumentów, jeśli chodzi o jej właściwości oraz pozytywny wpływ na środowisko[1]. Jednak w dalszym ciągu powielanych jest wiele nieprawdziwych informacji o produktach ekologicznych, dlatego w poniższym wpisie rozprawiamy się z najczęściej spotykanymi mitami oraz przybliżamy najważniejsze fakty na temat certyfikowanej żywności z rolnictwa ekologicznego.

FAKT – Wybierając produkty oznaczone Euroliściem, masz pewność, że pochodzą one z ekologicznych produkcji i upraw

Euroliść to unijne logo potwierdzające autentyczność certyfikowanego produktu ekologicznego. Jego obecność na etykiecie oznacza, że żywność została wyprodukowana zgodnie z prawnie zatwierdzonymi zasadami uprawy, hodowli i przetwórstwa, z poszanowaniem środowiska, klimatu i dobrostanu zwierząt. Co ważne, sama informacja „eko” czy „bio” na etykiecie produktu w opakowaniu detalicznym jest niewystarczająca – musi jej towarzyszyć logo rolnictwa ekologicznego UE, informujące, że producent jest objęty unijnym systemem kontroli. Jeśli zatem chcesz mieć pewność wyboru certyfikowanego produktu ekologicznego, na jego opakowaniu szukaj symbolu Euroliścia.

A jak rozpoznać logo żywności ekologicznej UE? Ma kształt zielonego prostokąta, na którym umieszczonych jest 12 białych gwiazdek stylizowanych w kształcie liścia. Obok Euroliścia powinny się znaleźć jeszcze dwie informacje: oznaczenie kraju, z którego pochodzą surowce, np. PL dla Polski i numer identyfikacyjny jednostki certyfikującej.

MIT – „Slow food” i „zdrowa żywność” to synonimy „żywności ekologicznej”

Terminów „slow food” i „zdrowa żywność” nie powinno się używać wymiennie ze sformułowaniem „żywność ekologiczna” – nie oznaczają one tego samego. Jeśli spotkałeś/aś się z taką praktyką, najpewniej jest ona efektem działań marketingowych, wprowadzających konsumentów w błąd. Produkty opisane jako „slow food” lub „zdrowa żywność” mogą dotyczyć zarówno produktów certyfikowanych, jak i niecertyfikowanych. Warto zatem zwracać uwagę nie tylko na samą nomenklaturę, ale szukać symbolu Euroliścia na etykiecie, który poświadcza zgodność z wymogami UE w kontekście żywności ekologicznej.

FAKT – W rolnictwie ekologicznym nie stosuje się sztucznych nawozów, chemicznych środków ochrony roślin, syntetycznych dodatków paszowych, hormonów wzrostu i in. stymulatorów wydajności

To jedna z żelaznych zasad! W uprawach ekologicznych nie stosuje się sztucznych nawozów ani syntetycznych związków chemicznych, których celem jest maksymalizacja plonów. Do walki ze szkodnikami wykorzystuje się wyłącznie fizyczne i biologiczne metody i preparaty. Równie ściśle określone zasady dotyczą hodowli w gospodarstwach ekologicznych. Zwierzęta nie mogą być karmione paszą wytworzoną z GMO lub przy użyciu GMO. Bezwzględnie zabronione jest także stosowanie jakichkolwiek stymulatorów wzrostu w celu zwiększania produktywności, a zwierzęta są utrzymywane w dobrostanie, z dostępem do wybiegów, pastwisk i ekologicznych łąk.

MIT – Żywność ekologiczna ma działanie lecznicze

Stan zdrowia zależy od wielu różnorodnych czynników, takich jak aktywność fizyczna, styl życia, wiek, predyspozycje genetyczne, stres, rodzaj pracy, ilość snu, a dieta jest jednym z nich. Dlatego spożywanie żywności ekologicznej – chociaż jest rozsądniejszym wyborem niż sięganie po produkty wysokoprzetworzone – nie może być traktowane jako wyłączna profilaktyka zdrowotna. Nie ma też bezpośredniego wpływu na leczenie rozmaitych schorzeń. Wybory i eliminacje składników diety należy skonsultować ze specjalistą. Ważne jest przy tym, by składniki pożywienia nie zawierały pozostałości agrochemicznych i by miały wysoką prozdrowotną wartość biologiczną. Z tego względu warto sięgać po produkty rolnictwa ekologicznego.

FAKT – Spożywanie produktów ekologicznych ma pozytywny wpływ na środowisko przyrodnicze

W ściśle kontrolowanym procesie produkcji żywności ekologicznej gospodarstwa podlegają rygorystycznym wymogom określonym w prawie UE. W uprawie i hodowli nie mogą być wykorzystywane syntetyczne substancje chemiczne, zabronione jest stosowanie sztucznych nawozów, pestycydów i herbicydów, hormonów i innych produktów farmaceutycznych. W ekologicznej produkcji wykorzystuje się naturalne substancje i minerały, zatem nie ma tu szkodliwych substancji. które mogłyby wnikać w glebę lub przedostawać się do atmosfery. Produkty ekologiczne zawierają znacznie mniej azotanów niż konwencjonalne, mają też mniej metali ciężkich i innych niekorzystnych substancji.

MIT – Żywność ekologiczna ma „nietypowy” smak i zapach

Zdaniem niektórych konsumentów, przyzwyczajonych do smaków „podkręcanych” przez sztuczne substancje smakowe i barwniki, produkty ekologiczne mają inny smak lub zapach. Nie jest on gorszy – jest inny, bo naturalny! Żywność ekologiczna pozbawiona jest „ulepszaczy”, dlatego na początku można odnieść wrażenie, że jej smak jest przytłumiony. To kwestia przyzwyczajeń. Podobnie jest z cukrem. Jeśli przez całe życie słodziłeś/aś herbatę, po rezygnacji z niego przyzwyczaiłeś/aś się do smaku gorzkiej, a następnie ponownie spróbujesz posłodzonej, zapewne stwierdzisz, że jest ona zbyt słodka. Na smak i zapach żywności ekologicznej trzeba się po prostu otworzyć. Po jakimś czasie kubki smakowe docenią jej naturalny smak, a nozdrza naturalny zapach.

Artykuł opracowany na podstawie materiałów kampanii „Przestaw się na eko – szukaj Euroliścia”, przestawsienaeko.eu.

[1]: SW Research, N=825, „Kupowanie, rozpoznawanie oraz postrzeganie produktów ekologicznych”, maj 2022, badanie zrealizowane na zlecenie Polskiej Izby Żywności Ekologicznej, organizatora kampanii „Przestaw się na eko – szukaj Euroliścia”.

Zdjęcie i materiał prasowy przesłany przez zewnętrznego partnera

Przydomowy plac zabaw ma wiele zalet, które docenią nie tylko dzieci, ale także dorośli. Najmłodsi dzięki atrakcjom przed domem będą mogli od rana do wieczora bawić się na zewnątrz z rodzeństwem czy przyjaciółmi. Rodzice z koeli będą mieć dzieci zawsze na oku i bez większego wysiłku zachęcą je do aktywności na świeżym powietrzu. W co jednak wyposażyć taki plac zabaw, aby był atrakcyjny zarówno dla maluchów, jak i nieco starszego rodzeństwa? Zadbaj o tych kilka elementów, a  stworzysz wymarzony kącik zabaw dla dzieciaków.

Huśtawka – esencja dzieciństwa

Żaden plac zabaw nie obędzie się bez dobrej huśtawki. Dostępne na rynku modele pozwolą Ci dopasować konstrukcję do możliwości montażu i miejsca w swoim ogrodzie. Jeśli nie masz dużej posesji, ale za to dysponujesz sporych rozmiarów drzewem przed domem – zdecyduj się na proste huśtawki wiszące w formie prostej deski na sznurkach czy bocianiego gniazda.

Jeśli możesz przeznaczyć nieco więcej miejsca na huśtawkę, równie ciekawym pomysłem będą wolnostojące konstrukcje. Do nich nie potrzebujesz wysokiego i mocnego drzewa. Wykonane mogą być z metalu lub drewna. Konstrukcje takie wyposażone są często w dwie osobne huśtawki, dzięki czemu unikniesz kłótni pomiędzy rodzeństwem. Możesz wybrać model, który będzie miał dwa różne siedziska dostosowane do potrzeb maluchów i nieco starszych dzieci.

Każde dziecko lubi się huśtać i to niezależnie od wieku. Odpowiednio dobrany model powinien być podstawą każdego przydomowego placu zabaw.

Piaskownice i domek ogrodowy – nieograniczone możliwości zabawy

W piasku dzieci mogą się bawić cały dzień. Najlepiej widać to na wakacjach nad morzem, kiedy piasku im nie brakuje. Postaw w swoim ogrodzie choć niewielką piaskownicę, a zapewnisz dzieciom w każdym wieku nieograniczone możliwości zabawy.

Piaskownice dla dzieci mogą mieścić się w plastikowych pojemnikach z pokrywą lub być odgrodzone od reszty posesji jedynie drewnianymi deskami. Niezależnie od tego, jaki model wybierzesz, pamiętaj, aby wypełnić je piaskiem mającym atest, który potwierdza możliwość dopuszczenia do zabawy dla dzieci.

Ostatnim elementem, którego nie może zabraknąć w przydomowym placu zabaw, jest niewielki domek. Jeśli masz mało miejsca, możesz wybrać także składany namiot w kształcie tipi, który rozłożysz w razie potrzeby. Świetnym pomysłem jest także domek na drzewie, o ile jego budowa jest możliwa w Twoim ogrodzie. Nawet niewielki plastikowy domek w wyobraźni dzieci może zmienić się w prawdziwy pałac lub kryjówkę piratów. Świetnie sprawdzi się podczas codziennych zabaw, jak i przyjęć w ogrodzie.

Higiena prącia u noworodka i niemowlęcia często budzi niepokój młodych rodziców. Pielęgnacja napletka u noworodków, niemowląt i małych chłopców jest problemem wzbudzającym bardzo dużo kontrowersji zarówno wśród personelu medycznego – pediatrów, chirurgów dziecięcych, pielęgniarek i położnych, jak i wśród rodziców. Kontrowersje te wynikają prawdopodobnie z naleciałości kulturowych, niewiedzy, mitów przekazywanych z pokolenia na pokolenie, jak również niestety braku współczesnej wiedzy personelu medycznego na ten temat.

Najczęstszym pytaniem jest, co robić z napletkiem? Ściągać czy nie? Od kiedy? W kąpieli czy „na sucho”?

Napletek u niemowlaka — co warto wiedzieć?

Odklejanie się napletka jest procesem naturalnym, samoistnym rozciągniętym w czasie. Prącie i napletek rozwijają się u chłopca jednocześnie. Początkowo blaszki napletka są przyklejone do żołędzi prącia, potem stopniowo się rozdzielają. Wobec tego trudno mówić o zwężonym napletku u noworodka. Na początku życia napletek nie jest fizjologicznie zsuwalny i tak ma być. Nazywamy to fizjologiczną stulejką (czyli prawidłową i jak najbardziej normalną). W okresie noworodkowym napletek oraz nabłonek żołędzi są zbudowane ze wspólnej blaszki wewnętrznej napletka, w tym czasie mała jest podatność skóry na rozciąganie oraz mała jest jej elastyczność. Jest to norma i nie należy w żaden sposób ingerować. Każda gwałtowna interwencja spowoduje uszkodzenie napletka, gojenie się z powstaniem blizny i spowoduje powstanie stulejki. Sami spowodujemy chorobę.

Odklejanie napletka odbywa się samoistnie. Dochodzi do tego w wyniku trzech procesów:

• Gromadzenie się pod napletkiem wydzieliny gruczołów łojowych oraz złuszczonego nabłonka – tzw. mastki, która jest jałowa i nie wymaga usuwania i wbrew obiegowej opinii NIE jest siedliskiem bakterii (chyba że zaczynamy gmerać przy siusiaku brudnymi rękoma);
• Tworzenie się tzw. balonika w trakcie oddawania moczu, który przyspiesza proces odklejania;
• Samoistne wzwody.

Po 3 roku życia u 90% chłopców napletek jest odprowadzany w całości lub częściowo, (co również jest prawidłowe), bez ingerencji osób trzecich. U 1% napletek w pełni odkleja się w okresie dojrzewania, co również nie jest niczym złym. Należy pozwolić naturze działać w swoim tempie i nie ingerować w nią, jeżeli nie ma ku temu medycznych podstaw.

Często rodzice, położne, a nawet lekarze pierwszego kontaktu próbują niemowlakom ściągnąć napletek. Prowadzi to do poważnych komplikacji – popękania napletka, naderwania wędzidełka, uszkodzenia powierzchni żołędzi – i jest bardzo bolesne dla dziecka. Tego typu działania są bezpośrednim powodem powstania właściwej stulejki, gdyż pęknięty napletek bliznowacieje i ulega zwężeniu. Działanie takie jest absolutnie nieprawidłowe z medycznego i pielęgnacyjnego punktu widzenia!

Pielęgnacja napletka. Jak pielęgnować siusiaka?

Tak, siusiaka drogie panie, nie penisa, prącia czy członka. Siusiaka – który zgodnie z nazwą służy do siusiania, a do tego napletek odsuwać się nie musi (dopiero do odbycia stosunku).

Do ukończenia pierwszego roku życia chłopca w żadnym wypadku nie wolno odsuwać napletka. Zabiegi higieniczne ograniczamy do dokładnego obmywania od zewnątrz przy każdej zmianie pieluchy oraz w kąpieli, aby nie dopuścić do zakażenia napletka lub cewki moczowej bakteriami kałowymi. Pielęgnacja napletka

Po ukończeniu 1 roku życia, co dwa, trzy miesiące można próbować, ale absolutnie nie trzeba, w czasie kąpieli ściągnąć chłopcu napletek, do pierwszego oporu, bacznie obserwując czy czynność ta nie powoduje u dziecka bólu lub uczucia dyskomfortu. Jeżeli ściągnięcie napletka powiedzie się, nawet odrobinę, myjemy pod nim wodą z mydłem. Należy unikać nadmiernego odprowadzania napletka, gdyż powoduje to jego pękanie, mikrourazy, a następnie bliznowacenie, co może już doprowadzić do powstania stulejki patologicznej.

Ręce przy sobie, przecież się nie pali!

Odprowadzenie zbyt wąskiego napletka może spowodować załupek, który wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Gdy napletek odprowadzany będzie zbyt mocno może powstać obrzęk, uniemożliwiający naciągnięcie napletka z powrotem na żołądź. W wyniku takiej sytuacji blokowany jest początkowo odpływ limfy, gdy obrzęk narasta blokowany jest odpływ żylny, a po kilku-kilkunastu godzinach również tętniczy, czego skutkiem może być martwica żołędzi. Stan ten jest bardzo bolesny dla dziecka wymaga pilnej interwencji chirurgicznej na ostrym dyżurze. Lekarz odprowadzi napletek i zaleci odpowiednie postępowanie po zbiegu. Dziecko musi być obejrzane przez chirurga lub urologa dziecięcego po około 2 tygodniach od załupka. Wizyta ma na celu ocenę napletka. Pod żadnym pozorem nie wolno w tym czasie odprowadzać obrzękniętego napletka!

Mama mówi STOP! Pielęgnacja napletka

Trzeba również bardzo uważać, na wizycie u pediatry, niektórzy czasami bez uprzedzenia, z niepoznanych bliżej przyczyn, potrafią na siłę szybko i na raz zsunąć niemowlęciu napletek. Należy wyraźnie zaznaczyć, że nie życzymy sobie tego typu manipulacji przy siusiaku syna.

Jeżeli któraś z Mam ma jeszcze jakieś wątpliwości lub chce zgłębić temat, polecam poświęcić 30 min i obejrzeć wykład dr Gastoła , który jest niewątpliwym specjalistą i guru urologii dziecięcej. Pielęgnacja napletka

mgr Anna Stefanek – położna

O Autorce:

Mgr Anna Stefanek – położna, doktorantka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Pogodna i uważna, zawsze z ręką na pulsie. Fachowiec z sercem – wierzący, że kobieta to więcej niż jej karta na łóżku. Z zamiłowania pogromca mitów.  Z pasją oddaje się spacerom ze swoim czworonogiem.

„Co z tym siusiakiem?! Pielęgnacja napletka u noworodków, niemowląt i małych chłopców” to jeden z najchętniej czytanych przez Was tekstów.

Ostatnia aktualizacja: 24.02.2023 r.

Źródło zdjęcia: Filip Wouters/Pexels