Długo myślałam, czy w ogóle mam prawo wypowiadać się w kwestii cudzych decyzji odnośnie macierzyństwa. Każda z nas ma własne sumienie, zgodnie z którym postępuje. Niestety nie każda ma też rozum, z którego korzysta.

Poczułam głębokie oburzenie, gdy w wiadomościach zobaczyłam newsa o starszej kobiecie, która przedwcześnie urodziła dzieci. 65 letnia Niemka, urodziła w 26 tc. czworaczki, trzech chłopców i dziewczynkę… Biedne, małe kruszynki, które już na starcie mają trudniej, bo sprowadziła je na świat bezmyślna, starsza pani. W Niemczech nie ma zgody na in vitro u kobiet w takim wieku, więc aby spełnić swą egoistyczną zachciankę, w ciążę zaszła ona na Ukrainie, omijając niemieckie przepisy.

Dla mnie zupełnie niepojęte jest to, że mając swoje dzieci (łącznie ma ich 17), które w większości rodziła, gdy zegar biologiczny jeszcze na to pozwalał, zrobiła coś takiego. To niemoralne, że w ten sposób można realizować chore pomysły swoje i 10 – letniej córki, która zażyczyła sobie mieć młodsze rodzeństwo. Zdecydowanie macierzyństwo po 60 – tce nie jest czymś normalnym. To czas na bycie babcią, a nie kobietą ciężarną. Ja nie każę tym wszystkim lekko starszym paniom, siadać z drutami w fotelu, ale na litość boską, zachodzenie w ciążę?

Psa niech sobie kupią, królika, kota, ale nie pakiet in vitro. Nie uwierzę, że można podejmować takie decyzje i ryzyko, z myślą o dzieciach. Zabawiła się ona w Pana Boga, fundując dzieciom stan zagrażający ich życiu – narodziny w 26 tc. to skrajne wcześniactwo. To niełatwa walka o życie i zdrowie dziecka, a co dopiero całej czwórki, której waga wynosiła w momencie narodzin od 655 do 960 gramów. Jeśli przeżyją, jeśli będą zdrowe, to czy będą miały normalne życie u boku mamy-babci? Ile wspólnego czasu im zostało, 10 – 20lat ??? Czy jako nastolatki nie będą zmuszone prowadzić tej kobiety przy balkoniku, lub co gorsza zmieniać jej pampersy, gdy zniedołężnieje? Czy dzieci zamiast wpadać z rodzinami na obiad do mamy, będą płakać nad jej trumną? Napiszę to krótko – dla mnie taka sytuacja to głupota i patologia!

Jeśli chodzi o in vitro, to tak potężnie odpowiedzialna decyzja, że jej podjęcie powinno być ostro określane i wspierane przez prawo. Własne sumienie, zasobne konto i fanaberia egoistki, jedynie w ułamku powinny wpływać na możliwość planowania przez kobiety powyżej 50 r.ż. potomstwa. Mam nadzieję, że taki przypadek nigdy nie stanie się uznawaną przez prawo i społeczeństwo normą!

W głębi duszy każdy dorosły jest dzieckiem. Czasami to wewnętrzne dziecko tłumi szara rzeczywistość, bagaż doświadczeń i liczne obowiązki. Kiedyś byłam spontaniczną dziewczynką z tysiącem pomysłów na zabawę, teraz jestem bardziej opanowana i stateczna. Z upływem czasu, dorastając coraz głębiej chowałam na dnie swojej duszy dziecięcą beztroskę.

Będąc dzieckiem nie raz chciałam być już dorosła, sama o sobie decydować. Bycie dorosłym było dla mnie czymś intrygującym. Pamiętam jak zawsze w dniu urodzin odliczałam czas do osiemnastki, w przekonaniu dziecka wyznacznika dorosłości. Teraz coraz częściej wspominam ten beztroski okres i z chęcią, choć na jeden dzień zmieniłabym się z powrotem w tę małą roześmianą dziewczynkę grającą w gumę z koleżankami przed blokiem.

Dużo bym dała, by znów poczuć smak gałkowych lodów truskawkowych sprzedawanych w małym osiedlowym sklepiku, czy napić się napoju z torebki (kto pił, ten wie o czym mowa). Za parę uzbieranych grosiaków kupić gumę Kaczor Donald czy zwykłą prostokątną piankę. To jedne z najwyraźniejszych smaków mojego dzieciństwa.

Powspinałabym się na drzewa w ogrodzie u dziadków, nie patrząc na liczne otarcia czy pobawiła na ich podwórku serwując potrawy z mchu lub trawy udając ich konsumpcję.

Nie potrzebowałam drogich zabawek by razem z siostrą aktywnie i pomysłowo spędzać czas. Pochłonięte zabawą nie raz i nie dwa spóźniałyśmy się na obiad. Ciągle gdzieś gnałyśmy przed siebie, wszędzie było nas pełno a najlepsza zabawa była poza zasięgiem wzroku rodziców. Ileż razy samotnie wybierałyśmy się nad rzekę obserwować łabędzie i kaczki. Czasem brałyśmy nogi za pas gonione przez łabędzia, któremu nie w smak było nasze towarzystwo. Nieobce były nam wycieczki do lasu na poziomki zjadane prosto z krzaczka.

Chciałabym znów, choć na chwilę powrócić do okresu swojego dzieciństwa. Przeżyć ponownie jeden dzień, dzień dziecka żyjącego w kolorowej rzeczywistości lat dziewiędziesiątych. Zapomnieć o problemach i z dziecięcą ufnością chwytać każdą uciekającą chwilę. Pozwolić obudzić się mojemu wewnętrznemu dziecku.

Zastanawialiście się choć raz czy wasze wewnętrzne dziecko, jakim byliście kiedyś, żyje i czy wróciłoby, choć na krótką chwilę do czasów dzieciństwa?

Miałam około dwunastu lat kiedy od swoich “koleżanek” ze szkolnej klasy otrzymałam tajemniczy list. List,w którym wyzywana byłam od grubasów, tłuściochów, a także jasno w nim zaznaczyły, że z “taką krową nie chcą mieć nic wspólnego” i najlepiej jeśli przeniosę się do innej klasy. Wróciłam do domu z zapłakaną twarzą. Załamałam się. Chwyciłam żyletkę taty i zamknęłam się w łazience. Chciałam umrzeć.

Wg najnowszych badań Instytutu Żywności i  Żywienia w Warszawie polskie dzieci tyją najszybciej w Europie. Już co piąte dziecko w wieku szkolnym i gimnazjalnym ma nadmierną masę ciała. To nie jest już problem, który możemy zawinąć pod dywan i tłumaczyć, że nasze dziecko z tego wyrośnie. Niestety nie każde.

Prof. Mirosław Jarosz, dyrektor Instytutu Żywności i Żywienia w Warszawie zaznacza, że wciąż nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że otyłość jest główną przyczyną takich chorób przewlekłych, jak: cukrzyca typu 2., choroby układu krążenia (zawał serca, udar mózgu), nadciśnienie tętnicze, nowotwory złośliwe (rak jelita grubego, sutka, gruczołu krokowego), kamica żółciowa, niealkoholowe stłuszczenie wątroby, zaburzenia hormonalne, np. zespół policystycznych jajników, zmiany zwyrodnieniowe układu kostno-stawowego czy nocny bezdech*.

Oczywiście możemy oczekiwać od naszego Państwa by zapewniło edukację dla dzieci nt. zdrowego stylu życia, by objęło specjalistyczną opieką dzieci z otyłością. Jednak nie tu leży sedno.

Moim zdaniem odpowiedzialność leży na nas – Rodzicach. To nikt inny jak My od małego uczymy dziecko nawyków żywieniowych, jak również aktywnego odpoczynku. Dziecku z nadwagą wcale nie jest do śmiechu – często jest wyśmiewane w szkole, obrażane czy też wytykane palcami, przez co szybko traci wiarę w siebie. Jest ono nieszczęśliwe, ma problem w relacjach z rówieśnikami. Odtrącenie przez rówieśników jest bardzo bolesnym doświadczeniem, które może rzutować także na budowanie przez niego relacji w dorosłym życiu.To nie tylko problem z fizycznym wyglądem, ale także psychiką dziecka.

Jako rodzice mamy wiele narzędzi dzięki, którym możemy kontrolować wagę i rozwój fizyczny i umysłowy naszych dzieci. Przede wszystkim wizyty kontrolne u pediatrów, które mogą wskazać na nadmierny przyrost wagi, czasem zdarza się, ze otyłość ma podłoże hormonalne i konieczne są badania laboratoryjne. Warto także dociec dlaczego dziecko tak dużo je, jak również sprawdzić co je, w jakich sytuacjach np. by zabić nudę, ze stresu, bądź poczucia braku akceptacji przez rówieśników. Dieta powinna być dobrana dla każdego dziecka indywidualnie, gdyż musi ona pokryć zapotrzebowanie jego organizmu.

Naprawdę nie trzeba mieć góry pieniędzy, wystarczy kierowanie się  zdrowym rozsądkiem i wspólnie, jako rodzina zmienić styl życia – np. zamiast chipsów jeść pokrojone w słupki marchewki i ogórki. Do i ze szkoły pokonywać drogę na rowerze. Wspierajmy nasze dziecko i bądźmy dla niego ostoją miłości.

*źródło: GW