Dzieci to takie żywe skarbonki bez dna, wrzucasz w nie, inwestujesz, a tam ciągle brzdęk pustej puszki słychać. Choćby nie wiem ile babcie pomagały i dorzucały, kasa na dzieci zawsze się przydaje. Dlatego opcja „pięćset plus” bardzo mnie cieszy. I nie zamierzam  brać jej na własne potrzeby.

Wobec dodatkowej kasy, w teorii przeznaczonej jedynie na moje drugie dziecko, mam już pewien plan. Po pierwsze, pięćset podzielę na dwoje, bo tyle mam dzieci. Po drugie, pieniądze przeznaczę na dwa cele – bieżące wydatki, ale również inwestycje.

Bieżące wydatki będą stanowić aktualne potrzeby małolatów typu: ubrania, buty, jakieś zajęcia sportowe lub wycieczki, które bardzo lubimy, a nie zawsze nam na nie wystarcza. Natomiast w ramach inwestycji chcę odkładać dzieciom pieniądze, na specjalnie dla nich założonym koncie.

Nie wiem, jak długo przetrwa program pięćset plus, ale jeśli nikt go nie usunie do czasu pełnoletności moich pociech, zdołam uzbierać dla nich całkiem ładną kwotę. Skromnie licząc, powiedzmy po stówce miesięcznie, w roku daje to 1200 zł, a przez osiemnaście lat 21 600 zł. Niezła sumka jak na start w dorosłość, prawda? Kto by tyle nie chciał dostać na osiemnaste urodziny?

No a gdyby tak móc odkładać całe 500 zł, w skali roku wyszłoby 6000 zł, co z kolei po osiemnastu latach dałoby sumę 108 000 zł! Czy nie byłoby cudownie z takim wynikiem startować w dorosłość?! Oczywiście w naszym przypadku kwotę podzieliłabym sprawiedliwie na pół, ale 54 000 zł to wciąż bardzo dużo!

A przecież pieniądze z programu 500+  to nie wszystko, odkładać można więcej – każdą czekoladę z tzw. wkładką (kto dostawał ten wie co to 😉 od babć i cioć. Zamiast wypełniać dzieciom pokoje kolejnymi pudłami z zabawkami, czy kupować kilogramy słodyczy, można podarować im kopertę. I nie trzeba się przejmować, że – jak to, dziecku pieniądze?! To nie wypada!

Ależ wypada. To nawet bardzo dobry pomysł. Od wczesnych lat można bowiem uczyć dzieci sztuki zbierania i oszczędzania.

Na początek wystarczy zwykła skarbonka, z czasem jednak przyda się coś „większego” – pojemniejszego i bezpieczniejszego. Nie pamiętam, ile miał Jasiek, kiedy zrobiłam mu pierwszą skarbonkę, dwa może trzy lata? W każdy razie zaczął do niej wrzucać co mu wpadło w ręce, nawet miedziaki i dziś ma w niej tyle, że aż mu zazdroszczę 😉

Najwyższy więc czas zrobić to, do czego sama zbieram się już od dawna i skorzystać z profesjonalnych narzędzi do oszczędzania.

Sprawa nie jest trudna, bo w dzisiejszych czasach mamy dużo możliwości, trzeba tylko obrać odpowiednią drogę. Jak to zrobić? Ha! Ktoś już o nas – rodzicach, pomyślał i stworzył specjalne produkty przeznaczone dla rodziców chcących odkładać pieniądze na przyszłość swoich pociech. Klikając w link poniżej w szybki i łatwy sposób, z pozycji swojego fotela, można sprawdzić co możemy osiągnąć dla swojego dziecka dzięki takim oszczędnościom. W zasadzie nie trzeba się martwić o to, że o oszczędnościach i inwestycjach nie mamy pojęcia, bo od tego jest tam zespół doświadczonych specjalistów, którzy zadbają o ochronę i pomnażanie naszych pieniędzy. Zresztą sami sprawdźcie! (KLIK)

Myślę, że moje dzieci będą w przyszłości wdzięczne za naukę oszczędzania i odłożone dla nich pieniądze, które mam nadzieję, pozwolą im na samodzielność, inwestycję w siebie (edukację) czy realizację własnych marzeń.

Wpis powstał we współpracy z serwisem Skandia.pl

Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce… A nie, zaraz, galaktyka ta sama. Ale kraj już niezupełnie. No więc dawno, dawno temu, w obcym kraju… No taki obcy to on znowu nie był, chociaż nazwa Polska Rzeczpospolita Ludowa z pewnością nie brzmi swojsko. I w tym to właśnie swoim – obcym kraju dawno temu przyszło mi spędzić dzieciństwo.

Na skrzyżowaniu dwóch dosyć ruchliwych ulic stał nieduży ogród z jeszcze mniejszym sadem. Mógł sobie całkiem spokojnie stać, bo ruchliwość ulic kiedyś nijak się miała do dzisiejszej. W sadzie pan B. miał jabłonie, grusze i śliwy. W ogrodzie to, co dało się w naszych warunkach wyhodować, a więc marchew, ziemniaki, pietruszkę, buraki, ogórki, pomidory, fasolę, sałatę. Oprócz tego truskawki i porzeczki. Od wiosny do jesieni pan B. zatrudniał okoliczną młodzież przy zbiorach. Owoce swojej pracy sprzedawał we własnym sklepie, małej klitce na skraju ogrodu. Pewnie nie spełniała żadnych norm, ale kto się wtedy przejmował normami? W czasach kiedy wszystko było państwowe, pan B. był chyba jedynym w okolicy kapitalistą, w dodatku prywatnym pracodawcą. I jako jedyny miał w sprzedaży Donaldy. I jako jedyny handlował w niedzielę…

Dawno, dawno temu, w tym obcym kraju mojego dzieciństwa handel w niedzielę nie istniał. A nie, przepraszam, istniały jakieś niedziele handlowe, chyba przed świętami. Ale i tak sklepy nie były oblegane. Ludzie nie czuli potrzeby biegania w niedzielę po sklepach. Zakupy na niedzielę robiło się w… a nie, wcale nie w sobotę. W sobotę sklepy były czynne tylko do godziny 14.00. Kto chciał poleniuchować, musiał zakupy weekendowe zrobić już w piątek.

Niedziela to był dzień inny niż wszystkie, to się czuło. Właściwie można powiedzieć, że co tydzień mieliśmy święto. Ubieraliśmy się ładnie, szliśmy do kościoła, po czym wracaliśmy do domu na niedzielny obiad. A niedzielny obiad to nie było to samo co piątkowy czy poniedziałkowy. W niedzielę obowiązkowo obiad był z dwóch dań, często na stole królował rosół, na drugie danie jakieś mięso, które w czasach kryzysu było trzymane w lodówce „na niedzielę”. Na deser prawie zawsze było ciasto, w końcu to niedziela. Po obiedzie chodziliśmy do parku, w lecie zawsze były tam jakieś występy i nieśmiertelna wata cukrowa. Jak nie było żadnych występów, to szliśmy do babci. A jak nie, to siedzieliśmy w domu. Niedziela to był dzień dla rodziny. Życie towarzyskie, owszem bujne, tego dnia ograniczało się do kręgów rodzinnych. Można było iść z wizytą do cioci czy babci, ale do sąsiadki się nie szło. To nie wypadało. To była niedziela. Nawet dom na niedzielę był wysprzątany jak na Boże Narodzenie. W sobotę wszyscy sprzątali, taki był zwyczaj.

Pan B. od dawna nie żyje. Jego sad zdziczał, aż w końcu został wycięty. Nowy właściciel wybudował supermarket, resztę terenu wybetonował i przeznaczył na parking. Z panem B. łączy go właściwie tylko tyle, że handluje w niedzielę. Ale u pana B. w niedzielę robiło się drobne zakupy — ziemniaków do obiadu zabrakło albo marchwi do rosołu, to się szło. No i po Donalda przy okazji. W nowym markecie można kupić absolutnie wszystko (no może z wyjątkiem Donaldów, znikły razem z panem B.), drzwi się nie zamykają, a ludzie wychodzą obładowani siatami. Ile czasu musieli spędzić na takich zakupach? Godzinę? Dwie? Zdążą zrobić obiad czy zamówią coś na szybko? Pójdą na spacer czy zmęczeni zakupami będą odpoczywać, każde z nosem utkwionym we własnym telefonie lub komputerze?

Temat zakazu handlu w niedzielę co jakiś czas powraca niczym uparta mucha. Powoli staje się na tyle kontrowersyjny, że niebawem będzie kartą przetargową albo kolejną kiełbasą wyborczą. Pracownicy sklepów są jak najbardziej za likwidacją handlu w niedziele, właściciele sklepów straszą, że będą musieli zwalniać pracowników, bo im obroty spadną, klienci robią zakupy w niedzielę, bo – jak sami mówią – nie mają kiedy.

A moim zdaniem…

Sklepy czynne praktycznie non stop oduczyły ludzi myślenia i patrzenia w przyszłość. Coś się kończy w lodówce to myk w samochód i do sklepu. Przed świętami, choćby i jednodniowymi, ruch w sklepach jest taki, jakby następnego dnia miała wojna wybuchnąć. Ludzie normalnie wpadają w panikę. Nie umieją już żyć bez możliwości wydawania pieniędzy. Są przeciwni wszelakim ograniczeniom, każdy zakaz nazywając zamachem na ich wolność. Szkoda, że nie widzą, jak wielki zamach dokonał się na ich życiu osobistym i rodzinnym. Kiedyś sklepy nie były tak kolorowe, większość towaru pakowało się w szary papier zgodnie z dewizą: nie ważne jest opakowanie, ważna jest zawartość. Kiedyś sklepy były zamknięte w niedziele, a ludzie mieli dla siebie czas. I wiecie co? Lepiej było. Serio.

Nadeszła wiosna, a z nią ciepłe, słoneczne dni. Nie wiem jak Wy, ale ja lubię ten czas spędzać na świeżym powietrzu. Spacery, wypady rowerowe, pikniki czy chociażby kilka chwil na balkonie pomiędzy domowymi obowiązkami.

Wybierając się na piknik zabieramy ze sobą piłkę, skakanki i inne gadżety do zabaw. Staramy się ten czas wykorzystać aktywnie, tak, żeby nasze dzieci mogły rozwijać się w wielu kierunkach. Urządzamy sobie zawody sportowe, gramy w piłkę, biegamy, poznajemy zwierzęta i rośliny wokół nas. Natomiast kiedy się trochę zmęczymy, siadamy aby odpocząć i wtedy przychodzi czas na zabawy umysłowe. Gramy w skojarzenia, znajdowanie przedmiotów na daną literę, w określonym kolorze itp. Od niedawna gramy też w świetną grę, która, muszę przyznać jest dla mnie strzałem w dziesiątkę.

Mam tu na myśli “Story Cubes”.

Gra jest mała, kompaktowa, zmieści się w torebce, plecaku czy choćby torbie rowerowej. Jestem nią zachwycona. Co prawda przeznaczona jest dla dzieci od 6 roku życia, ale nawet Niśka (3,5 roku) świetnie sobie z nią radzi.

Jak grać w  “Story Cubes”?

Wystarczy rzucić obrazkowymi kośćmi a następnie ułożyć historię z wykorzystaniem obrazków, które wypadły. Proste prawda? A jakie ciekawe, wciągające i na dodatek wykorzystujące umiejętność logicznego myślenia.

Gra świetnie się sprawdza u tych dzieci, które mają pewien zasób słów umożliwiających tworzenie opowiadań. Jej zaletą jest możliwość dalszego rozwijania umiejętności językowych, komunikacyjnych. Uczy opowiadać i tworzyć ciąg przyczynowo-skutkowy, świetnie rozwija wyobraźnię i pomysłowość.

Na początku te nasze opowiadania były dość proste. Z czasem zaczęły się rozrastać, stawały się coraz dłuższe i ciekawsze – czasem wesołe, czasem zadziwiające a czasem wręcz abstrakcyjne. Nie ma dwóch takich samych historii, a zabawa nigdy się nie kończy. Na dodatek jeśli gra Was wciągnie tak samo jak nas, istnieje możliwość poszerzenia jej o dostępne w sprzedaży kolejne wersje oraz dodatki.

Można grać pojedynczo lub w drużynach, z dziećmi lub bez nich. Można wykorzystać wszystkie dziewięć kości lub tylko część z nich, żeby na początku ułatwić grę młodszym dzieciom. Sami zdecydujcie jak chcecie grać. Czas poświęcony na grę z dziećmi nigdy nie będzie czasem zmarnowanym!

zdjęcia:M. Pawlak

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl